INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 07 grudnia 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 2556/10 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 21 lutego 2011 r.) - stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2008 r. (data wpływu 18 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat z tytułu nielegalnego poboru energii- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat z tytułu nielegalnego poboru energii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zajmuje się dostarczaniem odbiorcom energii elektrycznej. Część odbiorców energii elektrycznej, z którymi Spółka podpisała umowy o dostarczanie energii elektrycznej, pobiera energię niezgodnie z postanowieniami umowy, w tym:

• z całkowitym lub częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego,

• poprzez ingerencje w układ pomiarowo-rozliczeniowy mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez ten układ.
  
  

Zdarzają się również przypadki pobierania energii bez zawarcia umowy sprzedaży energii elektrycznej. Sposób określania opłat za nielegalny pobór energii elektrycznej został określony w rozdziale 6 Taryfy energii elektrycznej dla Spółki. W załączeniu Spółka przedkłada kserokopię rozdziału 6 Taryfy energii elektrycznej dla Spółki.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. nr 89 poz. 625 ze zm. – dalej: Prawo energetyczne) w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii z sieci przedsiębiorstwo energetyczne pobiera opłaty za nielegalnie pobrane paliwo lub energię w wysokości określonej w taryfach lub dochodzi odszkodowania na zasadach ogólnych.

Spółka jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu Prawa energetycznego.

W przypadku stwierdzenia u kontrahentów zmian w instalacji elektrycznej umożliwiających pobieranie energii elektrycznej z pominięciem układów pomiarowo-rozliczeniowych, z reguły, Spółka nie jest w stanie dokładnie określić ilości pobranej nielegalnie energii elektrycznej, dlatego też nakłada na podmiot nielegalnie pobierający energię elektryczną opłatę za nielegalny pobór zgodnie z punktem 6.4 Taryfy. Spółka nie może również udowodnić okresu nielegalnego poboru energii. Czasami nie jest możliwe określenie, czy nastąpił nielegalny pobór energii, jaka ilość energii została nielegalnie pobrana, ani kiedy ten nielegalny pobór energii nastąpił. Spółka określa ryczałtową opłatę na podstawie Taryfy energii elektrycznej.

Zdarzają się również nielegalne pobory przez podmioty, z którymi Spółka nie ma podpisanej umowy na dostarczanie energii elektrycznej. W takich przypadkach nie jest możliwe dokładne określenie ilości pobranej energii elektrycznej, ani okresu, w jakim nastąpił nielegalny pobór energii elektrycznej. W takich przypadkach Spółka nakłada na podmiot dokonujący nielegalnego poboru energii opłaty za nielegalny pobór energii określone zgodnie z Taryfą w sposób ryczałtowy.

W dniu 01 marca 2005 r. Spółka złożyła w Urzędzie Skarbowym wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego pytając czy opłaty za nielegalny pobór energii podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Postanowieniem z dnia 23.05.2005 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe i stwierdził, że w przypadku opłat za nielegalny pobór energii należy wystawić fakturę VAT, gdyż w takim przypadku występuje czynność wymieniona w art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Na powyższe postanowienie Spółka nie złożyła zażalenia.

Zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Finansów zawartymi w piśmie z dnia 30.07.2007 r. wydanie do dania 30.06.2007 r. postanowienia w trybie art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej nie pozbawia możliwości wystąpienia po tym dniu z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pobierając opłaty za nielegalny pobór energii, o których mowa w art. 57 Prawa energetycznego, Spółka ma obowiązek wystawiać fakturę VAT i naliczać podatek należny...

Zdaniem Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podarku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), dalej: ustawa o podatku VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku VAT energia jest towarem.

Aby dostawa towarów podlegała opodatkowaniu muszą być spełnione następujące warunki:

• jest ona odpłatna tzn. wykonywana za wynagrodzeniem,

• jest dokonywana na terytorium kraju,

• jest dokonywana przez podatnika występującego w takim charakterze.
  
  

Aby dana dostawa towarów mogła zostać uznana za odpłatną konieczny jest, zdaniem Spółki, bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów, a otrzymanym wynagrodzeniem. Jak zostanie wykazane w dalszej części, w przypadku opłaty za nielegalny pobór energii - takiego bezpośredniego związku nie ma.

Aby dana czynność mogła być uznana za odpłatną dostawę towarów, dostawcę towarów musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów oraz wysokość wynagrodzenia za dokonanie tej czynności.

Trudno dostrzec, aby obowiązek dostawy energii po stronie okradanego podmiotu rzeczywiście występował. Ponadto okradany podmiot zmuszony jest występować w charakterze pokrzywdzonego dochodzącego swoich praw; kradzież energii elektrycznej dokonywana jest bowiem wbrew jego woli.

Aby można było mówić o dostawie towaru (lub świadczeniu usługi), należy założyć, że związane jest to - poza przypadkami, gdy ustawa wprost przewiduje opodatkowanie zaniechania - z pewnym działaniem i aktywnością po stronie podatnika. Nie można zatem powiedzieć, że w analizowanym przypadku po stronie Spółki w ogóle doszło do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku VAT, gdyż osoba trzecia weszła w posiadanie energii w wyniku kradzieży, czyli nie dość, że bez zamiaru udostępnienia przez Spółkę tej osobie energii, to jeszcze wyraźnie wbrew woli prawowitego właściciela.

Zgodnie z Taryfą energii elektrycznej Spółki do nielegalnego pobierania energii elektrycznej z sieci zalicza się:

1. pobieranie energii bez zawarcia umowy sprzedaży energii elektrycznej,
2. pobieranie energii niezgodnie z postanowieniami umowy sprzedaży energii elektrycznej, w tym:
   • z całkowitym lub częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego,
   • poprzez ingerencje w układ pomiarowo-rozliczeniowy mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez ten układ.

W przypadku stwierdzenia przez pracowników Spółki nielegalnego poboru energii, na podmioty (są nimi osoby fizyczne lub prawne) nakładana jest - naliczona w sposób ryczałtowy - opłata za nielegalny pobór energii, przy czym należy z całą mocą podkreślić, iż na wysokość tej opłaty nie ma żadnego wpływu ilość faktycznie pobranej energii elektrycznej oraz fakt, czy pobór ten nastąpił w rzeczywistości czy też nie. Opłaty te mają charakter sankcji. Jak stwierdził Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 07.09.1999 r. (I ACa 363/99) do zastosowania ryczałtowego sposobu obliczenia należności za energię elektryczną wystarcza taki stan, w którym istnieje możliwość nielegalnego poboru tej energii. Nie jest natomiast potrzebny dowód, że pobór energii rzeczywiście nastąpił.

Skoro zatem można nałożyć opłatę za nielegalny pobór energii elektrycznej, nie udowadniając tego poboru energii, niewłaściwym jest stwierdzenie, że nastąpiła w takiej sytuacji jakakolwiek odpłatna dostawa towarów.

Nałożenie opłaty za nielegalny pobór energii nie jest konsekwencją dostawy towarów. O sankcyjnym charakterze opłat za nielegalny pobór energii świadczy również przewidziany w Prawie energetycznym sposób ich egzekwowania. Zgodnie z art. 57 Prawa energetycznego w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii z sieci przedsiębiorstwo energetyczne pobiera opłaty za nielegalnie pobrane paliwo lub energię w wysokości określonej w taryfach lub dochodzi odszkodowania na zasadach ogólnych. Opłaty, o których mowa w ust. 1 podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Na uwagę zasługuje wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2002 r. (OSNKW 2003/1-2/10), w którym Sąd Najwyższy stwierdził: Szczególny tryb egzekwowania odpowiedzialności odszkodowawczej za nielegalny pobór energii został utrzymany na mocy art. 57 ust. 1 i 2, aktualnie obowiązującej ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. Nr 54, poz. 348 ze zm.). Pozwala to nadal postrzegać jako pełnienie funkcji publicznej, wykonywanie wymienionych czynności, przez upoważnionych przedstawicieli przedsiębiorstw energetycznych. Trzeba jednakowoż odnotować, że w tym samym przepisie wprowadzono alternatywny tryb postępowania po stwierdzeniu nielegalnego pobierania energii z sieci. Przedsiębiorstwo energetyczne może bowiem, rezygnując z wymierzenia opłat za nielegalne pozyskanie energii, podlegających ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu w administracji, dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych.

Wyrok Sądu Najwyższego potwierdza stanowisko Spółki, że wymierzone podmiotom opłaty za nielegalny pobór energii mają charakter odszkodowania, a nie wynagrodzenia za dostawę towaru.

Biorąc powyższe pod uwagę, nie można zdaniem Spółki, stwierdzić, że w przypadku nielegalnego poboru energii dochodzi do odpłatnej dostawy towarów.

Przedmiotowa „dostawa” energii elektrycznej nie odbyła się za wynagrodzeniem, czyli nie jest spełniony podstawowy warunek opodatkowania dostawy towarów wyszczególniony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT, jakim jest odpłatność dostawy towaru. Za wynagrodzenie nie można uznać opłaty nakładanej przez Spółkę na podstawie art. 57 prawa energetycznego. Ewidentnie więc kwota, którą Spółka obciąża podmiot, który pobrał energię w sposób nielegalny, ma charakter sankcyjny.

O fakcie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT opłat za nielegalny pobór energii świadczy również brak możliwości ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi. Natomiast zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy o podatku VAT, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

W przypadku opłat za nielegalny pobór energii elektrycznej nie ma możliwości określenia, kiedy nastąpił pobór energii elektrycznej, bardzo często nie można nawet stwierdzić, czy pobór rzeczywiście miał miejsce, opłatę nakłada się za stwierdzenie dokonania zmian w instalacji umożliwiających pobranie energii elektrycznej. Dlatego też nie można określić daty dostawy towaru, co jest niezbędne do określenia momentu powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli nie można określić momentu powstania obowiązku podatkowego, to nie można również określić, w rozliczeniu za który miesiąc Spółka miałaby wykazać podatek należny.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w jednolitej linii orzeczniczej, która prezentują Wojewódzkie Sądy Administracyjne. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26 kwietnia 2007 r. sygn. III SA/Wa 4273/06 stwierdził, że:

1. Nielegalny pobór energii nie stanowi dostawy w myśl VATU, ponieważ nie prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.
2. W związku z powyższym, uzyskanie przez dostawcę energii wynagrodzenia (odszkodowania) z tytułu strat poniesionych przy nielegalnym poborze energii nie podlega opodatkowaniu VAT.
   
   

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie potwierdził swoje stanowisko m.in. w wyroku z dnia 9 maja 2008 r. sygn. III SA/Wa 553/08 stwierdzając, że:

Opłaty - o których mowa w ustawie Prawo energetyczne - pobierane za nielegalny pobór energii nie są opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Wynika to z faktu, że w takiej sytuacji nie dochodzi do odpłatnej dostawy towarów w rozumieniu VATU. Opłata powyższa ma charakter sankcyjny i jako taka nie podlega opodatkowaniu VAT.

Do identycznych wniosków doszedł również WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 24 lipca 2007 r. sygn. III SA/Gl 732/07, w którym WSA stwierdził, że:

Nie można zatem przyjąć, by przy okazji dokonywanych przez pozyskującego bezprawnie energię czynności faktycznych, określanych zbiorczo mianem nielegalnego poboru energii, dochodziło także do oświadczenia woli sprzedawcy energii, kreującego czynność prawną sprzedaży energii (dostawy energii w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług).

Również inne Wojewódzkie Sądy Administracyjne stanęły na stanowisku, zgodnie z którym opłaty za nielegalny pobór energii nie podlegają ustawie o podatku VAT. Tytułem przykładu Spółka wskazuje wyrok WSA w Krakowie z dnia 28 września 2005 r. sygn. I SA/Kr 850/05, wyrok WSA w Warszawie z 9 maja 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 2132/07, wyrok WSA w Białymstoku z 23 sierpnia 2006 r. sygn. akt I SA/Bk 193/06.

Na tle stosowania art. 2 VI Dyrektywy VAT wypowiedział się w orzeczeniu wstępnym Europejski Trybunał Sprawiedliwości w Luksemburgu. W wyroku z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie C-435/03 British American Tobacco International Ltd. i Newman Shipping Agency Company NV vs Belgische Staat, ETS stwierdził, że kradzież towarów czyni z podmiotu, który się jej dopuszcza, jedynie ich dzierżyciela. Jej skutkiem nie jest wyposażenie sprawcy w uprawnienie do rozporządzania towarami jak właściciel. A zatem kradzież nie może być uznana za zdarzenie powodujące przeniesienie prawa pomiędzy poszkodowanym a sprawcą w rozumieniu powołanego wyżej przepisu dyrektywy. Dalej ETS podkreślał, że wbrew temu, co twierdzą rządy belgijski i grecki, zasada neutralności podatkowej nie oznacza obowiązku uznania kradzieży towarów za dostawę tych towarów i nie zabrania również przeprowadzenia analizy, której wynikiem będzie stwierdzenie, że kradzież jako taka nie jest czynnością opodatkowaną podatkiem VAT.

Przeciwko uznaniu opłat za nielegalny pobór energii za wynagrodzenie z tytułu odpłatnej dostawy towarów opowiadają się przedstawiciele doktryny. Tytułem przykładu należy wskazać na glosę do wyroku WSA w Krakowie z dnia 28 września 2005 r. sygn. I SA/KR 850/05 autorstwa Mariusza Pogońskiego.

Ponieważ opłaty za nielegalny pobór energii nie są wynagrodzeniem za odpłatną dostawę towarów, ani odpłatne świadczenie usług ich pobór, zdaniem Spółki nie powinien być dokumentowany fakturą VAT.

W dniu 13 listopada 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną nr IPPP1-443-1551/08-2/BS, w której stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe. Interpretacja ta była przedmiotem skargi Spółki. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 maja 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 442/09 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną.

Od ww. wyroku Organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 17 września 2010 r. sygn. akt I FSK 1382/09 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

WSA w Warszawie wyrokiem z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2556/10 uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, że uchylona interpretacja nie może być wykonana w całości.

W cyt. orzeczeniu Sąd Administracyjny w Warszawie, stwierdził, iż w zaskarżonej interpretacji doszło do naruszenia art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Sądu kluczowe znaczenie do rozstrzygnięcia sprawy ma analiza art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, który stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Zauważyć należy, iż przeniesienie prawa jest czynnością prawną, do której dochodzi wskutek oświadczenia woli rozporządzającego tym prawem.

Można dodać, że ponieważ oświadczenie woli to ujawniony, uzewnętrzniony zamiar wywołania określonych skutków prawnych (por. orz. SN z 1 czerwca 1964 r., III CA 27/64, OSN 1965, poz. 45), do przeniesienia prawa do rozporządzenia rzeczą, jak właściciel konieczny jest ujawniony, uzewnętrzniony zamiar wywołania skutku prawnego w postaci przeniesienia tego prawa.

W ocenie Sądu w przypadku nielegalnego poboru energii nie może być mowy o rozporządzeniu prawem przez dostawcę energii, gdyż nie składa on oświadczenia woli z zamiarem przeniesienia prawa, którym dysponuje. Przeciwnie - zamiarem dostawcy energii jest raczej uniemożliwienie poboru energii w sposób nielegalny i wyrządzający mu szkodę, co ujawnia się i uzewnętrznia przez instalowanie specjalnych, zaplombowanych (czyli w założeniu niedostępnych dla osób nieuprawnionych) urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych. Nie można zatem przyjąć, by przy okazji dokonywanych przez pozyskującego bezprawnie energię czynności faktycznych, określanych zbiorczo mianem nielegalnego poboru energii, dochodziło także do oświadczenia woli sprzedawcy energii, kreującego czynność prawną sprzedaży energii (dostawy energii w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług).

Zdaniem Sądu nie ma także podstaw do kwalifikowania nielegalnego poboru energii elektrycznej jako czynności nie wykonanej wprawdzie z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, niemniej podlegającej opodatkowaniu (art. 5 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy. Sąd uznaje, że kradzież - jak wskazuje Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku w sprawie British American Tobacco International Ltd (C-435/03) - nie jest zdarzeniem powodującym przeniesienie praw pomiędzy poszkodowanym a sprawcą w rozumieniu przepisów o podatku od wartości dodanej (przepisów VI Dyrektywy). Pogląd o niepodleganiu opodatkowaniu VAT czynności zabronionych przez ustawę, w tym wyczerpujących znamiona czynów karalnych, wyraził także NSA w wyroku z 21 listopada 1999r. (SA/Rz 1066/98, LEX Nr 44033), wydanym jeszcze na tle przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.).

W swoim orzeczeniu Sąd podniósł również, że w przypadku potraktowania nielegalnego poboru energii jako czynności podlegającej opodatkowaniu powstałyby trudności w rozpoznaniu momentu powstania obowiązku podatkowego. Momentem tym nie może być bowiem ani upływ terminu płatności, o jakim mowa w art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a) u.p.t.u., gdyż terminu takiego w sytuacji nielegalnego poboru energii elektrycznej z przyczyn oczywistych nie ma, ani termin wydania towaru lub wystawienia faktury, nie później niż 7 dni od dnia wydania towaru, o jakim mowa w art. 19 ust. 4 u.p.t.u, gdyż i tego terminu nie sposób określić, a w przypadku czynności polegających tylko na ingerencji w układ pomiarowo-rozliczeniowy termin ten nigdy się nie ziszcza. Rozwiązanie, według którego obowiązek podatkowy powstaje z dniem wystawienia faktury, nie później jednak, niż 7 dnia od dnia bezspornego i pewnego stwierdzenia faktu nielegalnego poboru, nie znajduje oparcia w przepisach obowiązującego prawa, a w szczególności ustawy o podatku od towarów i usług i może być ewentualnie rozpatrywany wyłącznie jako wniosek de lege ferenda.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 2556/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.