INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 02 lutego 2011r. (data wpływu do tut. Biura 03 lutego 2011r.), uzupełnionym w dniu 18 kwietnia 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania dodatku za rozłąkę wypłacanego pracownikom – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 lutego 2011r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania dodatku za rozłąkę wypłacanego pracownikom.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 06 kwietnia 2011r. Znak: IBPBI/1/415-239/11/ESZ, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 18 kwietnia 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od stycznia 2011r. ustawodawca wprowadził zmianę zapisu art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o PDOF, dotyczącą dodatku za rozłąkę. Spółka jako płatnik wypłacający pracownikom ten dodatek w wysokości obowiązującej diety delegacyjnej (obecnie 23 zł) na podstawie Zakładowego Regulaminu Wynagradzania uważa, że czyni słusznie nie opodatkowując tego elementu wypłaty. Zapis bowiem stanowi, że dodatek za rozłąkę przysługuje na podstawie odrębnych ustaw, którą m.in. jest, zdaniem Wnioskodawcy, Kodeks Pracy, a na jego podstawie Wnioskodawca wprowadził zapis w Regulaminie Wynagradzania o przysługującym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy – dodatku rozłąkowym.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż pracodawca wypłaca pracownikom diety z tytułu podróży służbowej w przypadku krótkiego delegowania pracownika poza miejsce pracy lub zamieszkania. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż podstawą wypłaty dodatku za rozłąkę są przepisy art. 77¹-78 Kodeksu Pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy interpretacja Wnioskodawcy art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest właściwa i czy może nadal nie opodatkowywać dodatku rozłąkowego do wysokości przysługującej diety krajowej...

Zdaniem Wnioskodawcy, Kodeks Pracy jest odrębną ustawą. Zezwala on pracodawcy zatrudniającemu powyżej 20 pracowników nie objętych zakładowym układem zbiorowym pracy na ustalenie innych świadczeń związanych z pracą i regulowanie ich przyznawania. Dlatego na tej podstawie, przyznany pracownikom wykonującym pracę poza miejscem siedziby firmy, został przyznany dodatek rozłąkowy. Mimo zmiany brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca uważa, że jest on nadal zwolniony z poboru PDOF.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Źródła przychodów ustawodawca w sposób enumeratywny wyszczególnił w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród nich w pkt 1 został wymieniony m.in. stosunek pracy.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolny od podatku dochodowego jest dodatek za rozłąkę przysługujący na podstawie odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub układów zbiorowych pracy, do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Przepis ten został zmieniony z dniem 01 stycznia 2011r., na mocy art. 1 pkt 11 lit. a) tiret pierwszy ustawy z dnia 25 listopada 2010r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 226, poz. 1478). W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r. zwolnienie, określone w ww. przepisie, dotyczyło dodatku za rozłąkę wypłacanego pracownikom czasowo przeniesionym - do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Natomiast z dniem 01 stycznia 2011r. zwolniono od podatku dochodowego od osób fizycznych dodatek za rozłąkę przysługujący wyłącznie na podstawie odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub układów zbiorowych, do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Do dnia 31 grudnia 2010r. przedmiotowe zwolnienie było więc uwarunkowane charakterem dodatku za rozłąkę, bowiem wypłacany był pracownikom czasowo przeniesionym. Natomiast art. 21 ust. 1 pkt 18 w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2011r. przewiduje zwolnienie od opodatkowania wyłącznie dodatku za rozłąkę, który wynika z zamkniętego katalogu aktów prawnych, a mianowicie z ustawy, rozporządzenia wykonawczego do ustawy bądź układu zbiorowego pracy. Jeżeli zatem świadczenie, jakim jest dodatek za rozłąkę, jest przewidziane w regulaminie np. pracy, czy wynagradzania (nawet gdy w myśl Kodeksu pracy brak jest obowiązku tworzenia układu zbiorowego pracy), albo tylko w umowie o pracę, to wówczas zwolnienia nie można zastosować, bowiem podstawa ta nie została zawarta w ww. art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka jako płatnik w związku z możliwością wynikającą z art. 77¹-78 Kodeksu Pracy wypłaca swoim pracownikom dodatek za rozłąkę na podstawie Zakładowego Regulaminu Wynagradzania, w wysokości obowiązującej diety delegacyjnej.

Mając na względzie przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż skoro dodatek za rozłąkę wypłacany jest pracownikom na podstawie Zakładowego Regulaminu Wynagradzania, a nie na podstawie aktów prawnych wymienionych w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychód (dochód) uzyskany przez pracowników z tego tytułu nie podlega zwolnieniu od opodatkowania na podstawie powołanego przepisu. Zauważyć przy tym należy, iż Kodeks Pracy nie jest odrębną ustawą, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych. Takimi ustawami są bowiem w szczególności ustawy dotyczące zawodów funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego, żołnierzy zawodowych, funkcjonariuszy celnych, sędziów Sądu Najwyższego, urzędników państwowych. Co więcej przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty pracownikom świadczeń w postaci „dodatku za rozłąkę” a jedynie na mocy art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Zatem sporządzony na podstawie Kodeksu pracy Zakładowy Regulamin Wynagradzania nie stanowi podstawy do zwolnienia z opodatkowania wypłacanych pracownikom „dodatków za rozłąkę”.

W konsekwencji, mając na uwadze nowe brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 18 ww. ustawy, zwolniony z opodatkowania jest dodatek za rozłąkę wypłacony na podstawie aktów prawnych wymienionych w tym przepisie, a nie każde świadczenie za czasowe przeniesienie pracownika, które pracodawca przyznaje takiemu pracownikowi.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.