INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18.05.2011 r. (data wpływu 20.05.2011 r.) uzupełnione pismem (data nadania 02.08.2011 r., data wpływu 04.08.2011 r.) na wezwanie Nr IPPB4/415-415/11-2/SP z dnia 23.07.2011 r. (data nadania 25.07.2011 r., data doręczenia 28.07.2011 r.) oraz pismem (data nadania 22.08.2011 r., data doręczenia 23.08.2011 r.) na wezwanie Nr IPPB4/415-415/11-4/SP z dnia 16.08.2011 r. (data nadania 16.08.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku opodatkowania w Polsce renty inwalidzkiej wypłaconej z Holandii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20.05.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku opodatkowania w Polsce renty inwalidzkiej z Holandii.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-415/11-2/SP z dnia 22.07.2011 r. (data nadania 25.07.2011 r., data doręczenia 28.07.2011 r.) oraz pismem Nr IPPB4/415-415/11-4/SP z dnia 16.08.2011 r. tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przedstawienie wyczerpującego stanu faktycznego, sprecyzowanie pytania (pytań), które winno być związane z przepisami prawa podatkowego, będącymi przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz przyporządkowane do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w związku z zadanym pytaniem.

Pismem (data nadania 01.08.2011 r., data wpływu 04.08.2011 r.) oraz pismem (data nadania 22.08.2011 r., data wpływu 23.08.2011 r. Wnioskodawca uzupełnił wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest obywatelem Holandii. Tam też otrzymuje rentę inwalidzką, która w części jest przelewana z konta Banku holenderskiego na konto w Polsce dla potrzeb żony i córki. Wnioskodawca w wyniku wypadku doznał ciężkiego urazu kręgosłupa i karku, czego następstwem jest wszczepiona pompa infuzyjna na bazie morfiny, która musi być pod stałą kontrolą specjalisty, którego w Polsce nie ma. Wnioskodawca przyjeżdża do Polski raz w miesiącu na nie dłużej jak jeden tydzień. W roku 2005, kiedy Jego żona miała poważne problemy zdrowotne i potrzebowała Jego pomocy, wtedy musiał zostać dłużej (ok. 3 m-cy). Wnioskodawca w razie komplikacji potrzebuje natychmiastowej pomocy (pogotowie, helikopter, szpital). Na ten czas chciał się zabezpieczyć i podpisał umowę między NFZ i holenderską Arbeidsongeschiktheidsuitkering. Kiedy Wnioskodawca zaczął procedurę okazało się że potrzebuje karty tymczasowego pobytu, a wraz z nią adresu. Kartę otrzymał na okres pięciu lat i automatycznie adres na pięć lat. Parę lat później okazało się, że wcale to nie było potrzebne i to instytucje wprowadziły Wnioskodawcę i Jego żonę w błąd. Wnioskodawca odprowadza podatek w Holandii, tam też podatnicy inwalidzi płacą niższy podatek, a całoroczne koszty w razie leczenia mogą odpisać od podatku. Żona odwiedza Wnioskodawcę razem z córką (z pierwszego małżeństwa żony). Kiedy córka się usamodzielni żona planuje przeprowadzić się do Holandii. W porównaniu z innymi latami (tak jest do dzisiaj) Wnioskodawca w ciągu roku przebywał w Polsce nie dłużej jak 90 dni, w 2005 roku był trochę dłużej.

Zapytanie dotyczy lat 2005 – 2010. Miejscem zamieszkania i centrum interesów osobistych i gospodarczych w tych latach była Holandia. Wnioskodawca przez Holandię jest traktowany jako rezydent podatkowy. Posiada certyfikat rezydencji potwierdzający miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu na cudzoziemcu mającym miejsce zamieszkania za granicą, przebywającym w Polsce krócej niż 183 dni w roku podatkowym osiągającym dochody z tytułu renty inwalidzkiej przyznanej poza granicami Polski ciąży obowiązek podatkowy w Polsce...
2. Czy osoba taka ma status polskiego rezydenta podatkowego...
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi zakres dotyczący ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce odnośnie wypłaty renty inwalidzkiej wypłaconej z Holandii (pytanie Nr 1).

Natomiast w zakresie określenia statusu polskiego rezydenta podatkowego, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie (pytanie Nr 2).

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca nie spełnia przesłanek przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ze względu na stały pobyt w Holandii jest holenderskim podatnikiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 01.01.2003 r. do 31.12.2006 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Stosownie do treści art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a powyższej ustawy stanowi, iż wymieniony wyżej przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska. Rozstrzygające znaczenie w kwestii opodatkowania dochodów uzyskiwanych ze źródeł położonych na terytorium danego państwa ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania Podatnika.

Definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego. W przepisach polskiego prawa podatkowego obowiązującego do dnia 31.12.2006 r. pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Rozpatrując natomiast obowiązek podatkowy w latach 2007 – 2010, należy wziąć pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące od 01.01.2007 r. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2007 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ww. ustawy powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie uregulowania zawarte w umowie podpisanej między Polską a Holandią. Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiągniętego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Natomiast stosownie do art. 4 ust. 2, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

W myśl art. 18 ust. 1 ww. Konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wcześniejszym zatrudnieniem, jak i renty wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest obywatelem Holandii. Tam też otrzymuje rentę inwalidzką, która w części jest przelewana z konta Banku holenderskiego na konto w Polsce dla potrzeb żony i córki. Żona odwiedza Wnioskodawcę razem z córką (z pierwszego małżeństwa żony). Kiedy córka się usamodzielni Jego żona planuje przeprowadzić się do Holandii. W porównaniu z innymi latami (tak jest do dzisiaj) Wnioskodawca w ciągu roku przebywał w Polsce nie dłużej jak 90 dni, w 2005 roku był trochę dłużej. W latach 2005 – 2010 miejscem zamieszkania oraz centrum interesów osobistych i gospodarczych była Holandia. Wnioskodawca przez Holandię jest traktowany jako rezydent podatkowy. Posiada certyfikat rezydencji potwierdzający miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii. Wobec tak przedstawionego stanu faktycznego, miejsce zamieszkania Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w w/cyt. art. 4 ust. 2 Konwencji.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Holandią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

W przedstawionym stanie faktycznym, jak wskazał Wnioskodawca Jego miejscem zamieszkania oraz centrum interesów osobistych i gospodarczych była Holandia. Jest obywatelem Holandii. Przez Holandię jest traktowany jako rezydent podatkowy. Posiada certyfikat rezydencji potwierdzający miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii. Z Holandii otrzymuje rentę inwalidzką.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, iż w latach 2005 – 2010 Wnioskodawca posiadając miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Holandii, podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. W związku z faktem, iż przedmiotowej renty inwalidzkiej nie można zaliczyć do dochodów osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bowiem wypłata następowała z Holandii, należy stwierdzić, iż dochody te nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Zatem opierając się na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku i uzupełnieniu oraz biorąc pod uwagę powyższe uregulowania, należy stwierdzić, iż w latach 2005 – 2010 dochody osiągnięte z tytułu renty inwalidzkiej winny podlegać opodatkowaniu w Holandii.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.