INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2011 r. (data wpływu 14 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pracownik, zatrudniony w Spółce od dnia 8 sierpnia 2001 r., uległ w dniu 9 sierpnia 2004 r. w czasie pracy wypadkowi. Po wypadku w trakcie badań lekarskich stwierdzono u pracownika istnienie schorzenia w strukturze mózgu nie będącego wynikiem wypadku, to jest malformację tętniczo - żylną głębokich struktur płata skroniowego prawej półkuli mózgu. Schorzenie to objawiać się może utratą przytomności, świadomości działania, napadami padaczki. W związku z powyższym początkowo uznano, iż działanie podjęte przez Pracownika, a prowadzące do wypadku, wywołane było istnieniem wewnętrznego schorzenia, co zgodnie z polskim prawem mogło skutkować nie uznaniem zdarzenia za wypadek przy pracy. W dniu 15 grudnia 2008 r. Pracownik złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) wniosek o wypłatę jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. Decyzją z dnia 26 listopada 2008 r. ZUS odmówił wypłaty odszkodowania uzasadniając to faktem, iż zdarzenie z 9 sierpnia 2004 r. nie było wypadkiem przy pracy. Od decyzji ZUS Pracownik złożył odwołanie do właściwego sądu. W toku postępowania sądowego, toczącego się przed Sądem Rejonowym w Gdańsku ustalono, iż wypadek ten stanowił wypadek przy pracy, zaś pracownik doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 33%.

Decyzja sądu otworzyła dla Pracownika drogę do roszczenia finansowego o odszkodowanie od Spółki za skutki zaistniałego wypadku:

1. Odszkodowania za zmniejszone w wyniku zdarzenia dochody;
2. Zadośćuczynienia za cierpienia i ból spowodowany wypadkiem;
3. Renty wyrównawczej kompensującej na przyszłość niemożność zarobkowania.

Jednocześnie lekarze decydujący o przyznaniu Pracownikowi renty od ZUS orzekli wobec niego całkowitą niezdolność do pracy. Fakt ten jednoznacznie wykluczył możliwość zaproponowania mu przez Spółkę odpowiedniej do jego stanu zdrowia pracy. Pracownik wyjaśnił również, że całkowita niezdolność do pracy spowodowana jest istnieniem i skutkami wyżej opisanej malformacji, nie będącej efektem wypadku przy pracy. Z Pracownikiem rozwiązano zatem stosunek pracy za porozumieniem stron w dniu 8 czerwca 2005 r. (z powodu przejścia Pracownika na rentę).

W dniu 16 grudnia 2010 r. Spółka zawarła z byłym już Pracownikiem (dalej były Pracownik) ugodę sądową przed Sądem Rejonowym, zgodnie z którą Pracownikowi z tytułu 33% uszczerbku na zdrowiu doznanego w wyniku wypadku przy pracy przysługuje odszkodowanie oraz zadośćuczynienie w kwocie 170.000 PLN. Tytułem odszkodowania oraz zadośćuczynienia Spółka zobowiązała się:

1. zapłacić na rzecz byłego Pracownika na jego rachunek bankowy kwotę 100.000 PLN w terminie do 23 grudnia 2010 r. z odsetkami ustawowymi w przypadku zwłoki w płatności tej kwoty poczynając od dnia 24 grudnia 2010 r.
2. dokonać na rzecz byłego Pracownika sprzedaży lokalu mieszkalnego o powierzchni użytkowej 49,10 m² objętego Księgą Wieczystą;
3. podpisać umowę sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego w formie aktu notarialnego w terminie do dnia 31 stycznia 2011 r.

Strony ugody ustaliły, iż wartość lokalu mieszkalnego wynosi 70.000 PLN, która to wartość wynika z zasad sprzedaży lokali obowiązujących dla pracowników Spółki z uwzględnieniem 40% zniżki z tytułu wykonywania pracy przez Pracownika w Spółce. Zapłata ceny lokalu nastąpi poprzez potrącenie wzajemnych należności stron.

Ponadto, w ugodzie sądowej Spółka zobowiązała się do wypłacania byłemu Pracownikowi na jego rachunek bankowy dożywotniej renty wyrównawczej w kwocie 1.200 PLN brutto miesięcznie z tytułu utraconych zarobków i zwiększenia potrzeb począwszy od grudnia 2010 r. Przysługująca byłemu Pracownikowi renta będzie ulegać corocznemu zwiększeniu o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych z roku poprzedniego, przy czym w przypadku deflacji wartość świadczenia rentowego nie ulega pomniejszeniu.

Pracownik złożył również oświadczenie, iż zawarta ugoda wyczerpuje jego roszczenia wobec Pracodawcy związane z uszczerbkiem na zdrowiu, którego doznał w wyniku wypadku przy pracy w dniu 9 sierpnia 2004 r.

Świadczenie pieniężne zostało postawione do dyspozycji byłego Pracownika w dniu 21 grudnia 2010 r., zaś umowa sprzedaży lokalu w formie aktu notarialnego została zawarta w dniu 25 stycznia 2011 r. W dniu 22 grudnia 2010 r. dokonano pierwszej płatności z tytułu przysługującej byłemu Pracownikowi renty wyrównawczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wartość należnego byłemu Pracownikowi odszkodowania stanowi przychód pracownika, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś na Spółce nie ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy przy wypłacie odszkodowania na rzecz byłego Pracownika...
2. Czy w zakresie wypłaty renty wyrównawczej na rzecz byłego Pracownika Spółka występuje w funkcji płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy należne byłemu Pracownikowi odszkodowanie stanowi przychód z innych źródeł, od którego Spółka nie jest obowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, a jednocześnie nie jest obowiązana do przesłania podatnikowi oraz właściwemu urzędowi skarbowemu w terminie do końca lutego 2011 r. informacji sporządzonej na formularzu PIT-8C, ze względu na objęcie przedmiotowego świadczenia zwolnieniem z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PDOF.

Odpowiednio do przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W opinii Spółki świadczenie wypłacone na rzecz byłego Pracownika nie mieści się w pojęciu przychodów ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF. Zgodnie z utrwalonym w tym względzie orzecznictwem sądów administracyjnych, o tym czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy (i innych stosunków wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF), decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu ust. 4 tego artykułu, czy także inna osoba, niezwiązana (aktualnie lub w przeszłości) z pracodawcą (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 marca 1993 r., sygn. akt III SA 2219/92, publ. ONSA z 1993 r., nr 3, poz. 83; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi z dnia 6 maja 1994 r., sygn. akt SA/Łd 465/94, publ. LEX nr 26513). Wypłacone na rzecz byłego Pracownika świadczenie nie spełnia tych kryteriów. Podstawą do wypłaty na rzecz Pracownika odszkodowania był przepis art. 444 § 1 k.c, ten zaś stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Na żądanie poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Zadośćuczynienie należne jest natomiast na podstawie przepisu art. 445 § 1 k.c. zgodnie z którym, w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Świadczenie wypłacane byłemu Pracownikowi ma charakter odszkodowania i oparte jest na przepisach prawa cywilnego, tak więc wymaga wykazania przesłanek odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę według norm określonych w tym prawie. Źródłem jego powstania jest prawo cywilne, a nie prawo pracy tym samym nie może być ujmowane jako przychód ze stosunku pracy, lecz jako świadczenie pieniężne stanowiące przychód pracownika z innych źródeł.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Odpowiednio do przepisu art. 20 ust. 1 ustawy o PDOF za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak dowodzi użycie sformułowania ,,w szczególności", definicja innych źródeł przychodów ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie. Ponieważ odszkodowanie oraz zadośćuczynienie nie zostały w przepisach ustawy o PDOF wymienione wprost jako źródło przychodów, w opinii Spółki stanowią one przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o PDOF. Wartość tego przychodu powinna zostać określona zgodnie z kwotami podanymi w ugodzie sądowej: t.j. w wysokości 170.000 PLN.

W świetle regulacji art. 42a ustawy o PDOF, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

W myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PDOF wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W ocenie Spółki wypłacone przez Nią odszkodowanie oraz zadośćuczynienie jako otrzymane przez byłego Pracownika na mocy ugody sądowej, korzysta ze zwolnienia od opodatkowania w pełnej wysokości określonej w tej ugodzie t.j. w kwocie 170.000 PLN. Odszkodowanie to nie zostało bowiem otrzymane przez Pracownika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, jak i nie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W związku z powyższym na Pracodawcy nie ciążą obowiązki płatnika oraz obowiązek przesłania podatnikowi oraz właściwemu urzędowi skarbowemu w terminie do końca lutego 2011 r. informacji sporządzonej na formularzu PIT-8C.

W opinii Spółki należna byłemu Pracownikowi renta wyrównawcza stanowi przychód zrównany mocą art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF z przychodami ze stosunku pracy, od którego w związku z objęciem tego świadczenia zwolnieniem od opodatkowania z art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o PDOF Spółka nie jest obowiązana pobrać i odprowadzić na konto właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odpowiednio do przepisu art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Definicję pojęcia emerytury i rent zawiera przepis art. 12 ust. 7 ustawy o PDOF, zgodnie z którym przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

W opinii Spółki, świadczenie wypłacone na rzecz byłego pracownika w postaci dożywotniej renty wyrównawczej może być uznane za świadczenie zrównane z przychodami ze stosunku pracy na podstawie przepisu art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF.

Zgodnie z przepisem art. 31 ustawy o PDOF osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepis ten odnosi się jednakże w swej treści do wypłat dokonywanych przez zakład pracy „ze stosunku pracy", co w przedmiotowym stanie faktycznym nie ma miejsca - tytułem do wypłaty renty wyrównawczej nie jest bowiem stosunek pracy lecz ugoda sądowa. Zatem z powyższego przepisu dla Spółki nie wynikają żadne obowiązki płatnika.

Jednocześnie w kontekście wypłaty renty należy zwrócić uwagę na przepis art. 34 ust. 1 ustawy o PDOF stanowiący, iż organy rentowe są obowiązane jako płatnicy pobierać zaliczki miesięczne od wypłacanych bezpośrednio przez te organy emerytur i rent, świadczeń przedemerytalnych i zasiłków przedemerytalnych, nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych, zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, rent strukturalnych oraz rent socjalnych.

W ustawie o PDOF ustawodawca nie zawarł definicji organu rentowego, wobec czego w opinii Spółki, należy przyjąć, iż przez organ rentowy rozumie się instytucje powołane w celu wypłaty emerytur, rent oraz innych świadczeń. Za taką instytucję nie może być zatem, uznany zakład pracy. Także z powyższego przepisu, w opinii Spółki, nie wynikają dla niej obowiązki płatnika.

Jednocześnie, w przepisach ustawy o PDOF nie znajduje się żaden inny przepis, który regulowałby obowiązki płatnika w zaistniałej w Spółce sytuacji.

Abstrahując od problemu ustalenia podmiotu właściwego do poboru zaliczki na podatek dochodowy od przedmiotowego świadczenia, zdaniem Spółki zauważyć należy, iż odpowiednio do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o PDOF wolne od podatku są odszkodowania w postaci renty otrzymanej na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Mając na uwadze fakt, iż podstawą do wypłaty renty wyrównawczej jest przepis art. 444 § 2 k.c, ten zaś stanowi, iż jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. W opinii Spółki przedmiotowe świadczenie korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, od dochodu zwolnionego od opodatkowania, Spółka nie będzie obowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z kolei w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3c powołanej ustawy wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

W sytuacji przedstawionej we wniosku w dniu 16 grudnia 2010 r. Spółka zawarła z byłym Pracownikiem ugodę sądową przed Sądem Rejonowym, zgodnie z którą Pracownikowi z tytułu 33% uszczerbku na zdrowiu doznanego w wyniku wypadku przy pracy przysługuje odszkodowanie oraz zadośćuczynienie w kwocie 170.000 PLN. Tytułem odszkodowania oraz zadośćuczynienia Spółka zobowiązała się:

1. zapłacić na rzecz byłego Pracownika na jego rachunek bankowy kwotę 100.000 PLN w terminie do 23 grudnia 2010 r. z odsetkami ustawowymi w przypadku zwłoki w płatności tej kwoty poczynając od dnia 24 grudnia 2010 r.
2. dokonać na rzecz byłego Pracownika sprzedaży lokalu mieszkalnego o powierzchni użytkowej 49,10 m² objętego Księgą Wieczystą;
3. podpisać umowę sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego w formie aktu notarialnego w terminie do dnia 31 stycznia 2011 r.

Strony ugody ustaliły, iż wartość lokalu mieszkalnego wynosi 70.000 PLN, która to wartość wynika z zasad sprzedaży lokali obowiązujących dla pracowników Spółki z uwzględnieniem 40% zniżki z tytułu wykonywania pracy przez Pracownika w Spółce. Zapłata ceny lokalu nastąpi poprzez potrącenie wzajemnych należności stron.

W ugodzie sądowej Spółka zobowiązała się również do wypłacania byłemu Pracownikowi na jego rachunek bankowy dożywotniej renty wyrównawczej w kwocie 1.200 PLN brutto miesięcznie z tytułu utraconych zarobków i zwiększenia potrzeb począwszy od grudnia 2010 r. Przysługująca byłemu Pracownikowi renta będzie ulegać corocznemu zwiększeniu o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych z roku poprzedniego, przy czym w przypadku deflacji wartość świadczenia rentowego nie ulega pomniejszeniu.

Ponadto, jak wynika z treści wniosku, podstawą ww. świadczeń na rzecz Pracownika był przepis art. 444 Kodeksu cywilnego.

Stosownie do art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Stosownie do art. 444 § 2 ww. ustawy jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

W wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 ww. ustawy).

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz powołany wyżej stan prawny stwierdzić zatem należy, iż świadczenia wynikające z ugody sądowej na rzecz byłego pracownika Spółki korzystają za zwolnienia z opodatkowania:

• w przypadku odszkodowania i zadośćuczynienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
• w przypadku renty na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na Spółce nie ciąży obowiązek obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, jak również obowiązek wystawiania informacji PIT-8C.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.