INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2011 r. (data wpływu 4 marca 2011 r.) uzupełnionym w dniu 19 kwietnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania zwolnienia od podatku dla świadczonych usług - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2011 r. został złożony wniosek (przesłany zgodnie z właściwością przez Naczelnika Urzędu Skarbowego) uzupełniony w dniu 19 kwietnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania zwolnienia od podatku dla świadczonych usług.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednostką budżetową Gminy, której główna działalność obejmuje (na podstawie statutu):

1. izolowanie osób nietrzeźwych,
2. sprawowanie opieki medycznej nad pacjentami,
3. udzielanie pacjentom świadczeń higieniczno-sanitarnych,
4. prowadzenie działalności profilaktycznej w zakresie przeciwdziałania alkoholizmowi,
5. prowadzenie punktu konsultacyjnego dla pacjentów i ich rodzin.

Za czynności te pobierana jest opłata określona na mocy Uchwały Rady Miasta z dnia 27 września 2005 r. w oparciu o § 29 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 4 lutego 2004 r. (Dz. U. nr 20, poz. 192 z późn. zm.).

Wnioskodawca jest podmiotem realizującym zadania publiczne na podstawie art. 7 ust.1 pkt 14 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, czego dowodem jest:

1. klasyfikacja działalności wg PKD - 8424Z - bezpieczeństwo państwa, porządek i bezpieczeństwo publiczne,
2. klasyfikacja działalności w budżecie Gminy - 851-Opieka zdrowotna, choć Izba nie jest zakładem opieki zdrowotnej,
3. nałożenie ustawą o wychowaniu w trzeźwości oraz rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 4 lutego 2004 r. obowiązku odpłatności za pobyt w Izbie, określając również jej maksymalną wysokość,
4. dochodzenie należności w trybie postępowania egzekucyjnego w administracji.

Opisane tryby są zarezerwowane dla urzędów administracji publicznej.

Wskazano, iż należności za pobyt w Izbie są analogiczne do trybu naliczania i poboru podatków przez samorządy terytorialne, np.: podatek od nieruchomości.

Należności za pobyt w Izbie wynikające z rachunków w okresie ostatnich 3 lat kształtowały się następująco:

jednakże odpłatność bieżąca wahała się w granicach 20-28%. Niezapłacone należności podlegają windykacji wyłącznie w trybie wspomnianego postępowania egzekucyjnego w administracji.

Izba dokonuje na podstawie umowy cywilno-prawnej obciążania z tytułu mediów podmiotu prowadzącego działalność charytatywną: Polski Komitet Pomocy Społecznej. Obciążenia dokonywane są dokumentem - notą księgową, a ich wysokość wynika z ilości zużytej i cenie jednostkowej określonej przez dostawcę mediów. Media, o których mowa obejmują: energię cieplną, elektryczną, wodę i odprowadzanie ścieków. Izba nie czerpie dodatkowych zysków z tytułu obciążania za media, gdyż wpłaty pomniejszają wydatki ponoszone na utrzymanie obiektów, więc nie stanowią dochodu.

Wartość roczna obciążeń w okresie 3 ostatnich lat kształtowała się na poziomie:

Obciążenia z tytułu umowy cywilno-prawnej stanowią więc małe obroty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca na mocy art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwolniony jest z podatku od towarów i usług... Czy ma prawo do wystawiania rachunków za pobyt w Izbie...

Zdaniem Wnioskodawcy, Jednostka na mocy art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zwolniona jest podatku od towarów i usług, natomiast ma prawo do wystawiania rachunków za pobyt w Izbie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej mniemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej, zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji, świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to pozostaje w zgodzie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1), który stwierdza, iż krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego, nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te, będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane. Przepisy ustawy o podatku VAT nie zawierają jednoznacznej definicji pojęcia organów władzy publicznej. Najbardziej precyzyjne w tym względzie są regulacje zawarte w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240). Przepisy tej ustawy jednoznacznie rozdzielają organy władzy publicznej od innych jednostek sektora finansów publicznych, w tym samorządowych osób prawnych utworzonych na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, banków i spółek prawa handlowego (art. 9 pkt 1 i pkt 14 ww. ustawy).

Z brzmienia art. 9 pkt 1 cyt. ustawy o finansach publicznych wynika, że organy władzy publicznej tworzą organy władzy rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa, sądy i trybunał.

Powołany wyżej przepis art. 15 ust. 6 jak i cyt. przepis obowiązującej obecnie Dyrektywy wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Zatem czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, należy stwierdzić, iż generalnie organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników. Dotyczy to jednakże tylko tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego.

Kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest jednostką budżetową gminy, która realizuje zadania publiczne na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Działa - jak wskazano we wniosku – m. in. na podstawie ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1231 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lutego 2004 r. w sprawie doprowadzania, przyjmowania i zwalniania osób w stanie nietrzeźwości oraz organizacji izb wytrzeźwień i placówek utworzonych lub wskazanych przez jednostkę samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 20, poz. 192), a jej działalność statutowa została sklasyfikowana według PKD 8424Z bezpieczeństwo państwa, porządek i bezpieczeństwo publiczne.

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż w tym konkretnym przypadku Wnioskodawca realizując zadania z zakresu administracji państwowej, nałożone określonymi powyżej przepisami, wpisuje się w dyspozycję normy zawartej w art. 15 ust. 6 ustawy. Czynności te mają charakter publicznoprawny, a nie cywilnoprawny, a wysokość opłat za ich świadczenie jest ściśle określona w przepisach prawa.

Zatem w powyższym zakresie Wnioskodawca nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług, a nie jak stwierdzono we własnym stanowisku, korzysta ze zwolnienia.

Natomiast w pozostałym zakresie, t.j. dokonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych czynności „obciążania z tytułu mediów”, Wnioskodawca działa jako podatnik podatku od towarów i usług, korzystający ze względu na osiągnięcie obrotów nieprzekraczających kwoty określonej w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług ze zwolnienia podmiotowego.

Natomiast odnośnie dokumentowania ww. czynności Izby należy stwierdzić, iż przepisy prawa podatkowego nie regulują tej kwestii. Zatem dopuszczalne jest dokumentowanie tych czynności każdym dokumentem spełniającym wymogi ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.