Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-378/12-2/EWW
z 21 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2012 r. (data wpływu 27 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania obrotów z dzierżawy nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania obrotów z dzierżawy nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 10 czerwca 2012 r. zmarł ojciec Wnioskodawcy. Posiadał on nieruchomość w P., która stanowiła jego majątek odrębny. Nieruchomość tę otrzymał on jako darowiznę od swojej matki w czasie trwania małżeństwa, która nie wchodziła do majątku wspólnego rodziców. Nieruchomość ta w księdze wieczystej figuruje jako teren zabudowany mieszkalny o pow. 0,1567 ha. Nieruchomość jest częściowo zabudowana.

Grunt pod budynkiem wynosi 240,7 m², z tego:

• mieszkanie zajmuje pow. 124,71 m² gruntu,
• lokal, który był wynajmowany przez ojca na działalność dentystyczną zajmuje 111 m² gruntu.
  
  

Ponadto ojciec Zainteresowanego dzierżawił 295,96 m² terenu dla 17 osób fizycznych, które na dzierżawionym gruncie postawiły pawilony handlowe nie związane trwale z gruntem. Oprócz tego ojciec dzierżawił 6 m² terenu mieszkalnego pod baner reklamowy. Ojciec Wnioskodawcy był w posiadaniu decyzji Prezydenta Miasta z dnia xx października 2010 r. o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowego z parkingiem podziemnym.

Zainteresowany do nabycia spadku po ojcu jest uprawniony wspólnie z mamą. Ojciec dzierżawił grunt i lokal w ramach najmu prywatnego. Nie prowadził działalności gospodarczej. Płacił jedynie podatek dochodowy od osób fizycznych, ostatnio w formie ryczałtu. Nie był podatnikiem podatku od towarów i usług.

Aktualnie adwokat w imieniu Wnioskodawcy i jego matki, zawiadomił wszystkie osoby korzystające z dzierżawy części terenu i lokalu o śmierci ojca i o tym, że zgodnie z sukcesją uniwersalną, wyrażoną w art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego, prawa i obowiązki majątkowe z chwilą śmierci spadkodawcy przechodzą na jego spadkobierców, tj. Zainteresowanego i jego matki. Postępowanie spadkowe toczy się w Sądzie Rejonowym w G.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Nie nosi się on z zamiarem wprowadzenia nabytej części nieruchomości do środków trwałych dotychczasowej działalności gospodarczej. Przychody z dzierżawy stanowić będą dla niego przychód prywatny, podobnie jak przychód jego ojca i opodatkowywać je on zamierza w formie zryczałtowanego podatku dochodowego. Przychody te nie były i nie są stałe – nie stanowiły działalności gospodarczej w świetle ustawy o podatku od towarów i usług (art. 15 ust. 2). Zainteresowany traktuje je jako przejściowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy fakt prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT przed nabyciem części nieruchomości w drodze spadku po ojcu, pozostaje bez wpływu na traktowanie przejściowych przychodów z dzierżawy w dalszym ciągu jako najem prywatny niepodlegający opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawczy, fakt prowadzenia przez niego działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT przed otrzymaniem spadku po ojcu pozostaje bez wpływu na traktowanie przychodów z części nieruchomości w dalszym ciągu jako najem prywatny, niepodlegający opodatkowaniu podatkiem VAT. Przedstawione przychody z dzierżawy nie stanowią działalności gospodarczej określonej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Nieruchomość tylko w części jest wykorzystywana dla celów zarobkowych, ale nie w sposób ciągły. Jest to sytuacja przejściowa i bez znaczenia ma tutaj czas okresu przejściowego, a więc czas dzierżawy. Nieruchomość wymaga inwestycji, a w tym celu wydana została w 2010 r. decyzja o warunkach zabudowy. Otrzymana w spadku część nieruchomości, ½ stanowiąca teren zabudowany mieszkalny nie będzie wprowadzona na stan działalności gospodarczej Zainteresowanego. Będzie to jego własność prywatna. Przychody ojca kwalifikowane były do źródeł przychodów określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 10 ust. 1 pkt 6, a więc stanowiły źródło przychodu z najmu, podnajmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze z wyjątkiem składników majątkowych związanych z działalnością gospodarczą oraz kwalifikowane były do źródeł określonych w art. 1 ust. 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, a więc osiągane przychody z tytułu umowy najmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze jeżeli umowy te nie były zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W tym przypadku będą to również przychody zakwalifikowane do ww. źródeł przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, że dzierżawa części nieruchomości nie stanowi czynności polegającej na wykorzystywaniu jej w sposób ciągły dla celów zarobkowych – nie spełnia wymogu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a więc nie podlega kwalifikacji do dostawy ani usługi określonych w art. 5, 7 i 8 przedmiotowej ustawy.

Według Wnioskodawcy, przejściowe, nie ciągłe, nie zawodowe przychody z dzierżawy otrzymywane w drodze sukcesji podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, do wyboru – według zasad ogólnych lub – ryczałtu ewidencjonowanego i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, a źródłem przychodów jest posiadanie własności.

Na poparcie swojego stanowiska Zainteresowany powołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 2869/06.

Zdaniem Wnioskodawcy, status bycia podatnikiem VAT nie powoduje automatycznie rozciągnięcia skutków podatkowych na całą sferę aktywności danego podmiotu. W jego przypadku nie jest to nawet aktywność Zainteresowanego. Tylko tę działalność, którą można zidentyfikować i zaliczyć do zawodowej płaszczyzny jednostki należy uznać za rodzącą obowiązki w VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy, definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż w dniu 10 czerwca 2012 r. zmarł ojciec Wnioskodawcy. Ojciec Zainteresowanego posiadał nieruchomość w P., która stanowiła jego majątek odrębny. Nieruchomość tę otrzymał on jako darowiznę od swojej matki w czasie trwania małżeństwa, nie wchodziła ona do majątku wspólnego rodziców. Nieruchomość jest częściowo zabudowana.

Grunt pod budynkiem wynosi 240,7 m², z tego:

• mieszkanie zajmuje pow. 124,71 m² gruntu,
• lokal, który był wynajmowany przez męża na działalność dentystyczną zajmuje 111 m² gruntu.
  
  

Ponadto ojciec Wnioskodawcy dzierżawił 295,96 m² terenu dla 17 osób fizycznych, które na dzierżawionym gruncie postawiły pawilony handlowe nie związane trwale z gruntem. Oprócz tego ojciec dzierżawił 6 m² terenu mieszkalnego pod baner reklamowy. Ojciec Zainteresowanego był w posiadaniu decyzji Prezydenta Miasta P. z dnia 28 października 2010 r. o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowego z parkingiem podziemnym. Ojciec dzierżawił grunt i lokal w ramach najmu prywatnego. Płacił jedynie podatek dochodowy od osób fizycznych, ostatnio w formie ryczałtu. Nie był podatnikiem podatku od towarów i usług.

Aktualnie adwokat w imieniu Wnioskodawcy zawiadomił wszystkie osoby korzystające z dzierżawy części terenu i lokalu o śmierci ojca i o tym, że zgodnie z sukcesją uniwersalną, wyrażoną w art. 922 Kodeksu cywilnego, prawa i obowiązki majątkowe z chwilą śmierci spadkodawcy przechodzą na jego spadkobierców, tj. Zainteresowanego i jego matkę.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Nie nosi się on z zamiarem wprowadzenia nabytej nieruchomości do środków trwałych dotychczasowej działalności gospodarczej. Przychody z dzierżawy stanowić będą dla niego przychód prywatny podobnie jak przychód jego ojca i zamierza opodatkowywać go w formie zryczałtowanego podatku dochodowego. Zdaniem Zainteresowanego, przychody te nie były i nie są stałe, tym samym nie stanowiły one działalności gospodarczej w świetle ustawy.

Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków na czas znaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz – art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Stosownie do treści powyższego przepisu, dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, i polega na oddaniu rzeczy do używania przez wydzierżawiającego, zaś świadczenie dzierżawcy, polega na płaceniu umówionego czynszu. Tak więc, oddanie w ramach umowy dzierżawy innemu podmiotowi części nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Zainteresowanego.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, iż na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji dzierżawa części nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy dzierżawa jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro Wnioskodawca jest już podatnikiem podatku od towarów i usług, to wszystkie wykonywane czynności mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania tym podatkiem, podlegają opodatkowaniu. Brak jest bowiem podstaw prawnych do uznania, iż opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje w sposób wybiórczy, tzn. niektóre czynności objęte zakresem przedmiotowym realizowane przez podatnika tego podatku są opodatkowane, a niektóre nie.

Odnośnie kwestii opodatkowania obrotu z tytułu dzierżawy należy zauważyć, iż w myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej (…).

Z powołanego ww. przepisu ustawy wynika, że kwotę należną z tytułu sprzedaży należy rozumieć jako należne Wnioskodawcy (sprzedawcy usługi) całe wynagrodzenie z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy (dzierżawcy).

Pojęcie kwoty należnej z tytułu sprzedaży (dzierżawy) należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, ze zm.). Z art. 73 Dyrektywy wynika, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw lub świadczeń. Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Reasumując, stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT z tytułu dzierżawy części nieruchomości, gdyż czynność ta wyczerpuje znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedaż przez Zainteresowanego ww. usług dzierżawy, za które będzie pobierana należność od nabywców, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z przepisami ustawy.

Wobec powyższego, fakt wcześniejszego prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT przed nabyciem części nieruchomości w drodze spadku po ojcu, powoduje obowiązek wykazania przez Zainteresowanego usług dzierżawy i ich opodatkowania zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ zwraca uwagę na fakt, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy oraz stanowiska własnego, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. W szczególności dotyczy to wysokości opodatkowania (stawki podatku bądź zwolnienia) świadczonych usług.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie, jako cenne źródło w zakresie wskazywania kierunków wykładni i norm prawa podatkowego, nie może wpłynąć na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy. Należy bowiem zauważyć, że moc obowiązująca wyroku zamyka się w obrębie sprawy, w której został on wydany. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynności było przedmiotem zaskarżenia. Zatem, wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły. Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Ponadto wskazać należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wobec powyższego udzielona interpretacja indywidualna jest wiążąca tylko dla Zainteresowanego, a nie dla jego matki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.