INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Podatnika, przedstawione we wniosku z dnia 19.11.2010 r. (data wpływu 09.02.2011r.), uzupełnione w dniu 31.03.2011 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 16.03.2011 r., oraz ponownie w dniu 20.05.2011 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 10.05.2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupów dokonanych na terytorium Polski oraz zwrot podatku VAT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.02.2011r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony w dniu 31.03.2011 r., oraz w dniu 20.05.2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupów dokonanych na terytorium Polski oraz zwrot podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

A. GmbH Spółka z o.o. - Oddział w Polsce (dalej: Wnioskodawca, Oddział) jest oddziałem spółki prawa niemieckiego – A. GmbH, zarejestrowanym jako podatnik VAT na terenie Polski w grudniu 2006 r. Podstawowa działalność A. GmbH dotyczy świadczenia usług marketingowych na rzecz jednego z podmiotów grupy A., tj. na rzecz Spółki S. z siedzibą w Irlandii. (dalej Zleceniodawca). Oddział realizuje na terenie Polski podstawową działalność Spółki w ramach, której świadczy na rzecz S. następujące usługi:

• organizuje wizyty z dystrybutorami i klientami w celu promocji oprogramowania Zleceniodawcy (powiązanej firmy I.),

• organizuje wizyty z dystrybutorami klientami i partnerami strategicznymi w celu prezentacji nowego oprogramowania Zleceniodawcy,

• nadzoruje realizację zleceń zakupowych przekazywanych przez klientów bezpośrednio do Zleceniodawcy,

• koordynuje działania marketingowe produktów Zleceniodawcy na terenie Polski,

• organizuje wizyty w celu promowania usług konsultingowych i innych usług związanych z produktami I. realizowanych przez Zleceniodawcę,

• angażuje się w projekty konsultingowe i inne usługi zlecane przez Zleceniodawcę na rzecz klientów zlokalizowanych na terenie Polski,

• podejmuje się realizacji innych prac wzajemnie uzgodnionych przez Zleceniodawcę i I. GmbH.
  
  

W celu realizowania powyższych zadań, Oddział wynajmuje lokal biurowy w R. . Oddział posiada wyposażenie niezbędne do świadczenia usług, a więc: sprzęt komputerowy, telekomunikacyjny, wyposażenie i meble biurowe itp.. Oddział zatrudnia na podstawie umowy o pracę grupę około 10 pracowników, w czterech pionach organizacyjnych tj. w:

• Departamencie marketingu,

• Departamencie sprzedaży,

• Departamencie technicznym,

• Departamencie legalności oprogramowania.
  
  

Dodatkowo w miarę potrzeb, Oddział angażuje do pracy studentów na podstawie umów cywilnoprawnych. Bieżąca działalność Oddziału nadzorowana jest przez osobę, która pełni funkcję „Country Manager” w Polsce - menedżera odpowiedzialnego za działania I. GmbH na terenie określonego kraju. W zakresie obowiązków Country Manager pozostaje planowanie i organizowanie działalności Oddziału, koordynowanie współpracy między Oddziałem a spółką macierzystą, kontrola (między innymi nadzór nad przestrzeganiem procedur I. GmbH).

Należy wskazać jednoznacznie, że zakres usług świadczonych przez I. GmbH w tym samym przez Oddział) na rzecz Zleceniodawcy, nie obejmuje podpisywania w jego imieniu umów z kontrahentami. Działalność I. GmbH dotyczy przede wszystkim prowadzenia działań marketingowych, działań posprzedażowych oraz wspomaganie w nadzorowaniu legalności oprogramowania na rynku polskim. Trzeba jednoznacznie stwierdzić, że Oddział posiada dużą autonomię w zakresie planowania i realizowania usług, w ramach określonych zasad współpracy ze Zleceniodawcą oraz procedur wdrożonych w I. GmbH (Spółka macierzysta).

Usługi realizowane przez Oddział w Polsce na rzecz Zleceniodawcy jak również usługi realizowane na terenie Niemiec oraz na terenie innych krajów Europy są fakturowane przez spółkę macierzystą I. GmbH. W latach 2008-2010 świadczone usługi były rozpoznawane przez podmiot irlandzki jako „import usług” podlegający „reverse charge mechanizm”, oznacza to że miejscem świadczenia usług była Irlandia - kraj siedziby Zleceniodawcy. Spółka obciąża za usługi realizowane w Europie I. jedną fakturą, ujętą w rejestrach VAT prowadzonych w Niemczech.

Rozliczenia z tytułu świadczonych usług między Wnioskodawcą a jednostką macierzystą odbywają się na podstawie noty księgowej w celu ustalenia przychodów i kosztów Oddziału. Co do zasady Oddział nie wykonuje usług na rzecz podmiotów trzecich. Wykazywany na terytorium Polski VAT należny dotyczy importu usług oraz wewnątrzwspolnotowych nabyć towarów. Należy podkreślić, że Oddział wykonuje czynności w Polsce a także w innych krajach europejskich, ale z terytorium Polski (usługi realizowane są zdalnie poprzez konsultacje telefoniczne help desk). W latach 2007-2010 z terytorium Polski świadczono usługi na rzecz klientów Zleceniodawcy (tj. I. ) zlokalizowanych w Bułgarii, Cyprze, Estonii, Grecji, Węgrzech, Łotwie, Litwie, Malcie, Słowacji, Słowenii i Rumunii. Od początku działalności w Polsce Oddział jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. W toku działalności Oddział dokonywał latach 2007-2010 zakupu towarów i usług niezbędnych do świadczenia usług Spółki na terenie Polski w szczególności ponosił wydatki na: najem lokali biurowych i ich utrzymanie, zakup usług marketingowych, zakup środków trwałych, nakładów niskocennych i oprogramowania, telekomunikacja, podróże służbowe, tłumaczenia, materiały biurowe i inne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Oddział ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów dokonanych na terytorium Polski oraz do otrzymania zwrot podatku VAT...

W ocenie Wnioskodawcy ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z fakturami dokumentującymi zakup towarów i usług związanych z działalnością Oddziału w deklaracji VAT-7.

Na wstępie należy wskazać, że Oddział w Polsce I. GmbH Spółka z o.o., stanowi integralną część macierzystej spółki, który nie prowadzi samodzielnie działalności gospodarczej w Polsce, Wnioskodawca stanowi organizacyjno - prawną formę prowadzenia działalności przez Spółkę na terenie Polski. Jak podkreślił Minister Finansów w piśmie z 28.03.2007 Oddział nie może uzyskać odrębnego od Spółki macierzystej statusu podatnika VAT. Rozpoczęcie przez Spółkę - aktywności gospodarczej na terytorium Polski, poprzez utworzenie Oddziału oraz wykonywanie na jej terytorium czynności opodatkowanych VAT (jak między innymi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów), powoduje, iż Spółka niemiecka niejako „rozszerzyła” swoją podmiotowość w zakresie podatku VAT na terytorium Polski. Spółka za sprawą Oddziału, podlega reżimowi podatkowemu w zakresie ustalonym przez polską ustawę VAT, obejmującemu m.in. obowiązek rejestracji. Zaprezentowany stan faktyczny nie powoduje natomiast powstania nowego podatnika VAT w postaci Oddziału, którego siedziba znajduje się w Polsce. Taką konkluzję zawarł w orzeczeniu dotyczącym innego podatniku w dniu 07.03.2008 Wojewódzki Sąd Administracyjny (sygn. akt I SA/Wr 1803/07). Spółka I. GmbH Spółka z o.o. poprzez rejestrację na VAT Oddziału, uzyskała status polskiego podatnika VAT.

Ustawa VAT nie zawiera legalnej definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Ze względu na brak ugruntowanego poglądu XV zakresie przesłanek wskazujących na stale miejsce prowadzenia działalności, podatnicy przywołują orzecznictwo ETS, które odnosi się do omawianej kwestii. W świetle orzecznictwa ETS, o stałym miejscu prowadzenia działalności możemy mówić wtedy, gdy:

• podatnik ma możliwość (z danego miejsca) kierowania sprawami firmy,

• utrzymuje stały personel,

• posiada w tym miejscu minimalne środki techniczne niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej (z tego miejsca). Przy czym należy pamiętać, że przesłanki te muszą wystąpić łącznie.
  
  

Podobne stanowisko przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 19.08.2010r., ILPP2/443-820/10-4/ISN z której wynika, iż uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie sposób przemijający, czy też okresowy, lecz stały konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Dla uznania więc, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. Wynika z tego, iż dla uznania, że kontrahent zagraniczny posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, konieczne jest aby obok posiadania majątku zatrudniał także pracowników. W ocenie Spółki, ranga świadczonych usług przez Oddział na rzecz Zleceniodawcy, zaangażowane zasoby ludzkie i zaplecze materialne wskazuje, że Oddział I. GmbH jest stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Polski.

Zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT Podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą świadczenia usług przez Podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Jak wskazano we wniosku, działalność Spółki i jej Oddziału polega na świadczeniu usług na rzecz I. Gdyby usługi były realizowane na terytorium Polski, Spółka miałaby prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w związku z czym Podatnik stoi na stanowisku iż może dokonać odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupów dokonanych w związku ze świadczeniem usług, ponieważ posiada odpowiednio udokumentowany związek między zakupionymi towarami i usługami a świadczonymi usługami, których miejscem opodatkowania jest Irlandia.

Dodatkowe argumenty na potwierdzenie prawa Spółki do odliczenia podatku VAT, wynikają z konstrukcji tego podatku. System odliczenia podatku naliczonego został uregulowany na gruncie przepisów prawa wspólnotowego w przepisach art. 167-192 Dyrektywy VAT. Fundamentalną zasadą podatku od wartości dodanej jest zasada neutralności, zgodnie z którą podatnik nie powinien ponosić ciężaru ekonomicznego podatku od wartości dodanej - podatek ten powinien obciążać konsumenta końcowego.

Zasada neutralności realizowana jest poprzez umożliwienie podatnikowi dokonania odliczenia podatku naliczonego zawartego w dokonanych przez niego zakupach związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. W odniesieniu do obowiązującej poprzednio VI Dyrektywy, stanowisko takie zostało wyrażone m. in. w orzeczeniu ETS w sprawie 268/83 pomiędzy D. A. Rompelman i E. A. Rompelman-van Deelen a Minister van Financien oraz sprawie C-400/98 pomiędzy Finanzamt Goslae a Brigitte Breitsohl.

Zgodnie z art. 168 Dyrektywy VAT, „Jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia (..)„. Z treści cytowanego przepisu wynika, że koniecznym do realizacji prawa do odliczenia jest jedynie związek zakupów z działalnością gospodarczą. Z powołanych powyżej orzeczeń ETS wynika, że prawo do odliczenia winno być rozumiane możliwie najszerzej, a jeżeli w prawie wspólnotowym nie ma regulacji, która pozwalałaby na ograniczenie prawa podatników do odliczenia, to prawo do odliczenia powinno być w pełni respektowane.

Wnioskodawca pragnąłby również wskazać na treść art. 169 Dyrektywy VAT zgodnie z którym: „Poza prawem do odliczenia, o którym mowa w art. 168, podatnik ma prawo do odliczenia VAT określonego w tym artykule, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są do celów:

1. transakcji podatnika związanych z działalnością o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, dokonywaną poza terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny lub został zapłacony, w odniesieniu do których VAT podlegałby odliczeniu, gdyby zostały one dokonane na terytorium tego państwa członkowskiego.”
   
   

Powyższy przepis ustanawia prawo do odliczenia podatku VAT podatnikom zarejestrowanym w danym państwie członkowskim w związku z działalnością gospodarczą, która nie podlega opodatkowaniu w tym państwie ze względu na przepisy dotyczące miejsca świadczenia. Prawo to powstaje pod warunkiem, że taka działalność gospodarcza podlegałaby opodatkowaniu, gdyby miejscem jej świadczenia była Polska, jako państwo członkowskie w którym dokonywane jest odliczenie podatku.

Prowspólnotowa wykładnia art. 86 ust. 1 ustawy o VAT powinna prowadzić do takich rezultatów, które będą realizować powyższe zasady. Należy więc uznać, że prawo do obniżenia podatku należnego powstaje u wszystkich podatników, jeżeli ich zakupy są związane z bieżącą lub przyszłą działalnością opodatkowaną. Realizacja prawa do odliczenia podatku naliczonego następuje natomiast poprzez złożenie deklaracji podatkowej, wyrażającej wolę skorzystania przez podatnika z prawa do odliczenia.

W kontekście powyższego, Spółka prowadząca działalność na ternie Polski za pośrednictwem Oddziału ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu dotyczących Oddziału, jako że mają one związek ze sprzedażą opodatkowaną dla potrzeb prowadzenia działalności dla której Spółka została zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce. Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie może zostać wyłączone lub ograniczone tylko poprzez fakt, że Wnioskodawca nie dokonuje sprzedaży opodatkowanej VAT na terenie Polski.

Wnioskodawca zawraca również uwagę na fakt, że w myśl przepisów Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom (zarówno w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2009 r. oraz po tej dacie) zwrot VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług podmiotom nieposiadającym siedziby miejsca zamieszkania albo stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, nie przysługuje podmiotom, które są zarejestrowane dla potrzeb podatku od towarów i usług na terytorium kraju. Tym samym, brak możliwości skorzystania z procedury bezpośredniego zwrotu VAT dla nierezydentów, przy jednoczesnym uniemożliwieniu rozliczenia przedmiotowych nabyć bezpośrednio w ramach transakcji opodatkowanych VAT dokonywanych przez Spółkę, spowodowałoby brak możliwości odzyskania tego podatku w ogóle. W konsekwencji, takie stanowisko spowodowałoby:

1. nierówne traktowanie podmiotów mających siedzibę w krajach Unii Europejskiej i podlegających wspólnemu systemowi podatku od wartości dodanej, naruszając tym samym zasady konkurencji oraz
2. naruszenie podstawowych zasad konstrukcyjnych podatku VAT. opierających się przede wszystkim na wspomnianej powyższej zasadzie neutralności tego podatku wobec podmiotów profesjonalnie uczestniczących w obrocie gospodarczym.
   
   

W świetle powyższych rozważań Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawa do dokonania odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupów towarów i usług związanych z działalnością podatnika na podstawie art. 87 ust. 5 ustawy o VAT, zgodnie z którym na umotywowany wniosek, podatnikom świadczącym usługi poza terytorium kraju i niedokonującym sprzedaży opodatkowanej, przysługuje zwrot kwoty podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust.1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT (…).

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, iż w przypadku, gdy przedsiębiorca zagraniczny wykonuje na terytorium Polski czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to w zakresie w jakim te czynności wykonywane są na terytorium Polski - staje się on podatnikiem podatku VAT w Polsce a co za tym idzie ma prawo do rozliczenia podatku VAT na zasadach ogólnych.

Oznacza to, że zgodnie z zasadą określoną w art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem (…)

Wnioskodawca podaje, że jako oddział spółki prawa niemieckiego, zarejestrowany podatnik VAT na terenie Polski, zajmuje się świadczeniem usług marketingowych na rzecz jednego z podmiotów grupy A. , tj. na rzecz Spółki S. z siedzibą w Irlandii, która obejmuje zarówno usługi związane z marketingiem produktów jak i szeroko rozumianą opiekę sprzedażowo-merytoryczną nad klientami Zleceniodawcy. W celu realizowania tych zadań, Wnioskodawca wynajmuje lokal biurowy, gdzie posiada wyposażenie niezbędne do świadczenia usług, a więc: sprzęt komputerowy, telekomunikacyjny, wyposażenie i meble biurowe itp. Zatrudnia również na podstawie umowy o pracę 10 pracowników. W swoim uzasadnieniu Wnioskodawca jako Oddział zagranicznego przedsiębiorcy uznaje się za stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski.

Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności”. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L. Nr 347 str. 1 ze zm.). Dlatego też w kwestii określenia, co należy uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości.

I tak w orzeczeniu w sprawie 168/84 pomiędzy Günter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy), Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób, jak i zaplecza technicznego, koniecznych dla wykonania danej działalności. Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że samo zamontowanie urządzeń do prowadzenia działalności gospodarczej może być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności jedynie wówczas, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe również personel obsługujący te urządzenia.

W podobnej sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Kolejna interpretacja stałego miejsca prowadzenia działalności pojawiła się w orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia). Jak potwierdził Europejski Trybunał Sprawiedliwości, nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług (podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim).

W oparciu o powyższe orzeczenia można zatem wskazać kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego.

Pojęcia miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanych wyżej przepisach kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym i stałym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analizując przywołane orzecznictwo w kontekście przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że Wnioskodawca posiada pewne stałe struktury organizacyjne oraz minimalne środki techniczne, niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej. Należy tu wskazać: posiadanie lokalu biurowego wraz z niezbędnym do świadczenia usług, sprzętem komputerowym, telekomunikacyjnym oraz wyposażeniem. Wnioskodawca podaje również, że zatrudnia 10 pracowników na umowę o pracę, czyli posiada stały personel. Osoba kierująca Oddziałem ma możliwość podejmowania decyzji w zakresie zarządzania a co za tym idzie pewnej niezależności w świadczeniu usług marketingowych dla swojego jedynego klienta z grupy A. . Zatem uznać należy, że firma niemiecka posiada na terenie Polski odpowiednie zasoby techniczne i zasoby ludzkie, niezbędne do wykonywania działalności gospodarczej, które odpowiadają definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Odnosząc się do pytania Wnioskodawcy w kontekście sformułowanych powyżej wniosków, należy stwierdzić, że Wnioskodawca jako polski podatnik podatku VAT wykonuje szeroko rozumianą działalność marketingową, którą rozliczając, stosuje mechanizm reverse charge a to oznacza przeniesienie obowiązku rozliczenia podatku VAT na nabywcę usługi. Z kolei na terytorium kraju wykazuje podatek należny z tytułu takich transakcji jak: wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów oraz import usług. Powołując się na cyt. powyżej zapis art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, należy uznać, że Wnioskodawca wykonuje czynności opodatkowane podatkiem VAT na terytorium kraju, a co za tym idzie w zakresie w jakim towary i usługi zakupione przez Wnioskodawcę są wykorzystane do czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jak słusznie zauważa Wnioskodawca, prawo do odliczenia podatku naliczonego, jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Zapewnia ono bowiem neutralność tego podatku dla podatników VAT, przy jednoczesnym faktycznym opodatkowaniu konsumpcji. Zatem, Wnioskodawca jako podatnik podatku VAT, działający na terenie Polski poprzez stałe miejsce prowadzenia działalności niemieckiego przedsiębiorcy, dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz importu usług, ma jednocześnie prawo uwzględnić wydatki w deklaracji składanej za dany okres rozliczeniowy, ponoszone na bieżącą działalność takie jak: opłaty za najem lokalu, zakup usług marketingowych, zakup środków trwałych, nakładów niskocennych i oprogramowania, telekomunikacja, podróże służbowe, tłumaczenia, materiały biurowe.

Podsumowując, należy stwierdzić, że aktywność gospodarcza Wnioskodawcy w Polsce oraz wykonywanie czynności opodatkowanych na jej terytorium daje możliwość uznania prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z bieżąca działalnością gospodarczą Wnioskodawcy w Polsce.

W kwestii możliwości zwrotu podatku VAT na podstawie przepisów Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom (Dz. U. Nr 224 poz. 1801), które obowiązywało do dnia 01.04.2011 r., uznać należy stanowisko Wnioskodawcy, iż nie miał on prawa do zastosowania tych regulacji. Jako zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług i posiadający stałe miejsce prowadzenia działalności na terenie Polski, był wyłączony spod regulacji tego rozporządzenia. Rozliczenia podatku od towarów i usług dokonywać powinien na zasadach ogólnych, tj. w deklaracji podatkowej, składanej za kolejne okresy rozliczeniowe, w której ujęty być powinien podatek należny od tych czynności, względem których powstał obowiązek podatkowy w okresie rozliczeniowym oraz podatek naliczony, pozostający w związku z prowadzona działalnością opodatkowaną.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.