INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2011 r. (data wpływu 25.03.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego z wykonywanej na rzecz kontrahenta niemieckiego umowy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem w dniu 22 czerwca 2011 r. - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego z wykonywanej na rzecz kontrahenta niemieckiego umowy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zajmuje się między innymi przetwarzaniem i konserwowaniem mięsa. W dniu 27.09.2010 r. Spółka podpisała umowę o dzieło z niemiecką spółką X GmbH, na rozbiór głów wieprzowych. Czas trwania umowy jest ograniczony, obejmuje on okres od 1 października 2010 r. do 30 września 2011 r. W celu wykonania umowy, Spółka wysyła do X swoich pracowników. Pracownicy Spółki przedmiotową usługę, tj. ubój zwierząt, a następnie oddzielenie ich głów i pozostałych sztuk mięsa, wykonują w imieniu Spółki samodzielnie w pomieszczeniach i przy pomocy niezbędnych maszyn i urządzeń, udostępnionych im na czas trwania umowy przez niemieckiego kontrahenta. Poszczególne części tuszy przekazywane są następnie niemieckiej spółce w celu ich dalszej obróbki.

Przy wykonywaniu ww. czynności, Spółka zobowiązuje się do przestrzegania obowiązującego u kontrahenta niemieckiego porządku pracy, tj. w szczególności zachowania przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, jak również przepisów weterynaryjnych. Strony umowy, tj. Spółka i niemiecki kontrahent, ustaliły dwumiesięczny okres wypowiedzenia umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przychody uzyskiwane przez Spółkę z wykonywanej na rzecz kontrahenta niemieckiego ww. umowy, tzn. rozbioru głów wieprzowych, powinny być opodatkowana w Polsce czy w Niemczech...

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody uzyskiwane przez Niego z wykonywanej na rzecz kontrahenta niemieckiego ww. umowy, tzn. rozbioru głów wieprzowych, powinny być opodatkowane jedynie w Polsce.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) - zwanej dalej Ustawą - podatnicy, do których zgodnie z art. 1 ust. 1 Ustawy należą między innymi osoby prawne, a taką jest Spółka, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 7 ust. 1, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; art. 21 i 22 Ustawy nie znajdują w niniejszej sprawie zastosowania.

W tym miejscu należy jednak zauważyć, że Spółka na podstawie § 2 pkt 1 w poł. z § 8 ust. 1 zd. 1 niemieckiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 października 2002 r. (BGBI. I, str. 4144 z nast. zm.) i w poł. z § 49 ust. 1 pkt 2 lit. a) niemieckiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 19 października 2002 r. (BGBI. I, str. 4201 z nast. zm.), objęta jest niemieckim ograniczonym obowiązkiem podatkowym, jeżeli uzyskuje dochody z działalności gospodarczej w ramach prowadzonego w Niemczech zakładu.

W celu uniknięcia podwójnego opodatkowania osiąganych przez Spółkę ww. dochodów konieczne jest więc sięgnięcie do postanowień Umowy z dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) między Republiką Federalną Niemiec a Rzecząpospolitą Polską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku - zwanej dalej Umową Polska - Niemcy. Postępowanie to odpowiada zarówno polskim (por. art. 4a pkt 11 Ustawy), jak i niemieckim przepisom podatkowym (por. § 2 niemieckiej Ordynacji podatkowej z dnia 1 października 2002 r., BGBI. I, str. 3866 z nast. zm.).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Umowy Polska - Niemcy - w tym miejscu należy przypomnieć, że postanowienia Umowy nie są podatkotwórcze, lecz dzielą jedynie roszczenia podatkowe między umawiającymi się państwami – „zyski przedsiębiorstwa umawiającego się Państwa (tu: w Polsce z uwagi na siedzibę Spółki) podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie (tzw. Państwie rezydencji), chyba że przedsiębiorstwo (tu: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w drugim umawiającym się Państwie (tu: w Niemczech) poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w tym drugim państwie (tu: w Niemczech), jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi; w tym wypadku w Polsce znajdzie zastosowanie metoda wyłączenia (opodatkowanych w Niemczech przypisanych zakładowi zysków) z zastrzeżeniem progresji podatkowej (patrz art. 24 ust. 2 lit. a) Umowy Polska - Niemcy).

Z powyższego wynika, że o tym, w którym państwie Spółka będzie musiała opodatkować dochody z wykonywanej na rzecz kontrahenta niemieckiego ww. umowy, uzależnione jest od tego, czy Spółka ww. usługi wykonuje poprzez położony w Niemczech zakład; identyczną interpretację przepisów można znaleźć w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 marca 2008 r. (I SA/Wr 1568/07).

Zakładem w rozumieniu Umowy Polska - Niemcy jest stała placówka, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa (art. 5 ust. 1 Umowy Polska - Niemcy). Definicję tę spełniają w szczególności wymienione w art. 5 ust. 2 Umowy Polska - Niemcy przykłady form organizacyjnych prowadzenia działalności gospodarczej, tj. miejsce zarządu, filia, biuro, fabryka, warsztat, kopalnia, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Art. 5 ust. 4 Umowy Polska - Niemcy wylicza natomiast różne rodzaje działalności, które uważa się za wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w ust. 1 i które nie stanowią zakładu, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki. Wspólną cechą tych rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, którego nie należy interpretować rozszerzająco (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 marca 2009 r., lPPB5/423-203/08-4/PS).

Art. 5 ust. 3 Umowy Polska - Niemcy jest w przedmiotowej sprawie nieistotny, gdyż dotyczy on definicji zakładu tylko w odniesieniu do placu budowy, prac budowlanych albo instalacyjnych, które Umowa traktuje jak zakład tylko wówczas, gdy trwają one (plac, prace budowlane albo instalacyjne) dłużej niż dwanaście miesięcy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 sierpnia 2009 r., II FSK 543/08).

Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 Umowy Polska - Niemcy wynika, iż dla uznania, że przedsiębiorstwo (tu: Spółka) prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

• istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),
• stały charakter takiej placówki,
• wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.
  
  

Jak przedstawiono, Spółka wykonuje ww. usługi na rzecz kontrahenta niemieckiego w udostępnianych Jej przez niego jedynie na czas wykonania umowy pomieszczeniach. Spółka nie ma więc prawa rozporządzania przedmiotowymi pomieszczeniami, lecz może jedynie z nich korzystać przez z góry określony czas. Oznacza to, że wspomniane pomieszczenia nie mogą być traktowane jako stała placówka, przez którą całkowicie lub częściowo Spółka prowadzi swoją działalność. Należy zauważyć, że Umowa Polska - Niemcy nie ustanawia warunku, by zakład, w którym wykonuje się działalność gospodarczą przedsiębiorstwa stanowił jego własność, chodzi wyłącznie o to, by placówka ta miała charakter stały (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Katowicach z dnia 22 marca 1995 r., SA/Ka 628/94 i Uchwałę 7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1994 r., III AZP 2/1994). Przytoczone orzeczenia odnoszą się wprawdzie do ogólnej definicji zakładu z umowy z dnia 18 grudnia 1972 r. między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku, definicja ta została jednak przez obecnie obowiązującą Umowę Polska - Niemcy w całości przejęta.

O tym, że Spółka nie posiada w Niemczech stałej placówki, w ramach której wykonuje ww. usługi świadczy również brak w Niemczech jakichkolwiek form organizacyjnych. Spółka nie zatrudnia w Niemczech żadnych pracowników, pracownicy wysyłani są jedynie w celu wykonania umowy. Spółka nie posiada i nie utrzymuje w Niemczech żadnych składników swojego wyposażenia, np. maszyn, urządzeń, produktów, materiałów, lecz - jak przedstawiono w stanie faktycznym - korzysta jedynie z maszyn i urządzeń udostępnionych Jej na czas trwania umowy przez niemieckiego kontrahenta. Ponadto ograniczony czas trwania umowy, jak również stosunkowo krótki okres jej wypowiedzenia świadczą jednoznacznie o tymczasowym (a więc nie stałym) charakterze wykonywanych czynności, a w konsekwencji braku stałej placówki w Niemczech.

Przyjęcie odmiennego do powyższego stanowiska oznaczałoby, że Spółka podpisując umowy z kontrahentami z Niemiec, czy innych krajów Unii Europejskiej, wysyłając pracowników w celu wykonania tych umów niezależnie od czasu trwania tych umów, a więc również umów jednodniowych, prowadziłaby swoją działalność w tych krajach w formie zakładu. W celu uniknięcia tego absurdalnego wyniku koniecznym jest więc ustalenie, czy Spółka prowadzi swoją działalność w miejscu, które może być wykorzystywane w sposób trwały. Z powyższego wynika jednoznacznie, że Spółka ww. usługi świadczy w miejscu, któremu nie można przypisać stałego charakteru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanej przez Spółkę interpretacji stwierdzić należy, że jest ona rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.