Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-1081/12/MS
z 29 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2012r. (data wpływu 11 października 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 listopada 2012r. (data wpływu 4 grudnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobytu wypoczynkowego w ośrodku wypoczynkowo-rehabilitacyjnym Wnioskodawcy osób „pełnosprawnych”, których pobyt jest w całości lub w części finansowany z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek z dnia 1 października 2012r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobytu wypoczynkowego w ośrodku wypoczynkowo-rehabilitacyjnym Wnioskodawcy osób „pełnosprawnych”, których pobyt jest w całości lub w części finansowany z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 listopada 2012r. (data wpływu 4 grudnia 2012r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-1081/12/MS z dnia 22 listopada 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, posiada status zakładu pracy chronionej.

Ze środków pochodzących z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych Wnioskodawca wybudował i utrzymuje ośrodek wypoczynkowo-rehabilitacyjny. Z ośrodka tego w głównej mierze korzystają niepełnosprawni pracownicy Wnioskodawcy, a ich pobyty są finansowane z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Z ośrodka wypoczynkowo-rehabilitacyjnego korzystają również osoby „pełnosprawne” (pracownicy pełnosprawni lub członkowie rodzin pracowników niepełnosprawnych), które również korzystają z tego ośrodka, przy czym ich pobyt jest finansowany ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w drodze rozliczeń między funduszami na podstawie list świadczeń z z.f.ś.s. dla poszczególnych pracowników pełnosprawnych. W przypadku pobytu wypoczynkowego w przedmiotowym ośrodku osób „pełnosprawnych” uprawnionych do korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, Wnioskodawca dotychczas opodatkowywał świadczenie takiego rodzaju usługi, która ogranicza się do noclegu, z zastosowaniem 8% stawki podatku od towarów i usług.

Jednak w związku z coraz częstszymi wyrokami sądów administracyjnych oraz pojawiającymi się interpretacjami Izb Skarbowych, Wnioskodawca zamierza zaprzestać naliczać podatek VAT od przedmiotowych usług.

Zaznaczyć również należy, że Wnioskodawca tworzy w ciężar kosztów zakładowy fundusz świadczeń socjalnych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 04 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od 1993r. z tytułu świadczenia usług opodatkowanych, głównie ochrona mienia.

Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z wybudowaniem ośrodka wypoczynkowo-rehabilitacyjnego.

Ośrodek został oddany do użytkowania w 2001r.

Budowa ośrodka była finansowana wyłącznie ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Pobyty w ośrodku dla osób niepełnosprawnych są w całości finansowane z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Wnioskodawca ponosił i ponosi wydatki jedynie na bieżące remonty (nie ulepszenia) związane z drobnymi naprawami (np. pieca c.o.), uzupełnieniami płytek, malowaniem (np. płotu); od tych wydatków przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Ośrodek stanowi środek trwały przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Nie było wydatków na ulepszenie ośrodka a więc nie zwiększono wartości początkowej tego środka trwałego.

Wydatki na bieżące remonty były finansowane w całości ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Ośrodek nie stanowi majątku zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie jest zakładowym obiektem socjalnym; został w całości wybudowany ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji i stanowi środek trwały przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, jednak zgodnie z przepisem art. 33 ust. 7a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w razie utraty statusu zakładu pracy chronionej przez Wnioskodawcę lub zbycia ośrodka niezamortyzowana część kwoty wydatkowanej na jego budowę podlega wpłacie do Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Ośrodek nie jest wykorzystywany do jakiejkolwiek działalności opodatkowanej podatkiem VAT innej niż pobyty wypoczynkowe pracowników pełnosprawnych.

Od wydatków związanych z bieżącym utrzymaniem ośrodka Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego począwszy od maja 2009r. (tj. od zmiany przepisów w zakresie podatku VAT), pobyt wypoczynkowy osób pełnosprawnych (wyłącznie pracowników lub członków ich rodzin) w ośrodku jest zawsze refundowany (na konto zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych) w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych a osoby te płacą jedynie podatek dochodowy od kwoty świadczenia, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z Ośrodka korzystają wyłącznie pracownicy Wnioskodawcy, nie jest prowadzona żadna działalność (na zewnątrz).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku, gdy z posiadanego przez niego ośrodka wypoczynkowo - rehabilitacyjnego, utrzymywanego ze środków finansowych, pochodzących z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, w ramach wypoczynku korzystają również osoby „pełnosprawne”, których pobyt jest w całości lub części finansowany z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, to należy przyjąć, że Wnioskodawca nie świadczy odpłatnie usługi na rzecz wymienionych osób a występuje tylko jako administrator z.f.ś.s., a w związku z tym tego rodzaju działalność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 33 ust. 1 ww. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, dalej w skrócie ustawa rehabilitacyjna, prowadzący zakład pracy chronionej tworzy zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zwany dalej „funduszem rehabilitacji”. Natomiast z art. 33 ust. 4 ustawy rehabilitacyjnej wynika, iż środki funduszu rehabilitacji są przeznaczane na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych opracowywane przez powołane przez pracodawców komisje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków.

W ramach delegacji ustawowej, wynikającej z art. 33 ust. 11 ustawy rehabilitacyjnej wydane zostało rozporządzenie ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, dalej rozporządzenie wykonawcze. Z § 2 pkt 3 cyt. rozporządzenia wykonawczego wynika natomiast, że środki funduszu rehabilitacji mogą być przeznaczone na tworzenie, modernizację, remont, rozbudowę i utrzymanie bazy:

1. rehabilitacyjnej, w szczególności przychodni, gabinetów fizjoterapii,
2. socjalnej, w szczególności internatów, hoteli, stołówek,
3. wypoczynkowej.
   
   

W przepisach ustawy o rehabilitacji zawodowej oraz rozporządzenia wykonawczego zakreślony został krąg osób, przede wszystkim pracownicy niepełnosprawni, których pobyt w takich ośrodkach może być finansowany lub dofinansowywany ze środków pochodzących z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Jeżeli niepełnosprawni pracownicy Wnioskodawcy przebywają w prowadzonym przez niego ośrodku wczasowo - rehabilitacyjnym, a pobyt tych pracowników jest finansowany z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, to taka czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca realizuje bowiem ustawowe obowiązki w zakresie rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Podobnie przedstawia się sytuacja, gdy z ośrodka wypoczynkowo - rehabilitacyjnego, utworzonego i utrzymywanego ze środków pochodzących z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych będą korzystały osoby „pełnosprawne”, których pobyt w tym ośrodku będzie finansowany ze środków pochodzących z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W ocenie Wnioskodawcy również tego rodzaju czynności nie mieszczą się w pojęciu działalności gospodarczej ponieważ pracodawca jedynie administruje funduszem socjalnym. Wykonując obowiązki, które nakładają na niego przepisy prawa, nie ma pełnej swobody w dysponowaniu środkami z.f.ś.s., trudno więc mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z art. 2 pkt l ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych usługi świadczone na rzecz różnych form wypoczynku swoich pracowników finansowane ze środków funduszu socjalnego są działalnością socjalną pracodawcy a nie gospodarczą. Również w tym stanie faktycznym Wnioskodawca realizuje bowiem ustawowe obowiązki w zakresie działalności socjalnej na rzecz swoich pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do zapisów art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 8 ust. 2 ww. ustawy za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność może być albo odpłatna lub nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie. Tym samym, dla opodatkowania czynności podatkiem od towarów i usług nie ma znaczenia, czy przez świadczącego usługę została odniesiona korzyść finansowa. Istotnym jest, czy w zamian za wykonane świadczenie zostało wypłacone wynagrodzenie na rzecz świadczącego usługę. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, czy wynagrodzenie usługodawcy obejmuje jedynie kwotę stanowiącą zwrot kosztów lub jej część, czy też zostało powiększone o marżę stanowiącą zysk dla świadczącego usługę.

Określony w ustawie o podatku od towarów i usług zakres opodatkowania tym podatkiem wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 art. 15 cyt. ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca posiada status zakładu pracy chronionej.

Ze środków pochodzących z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych Wnioskodawca wybudował i utrzymuje ośrodek wypoczynkowo-rehabilitacyjny. Z ośrodka tego w głównej mierze korzystają niepełnosprawni pracownicy Wnioskodawcy, a ich pobyty są finansowane z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Z ośrodka wypoczynkowo-rehabilitacyjnego korzystają również osoby „pełnosprawne” (pracownicy pełnosprawni lub członkowie rodzin pracowników niepełnosprawnych), które również korzystają z tego ośrodka, przy czym ich pobyt jest finansowany w całości lub w części ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w drodze rozliczeń między funduszami na podstawie list świadczeń z z.f.ś.s. dla poszczególnych pracowników pełnosprawnych. W przypadku pobytu wypoczynkowego w przedmiotowym ośrodku osób „pełnosprawnych” uprawnionych do korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, Wnioskodawca dotychczas opodatkowywał świadczenie takiego rodzaju usługi, która ogranicza się do noclegu, z zastosowaniem 8% stawki podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w przypadku, gdy z posiadanego przez niego ośrodka wypoczynkowo-rehabilitacyjnego, utrzymywanego ze środków finansowych, pochodzących z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, w ramach wypoczynku korzystają również osoby „pełnosprawne”, których pobyt jest w całości lub w części finansowany z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, to należy przyjąć, że Wnioskodawca nie świadczy odpłatnie usług na rzecz wymienionych osób a występuje tylko jako administrator z.f.ś.s., a w związku z tym tego rodzaju działalność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Działanie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych określa ustawa z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 592). Zgodnie z art. 1 ust. 1 tej ustawy ustawa określa zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej „Funduszem”, i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

Przez działalność socjalną, stosownie do treści art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, rozumie się usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o ZFŚS zakładowe obiekty socjalne – to ośrodki wczasowe i kolonijne, domy wypoczynkowe, sanatoria, ogrody działkowe, obiekty sportowo-rekreacyjne, żłobki, kluby dziecięce i przedszkola oraz obiekty służące działalności kulturalnej.

Na mocy art. 2 pkt 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych osobami uprawnionymi do korzystania z Funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści – byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Z powyższego wynika zatem, iż przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych określają odbiorców zakładowej działalności socjalnej i rodzaje świadczeń pracodawcy na rzecz pracownika, które mogą być finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Stosownie do art. 12 ustawy o ZFŚS środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym. Zgodnie natomiast z art. 10 ZFŚS Środkami Funduszu administruje pracodawca.

Administrowanie oznacza wykonywanie obowiązków i uprawnień określonych wobec pracodawcy w ustawie o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. Podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. W szczególności dotyczy zapewnienia obsługi technicznej, kadrowej i finansowej niezbędnej do funkcjonowania Funduszu w zakładzie oraz odpowiedzialność za przestrzeganie przepisów ustawy o Funduszu. Administrowanie nie jest tożsame z wyłącznym dysponowaniem. Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych jest funduszem specjalnym, co oznacza, że pracodawca jest administratorem funduszu i nie może dowolnie dysponować środkami socjalnymi, które winny być prawnie i rachunkowo wyodrębnione z innych jego środków finansowych. Właścicielem środków zgromadzonych na rachunku bankowym Funduszu jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, a nie zakład pracy. Tym samym, podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. W konsekwencji, podmiot wykonując na rzecz osób uprawnionych, wskazanych w ustawie o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych, czynności w niej określone nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem w myśl ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, utworzony w zakładzie pracy ZFŚS jest odrębną od majątku zakładu pracy masą majątkową, która może być wykorzystywana tylko według ściele określonych zasad i na rzecz określonych podmiotów. Pracodawca jedynie administruje środkami Funduszu.

Przenosząc powyższe na grunt ustawy o podatku od towarów i usług, należy rozważyć, w jakim charakterze występuje pracodawca, który realizuje na rzecz pracowników usługi o charakterze socjalnym z wykorzystaniem środków zgromadzonych na rachunku ZFŚS.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów (tj. przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) oraz odpłatne świadczenie usług (tj. każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów). Warunkiem wystąpienia podatku od towarów i usług jest dokonanie dostawy towarów i usług przez podmiot działający w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Jeśli pracodawca dokonuje zakupu towarów i usług o charakterze socjalnym ze środków ZFŚS i towary te i usług przekazuje swoim pracownikom, wówczas nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, a jedynie jako podmiot administrujący środkami Funduszu. W takim przypadku nie wystąpi więc podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług dla pracowników, ani podatek należny przy przekazaniu tych towarów i usług pracownikom.

Jeśli jednak pracodawca, jak w sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji, samodzielnie świadczy usługi na rzecz pracowników (tj. usługi związane z wypoczynkiem) i koszty świadczenia tych usług pokrywane są w całości lub w części ze środków ZFŚS, to w ocenie tut. organu, są to usługi świadczone przez podatnika podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT i są to usługi świadczone za wynagrodzeniem, w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Ponadto wskazany we wniosku ośrodek wypoczynkowo-rehabilitacyjny nie stanowi, jak wskazał Wnioskodawca, majątku zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie jest zakładowym obiektem socjalnym; został w całości wybudowany ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji i stanowi środek trwały przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Zatem świadczone przez Wnioskodawcę w przedmiotowym ośrodku usługi pobytu wypoczynkowego na rzecz osób pełnosprawnych (pracowników lub członków ich rodzin) refundowane w całości lub w części z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie są wykonywane w ramach administrowania tym funduszem.

W konsekwencji Wnioskodawca świadcząc przedmiotowe usługi z wykorzystaniem majątku należącego do jego przedsiębiorstwa działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika ponadto, że pobyt wypoczynkowy osób pełnosprawnych (wyłącznie pracowników lub członków ich rodzin) w ośrodku jest zawsze refundowany (na konto zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych) w całości lub w części z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych a osoby te płacą jedynie podatek dochodowy od kwoty świadczenia, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem świadczone przez Wnioskodawcę usługi pobytu wypoczynkowego osób pełnosprawnych (wyłącznie pracowników lub członków ich rodzin) w ośrodku wypoczynkowo – rehabilitacyjnym Wnioskodawcy nie są usługami nieodpłatnymi, w sprawie nie ma zatem zastosowania art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Należy również dodać, że zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług obejmuje zatem całość świadczenia należnego od nabywcy. Tak więc obrotem będzie zarówno kwota zapłacona przez pracownika jak i kwota zapłacona za pracownika ze środków ZFŚS, ta bowiem część również winna być traktowana jak należna od pracownika (świadczeniobiorcy). To pracownik bowiem otrzymuje z ZFŚS dofinansowanie do różnego rodzaju świadczeń o charakterze socjalnym, po spełnieniu warunków wynikających z ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, Wnioskodawca na rzecz pracowników świadczy usługi pobytu w należącym do niej ośrodku wypoczynkowym i za te usługi otrzymuje wynagrodzenie podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wynagrodzenie to obejmuje wpłatę dokonaną bezpośrednio przez pracownika oraz wpłatę z ZFŚS, która jest dofinansowaniem należnym pracownikowi. Z punktu widzenia świadczącego usługę Wnioskodawcy usługa jest świadczona za wynagrodzeniem.

W konsekwencji przedmiotowe usługi świadczone przez Wnioskodawcę stanowią odpłatne świadczenie usług o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i podlegają zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu wg właściwej dla nich stawki podatku. Podstawą opodatkowania przedmiotowych usług jest cała kwota refundacji wpłacona na konto zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jak i kwota zapłacona przez pracownika.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że pobyt wypoczynkowy osób pełnosprawnych (wyłącznie pracowników lub członków ich rodzin) w ośrodku wczasowo – rehabilitacyjnym finansowany z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Przedmiotem niniejszej interpretacji nie była kwestia stawki podatku VAT właściwej dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług pobytu wypoczynkowego osób pełnosprawnych w ośrodku wczasowo – rehabilitacyjnym ani też opodatkowania pobytów osób niepełnosprawnych gdyż w tym zakresie Wnioskodawca nie zadał pytania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2 10, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.