INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2011r. (data wpływu 3 lutego 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 kwietnia 2011r. (data wpływu 22 kwietnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku opłat za egzaminy przeprowadzane przez Wnioskodawcę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku opłat za egzaminy przeprowadzane przez Wnioskodawcę.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 kwietnia 2011r. (data wpływu 22 kwietnia 2011r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 13 kwietnia 2011r. znak: IBPP1/443-233/11/KW.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca podobnie jak inne izby rzemieślnicze w kraju uczestniczą w procesie kształcenia zawodowego i nadawania tytułów zawodowych czeladnika i mistrza po pozytywnym zdaniu egzaminu (Ustawa o rzemiośle z dnia 22 marca 1989r. art. 3).

Stąd też Wnioskodawca przeprowadza:

• kursy przygotowujące do egzaminów zawodowych,
• egzaminy na tytuł czeladnika dla uczniów, którzy pobierają naukę teoretyczną w Zasadniczych Szkołach Zawodowych i praktyczną naukę w zakładach rzemieślniczych,
• egzaminy na tytuł czeladnika i mistrza dla osób dorosłych.
  
  

W uzupełnieniu z dnia 21 kwietnia 2011r. Wnioskodawca wyjaśnił, że:

1. Wnioskodawca z nikim nie zawiera umów na świadczenie przedmiotowych egzaminów (czeladniczych i mistrzowskich). Nie ma w tym zakresie żadnego prawnego obowiązku.
2. Uczestnikami prowadzonych kursów pedagogicznych w celu uzyskania podstaw prawnych do prowadzenia praktycznej nauki zawodu są mistrzowie, czeladnicy i osoby, które mają zamiar uzyskać tytuł zawodowy. Kurs kończy się zdaniem egzaminu, do którego uprawniony jest Wnioskodawca, a beneficjent otrzymuje stosowne zaświadczenie.
3. Wnioskodawca jest instytucją upoważnioną do przeprowadzania egzaminów na tytuł czeladnika i mistrza zgodnie z ustawą o rzemiośle z dnia 22 marca 1989r. (tekst jednolity Dz. U. z 2002r. Nr 112, poz. 979, ze zm. Dz. U. z 2003r. Nr 137, poz. 1304, Dz. U. z 2009r. Nr 6, poz. 33) i rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 października 2005r. w sprawie egzaminów na tytuł czeladnika i mistrza w zawodzie, przeprowadzanych przez komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych (Dz. U. z 2005r. Nr 215, poz. 1820).
4. W art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o VAT Wnioskodawca spełnia w dwóch pozycjach warunki, tj.:
   1. na kursy pedagogiczne Izba posiada akredytację uzyskaną w rozumieniu przepisów o systemie oświaty - Akredytacja Kuratora Oświaty - kursy pedagogiczne dla instruktorów praktycznej nauki zawodu,
   2. oraz przeprowadza kursy, szkolenia i egzaminy finansowane w całości ze środków publicznych (unijnych).
5. Wnioskodawca posiada tylko akredytację na przeprowadzanie kursów pedagogicznych (jak wyżej pkt 4).
6. Wnioskodawca przeprowadza kursy, szkolenia i egzaminy finansowane w całości ze środków publicznych z tytułu realizowanych projektów unijnych.
7. Z Ustawy o rzemiośle z dnia 22 marca 1989r. (tekst jednolity Dz. U. z 2002r. Nr 112, poz. 979, ze zm. Dz. U. z 2003r. Nr 137, poz. 1304, Dz. U. z 2009r. Nr 6, poz. 33) wynika, że Wnioskodawca jest zobowiązany do pobierania opłat za wymienione we wniosku egzaminy.
8. Osoby biorące udział w szkoleniach są bardzo dobrze przygotowywane do zawodu nie tylko teoretycznie, ale i praktycznie, stają się pełno wykwalifikowanymi pracownikami, a uzyskane dyplomy (czeladnicze i mistrzowskie) potwierdzają ich umiejętności praktyczne.
9. Aby uzyskać tytuł czeladnika lub mistrza w danym zawodzie niezbędne jest zdanie takiego egzaminu, do którego upoważnione są Izby rzemieślnicze, a osoby winny spełniać określone przepisami warunki (nie ma wymogu odbycia szkolenia).
10. Zdanie egzaminu na tytuł czeladnika lub mistrza jest bezpośrednio związane z branżą egzaminowanego i daje niezbędne uprawnienia.
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

W związku ze zmianą ustawy o VAT Wnioskodawca ma następujące wątpliwości i prosi o stanowisko:

1. Czy opłata za egzaminy czeladnicze wykonywane przez izbę dla młodocianych uczniów Zespołów Szkół Zawodowych, za które to egzaminy płaci pracodawca, wchodzą w całościowy proces zamykający zakończenie nauki i uzyskania tytułu zawodowego nie podlegają opodatkowaniu VAT...
2. Czy egzaminy na tytuł zawodowy dla uczestników kursów przygotowujących do uzyskania tytułu zawodowego prowadzonych przez izbę nie podlegają opodatkowaniu VAT (zawód jest objęty akredytacją)...
3. Czy egzaminy dla dorosłych zgłaszających się na egzamin czeladnika lub mistrza objęte są podatkiem VAT...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, we wszystkich trzech zapytaniach usługi te powinny być wolne od opodatkowania podatkiem VAT.

W piśmie z dnia 21 kwietnia 2011r. Wnioskodawca wyjaśnił, że wątpliwości Wnioskodawcy wynikają z tego, że system szkolenia zawodowego w rzemiośle w zasadniczej części przebiega w zakładzie rzemieślniczym a nie w organizacji samorządu, w związku z czym powstają wątpliwości dotyczące możliwości korzystania ze zwolnienia od VAT dla usług kształcenia zawodowego realizowanego w ramach tego systemu przez organizacje rzemieślnicze. Nie ulega jednak wątpliwości, że zarówno egzamin, szkolenie zawodowe, nadzór nad procesem kształcenia i inne formy wspomagania pracy dydaktycznej rzemieślników są częścią tego systemu. Należy podkreślić, że obowiązujące przepisy w zakresie oświaty, uznają świadectwa czeladnicze i dyplomy mistrzowskie uzyskiwane przed komisjami egzaminacyjnymi Izb rzemieślniczych za równorzędne ze świadectwami i dyplomami wydawanymi przez kuratoria. Jednocześnie w ramach systemu oświaty funkcjonuje system dofinansowania kosztów szkolenia uczniów młodocianych. Delegacja części obowiązków związanych z kształceniem zawodowym do organizacji rzemieślniczych i związanych z nimi zakładów, świadczy przede wszystkim o znaczeniu tego rodzaju kształcenia w systemie oświaty, jak również o zaufaniu instytucji publicznych do organizacji rzemieślniczych. Zatem wydaje się, że intencją ustawodawcy nie jest odmienne traktowanie w ustawie o VAT tych dwóch form kształcenia i egzaminowania. Wnioskodawca uważa zatem, że aby zachować spójność i racjonalność otoczenia prawnego form kształcenia nadawania tytułów zawodowych i tytułów mistrza, konieczne jest akceptowanie równoprawności obydwu trybów kształcenia i weryfikowania wiedzy i umiejętności także przez ustawę o podatku od towarów i usług. Dodatkowo, przyjęcie odmiennych zasad opodatkowania podatkiem VAT form kształcenia i egzaminowania wykonywanych przez organizacje rzemieślnicze, prowadzić może do zachwiania funkcjonowania tego systemu. Odbiorcami usług kształcenia i egzaminowania są bowiem osoby fizyczne, dla których podatek VAT zawarty w cenie, nie pozostaje obojętny. Z drugiej strony organizacje rzemieślnicze mają ograniczone możliwości ustalania opłat za egzaminy ze względu na fakt, że ich wysokość regulowana jest odrębnymi przepisami (ustawa o rzemiośle z dnia 22 marca 1989r.)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT – obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011r. - w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Z dniem 1 stycznia 2011r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchylają załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku, który w pozycji 7 wymieniał jako zwolnione usługi w zakresie edukacji (ex 80) i przenoszą uregulowania w tym zakresie do treści ustawy. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku dodanie do art. 43 ustawy punktów 26-29, regulujących zwolnienia od podatku działalności edukacyjnej.

Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Zasadniczym powodem odejścia od stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.).

Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. i ww. Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 znowelizowanej ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

1. jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania,
2. uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo – rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym,

-oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

1. prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
2. świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty – wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
3. finansowane w całości ze środków publicznych

-oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Zgodnie z treścią § 13 ust. 1 pkt 19 i 20 obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 5 kwietnia 2011r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649 ze zm.), zwalnia się od podatku:

• usługi w zakresie kształcenia, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, świadczone przez uczelnie oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane,
• usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych, oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.
  
  

Ponadto zgodnie z treścią § 13 ust. 1 pkt 19 i 20 obowiązującego od dnia 6 kwietnia 2011r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392), zwalnia się od podatku:

• usługi w zakresie kształcenia, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, świadczone przez uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty badawcze oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane,
• usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.
  
  

W tym miejscu wskazać należy, iż w dniu 1 lipca 2006r. weszły w życie przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L Nr 288 s. 1). Rozporządzenie Rady nr 1777/2005 wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio. Oznacza to, iż przepisy tego rozporządzenia z dniem 1 lipca 2006r. stają się częścią porządku prawnego, obowiązującego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, bez konieczności ich implementacji w drodze ustawy. Rozporządzenie Rady nr 1777/2005 przyjęte zostało w celu jednolitego stosowania przez wszystkie państwa członkowskie systemu podatku od wartości dodanej, opartego na postanowieniach Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC ze zm.).

Przepis art. 14 ww. rozporządzenia nr 1777/2005 wyjaśnia, co należy rozumieć przez usługi kształcenia zawodowego i przekwalifikowania. W myśl tego przepisu usługi w zakresie kształcenia zawodowego i przekwalifikowania zapewniane na warunkach określonych w art. 13 część A ust. 1 lit. i) Dyrektywy 77/388/EWG (analogiczne zwolnienie zawiera art. 132 ust. 1 lit. i obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. U. L Nr 347, s. 1 ze zm.), obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, tak samo jak nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego bądź przekwalifikowania nie ma znaczenia do tego celu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca uczestniczy w procesie kształcenia zawodowego i nadawania tytułów zawodowych czeladnika i mistrza po pozytywnym zdaniu egzaminu (Ustawa o rzemiośle z dnia 22 marca 1989r. art. 3). Stąd też Wnioskodawca przeprowadza:

• kursy przygotowujące do egzaminów zawodowych,
• egzaminy na tytuł czeladnika dla uczniów, którzy pobierają naukę teoretyczną w Zasadniczych Szkołach Zawodowych i praktyczną naukę w zakładach rzemieślniczych,
• egzaminy na tytuł czeladnika i mistrza dla osób dorosłych.
  
  

Wnioskodawca jest instytucją upoważnioną do przeprowadzania egzaminów na tytuł czeladnika i mistrza zgodnie z ustawą o rzemiośle z dnia 22 marca 1989r. (tekst jednolity Dz. U. z 2002r. Nr 112, poz. 979, ze zm. Dz. U. z 2003r. Nr 137, poz. 1304, Dz. U. z 2009r. Nr 6, poz. 33) i rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 października 2005r. w sprawie egzaminów na tytuł czeladnika i mistrza w zawodzie, przeprowadzanych przez komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych (Dz. U. z 2005r. Nr 215, poz. 1820). Uczestnikami prowadzonych kursów pedagogicznych w celu uzyskania podstaw prawnych do prowadzenia praktycznej nauki zawodu są mistrzowie, czeladnicy i osoby, które mają zamiar uzyskać tytuł zawodowy. Kurs kończy się zdaniem egzaminu, do którego uprawniony jest Wnioskodawca, a beneficjent otrzymuje stosowne zaświadczenie. Na kursy pedagogiczne Wnioskodawca posiada akredytację uzyskaną w rozumieniu przepisów o systemie oświaty - Akredytacja Kuratora Oświaty - kursy pedagogiczne dla instruktorów praktycznej nauki zawodu, oraz przeprowadza kursy, szkolenia i egzaminy finansowane w całości ze środków publicznych z tytułu realizowanych projektów unijnych.

Z Ustawy o rzemiośle z dnia 22 marca 1989r. (tekst jednolity Dz. U. z 2002r. Nr 112, poz. 979, ze zm. Dz. U. z 2003r. Nr 137, poz. 1304, Dz. U. z 2009r. Nr 6, poz. 33) wynika, że Wnioskodawca jest zobowiązany do pobierania opłat za wymienione we wniosku egzaminy.

Osoby biorące udział w szkoleniach są bardzo dobrze przygotowywane do zawodu nie tylko teoretycznie, ale i praktycznie, stają się pełno wykwalifikowanymi pracownikami, a uzyskane dyplomy (czeladnicze i mistrzowskie) potwierdzają ich umiejętności praktyczne.

Aby uzyskać tytuł czeladnika lub mistrza w danym zawodzie niezbędne jest zdanie takiego egzaminu, do którego upoważnione są Izby rzemieślnicze, a osoby winny spełniać określone przepisami warunki (nie ma wymogu odbycia szkolenia). Zdanie egzaminu na tytuł czeladnika lub mistrza jest bezpośrednio związane z branżą egzaminowanego i daje niezbędne uprawnienia.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 1989r. o rzemiośle (t.j. Dz. U. z 2002r., Nr 112, poz. 979 ze zm.) rzemiosłem jest zawodowe wykonywanie działalności gospodarczej przez osobę fizyczną, z udziałem kwalifikowanej pracy własnej, w imieniu własnym tej osoby i na jej rachunek, przy zatrudnieniu do 50 pracowników - zwaną dalej rzemieślnikiem.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy dowodami kwalifikacji zawodowych rzemieślnika są:

1. dyplom lub świadectwo ukończenia wyższej lub ponadgimnazjalnej szkoły o profilu technicznym bądź artystycznym w zawodzie (kierunku) odpowiadającym dziedzinie wykonywanego rzemiosła,
2. dyplom mistrza w zawodzie odpowiadającym danemu rodzajowi rzemiosła,
3. świadectwo czeladnicze albo tytuł robotnika wykwalifikowanego w zawodzie odpowiadającym danemu rodzajowi rzemiosła,
4. zaświadczenie potwierdzające posiadanie wybranych kwalifikacji zawodowych w zakresie zawodu odpowiadającego danemu rodzajowi rzemiosła.
   
   

Rzemieślnik obowiązany jest wykazać się innymi dowodami kwalifikacji zawodowych niż określone w ust. 1, jeżeli z przepisów odrębnych ustaw wynika obowiązek posiadania takich kwalifikacji (ust. 2).

Dyplomy mistrza i świadectwa czeladnicze mogą być wydawane przez izby rzemieślnicze osobom, które złożyły stosowne egzaminy przed komisjami egzaminacyjnymi izb rzemieślniczych (ust. 3).

Podstawę przeprowadzania egzaminów w zawodach odpowiadających danemu rodzajowi rzemiosła stanowią standardy wymagań egzaminacyjnych ustalone przez Związek Rzemiosła Polskiego, z zastrzeżeniem ust. 3b (ust. 3a).

Podstawę przeprowadzania egzaminów w zawodach odpowiadających danemu rodzajowi rzemiosła, ujętych w klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego, stanowią standardy wymagań będących podstawą przeprowadzania egzaminu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe, określone w odrębnych przepisach (ust. 3b).

W myśl art. 3 ust. 3g ww. ustawy Izba rzemieślnicza:

1. zatwierdza zadania i pytania egzaminacyjne, opracowane na podstawie standardów wymagań, o których mowa w ust. 3a i 3b,
2. zatwierdza szczegółowe kryteria oceniania,
3. dopuszcza kandydatów do egzaminów,
4. ustala wysokość opłat za egzaminy, uwzględniając jako podstawę kwotę przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale roku poprzedniego ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, z tym że wysokość opłaty nie może przekroczyć:
   1. za egzamin mistrzowski - 40% podstawy,
   2. za egzamin czeladniczy - 20% podstawy,
   3. za egzamin sprawdzający - 15 % podstawy,
5. prowadzi dokumentację komisji egzaminacyjnej, w tym ewidencję egzaminów,
6. rozpatruje skargi kandydatów dotyczące prawidłowości przeprowadzenia egzaminu,
7. organizuje szkolenia dla osób wchodzących w skład komisji egzaminacyjnych według programu ustalonego przez Związek Rzemiosła Polskiego.
   
   

Izba rzemieślnicza może zwolnić w całości lub w części osobę przystępującą do egzaminu z opłaty, o której mowa w ust. 3g pkt 4 (ust. 3h).

Osoby dorosłe uzyskujące i uzupełniające wiedzę i umiejętności zawodowe w formach pozaszkolnych, określonych w odrębnych przepisach, mogą przystąpić do egzaminu sprawdzającego wybrane kwalifikacje zawodowe w zakresie zawodu odpowiadającego danemu rodzajowi rzemiosła (ust. 3i).

Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, po zasięgnięciu opinii Związku Rzemiosła Polskiego, określi, w drodze rozporządzenia, warunki powoływania komisji egzaminacyjnych izb rzemieślniczych, warunki dopuszczania do egzaminu i sposób jego przeprowadzania, wysokość wynagradzania członków komisji, warunki wydawania oraz wzory świadectw czeladniczych, dyplomów mistrzowskich, zaświadczeń o zdaniu egzaminu sprawdzającego, w tym wydawania duplikatów, a także sposób dokonywania legalizacji dokumentów przeznaczonych do obrotu z zagranicą oraz wysokość odpłatności za wykonywanie tych czynności (ust. 4).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy o rzemiośle izby rzemieślnicze są organizacjami samorządu gospodarczego rzemiosła zrzeszającymi cechy, spółdzielnie rzemieślnicze, rzemieślników nienależących do cechów, a także inne jednostki organizacyjne, jeżeli ich celem jest wspieranie rozwoju gospodarczego rzemiosła. Izby mogą w swych statutach przyjmować nazwy z dodatkiem wyrazów "przedsiębiorczość" lub "przedsiębiorca" użytych w odpowiednim przypadku, a także określeń zawierających wskazanie regionu.

Podstawowym zadaniem izb rzemieślniczych jest pomoc w reprezentowaniu zrzeszonych organizacji oraz rzemieślników wobec organów administracji publicznej oraz innych organizacji i instytucji, udzielanie swym członkom pomocy instruktażowej i doradczej oraz przeprowadzanie egzaminów kwalifikacyjnych. Szczegółowy zakres zadań izb rzemieślniczych określają ich statuty (ust. 2).

Izby rzemieślnicze są uprawnione do potwierdzania egzaminów kwalifikacyjnych świadectwami czeladniczymi i dyplomami mistrzowskimi oraz do opatrywania ich pieczęcią z godłem Państwa (ust. 3).

Izby rzemieślnicze są uprawnione do potwierdzania wyników egzaminów sprawdzających zaświadczeniami o posiadaniu wybranych kwalifikacji zawodowych w zakresie zawodu odpowiadającego danemu rodzajowi rzemiosła (ust. 3a).

Na podstawie art. 3 ust. 4 ww. ustawy o rzemiośle zostało wydane rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 października 2005r. w sprawie egzaminów na tytuły czeladnika i mistrza w zawodzie, przeprowadzanych przez komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych (Dz. U. Nr 215, poz. 1820), które to zgodnie z § 1 określa:

1. warunki powoływania komisji egzaminacyjnych izb rzemieślniczych przeprowadzających egzaminy na tytuły czeladnika i mistrza w zawodzie;
2. warunki dopuszczania do egzaminów na tytuły czeladnika i mistrza;
3. sposób przeprowadzania egzaminów na tytuły czeladnika i mistrza;
4. wysokość wynagrodzenia członków komisji egzaminacyjnych;
5. warunki wydawania oraz wzory świadectw czeladniczych i dyplomów mistrzowskich, w tym wydawania duplikatów, a także sposób dokonywania legalizacji dokumentów przeznaczonych do obrotu prawnego z zagranicą oraz wysokość odpłatności za wykonywanie tych czynności.
   
   

Zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych, zwane dalej "komisjami", przeprowadzają egzaminy na tytuły czeladnika i mistrza, zwane dalej "egzaminami", w odpowiadających danemu rodzajowi rzemiosła zawodach, występujących w klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy, określonej w odrębnych przepisach.

Egzamin na tytuł czeladnika, zwany dalej "egzaminem czeladniczym", oraz egzamin na tytuł mistrza, zwany dalej "egzaminem mistrzowskim", jest formą oceny poziomu opanowania wiadomości i umiejętności z zakresu danego zawodu (ust. 2).

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego wskazać należy, iż usługi przeprowadzania egzaminów na czeladnika i mistrza spełniają definicję usług kształcenia zawodowego, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 znowelizowanej ustawy o podatku od towarów i usług. Egzaminy na tytuł czeladnika i mistrza są formą oceny poziomu opanowania wiadomości i umiejętności z zakresu danego zawodu, potwierdzają nie tylko umiejętności teoretyczne, ale również praktyczne w wykonywanym zawodzie.

Jak już wskazano świadectwo czeladnicze i dyplom mistrzowski, zgodnie z cytowaną w niniejszej interpretacji ustawą o rzemiośle, są dowodami kwalifikacji zawodowych rzemieślnika. Dokumenty te mogą być wydane osobom, które złożyły stosowne egzaminy przed komisjami egzaminacyjnymi izb rzemieślniczych.

Również w § 6 i 7 cytowanego w niniejszej interpretacji rozporządzenia w sprawie egzaminów na tytuły czeladnika i mistrza w zawodzie (…) zawarto warunki określające na jakim etapie kształcenia zawodowego musi być osoba chcąca przystąpić do egzaminu czeladniczego czy mistrzowskiego.

Przystąpienie zatem do takich egzaminów należy uznać za jeden z etapów kształcenia zawodowego danej osoby i zdobywania uprawnień w danym zawodzie co w ocenie tut. organu spełnia definicję kształcenia zawodowego zawartą w rozporządzeniu ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG, gdyż jest związane z nauczaniem pozostającym w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem danego rzemieślnika.

Zasady i formy przeprowadzania i opłat za ww. egzaminy zostały ściśle uregulowane w przepisach ustawy o rzemiośle z dnia 22 marca 1989r. oraz w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 października 2005r. w sprawie egzaminów na tytuły czeladnika i mistrza w zawodzie, przeprowadzanych przez komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych. Oznacza to, że spełniona jest też druga przesłanka umożliwiająca korzystanie ze zwolnienia od podatku tzn. ww. egzaminy prowadzone są w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż usługi przeprowadzania egzaminów na tytuł czeladnika i mistrza świadczone przez Wnioskodawcę od 1 stycznia 2011r. korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a znowelizowanej ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż na kursy pedagogiczne Izba posiada akredytację uzyskaną w rozumieniu przepisów o systemie oświaty - Akredytacja Kuratora Oświaty - kursy pedagogiczne dla instruktorów praktycznej nauki zawodu, kursy te kończą się zdaniem egzaminu. W tym przypadku zatem została spełniona również przesłanka wynikająca z art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. b znowelizowanej ustawy o podatku od towarów i usług umożliwiająca korzystanie ze zwolnienia od podatku VAT.

Wnioskodawca wskazał również, że przeprowadza kursy, szkolenia i egzaminy finansowane w całości ze środków publicznych z tytułu realizowanych projektów unijnych, których obowiązek odbycia nie wynika z odrębnych przepisów, finansowane ze środków publicznych mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o VAT (gdy są finansowane w 100% ze środków publicznych) albo ze zwolnienia od podatku na podstawie wskazanych wyżej rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy (gdy są finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych), pod warunkiem jednak, że są to usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.