INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2011 r. (data wpływu 2 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych przeniesienia na Spółkę w związku z podziałem przez wydzielenie praw do znaku towarowego niestanowiacych u podmiotu dzielonego wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych przeniesienia na Spółkę w związku z podziałem przez wydzielenie praw do znaku towarowego niestanowiacych u podmiotu dzielonego wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i rezydentem podatkowym w Polsce. Jej udziałowcami są osoby fizyczne. Spółka została powołana jako podmiot celowy w celu prowadzenia m.in. działalności w zakresie zarządzania majątkiem trwałym oraz działalności marketingowej na rzecz spółki „A.” Sp. z o.o. (dalej: „A.”) - w związku z planowaną reorganizacją biznesowo-funkcjonalną tego podmiotu. Udziałowcami w „A.” są te same osoby fizyczne, które są udziałowcami w Spółce. „A.” prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji, marketingu i dystrybucji wyrobów piekarniczych i cukierniczych, jak również w zakresie inwestycji w nieruchomości.

W związku z planowaną restrukturyzacją, w ramach „A.” zostały wyodrębnione (jako wewnętrzne jednostki) następujące działy:

1. Dział Produkcji i Dystrybucji;
2. Dział Zarządzania Majątkiem Trwałym;
3. Dział Marketingu.

Ponadto, w strukturze „A.” funkcjonują również działy wspólne (t.j. księgowość, informatyka, zarządzanie zasobami ludzkimi), które działają na rzecz powyższych działów.

Działalność Spółki prowadzona będzie w oparciu o zorganizowaną część przedsiębiorstwa, która zostanie przeniesiona do Spółki przez „A.”. Jedną z rozważanych form przeniesienia jest podział „A.” przez wydzielenie w trybie art. 529 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 ze zm.).

W przypadku podziału „A.” przez wydzielenie, przedmiotem wydzielenia do Spółki będzie Dział Zarządzania Majątkiem Trwałym. Na moment składania niniejszego wniosku nie została jeszcze podjęta ostateczna decyzja, czy wraz z Działem Zarządzania Majątkiem Trwałym przedmiotem wydzielenia do Spółki będzie również Dział Marketingu. W związku z tym, możliwy jest scenariusz, w ramach którego do Spółki zostaną wydzielone oba ww. Działy (t.j. zarówno Dział Zarządzania Majątkiem Trwałym, jak i Dział Marketingu) albo wyłącznie Dział Zarządzania Majątkiem Trwałym. Niezależnie od powyższego, w „A.” pozostanie Dział Produkcji i Dystrybucji.

Podział „A.” dokonany zostanie z uzasadnionych przyczyn ekonomicznych, bowiem przeprowadzenie restrukturyzacji ww. spółki w drodze podziału przez wydzielenie jednego lub więcej działów do Spółki umożliwi osiągnięcie następujących celów:

• zracjonalizowanie działalności gospodarczej „A.” poprzez formalnoprawne rozdzielenie odrębnych rodzajów działalności gospodarczej;
• umożliwienie kierownictwu dedykowanemu do poszczególnych rodzajów działalności zaangażowania się w jeden konkretny rodzaj działalności t.j. działalność produkcyjno -sprzedażową, marketingową lub inwestycyjną.

W przypadku wydzielenia do Spółki Działu Zarządzania Majątkiem Trwałym w trybie podziału przez wydzielenie, następujące składniki majątkowe (materialne i niematerialne, w tym zobowiązania) byłyby przedmiotem wydzielenia:

• nieruchomości inwestycyjne;
• inwestycje w obcych środkach trwałych (budynkach);
• środki trwałe w budowie;
• nieruchomości, w których zlokalizowane są urządzenia produkcyjne (teren zakładu produkcyjnego wraz z budynkami i budowlami na tym zakładzie);
• należności z tytułu wynajmu nieruchomości;
• zobowiązania związane z funkcjonowaniem Działu Zarządzania Majątkiem Trwałym (dostawy mediów, przedpłaty, zobowiązania wobec wykonawców robót budowlanych, z tytułu usług architektoniczno-inżynieryjnych itp.);
• zobowiązania zaciągnięte na sfinansowanie nieruchomości;
• zobowiązania z tytułu kredytów bankowych związanych z nieruchomościami inwestycyjnymi;
• wszelkie prawa wynikające z zawartych umów najmu i dzierżawy, pozwoleń na budowę, umów na dostawę mediów, umów na ochronę nieruchomości, itp.;
• zobowiązania wobec pracowników Działu Zarządzania Majątkiem Trwałym;
• pracownicy związani z działalnością inwestycyjną, jak i umowy z usługodawcami wykonującymi zadania na rzecz Działu Zarządzania Majątkiem Trwałym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej;
• środki pieniężne.

Dodatkowo, gdyby wraz z Działem Zarządzania Majątkiem Trwałym do Spółki przenoszony był również Dział Marketingu, następujące składniki majątkowe (materialne i niematerialne, w tym zobowiązania) byłyby przedmiotem wydzielenia:

• aktywa trwałe oraz wartości niematerialne i prawne służące realizacji zadań marketingowych, takie jak sprzęt komputerowy wraz z oprogramowaniem, bazy danych, infrastruktura biurowa wykorzystywana przez pracowników Działu Marketingu,
• prawo określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), przysługujące wobec znaku towarowego wytworzonego we własnym zakresie przez „A.” (ponieważ „A.” na dzień składania wniosku oczekuje na rozpatrzenie wniosku o udzielenie prawa ochronnego na przedmiotowy znak, możliwe jest, że na dzień wkładu przenoszone będzie bądź prawo ochronne bądź prawo z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które jeszcze nie zostało udzielone prawo ochronne);
• zapasy aktywów obrotowych, takich jak artykuły biurowe, drukowane materiały reklamowe;
• prawa wynikające z umów z dostawcami (dostawcy czasu antenowego, mediów; usług informatycznych, podmioty wynajmujące powierzchnię biurową, agencje zajmujące się badaniem rynku, itp.);
• zobowiązania wobec kontrahentów z tytułu umów związanych z funkcjonowaniem działu marketingu, w tym zobowiązania z tytułu umów o usługi reklamowe, badania rynku, itp.;
• zobowiązania wobec pracowników działu marketingu;
• pracownicy merytoryczni działu marketingu;
• środki pieniężne.

Majątek wydzielany przez „A.” do Spółki będzie na dzień podziału stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Status Działu Zarządzania Majątkiem Trwałym jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa został potwierdzony otrzymaną przez „A.” interpretacją indywidualną z dnia 21 grudnia 2010 r. (znak: ITPB3/423-512a/10/DK).

Majątek wydzielany przez „A.” do Spółki będzie na dzień podziału stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa również, jeżeli przedmiotem wydzielenia będą dwa działy, t.j. zarówno Dział Zarządzania Majątkiem Trwałym, jak i Dział Marketingu. Także majątek pozostający w „A.” (t.j. Dział Produkcji i Dystrybucji - z lub bez Działu Marketingu) będzie na dzień podziału stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa, gdyż zakładane jest umieszczenie w planie podziału zobowiązania „A.” do zawarcia stosownych umów najmu/dzierżawy nieruchomości ze Spółką pozwalających na korzystanie z nieruchomości w nieprzerwany sposób przez ten dział(y). Powyższe jest zgodne ze stanowiskiem wyrażonym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w otrzymanych przez „A.” interpretacjach indywidualnych z dnia 21 grudnia 2010 r. (znak: ITPB3/423-512a/10/DK oraz ITPB3/423-512b/10/DK).

W przypadku wydzielenia do Spółki obu ww. działów (t.j. zarówno Działu Zarządzania Majątkiem Trwałym, jak i Działu Marketingu), dla potrzeb bilansowych i podatkowych posiadane przez „A.” prawo ochronne do znaku towarowego (dalej: Znak Towarowy) wchodzące w skład majątku wydzielanego do Spółki (w ramach Działu Marketingu), zostanie przyjęte w Spółce na poziomie ustalonym w aktach podziałowych, t.j. na poziomie wartości rynkowej tego znaku. Znak Towarowy został wytworzony we własnym zakresie przez „A.” i z tego powodu nie był przez ten podmiot zaliczony do wartości niematerialnych i prawnych. Ponieważ, jak napisano powyżej, „A.” oczekuje na rozpatrzenie wniosku o udzielenie prawa ochronnego na przedmiotowy znak, możliwe jest, że na dzień podziału przenoszone będzie bądź prawo ochronne, bądź prawo z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, oba podlegające regulacjom ustawy Prawo własności przemysłowej. Spółka zaliczy Znak Towarowy do wartości niematerialnych i prawnych i rozpocznie jego amortyzację.

W planie podziału zostaną określone wszystkie składniki majątkowe będące przedmiotem przeniesienia z „A.” na Spółkę, konstytuujące zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku podziału „A.” przez wydzielenie, gdy przeniesienie składników majątkowych do Spółki nastąpi w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa przeniesiony będzie Znak Towarowy, niestanowiący wartości niematerialnej i prawnej w „A.”, wyceniony w aktach podziałowych na poziomie jego wartości rynkowej, Spółka będzie mogła ustalić wartość początkową tego składnika majątkowego dla celów podatkowych również w wysokości jego wartości rynkowej określonej w aktach podziałowych (jako wartości niematerialnej i prawnej)...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku podziału „A.” przez wydzielenie, gdy przeniesienie składników majątkowych do Spółki nastąpi w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a przenoszony Znak Towarowy, zostanie wyceniony w aktach podziałowych na poziomie wartości rynkowej, Spółka będzie mogła ustalić wartość początkową tego składnika majątkowego w wysokości jego wartości rynkowej określonej w aktach podziałowych (jako wartości niematerialnej i prawnej.

Spółka podnosi, że zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.) nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania zaliczają się do wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Jak stanowi art. 120 ustawy Prawo własności przemysłowej, znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy. Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 153 ww. ustawy). Prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu (art. 162 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej). Zgodnie natomiast z art. 162 ust. 5 Prawa własności przemysłowej, przepisy ust. 1 oraz ust. 3-5 tej ustawy stosuje się odpowiednio do praw z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne. W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, że tylko znaki towarowe zarejestrowane w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej, na które udzielone zostało prawo ochronne albo które będą korzystały z praw z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne należy uznać za wartości niematerialne i prawne w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przypadku Spółki warunek ten będzie – w jej ocenie – spełniony, bowiem w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa, które Spółka nabędzie w drodze podziału przez wydzielenie, wchodził będzie Znak Towarowy, który albo już zostanie zarejestrowany przez „A.” w Urzędzie Patentowym Rzeczpospolitej Polskiej i na który udzielone zostały prawa ochronne albo który będzie korzystał z praw z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało udzielone prawo ochronne.

Jak wynika z powołanego powyżej art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podatkowej podlegać będą wyłącznie znaki towarowe spełniające łącznie następujące warunki:

• zostały nabyte przez podatnika na własność,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania.
• okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Jak wskazano powyżej, „A.” rozważa przeprowadzenie procedury podziału przez wydzielenie, w wyniku której do Spółki zostanie przeniesiona zorganizowana część przedsiębiorstwa. W opinii Wnioskodawcy, w przypadku, gdy w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa będzie wchodzić zarówno Dział Zarządzania Majątkiem Trwałym, jak i Dział Marketingu, a zatem w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa będą wchodzić prawa ochronne do Znaku Towarowego lub prawa z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne, dokona on wówczas nabycia tych praw w drodze podziału.

Ponadto, w chwili dokonania podziału, prawa do Znaku Towarowego będą się nadawać do gospodarczego używania przez Spółkę. Już obecnie są one bowiem używane przez „A.”, natomiast od momentu dokonania podziału będą używane przez Spółkę w toku jej działalności. Okres używania praw do Znaku Towarowego (t.j. praw ochronnych na Znak Towarowy) na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej przekroczy rok.

Mając na uwadze powyższe, w opinii Spółki, Znak Towarowy przeniesiony do niej przez „A.” w drodze podziału przez wydzielenie jako składnik zorganizowanej części przedsiębiorstwa będzie spełniał wszystkie wskazane powyżej warunki do zaliczenia go do wartości niematerialnych i prawnych podlegających w Spółce amortyzacji podatkowej, po zarejestrowaniu praw ochronnych do Znaku Towarowego w Urzędzie Patentowym.

Zgodnie z art. 93c § 1 Ordynacji podatkowej, osoby prawne przejmujące lub osoby prawne powstałe w wyniku podziału wstępują, z dniem wydzielenia, we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki osoby prawnej dzielonej pozostające w związku z przydzielonymi im, w planie podziału, składnikami majątku. Natomiast zgodnie z art. 93c § 2 Ordynacji podatkowej, przepis § 1 stosuje się, jeżeli przy podziale przez wydzielenie majątek przejmowany na skutek podziału, a także majątek osoby prawnej dzielonej, stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego, a także na podstawie otrzymanych przez „A.” interpretacji indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego), Spółka zakłada, że zarówno majątek przejmowany na skutek podziału „A.” przez Spółkę, a także majątek osoby prawnej dzielonej (t.j. „A.”), będzie na dzień podziału stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa. W konsekwencji, Spółka z dniem wydzielenia wstąpi we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki „A.” pozostające w związku z przydzielonymi jej, w planie podziału, składnikami majątku.

Na gruncie art. 531 § 1 Kodeksu spółek handlowych, spółki przejmujące lub spółki nowo zawiązane powstałe w związku z podziałem wstępują z dniem wydzielenia majątku ze spółki dzielonej w prawa i obowiązki tej spółki, określone w planie podziału. W związku z tym, Spółka wstąpi z dniem wydzielenia w prawa i obowiązki „A.”, określone w planie podziału, a dotyczące przenoszonej zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Jak podnosi Wnioskodawca, zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dla potrzeb podatkowych określone są w art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy tej ustawy nie regulują, jednakże, zasad wyceny wartości początkowej innych składników majątkowych przejmowanych przez spółkę kapitałową w wyniku podziału innej spółki kapitałowej przez wydzielenie. Na gruncie regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli przy podziale przez wydzielenie nie występuje sytuacja, iż majątek przejmowany na skutek podziału oraz majątek pozostający w spółce dzielonej nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa, to wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o której mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podmiotu podzielonego (zgodnie z art. 16g ust. 9, ust. 18 oraz ust. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Oznacza to, zdaniem Spółki, że w stosunku do przeniesionych w ramach podziału przez wydzielenie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, powinna kontynuować dotychczasowe zasady ustalania wartości początkowej, sumy odpisów amortyzacyjnych oraz zasady amortyzacji (przyjęte przez „A.”).

Skoro, jak wskazano powyżej, przepisy prawa podatkowego nie określają zasad wyceny innych składników majątkowych niż środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne nabywanych (przejmowanych) przez spółkę w wyniku podziału innej spółki przez wydzielenie, należy wnosić, zdaniem Spółki, że w tym względzie pozostawia się podatnikom swobodę wyceny - z zachowaniem przepisów prawa handlowego i bilansowego. W szczególności, Wnioskodawca zaznacza, że przeszkodą w tym względzie nie może być przepis art. 93c Ordynacji podatkowej - w przeciwnym przypadku nie byłoby uzasadnione wprowadzanie do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisów art. 16g ust. 9 w zw. z ust. 18.

Zgodnie z regulacjami Kodeksu spółek handlowych (art. 534 i następne), wycena przenoszonych składników majątkowych ze spółki dzielonej na spółkę przejmującą powinna być realna i rzetelna. Co do zasady, dla poprawnego ustalenia parytetu wymiany udziałów powinna być oparta na cenie rynkowej (wartości godziwej). Ponadto plan podziału, a w tym i zasady wyceny majątku, podlegają weryfikacji przez biegłego wyznaczonego przez sąd. Przy zachowaniu takiej procedury następuje obiektywizacja opłaty w udziałach (akcjach) spółki przejmującej majątek spółki dzielonej na rzecz nowych wspólników. Nie ma wątpliwości, że przejęcie składników majątkowych (innych niż środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne) przez spółkę przejmującą jest aktem ich nabycia i zapłata za nie następuje co do zasady na poziomie wartości rynkowej (godziwej). Zasady wyceny rynkowej przenoszonych składników majątkowych w wyniku podziału spółki kapitałowej określa również art. 44d (w związku z art. 44a-44c) ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 1994 r. Nr 121, poz. 591 ze zm.).

Spółka wskazuje, że konstrukcja przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych jako naczelną zasadę przyjmuje określanie przychodu na poziomie wartości rynkowej (art. 14, jak również art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), z uwzględnieniem stanowiącej od niej odstępstwo zasady odroczenia opodatkowania, wynikającej - w przypadku podziałów spółek - z regulacji dyrektywy Rady 2009/133/WE z dnia 19 października 2009 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku łączenia, podziałów, podziałów przez wydzielenie, wnoszenia aktywów i wymiany udziałów dotyczących spółek różnych państw członkowskich oraz przeniesienia statutowej siedziby SE lub SCE z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego.

Wobec powyższego, skoro ustawodawca podatkowy szeroko rozumie czynność prawną nabycia, a transakcja ta co do zasady powinna być określona na poziomie rynkowym, to składniki majątkowe (majątek) przenoszone w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa w wyniku podziału przez wydzielenie „A.” na Spółkę powinny być – zdaniem Wnioskodawcy – wycenione na poziomie przyjętym w dokumentach podziałowych (planie podziału), co do zasady na poziomie rynkowym, jednakże za wyjątkiem składników majątkowych zaliczanych do środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w „A.”, o czym stanowi „lex specialis” zawarty w art. 16 ust. 9 (w związku z ust. 18 i ust. 19) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym, w przypadku przenoszonego w ramach podziału „A.” przez wydzielenie do Spółki (w formie zorganizowanej części przedsiębiorstwa) Znaku Towarowego, niezaliczonego do wartości niematerialnych i prawnych w „A.”, jego wartość początkowa powinna zostać określona w Spółce zgodnie z wyceną określoną w aktach podziałowych (t.j. na poziomie jego wartości rynkowej). W konsekwencji, Spółka uważa, że w przypadku spełnienia wszystkich warunków wskazanych w art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (i zaliczenia ww. składnika majątkowego do wartości niematerialnych i prawnych w Spółce), będzie ona uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Znaku Towarowego od jego wartości rynkowej (zgodnie z wartością określoną w dokumentach podziałowych), która będzie stanowić wartość początkową.

Spółka podnosi, że jej stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 maja 2008 r. (sygn. IBPB3/423-134/08/PP).

Skoro, zgodnie z jednolitym orzecznictwem sądów administracyjnych i stanowiskiem doktryny, zastosowanie wnioskowania z analogii w prawie podatkowym co do zasady jest niedozwolone, to przyjęcie zasad wyceny wyraźnie zastrzeżonych przez ustawodawcę wyłącznie dla środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych również w stosunku do innych składników majątkowych wchodzących w skład majątku przenoszonego w ramach podziału przez wydzielenie (do których ustawodawca w sposób wyraźny się nie odnosi), jest - zdaniem Spółki - niedopuszczalne.

Jak podkreśla Wnioskodawca, zakaz stosowania analogii i wykładni rozszerzającej w prawie podatkowym znajduje uzasadnienie również na gruncie regulacji Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Dz. U. 1997, Nr 78, poz. 483, ze zm.). W szczególności, art. 84 Konstytucji RP wskazuje jednoznacznie, iż „Każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie”, natomiast w myśl art. 217 Konstytucji RP: „Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy". W celu potwierdzenia przedstawionego stanowiska Spółka wskazuje ponadto na następujące orzeczenia sądów administracyjnych:

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 15 lipca 2009 r. (sygn. I SA/Gd 712/09), w którym wskazano: „(..) nie może być stosowana taka wykładnia prawa krajowego, która będzie prowadziła do nakładania na podatnika obowiązków niewyrażonych wprost w prawie krajowym”,
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 listopada 2008 r. (sygn. III SA/Wa 1306/08), w którym stwierdzono: „Prawo podatkowe jest prawem ingerencyjnym i należy przestrzegać w nim zasady, że obowiązki nakładane na obywateli mają wynikać bezpośrednio z ustawy (...). Stosowanie innych metod wykładni prawa ogranicza pewność prawa. Analogia jest postrzegana jako forma stosowania prawa, która zagraża pewności sytuacji prawnej podatnika. Należy podzielić poglądy, że milczenie ustawodawcy co do opodatkowania jakiegoś prawnopodatkowego stanu faktycznego, nawet gdyby było wyrazem błędu legislacyjnego, trzeba uznać nie za lukę prawną lecz za obszar wolny od ustawowej regulacji. Zgodnie z zasadą zakazu stosowania analogii w prawie podatkowym - granic opodatkowania należy szukać w ustawie podatkowej; przez analogię nie można tworzyć nowych prawnopodatkowych stanów faktycznych podlegających opodatkowaniu”,
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 15 lipca 2009 r. (sygn. I SA/Wr 507/09), w którym uznano: „Fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest to, iż zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca. W prawie podatkowym istnieje także zakaz stosowania analogii na niekorzyść podatnika”.

W świetle przytoczonych argumentów, zdaniem Spółki, w przypadku podziału „A.” przez wydzielenie, gdy przeniesienie składników majątkowych do Spółki nastąpi w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w skład którego wejdzie znak towarowy, niezaliczony do wartości niematerialnych i prawnych w „A.”, wyceniony w aktach podziałowych na poziomie wartości rynkowej, Spółka będzie mogła ustalić wartość początkową tego składnika majątkowego w ww. wysokości (jako wartości niematerialnej i prawnej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 529 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037), podział może być dokonany przez przeniesienie części majątku spółki dzielonej na istniejącą spółkę lub na spółkę nowo zawiązaną (podział przez wydzielenie). Do podziału przez wydzielenie stosuje się przepisy o podziale spółek dotyczące odpowiednio spółki przejmującej lub spółki nowo zawiązanej (art. 529 § 2 ww. ustawy). W myśl art. 530 § 2 zdanie trzecie, w przypadku przeniesienia części majątku spółki dzielonej na istniejącą spółkę, wydzielenie następuje w dniu wpisu do rejestru podwyższenia kapitału zakładowego spółki przejmującej (dzień wydzielenia).

Na mocy art. 531 § 1 Kodeksu spółek handlowych, spółki przejmujące lub spółki nowo zawiązane powstałe w związku z podziałem wstępują z dniem podziału bądź z dniem wydzielenia w prawa i obowiązki spółki dzielonej, określone w planie podziału. Na spółkę przejmującą lub spółkę nowo zawiązaną powstałą w związku z podziałem przechodzą z dniem podziału bądź z dniem wydzielenia w szczególności zezwolenia, koncesje oraz ulgi, pozostające w związku z przydzielonymi jej w planie podziału składnikami majątku spółki dzielonej, a które zostały przyznane spółce dzielonej, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji lub ulgi stanowi inaczej (art. 531 § 2).

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w związku z podziałem przez wydzielenie „A.” Sp. z o.o. na Wnioskodawcę przeniesiona zostanie zorganizowana część przedsiębiorstwa tej spółki. W skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa wchodzić będą m.in. składniki majątkowe niestanowiące w spółce dzielonej wartości niematerialnych i prawnych – prawo ochronne na znak towarowy albo prawo ze zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji w Urzędzie Patentowym. W związku z powyższym, Spółka rozważa kwestię ustalenia wartości początkowej tych składników majątku dla celów ich amortyzacji podatkowej.

Na mocy art. 16f ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397), podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji określa art. 16g powołanej ustawy.

Składniki majątku podatnika podlegające amortyzacji zostały wskazane w art. 16a i art. 16b omawianej ustawy. I tak, w myśl art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, ze zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnik na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Na mocy powołanego przepisu, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, licencje i know-how, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Do praw wskazanych przez ustawodawcę w treści art. 16b ust. 1 omawianej ustawy należą – wymienione w pkt 6 tego przepisy – „prawa określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej”. A zatem, na mocy powoływanego przez wnioskodawcę przepisu art. 16b ust. 1 pkt 6, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są prawa określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W celu ustalenia znaczenia pojęcia „prawa określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej” należy odnieść się do art. 6 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, na warunkach określonych w tej ustawie udzielane są:

• patenty,
• dodatkowe prawa ochronne na wynalazki,
• prawa ochronne na wzory użytkowe,
• prawa ochronne na znaki towarowe,
• prawa z rejestracji na wzory przemysłowe,
• prawa z rejestracji na topografie układów scalonych,
• prawa z rejestracji na oznaczenia geograficzne.

Mają one charakter bezwzględnych praw majątkowych – są skuteczne erga omnes (wobec wszystkich podmiotów).

Odnosząc się do regulacji powołanej ustawy w zakresie znaków towarowych, należy ponadto wskazać, że zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej, znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa - w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 powołanej ustawy). Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania tego znaku w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 1-2 tej ustawy).

Procedurę uzyskania tego prawa rozpoczyna zgłoszenie znaku towarowego w Urzędzie Patentowym. Wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, czy są spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa (art. 144 Prawa własności przemysłowej). Podlega ono wpisowi do rejestru znaków towarowych (art. 149 tej ustawy). Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stwierdza się przez wydanie świadectwa ochronnego na znak towarowy (art. 150).

Na mocy art. 123 ust. 1 Prawa własności przemysłowej, z zastrzeżeniem art. 124 i 125, podmiotowi, który prawidłowo zgłosił znak towarowy w Urzędzie Patentowym, przysługuje pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na ten znak towarowy, określane według daty dokonania tej czynności. Przepisy art. 124 i 125 tej ustawy normują tzw. uprzednie pierwszeństwo. W myśl pierwszego z powołanych przepisów, pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy przysługuje w Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w umowach międzynarodowych według daty pierwszego prawidłowego zgłoszenia znaku towarowego, jeżeli zgłoszenie w Urzędzie Patentowym zostanie dokonane w okresie 6 miesięcy od tej daty. Stosownie natomiast do art. 125 omawianej ustawy, pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy oznacza się, na zasadach określonych w umowach międzynarodowych, według daty wystawienia towaru oznaczonego tym znakiem w Polsce lub za granicą, na wystawie międzynarodowej oficjalnej lub oficjalnie uznanej, jeżeli zgłoszenie w Urzędzie Patentowym tego znaku towarowego nastąpi w okresie 6 miesięcy od tej daty. Ww. prawa pierwszeństwa jako prawa z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne, są zbywalne i podlegają dziedziczeniu (art. 162 ust. 1 w zw. z art. 162 ust. 6 oraz art. 127 ust. 1 Prawa własności przemysłowej).

Mając na względzie powołane regulacje, należy stwierdzić, że w kategorii odnoszących się do znaków towarowych praw określonych w ustawie - Prawo własności przemysłowej, wskazanych w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mieści się prawo ochronne na znak towarowy.

Do kategorii praw określonych w ustawie - Prawo własności przemysłowej, wskazanych w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zalicza się natomiast prawa ze zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji. Należy bowiem podkreślić, że stanowiące treść prawa ze zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji w Urzędzie Patentowym pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy stanowi uprawnienie, którego realizacja jest uzależniona, od spełnienia ustawowych warunków wymaganych dla uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy. Co więcej, trudno mówić o przyjęciu prawa z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia do używania w prowadzonej działalności. W konsekwencji - pomimo, że ww. prawo pierwszeństwa jest normowane przepisami Prawa własności przemysłowej - nie można go uznać za wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Rozważając znaczenie przesłanki „nabycia” prawa określonego w ustawie - Prawo własności przemysłowej, należy natomiast zauważyć, że przepisy o amortyzacji przewidują dwa sposoby wejścia podatnika w posiadanie składników majątkowych podlegających amortyzacji – wytworzenie we własnym zakresie i nabycie, przy czym status podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych mogą mieć wyłącznie składniki majątku nabyte, a nie wytworzone przez podatnika (art. 16a-16b omawianej ustawy).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, pod pojęciem „nabycia” użytym w art. 16a i art. 16b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy rozumieć „nabycie pochodne”, „nabycie wtórne”, t.j. nabycie istniejącego składnika majątku od innego podmiotu - w odróżnieniu od „nabycia pierwotnego”, t.j. wytworzenia we własnym zakresie.

Nabycie prawa własności składnika majątku może zatem nastąpić zwłaszcza w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości.

W analizowanym przypadku dojdzie do przeniesienia składników majątku spółki dzielonej na Wnioskodawcę (art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu spółek handlowych). Z dniem wydzielenia Wnioskodawca wstąpi w prawa i obowiązki spółki dzielonej, określone w planie podziału (art. 531 § 1 tej ustawy). Wstąpienia w prawa spółki dzielonej jest szczególną formą „nabycia” tych praw, z którą ustawodawca wiąże szczególne skutki prawne.

Stosownie do art. 93c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), osoby prawne przejmujące lub osoby prawne powstałe w wyniku podziału wstępują, z dniem podziału lub z dniem wydzielenia, we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki osoby prawnej dzielonej pozostające w związku z przydzielonymi im, w planie podziału, składnikami majątku. Na mocy art. 93c § 2 powołanej ustawy, przepis ten stosuje się, jeżeli majątek przejmowany na skutek podziału, a przy podziale przez wydzielenie - także majątek osoby prawnej dzielonej, stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Skutki wstąpienia podatnika we wszelkie prawa i obowiązki podmiotu podzielonego, powstające w zakresie amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, zostały szczegółowo unormowane w art. 16g ust. 9, 18 i 19 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

I tak, stosownie do art. 16g ust. 9 tej ustawy, w razie przekształcenia formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, z zastrzeżeniem ust. 19, dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o której mowa w art. 9 ust. 1, podmiotu przekształcanego, połączonego albo podzielonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Przepis art. 16g ust. 9 ma przy tym zastosowanie, jeżeli z odrębnych przepisów wynika, że podmiot powstały z przekształcenia, podziału albo połączenia lub podmiot istniejący, do którego przeniesiono w wyniku wydzielenia część majątku podmiotu dzielonego, wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki podmiotu przekształconego, połączonego albo podzielonego (art. 16g ust. 18 omawianej ustawy).

Zgodnie z zastrzeżeniem zawartym w art. 16g ust. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepisu ust. 9 nie stosuje się natomiast do podziału podmiotów, jeżeli majątek przejmowany na skutek podziału, a przy podziale przez wydzielenie także majątek pozostający w podmiocie dzielonym, nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W takim przypadku dla wyceny przejmowanego majątku przepisy ust. 1 pkt 4 lub ust. 10 stosuje się odpowiednio.

A zatem, ustawodawca przewidział, że skutkiem podatkowym przekształcenia formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów może być:

1. tzw. kontynuacja amortyzacji, obejmująca m.in. przyjęcie wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych przyjętych w ewidencji podmiotu przekształcanego, połączonego albo podzielonego (art. 16g ust. 9 w zw. z art. 16g ust. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) albo
2. ustalenie wartości początkowej tych składników majątku z odpowiednim zastosowaniem art. 16g ust. 1 pkt 4 lub ust. 10 (art. 16g ust. 19 ww. ustawy).

W analizowanym przypadku, majątek przejmowany na skutek podziału oraz majątek pozostający w podmiocie dzielonym stanowić będzie zorganizowane części przedsiębiorstwa, a Wnioskodawca – jak wykazano powyżej – wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki podmiotu dzielonego. A zatem, wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przejętych wskutek podziału, ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o której mowa w art. 9 ust. 1, podmiotu podzielonego. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują jednocześnie możliwości ustalenia w takiej sytuacji wartości początkowej składników majątku, które nie stanowiły u podmiotu dzielonego środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych.

Jest to ściśle związane z okolicznością, że wskutek podziału przez wydzielenie Wnioskodawca wchodzi we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki „A.” Sp. z o.o. pozostające w związku z przydzielonymi mu, w planie podziału, składnikami majątku. Oznacza to, że Wnioskodawca ma również prawo kontynuowania rozliczeń podatkowych tego podmiotu w zakresie amortyzacji oraz w zakresie wydatków związanych z przydzielonymi mu składnikami majątku „A.” Sp. z o.o. (w tym wydatków związanych z „wytworzeniem” przez podmiot dzielony znaku towarowego).

A zatem, skoro „A.” Sp. z o.o. nie ma prawa amortyzacji przedmiotowego prawa ochronnego na znak towarowy albo prawa ze zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji w Urzędzie Patentowym (prawa te nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji) i jednocześnie miała prawo odpowiedniego ujęcia (zakwalifikowania) dla celów podatkowych ewentualnych wydatków związanych z uzyskaniem tych praw, Wnioskodawca - wchodząc w prawa i obowiązki podatkowe „A.” Sp. z o.o. odnoszące się do tych składników majątku:

1. nie będzie miał prawa kontynuacji amortyzacji ww. praw (prawo ich amortyzacji nie istniało bowiem u podmiotu dzielonego),
2. będzie miał prawo kontynuacji ewentualnych niezakończonych prowadzonych przez spółkę dzieloną rozliczeń podatkowych wydatków związanych z uzyskaniem tych praw.

Można zatem stwierdzić, że Wnioskodawca stanie się podmiotem praw do znaków towarowych (prawa ochronnego na znak towarowy albo prawa ze zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji) o ustalonym statusie podatkowym – praw niestanowiących wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji. W analizowanym przypadku Wnioskodawca nie będzie miał natomiast możliwości nowej kwalifikacji podatkowej tych składników majątku.

Wobec powyższego, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, zarówno w przypadku przeniesienia na Wnioskodawcę uzyskanego przez spółkę dzieloną prawa ochronnego na znak towarowy, jak i uzyskanego przez nią prawa ze zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji, czynność ta będzie wiązać się z kontynuacją ustalonej przez podmiot dzielony kwalifikacji podatkowej tych składników. Zaistnienie opisanego zdarzenia przyszłego nie będzie skutkować możliwością uznania przeniesionych na Wnioskodawcę praw za wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji.

Należy ponadto wskazać, że brak możliwości uznania przejętego prawa ochronnego na znak towarowy za podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną dotyczy również sytuacji, gdyby na Wnioskodawcę przeniesione zostało prawo ze zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji, a następnie, mocą decyzji Urzędu Patentowego uzyskał prawo ochronne na znak towarowy. W takim przypadku, prawo ochronne na znak towarowy powstaje bowiem z chwilą wydania Spółce ww. decyzji - nie zostaje zatem „nabyte” w rozumieniu art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ale „wytworzone” przez Spółkę.

Podsumowując powyższe, przedmiotowe prawa jako niestanowiące w spółce dzielonej podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych nie mogą zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy (art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Nie ustala się zatem ich wartości początkowej i nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych od tej wartości (art. 16g i art. 16f ust. 1 ww. ustawy).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.