INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 10.06.2011 r. (data wpływu 16.06.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.06.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest wspólnikiem w spółce partnerskiej tj. spółce osobowej podlegającej Krajowemu Rejestrowi Sądowemu. Spółka partnerska prowadzi działalność sklasyfikowaną wg. klasyfikacji PKD 6910Z w zakresie wolnego zawodu notariusza. Zarówno wspólnikami (partnerami) jaki podatnikami w ww. formie działalności gospodarczej są dwie osoby fizyczne. Partnerzy spółki dla celów wykonywania czynności służbowych często potrzebują pojazdu w celu dojazdu do klienta, załatwienia innych bieżących spraw spółki jak; wyjazdu do sądu, urzędu skarbowego, na pocztę, do hurtowni w celu zaopatrzenia firmy w materiały biurowe, środki czystości etc. Niestety mimo poniesionych wydatków nie wszystkie koszty można było uwzględnić w podatkowej księdze przychodów i rozchodów spółki (wydatki na paliwo i eksploatację pojazdów z powodu braku ewidencji przebiegu pojazdów, zagubienie biletu za skorzystanie ze środków komunikacji miejskiej, wystawienie paragonu przez przewoźnika taxi) uniemożliwiało spółce potwierdzenie faktycznych wydatków.

W styczniu 2011 r. wspólnicy podjęli decyzję, że do majątku firmy wniosą własne prywatne samochody, aby wszelkie bieżące sprawy dla spółki z którymi będą związane wyjazdy mogłyby być załatwianie przy wykorzystaniu samochodów stanowiących własność spółki. Pojazdy te byłyby tylko do dyspozycji firmy i do użytku służbowego wspólników oraz pracowników spółki do czynności wyłącznie służbowych tj. w godzinach pracy. Wspólnicy chcą podpisać aneks do umowy spółki w którym będzie zawarta informacja o wniesieniu do majątku spółki prywatnych samochodów wg cen rynkowych (ksh). Od tej czynności zostanie zapłacony podatek tyt. pcc w wysokości 0,5% zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych tj. od wartości rynkowej aportu. Na podstawie aneksu do umowy spółki pojazdy będą wniesione do majątku spółki, a następnie wpisane do ewidencji środków trwałych. Dla celów podatkowych pojazdy do ewidencji środków trwałych do późniejszej amortyzacji będą miały ustaloną inną wartość początkową. Wartość początkowa byłaby ustalona wg kwot wykazanych na pierwotnych dowodach nabycia pojazdów przez wspólników na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 4 pdof. W przyszłości jeżeli wspólnicy podejmą decyzję o sprzedaży pojazdów cena uzyskana ze sprzedaży będzie przychodem dla spółki. Jeżeli na dzień sprzedaży któryś z pojazdów nie będzie do końca umorzony, pozostała wartość umorzenia będzie stanowiła koszty uzyskania przychodów spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest wprowadzenie do ewidencji środków trwałych i wyliczenie amortyzacji pojazdów na podstawie dowodów nabycia pojazdów przez wspólników...,
2. Czy wszelkie wydatki związane z utrzymaniem pojazdów (paliwo, ubezpieczenie, serwisy) będą stanowiły koszty uzyskania przychodów spółki...
   
   

Odpowiedź na pytanie Nr 2 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pytanie Nr 1 zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy w myśl art. 22 ustawy o pdof: „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.” Dlatego też nie będzie konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów przez korzystających z nich wspólników lub pracowników spółki o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o pdof.

Wspólnicy i pracownicy spółki nie będą musieli prowadzić ewidencji przebiegu pojazdów o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o pdof w celu ustalenia limitu wydatków jaki można uznać za koszty uzyskania przychodów spółki. Wszelkie wydatki związane z utrzymaniem pojazdów będą mogły być bezpośrednio zaksięgowane do podatkowej księgi przychodów i rozchodów w dacie wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia kosztu) - podatkowa księga przychodów i rozchodów jest prowadzona wg metody kasowej (uproszczonej) zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu” zawarte we wskazanym przepisie oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Sformułowanie to oznacza dążenie do osiągnięcia pewnego stanu rzeczy, w szczególności przychodu. Działanie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

O tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Ponadto, tak określony koszt uzyskania przychodu nie może znajdować się w katalogu wydatków podlegających wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonym w art. 23 powołanej ustawy.

Zatem aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Powyższy zapis wyraźnie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w związku z użytkowaniem niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego w przypadku, gdy ewidencja przebiegu pojazdów nie jest prowadzona oraz – w przypadku jej prowadzenia – ogranicza je do wysokości wynikającej z pomnożenia stawki za 1 km i faktycznego przebiegu pojazdu.

A zatem w przypadku, gdy samochód osobowy stanowi środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, podatnik nie jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Mając na względzie powyższe przepisy, stwierdzić należy, iż wskazane we wniosku wydatki, (z zastrzeżeniem wysokości dot. składek na ubezpieczenie samochodu osobowego określonym w powołanym wyżej przepisie) będą stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.