INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2011 r. (wg daty wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów kosztów remontów i bieżących napraw lokalu mieszkalnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów:

• kosztów amortyzacji lokalu mieszkalnego,
• kosztów zapłaconych odsetek od kredytu,
• kosztów eksploatacji i utrzymania lokalu,
• kosztów remontów i bieżących napraw lokalu mieszkalnego.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim, w którym funkcjonuje ustrój małżeńskiej wspólności majątkowej. Zainteresowany wraz z małżonką, nabyli z majątku wspólnego lokal mieszkalny wraz z przynależnym do niego udziałem we współwłasności nieruchomości wspólnej (ciągi komunikacyjne, trawniki na osiedlu itp.). Zakup lokalu został w znacznej mierze sfinansowany kredytem bankowym, zaciągniętym przez oboje małżonków.

Wnioskodawca wraz z małżonką prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, przy czym w umowie spółki określono równy udział obydwóch wspólników w zyskach i stratach spółki.

Po dokonaniu niezbędnych prac adaptacyjnych i wykończeniowych podjęto decyzję o przeniesieniu prowadzonej działalności do zakupionego lokalu mieszkalnego. Zakres prowadzonej działalności, ilość pracowników oraz osób współpracujących powodowały, że zakupiony lokal w całości był (i jest) wykorzystywany do celów działalności gospodarczej (biura). Wspólnicy nie wnieśli skutecznie pod względem prawnym nabytego lokalu mieszkalnego do spółki, nie wnieśli prawa do korzystania w drodze odrębnej umowy, jak również przy zakupie lokalu nie byli kwalifikowani jako osoby prowadzące działalność gospodarczą.

W związku z używaniem lokalu, jak i zaciągniętym kredytem pojawia się szereg kosztów, związanych z przedmiotowym lokalem. W szczególności są to:

• koszty odsetek od kredytu, z którego sfinansowano zakup lokalu,
• koszty eksploatacji i utrzymania (takie jak koszty dostarczenia: prądu, wody, gazu, koszty opłat do wspólnoty mieszkaniowej, opłat za służebność drogi, koszty ochrony i ubezpieczenia lokalu, koszty podatku od nieruchomości).
  
  

Wnioskodawca wskazał we wniosku, iż ilekroć jest mowa w niniejszym zapytaniu o artykule, ustępie i punkcie, bez powołania się na akt prawny należy odpowiednio rozumieć artykuł, ustęp i punkt ustawy o PIT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów kosztów remontów i bieżących napraw lokalu mieszkalnego.

Wnioskodawca pragnie upewnić się, że w kalkulacji podatku dochodowego z tytułu udziału w spółce cywilnej prowadzonej z małżonką, może kwalifikować jako koszty uzyskania przychodów koszty remontów i bieżących napraw lokalu mieszkalnego, w którym jest prowadzona działalność.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Koszt poniesiony przez podatnika może być brany pod uwagę przy ustalaniu dochodu do opodatkowania jedynie wówczas, gdy:

1. służy osiągnięciu przychodu, czyli został poniesiony w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (tj. istnieje zdroworozsądkowy związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy faktem poniesienia kosztu, a faktem lub prawdopodobieństwem uzyskania przychodów w następstwie poniesienia tego kosztu),
2. nie został wymieniony przez ustawodawcę w katalogu kosztów wyłączonych spośród kosztów uzyskania przychodów (katalog ten zawarty jest w art. 23 ustawy o PIT), por. „Podatek dochodowy od osób fizycznych” pod red. J. Marciniuka, C.H. Beck, Warszawa 2005, str. 389 nb 3.

Przedmiotem niniejszego zapytania są te koszty, które stanowią koszty remontów i bieżących napraw lokalu mieszkalnego, a więc koszty, których wartość, z definicji środka trwałego, nie powinna zwiększać jego wartości początkowej. W konsekwencji, przedmiotem zapytania są koszty inne niż wymienione w art. 23 ustawy o PIT.

Interpretacje Ministerstwa Finansów wskazują również, że dodatkowym warunkiem, pozwalającym na uznanie danego kosztu za koszt uzyskania przychodu jest udokumentowanie kosztu, w szczególności potwierdzające fakt poniesienia kosztu i jego wartość.

W odniesieniu do kosztów remontów i napraw, będących przedmiotem zapytania, koszty te są dokumentowane przez dostawców usług fakturami, z których wynika zakres prowadzonych prac. Nabywcą usług i zużywanych w trakcie remontów towarów jest spółka cywilna, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Faktury te, jak również dodatkowe informacje (opisy na odwrocie, umowy itp.) wskazują, że wszystkie z wymienionych kosztów dotyczą lokalu, w którym jest prowadzona działalność. Stąd Wnioskodawca uważa, że wydatki te, dla celów PIT, są w sposób wystarczający udokumentowane, tj. na ich podstawie można w sposób jednoznaczny stwierdzić, że dotyczą lokalu, w którym jest prowadzona działalność.

Cała powierzchnia lokalu, będącego przedmiotem zapytania, jest faktycznie używana w prowadzeniu działalności gospodarczej. W tym lokalu mieści się biuro, znajdują swoje miejsce pracy pracownicy, w tym telemarketerzy i redaktorzy, tutaj realizują zlecenia osoby współpracujące z podatnikiem, tutaj kierowana jest korespondencja związana z prowadzeniem działalności, tutaj są prowadzone spotkania z dostawcami, tutaj znajdują się gabinety wspólników. Dzięki pracy realizowanej przez te osoby w tym miejscu, są wystawiane faktury i podatnicy (wspólnicy spółki cywilnej) uzyskują przychody. W konsekwencji należy uznać, że niewątpliwie lokal jest związany z prowadzeniem przez Zainteresowanego działalności gospodarczej. Niewątpliwie zatem wydatki ściśle związane z remontami i kosztami bieżących napraw tego lokalu, wykorzystywanego w działalności spółki cywilnej, będą wydatkami, które są poniesione w celu uzyskania przychodów przez tę spółkę cywilną.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447)) oraz art. 8 ust. 1 ustawy o PIT, w spółce cywilnej, podatnikiem nie jest spółka, lecz jej wspólnicy.

W konsekwencji, koszty remontów i bieżących napraw tego lokalu powinny być traktowane jako koszty uzyskania przychodów z tytułu udziału wspólnika w spółce cywilnej, proporcjonalnie do jego udziału w tej spółce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 cyt. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim, w którym funkcjonuje ustrój małżeńskiej wspólności majątkowej. Zainteresowany wraz z małżonką prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Małżeństwo nabyło z majątku wspólnego lokal mieszkalny. Po dokonaniu niezbędnych prac adaptacyjnych i wykończeniowych podjęto decyzję o przeniesieniu prowadzonej działalności do zakupionego lokalu. Zakres prowadzonej działalności, ilość pracowników oraz osób współpracujących powodowały, że zakupiony lokal w całości był (i jest) wykorzystywany do celów działalności gospodarczej (biura). Wspólnicy nie wnieśli skutecznie pod względem prawnym nabytego lokalu mieszkalnego do spółki, nie wnieśli prawa do korzystania w drodze odrębnej umowy, jak również przy zakupie lokalu nie byli kwalifikowani jako osoby prowadzące działalność gospodarczą. Przedmiotem zapytania Zainteresowanego są te koszty, które stanowią koszty remontów i bieżących napraw lokalu mieszkalnego, a więc koszty, których wartość, z definicji środka trwałego, nie powinna zwiększać jego wartości początkowej.

Skoro więc Wnioskodawca w przedmiotowym lokalu mieszkalnym w całości wykorzystywanym w prowadzonej przez Niego w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej wykona prace budowlane stanowiące remont oraz dokona bieżących napraw tego lokalu, to zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki te mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Reasumując, Wnioskodawca może kwalifikować jako koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty remontów i bieżących napraw lokalu mieszkalnego, w którym jest prowadzona działalność gospodarcza.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w dniu 8 sierpnia 2011 r. wydano odrębne interpretacje indywidualne dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów:

• kosztów amortyzacji lokalu mieszkalnego nr ILPB1/415-682/11-2/AO,
• kosztów zapłaconych odsetek od kredytu nr ILPB1/415-682/11-3/AO,
• kosztów eksploatacji i utrzymania lokalu nr ILPB1/415-682/11-4/AO.
  
  

Ponadto tut. Organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, niniejsza interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników spółki cywilnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.