INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2011 r. (data wpływu 02 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 29 sierpnia 2011 r. (data wpływu 31 sierpnia 2011 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• momentu powstania obowiązku podatkowego,
• powstania przychodu.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie marketingu i pośrednictwa finansowego. Jest właścicielem portalu internetowego. Spółka na portalu pośredniczy w zawieraniu umów sprzedaży wyrobów i usług pomiędzy sprzedawcami (zwanymi dalej Partnerami), a detalicznymi odbiorcami (osobami fizycznymi nabywającymi na portalu kupony służące do zrealizowania produktów sprzedawanych przez Partnerów). Partnerzy są obciążani przez Spółkę prowizją z tytułu przeprowadzanych transakcji za pośrednictwem portalu.

Zgodnie z zawartymi umowami, okres rozliczeniowy usługi świadczonej przez Spółkę rozpoczyna się w momencie wystawienia „okazji” Partnera na portalu internetowym, a kończy się w ciągu 7 dni po ustaniu prezentacji oferty Partnera na portalu.

Odbiorcy detaliczni dokonują wpłat za zakupione produkty na konto „A”. W zamian za dokonaną wpłatę odbiorcy detaliczni otrzymują kupony, które mogą zrealizować w firmie Partnera na warunkach przez niego ustalonych. Czas, w którym odbiorcy detaliczni mogą zrealizować nabyte kupony zwykle przekracza okres 1 miesiąca.

Firma „A” przelewa kilkanaście razy w miesiącu zbiorcze kwoty otrzymane od odbiorców detalicznych na konto Spółki zaznaczając, których transakcji przelewane kwoty dotyczą. Przelewy są dokonywane niezależnie od okresu przez który sprzedawane są produkty Partnerów na portalu. Zdarza się, że płatności dotyczące tej samej usługi są dokonywane przez „A” w kilku transzach. Następnie Spółka rozlicza otrzymane wpłaty w ten sposób, iż przelewa w dwóch transzach należności za zakupione produkty Partnerom, potrącając należną Spółce prowizję z tytułu świadczonej na portalu usługi marketingowej i usługi pośrednictwa finansowego.

Zgodnie z zawartymi umowami, pierwsza transza zobowiązania wobec Partnerów jest realizowana w ciągu 7 dni roboczych od otrzymania całkowitej płatności dotyczącej sprzedawanej usługi lub wyrobu z „A”. Kolejna transza płatności jest przekazywana do 30 dni roboczych od daty pierwszego przelewu lub jeśli następuje to wcześniej, po zrealizowaniu wszystkich zakupionych przez odbiorców detalicznych u Partnerów kuponów. Spółka rozliczając się z zobowiązania wobec Partnerów w dwóch transzach zabezpiecza się przed ewentualnymi roszczeniami odbiorców detalicznych skierowanymi do Spółki z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania usługi lub wadliwie dostarczonego towaru przez Partnerów. Pieniądze zgromadzone na koncie z tytułu zabezpieczenia roszczeń klientów detalicznych są wykorzystywane przez Spółkę w obrocie gospodarczym przez cały okres ich przetrzymywania.

Usługa świadczona przez Spółkę jest rozliczana po zakończeniu przyjętego w umowie okresu rozliczeniowego. W ciągu 7 dni po zakończeniu okresu rozliczeniowego Spółka wystawia dla Partnerów faktury VAT dokumentujące wykonaną na ich rzecz usługę. Opłata za usługę jest ustalana w formie procentu od sprzedaży produktów Partnera.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

1. Kiedy w Spółce powstaje obowiązek podatkowy w podatku dochodowym...
2. Czy w związku z przetrzymywaniem drugiej transzy zapłaty dla Partnerów na koncie bankowym Spółki i korzystaniem z tych środków przez Spółkę powstaje po Jej stronie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych...

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2. Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 1 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 08 września 2011 r.: nr ILPB3/423-249/11-4/MM.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z zawartymi umowami z Partnerami, świadczenie usługi rozpoczyna się w momencie umieszczenia na portalu internetowym informacji o produkcie Partnera. Warunkiem wykonania usługi, a co za tym idzie otrzymanie za nią wynagrodzenia, jest osiągniecie określonego w umowie minimalnego pułapu sprzedaży (jeżeli nie uda się sprzedać określonej minimalnej liczby kuponów, umowa z Partnerem zostaje rozwiązana). Natomiast po osiągnięciu określonego w umowie górnego limitu sprzedaży produktu informacja o „okazji” albo jest zdejmowana z portalu internetowego, albo po konsultacjach z Partnerem jest ustalany nowy, górny limit sprzedaży. Partner dostarcza swój produkt odbiorcy detalicznemu w ciągu 30-90 dni od daty nabycia przez niego kuponu. Odbiorca detaliczny sam decyduje kiedy zrealizuje kupon, w granicach określonych przez Partnera. Do tego czasu Spółka odpowiada wobec odbiorcy detalicznego za należyte wywiązanie się Partnera z zobowiązania wobec niego (np. w przypadku zaprzestania świadczenia danego rodzaju usług przez Partnera, Spółka ma obowiązek zwrotu pieniędzy za nabyte przez odbiorców detalicznych kupony). Ponieważ nie można precyzyjnie określić momentu zakończenia usługi, ma ona naszym zdaniem charakter usługi ciągłej.

Spółka uważa, iż przetrzymywanie drugiej transzy środków pieniężnych należnych Partnerom na koncie bankowym Spółki w celu zabezpieczenia się przed ewentualnymi roszczeniami odbiorców detalicznych skierowanymi do Spółki z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania usługi lub wadliwego towaru dostarczonego przez Partnerów, wykorzystywane przez Spółkę w obrocie gospodarczym przez cały okres przetrzymywania nie rodzi w Spółce przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) nie zawiera definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1 - 3 i ust. 4b, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (ust. 4).

Z istoty podatku dochodowego od osób prawnych wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”. Zgodnie z wykładnią gramatyczną, odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że przychody zawsze wiążą się z pewnym przysporzeniem majątkowym, tj. korzyścią znajdującą, chociażby pośrednio, odzwierciedlenie w majątku podatnika. Odnosi się to również do otrzymanych nieodpłatnie rzeczy, praw lub świadczeń, za które należy uznać wszystkie te zdarzenia prawne oraz gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy.

Istotą „nieodpłatnego otrzymania” jest więc brak świadczenia wzajemnego, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów.

Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Ustalenie, czy określone świadczenie uzyskane przez podatnika nieodpłatnie stanowi dla niego przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wymaga oceny charakteru dokonanego rodzaju czynności, w szczególności zbadania, czy należy ona do czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową.

Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Jak już wcześniej wskazano, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Z tego właśnie względu pojęcie „świadczenia” należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Zatem w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód – co wynika z literalnego brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest jego otrzymanie przez podatnika. Aby mówić o otrzymaniu świadczenia przez świadczeniobiorcę, świadczeniodawca musi wyrazić pozytywną wolę tego świadczenia poprzez zobowiązanie się do jego spełnienia. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Spółka jest właścicielem portalu internetowego, na którym pośredniczy w zawieraniu umów sprzedaży wyrobów i usług pomiędzy sprzedawcami (zwanymi dalej Partnerami), a detalicznymi odbiorcami (osobami fizycznymi nabywającymi na kupony służące do zrealizowania produktów sprzedawanych przez Partnerów).

Odbiorcy detaliczni dokonują wpłat za zakupione produkty na konto „A”. Firma „A” przelewa kilkanaście razy w miesiącu zbiorcze kwoty otrzymane od odbiorców detalicznych na konto Spółki zaznaczając, których transakcji przelewane kwoty dotyczą. Przelewy są dokonywane niezależnie od okresu przez który sprzedawane są produkty Partnerów na portalu. Zdarza się, że płatności dotyczące tej samej usługi są dokonywane przez „A” w kilku transzach. Następnie Spółka rozlicza otrzymane wpłaty w ten sposób, iż przelewa w dwóch transzach należności za zakupione produkty Partnerom, potrącając należną spółce prowizję z tytułu świadczonej na portalu usług.

Pierwsza transza zobowiązania wobec Partnerów jest realizowana w ciągu 7 dni roboczych od otrzymania całkowitej płatności dotyczącej sprzedawanej usługi lub wyrobu z „A”. Kolejna transza płatności jest przekazywana do 30 dni roboczych od daty pierwszego przelewu lub jeśli następuje to wcześniej, po zrealizowaniu wszystkich zakupionych przez odbiorców detalicznych u Partnerów kuponów. Spółka rozliczając się z zobowiązania wobec Partnerów w dwóch transzach zabezpiecza się przed ewentualnymi roszczeniami odbiorców detalicznych skierowanymi do Spółki z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania usługi lub wadliwie dostarczonego towaru przez Partnerów. Pieniądze zgromadzone na koncie z tytułu zabezpieczenia roszczeń klientów detalicznych są wykorzystywane przez Spółkę w obrocie gospodarczym przez cały okres ich przetrzymywania.

W przedmiotowej sprawie nie należy utożsamiać możliwości korzystania ze środków pieniężnych przyjętych od odbiorców detalicznych, których przekazanie na rzecz Partnerów nastąpić ma w późniejszym umówionym terminie z nieodpłatnym świadczeniem. Jak wskazuje Spółka, rozliczając się w powyższy sposób, Wnioskodawca zabezpiecza się z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania usługi lub wadliwie dostarczonego towaru przez Partnerów. Zatem, fakt ponoszenia odpowiedzialności z tego tytułu przez Spółkę uzasadnia pośrednio możliwość korzystania przez Nią z ww. środków pieniężnych. Mając na uwadze powyższe, wydłużony termin płatności oraz możliwość korzystania ze środków pieniężnych przez Spółkę należy traktować jako formę ekwiwalentu za tę odpowiedzialność, tym samym, po stronie Spółki nie powstanie nieodpłatne świadczenie stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu należy również podkreślić, iż w przedmiotowej sprawie Podatnik uzyskuje przychód z działalności gospodarczej w postaci prowizji. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zważywszy na powyższe unormowania prawnopodatkowe, w przedstawionej sytuacji pobranie od odbiorców detalicznych (za pośrednictwem „A”) środków pieniężnych będących należnościami Partnerów, przetrzymywanie ich na koncie Spółki i wykorzystywanie w obrocie gospodarczym przez cały okres ich przetrzymywania, nie jest zdarzeniem skutkującym obowiązkiem rozpoznania przychodu podatkowego po stronie Wnioskodawcy.

Reasumując powyższe, w związku z przetrzymywaniem drugiej transzy zapłaty dla Partnerów na koncie bankowym Spółki i korzystaniem z tych środków przez Spółkę nie powstaje po Jej stronie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie nadmienia się, iż wniosek Spółki dot. podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnymi rozstrzygnięciami.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.