INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19.05.2011 r. (data wpływu 23.05.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty ryczałtu na pokrycie całodziennego kosztu wyżywienia pracowników, określonego w regulaminie wynagradzania przewyższającego wysokość diety wynikającej z rozporządzenia w sprawie podróży krajowych pracowników - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.05.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty ryczałtu na pokrycie całodziennego kosztu wyżywienia pracowników, określonego w regulaminie wynagradzania przewyższającego wysokość diety wynikającej z rozporządzenia w sprawie podróży krajowych pracowników

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest częścią międzynarodowej korporacji, światowego lidera w dziedzinie usług związanych z prowadzeniem badań klinicznych produktów leczniczych. Spółka zajmuje się wybranymi czynnościami z zakresu organizacji i monitorowania takich badań prowadzonych na terytorium Rzeczypospolitej na zlecenie sponsorów, zgodnie z odpowiednimi mającymi zastosowanie przepisami prawa farmaceutycznego. Spółka podejmuje i prowadzi działania w tym zakresie w ramach usług świadczonych odpłatnie na rzecz zagranicznych spółek z Grupy.

W celu wykonania swojej działalności Spółka zatrudnia w Polsce około 260 pracowników, którzy wykonują obowiązki na podstawie umów o pracę zawartych zgodnie z polskimi regulacjami w zakresie prawa pracy. Wykonywanie zadań przez większość pracowników wiąże się z koniecznością częstych wyjazdów poza stale miejsce pracy. Są to wyjazdy zarówno krajowe jak i zagraniczne.

Do zadań pracowników należy między innymi: wizytacja ośrodków badawczych w celu przeprowadzenia weryfikacji dokumentacji badania, sprawdzenia zgodności stosowanych procedur z protokołem badania i zasad dobrej praktyki prowadzenia badań klinicznych, a także udział w spotkaniach szkoleniowych pracowników oraz badaczy.

Spółka w związku z odbywaniem podróży służbowych planuje zwracać pracownikom nie tylko koszty przejazdów, noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej i innych udokumentowanych wydatków określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, ale także koszty całodziennego wyżywienia. Koszty całodziennego wyżywienia dla podróży krajowych będą określone przez pracodawcę w postaci ryczałtu, przewyższającego wartość diet wynikających z rozporządzenia w sprawie podróży krajowych dla pracowników zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej. Warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej krajowej będą oparte na zapisach § 4 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie podróży krajowych. Spółka nie będzie wypłacać pracownikom diet według rozporządzenia w sprawie podróży krajowych, których wysokości określono dla pracowników zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, lecz zgodnie z brzmieniem art. 77(5) § 3 Kodeksu pracy, to jest wysokość diety będzie określona ryczałtowo w regulaminie wynagradzania w kwocie 100 zł. Spółka podkreśla, że cel podróży służbowych pracowników jest zawsze bezpośrednio związany z profilem działalności Spółki i ma związek z osiąganymi przez nią przychodami albo zachowaniem, czy też zabezpieczeniem źródła przychodów.

W niniejszym wniosku Spółka występuje we własnym imieniu celem ustalenia konsekwencji na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, co bezpośrednio wpływa na obowiązki Spółki jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wysokość ryczałtu na pokrycie całodziennego kosztu wyżywienia określona w regulaminie wynagradzania przewyższająca wielkość diety, wynikającej z rozporządzenia w sprawie podroży krajowych dla pracowników zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, winna stanowić przychód podlegający opodatkowaniu dla pracowników...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, nie ma ona obowiązku, aby jako płatnik doliczała nadwyżkę ryczałtu do przychodów pracowników i opodatkowała podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

A zatem ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika, określonych w przepisach ustaw bądź wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej stosownych rozporządzeniach. W art. 77(5) § 2 Kodeksu pracy przekazano Ministrowi właściwemu do spraw pracy delegację do określenia w drodze rozporządzenia wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Dalsze brzmienie wskazanego przepisu Kodeksu pracy wskazuje, co rozporządzenie winno zawierać. W § 3, 4 art. 77(5) Kodeksu pracy zaznaczono, że warunki wypłacenia należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż w sferze państwowej czy budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, przy czym wysokość diety nie może być niższa niż dieta określona dla pracowników zatrudnionych w sferze państwowej czy budżetowej. W przypadku braku w Spółce regulacji w powyższym zakresie pracownikom spoza sfery państwowej i budżetowej przysługują należności wynikające z rozporządzeń dotyczących podróży krajowych i zagranicznych. Podróżą służbową zgodnie z art. 77(5) Kodeksu pracy jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy - w celu wykonania zadania służbowego.

Zgodnie z § 4 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie podróży krajowych dieta nie przysługuje pracownikowi przebywającemu w podróży służbowej, jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie. W przypadku podróży służbowych krajowych Spółka będzie zwracać pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę koszty całodziennego wyżywienia w postaci ryczałtu ustalonego w regulaminie wynagradzania i równocześnie nie będzie wypłacać pracownikom diet z tytułu podróży służbowych.

W przypadku nie wypłacania diet pracownikom ryczałt zapewniający całodzienne wyżywienie klasyfikowany będzie zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako inne należności za czas podróży służbowej pracownika. Dalsze brzmienie artykułu stanowi, że wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13. Zapis wyżej wskazanego artykułu zawiera słowo „lub” czyli rozłączność (alternatywę): w pierwszym przypadku zwolnienie należności przyznanych pracownikom za czas podróży służbowych do wysokości wynikającej z odrębnych ustaw, w drugim przypadku zwolnienie zgodnie z przepisami rozporządzeń w sprawie podróży krajowych zagranicznych dla pracowników zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej. Spółka nie jest jednostką państwową, czy też samorządową jednostką sfery budżetowej, w związku z tym do niej zastosowanie będą miały odrębne ustawy, tj. Kodeks pracy. Stanowisko takie potwierdzone jest w art. 77(5) § 3 i 5 Kodeksu pracy. Art. 77(5) § 3 Kodeksu pracy wyraźnie wskazuje, że warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania.

W przypadku, gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera postanowień, o których mowa w § 3, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednio według przepisów, o których mowa w § 2, czyli wynikających z rozporządzeń w sprawie podróży krajowych czy zagranicznych. W przypadku Spółki, co zostało zaznaczone w stanie faktycznym, zasady zwrotu wydatków za czas podróży służbowych odbywających się na terytorium kraju zostaną uregulowane w regulaminie wynagradzania. W przypadku zaś podróży zagranicznych, regulamin nie będzie zawierał odrębnych regulacji wynagradzania, dlatego też stosowane będzie rozporządzenie w sprawie podróży zagranicznych. Na poparcie stanowiska Spółka przywołuje przykładowo interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 października 2009 r. (sygn. lPPB2/415-454/09-4/AS), z dnia 26 stycznia 2009 r. (sygn. IPPB2/415-1513/08-2/AK), z dnia 23 lutego 2010 r. (sygn. IPPB1/415-934/09-5/KS), w których Minister Finansów zgodził się, że w przypadku, gdy Spółka sama finansuje koszty całodziennego wyżywienia pracowników (w przytoczonych interpretacjach dokonywano rzeczywistego zwrotu wydatków na podstawie rachunku bądź faktury), a pracownikom przebywającym w podróży służbowej nie są wypłacane diety, wartość finansowanych przez pracodawcę kosztów wyżywienia nie stanowi dla pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu.

W związku z powyższym zdaniem Spółki nie będą u niej występować obowiązki płatnika w zaprezentowanym wyżej zdarzeniu przyszłym.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do art. 31 cytowanej ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka jest częścią międzynarodowej korporacji, światowego lidera w dziedzinie usług związanych z prowadzeniem badań klinicznych produktów leczniczych. W celu wykonania swojej działalności Spółka zatrudnia w Polsce około 260 pracowników, którzy wykonują obowiązki na podstawie umów o pracę, zawartych zgodnie z polskimi regulacjami w zakresie prawa pracy. Wykonywanie zadań przez większość pracowników wiąże się z koniecznością częstych wyjazdów poza stałe miejsce pracy. Są to wyjazdy zarówno krajowe jak i zagraniczne. Spółka w związku z odbywaniem podróży służbowych pracowników planuje zwracać pracownikom nie tylko koszty przejazdów, noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej i innych udokumentowanych wydatków określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, ale także koszty całodziennego wyżywienia. Koszty całodziennego wyżywienia dla podróży krajowych będą określone przez pracodawcę w postaci ryczałtu, przewyższającego wartość diet wynikających z rozporządzenia w sprawie podróży krajowych dla pracowników zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej. Warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej krajowej będą oparte na zapisach § 4 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie podróży krajowych. Spółka nie będzie wypłacać pracownikom diet według rozporządzenia w sprawie podróży krajowych, których wysokości określono dla pracowników zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, lecz zgodnie z brzmieniem art. 77(5) § 3 Kodeksu pracy, tj. wysokość diety będzie określona ryczałtowo w regulaminie wynagradzania w kwocie 100 zł.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Należy zauważyć, że przedmiotowe zwolnienie jest limitowane. Wysokość diet i innych należności za czas podróży służbowej, co do których pracodawca może zastosować zwolnienie od podatku dochodowego wyznaczają w przypadku podróży krajowych – przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).

Wyjątek od powyższej reguły stanowią jedynie przypadki, w których wysokość świadczeń z tytułu podróży służbowej pracownika określają odrębne ustawy.

Zgodnie z § 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów,
2. noclegów,
3. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
4. innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Z kolei na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży pracownikowi przysługuje dieta obliczona w wysokości i na zasadach określonych w § 4 ww. rozporządzenia. W myśl § 4 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, dieta jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży i wynosi 23 zł za dobę podróży. Dieta m. in. nie przysługuje, jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie (§ 4 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia).

W myśl ust. 2 § 4 ww. rozporządzenia, należność z tytułu diet oblicza się za czas od rozpoczęcia podróży (wyjazdu) do powrotu (przyjazdu) po wykonaniu zadania, w następujący sposób:

1. jeżeli podróż trwa nie dłużej niż dobę i wynosi:
   1. od 8 do 12 godzin - przysługuje połowa diety,
   2. ponad 12 godzin - przysługuje dieta w pełnej wysokości;
2. jeżeli podróż trwa dłużej niż dobę, za każdą dobę przysługuje dieta w pełnej wysokości, a za niepełną, ale rozpoczętą dobę:
   1. do 8 godzin - przysługuje połowa diety,
   2. ponad 8 godzin - przysługuje dieta w pełnej wysokości.
   
   
   

Zatem należności wypłacone pracownikom odbywającym podróż służbową w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, obejmujące m.in. diety oraz zwrot kosztów za przejazdy, noclegi, dojazdy, a także inne udokumentowane wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego do wysokości określonej ww. rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego, do wyjaśnienia tej kwestii należy posłużyć się treścią art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), zgodnie z którym, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Jednocześnie należy zauważyć, iż zgodnie z art. 775 § 3-4 Kodeksu pracy, pracodawcy spoza sfery budżetowej mogą określać warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju w drodze postanowień układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania, z tym jednakże, że nie mogą oni ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika sfery budżetowej (aktualnie jest to 23 zł).

Co do zasady zatem, obowiązujące u pracodawcy zakładowe regulacje mogą przewidywać bardziej korzystne warunki zwrotu należności za podróże służbowe niż wynikające z przepisów wydanych na podstawie art. 775 § 2 Kodeksu pracy. W takiej sytuacji pracownik będzie uprawniony do otrzymania zwrotu poniesionych przez siebie wydatków na warunkach określonych w regulacjach zakładowych, bądź określonych w umowie o pracę.

Nie zmienia to jednak faktu, iż na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ze zwolnienia od podatku będzie korzystała wyłącznie ta część otrzymanego zwrotu, która nie przekracza diety z tytułu podróży służbowej określonej w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji zdarzenia przyszłego należy zauważyć, iż ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do wysokości diety i innych należności za czas podróży służbowej pracownika, określonych w przepisach ustaw bądź w ww. rozporządzeniu.

W przypadku kosztów wyżywienia będzie to kwota w wysokości 23 zł za dobę podróży służbowej.

Zatem zwrot zwiększonych kosztów wyżywienia, w formie diety określonej przez pracodawcę ryczałtowo w regulaminie wynagradzania w kwocie 100 zł, korzysta ze zwolnienia przedmiotowego wyłącznie do wysokości ustalonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Ewentualna nadwyżka podlega opodatkowaniu, jako przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w powołanym art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W takiej sytuacji Spółka, jako płatnik podatku dochodowego będzie miała obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od nadwyżki otrzymanego zwrotu, która przekroczy wysokość diety z tytułu podróży służbowej, ustalonej zgodnie z przedmiotowym rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Wysokość ryczałtu przewyższająca wielkość diety wynikającej z rozporządzenia Spółka będzie miała obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Reasumując, wysokość ryczałtu na pokrycie całodziennego kosztu wyżywienia określona w regulaminie wynagradzania przewyższająca wielkość diety wynikającej z rozporządzenia w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, winna stanowić przychód podlegający opodatkowaniu dla pracownika, tym samym Spółka jako płatnik zobowiązana będzie do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, łącznie z pozostałymi dochodami uzyskanymi przez pracownika w danym miesiącu.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Spółkę interpretacji organ podatkowego - wskazać należy, iż orzeczenia te nie są wiążące dla tutejszego organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Ponadto podkreślić należy, że odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych, dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach, nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy wnioskodawcy, jeżeli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. Na podstawie art. 14e ustawy Ordynacja podatkowa, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału konstytucyjnego oraz Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.