INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2011r. (data wpływu 27 maja 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2011r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

W dniu 30 marca 2011r. Wnioskodawca zawarł z bankiem umowę kredytu w linii odnawialnej na kwotę 200000,00 zł. Celem kredytu jest finansowanie należności od jego dłużników aby zapewnić firmie płynność finansową. Bank przelewa na rachunek bieżący Wnioskodawcy kwotę 80% wartości faktury VAT, której kopię przedstawia bankowi do akceptacji.

Należność właściwą w wysokości 100% wartości faktury VAT otrzymuje Wnioskodawca od nabywcy usługi budowlanej, któremu wystawia fakturę. Kontrahent płaci za usługę w terminie wykazanym na fakturze. Należność zobowiązany jest przyjąć wyłącznie na rachunek bankowy bieżący, z którego to rachunku po wpłacie pieniędzy przez kontrahenta, bank automatycznie pobiera sobie ratę wraz z odsetkami. Oprócz umowy kredytowej Wnioskodawca nie zawarł z bankiem żadnych innych umów o świadczenie usług (np. Faktoringu), nie dokonuje też żadnych opłat na rzecz banku za świadczenie usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy fakt otrzymania transzy kredytu w postaci 80% wartości faktur przedstawionych bankowi do akceptacji, powoduje powstanie obowiązku podatkowego w VAT w dniu w którym pieniądze wpłyną na rachunek bieżący Wnioskodawcy...

Zdaniem wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w podatku VAT przy świadczeniu usług budowlanych powstanie w dniu otrzymania przez Wnioskodawcę zapłaty od kontrahenta lub 30 dnia od dnia wykonania usługi. Nie ma wpływu na moment powstania obowiązku podatkowego w VAT, fakt otrzymania pieniędzy na rachunek bankowy od banku, gdyż jest to kwota transzy kredytu a nie zapłata za usługę budowlaną od jej nabywcy.

Tytułem kredytu uruchamianego przez bank w chwili przedstawienia faktury za usługę lub za towar, bank pobiera stosowne odsetki kredytowe według umowy o udzielenie kredytu odnawialnego w linii kredytowej. Należność za usługę Wnioskodawca otrzymuje od kontrahenta na rachunek bieżący w wysokości 100% faktury i to zdaniem Wnioskodawcy przesądza, iż chwilę zapłaty za usługę należy utożsamiać z dniem otrzymania pieniędzy od kontrahenta a nie z dniem otrzymania transzy kredytu od banku. Umowa którą zawarł jako przedsiębiorca z bankiem nie jest umową o świadczenie usługi factoringu, która polega na tym iż dostałby pieniądze za należność wykazaną na fakturze jako jedyną zapłatę za usługę bądź towar, bo faktyczną zapłatę otrzymałby od kontrahenta Wnioskodawcy bank. Wnioskodawca nie ponosi także żadnych opłat na rzecz banku z tytułu otrzymania pieniędzy w wysokości 80% kwoty należności z faktur.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem podlega:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
• eksport towarów,
• import towarów,
• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
  
  

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stosownie do ogólnej zasady wynikającej z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Ustawodawca przewidział jednak od tej zasady szereg wyjątków, które określają w odmienny sposób szczególny moment powstania obowiązku podatkowego m.in. w zależności od rodzaju transakcji.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT).

Jednakże w przypadku wykonywania usług budowlanych obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty za wykonaną usługę. Jeżeli usługa została natomiast wykonana a zapłata nie nastąpiła, obowiązek podatkowy powstaje z upływem 30 dni, licząc ten termin od dnia wykonania usługi (art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy o VAT).

W myśl art. 19 ust. 15 ustawy w przypadkach określonych w ust. 10, 13 pkt 2-4 i 7-10 otrzymanie części zapłaty (ceny) lub części wkładu budowlanego i mieszkaniowego powoduje powstanie obowiązku podatkowego w tej części.

Dla przedmiotowych usług w szczególny sposób uregulowano także zasady ich dokumentowania. Zgodnie z § 11 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) w przypadkach określonych w art. 19 ust. 10, ust. 13 pkt 1-4 i 7-11, ust. 16a i 16b oraz ust. 19a ustawy fakturę wystawia się nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego. Faktury, o których mowa powyżej, nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego.

Przy świadczeniu usług wskazanych w art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d cyt. ustawy moment wystawienia faktury nie jest równoznaczny z momentem powstania obowiązku podatkowego. Fakturę należy bowiem wystawić nie później niż z dniem zapłaty należności lub najpóźniej 30. dnia od dnia wykonania usługi, jeżeli zapłata nie nastąpiła. Faktura w takim wypadku nie może być wystawiona wcześniej niż 30. dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego. W sytuacji gdy nie otrzymano zapłaty przed wykonaniem usługi, fakturę można wystawić do 30. dnia licząc ten termin od dnia wykonania usługi (tj. 30. dzień jest ostatnim dniem wystawienia faktury), a obowiązek podatkowy powstaje w ciągu 30 dnia od jej wykonania, chyba, że pomiędzy jej wykonaniem a 30. dniem nastąpiła zapłata, która zrodzi powstanie obowiązku podatkowego z tym dniem, w części otrzymanej zapłaty. Tylko w sytuacji, gdy podatnik wystawi fakturę w dniu otrzymania zapłaty (przedpłaty, zadatku lub raty - w każdej kwocie) lub w 30. dniu od wykonania usługi, data wystawienia faktury jest tożsama z momentem powstania obowiązku podatkowego. W przypadku wcześniejszego wystawienia dokumentów sprzedaży (przy czym nie wcześniej niż 30. dnia przed dniem wystąpienia obowiązku podatkowego), wystawienie faktury nie ma wpływu na zmianę momentu powstania tego obowiązku, jest nim bowiem data otrzymania każdej zapłaty lub w przypadku jej braku, 30. dzień od daty wykonania usługi lub jej części.

Zatem należy podkreślić, iż dyspozycja art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy o VAT jest przepisem szczególnym, zarówno do przepisu art. 19 ust. 1, jak i ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, i ma pierwszeństwo przy określeniu momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług dla usług budowlanych, ustawodawca nie przewidział bowiem możliwości wyboru przez podatnika sposobu ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla tychże usług.

Należy też zauważyć, iż ww. przepisy wiążąc kwestię powstania obowiązku podatkowego z faktem otrzymania zapłaty, nie rozstrzygają czy zapłata ta ma pochodzić od nabywcy czy też może zostać dokonana przez osobę trzecią. Istotne jest jednak aby możliwym było zidentyfikowanie danej wpłaty jako zapłaty za konkretną usługę.

Zatem aby odpowiedzieć na pytanie Wnioskodawcy należy się zastanowić czy w przedmiotowej sytuacji dochodzi do powyższej zapłaty.

Należy wskazać, że wierzyciel może bez zgody dłużnika, zgodnie z art. 509 ustawy z 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 ze zm.), przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Umowa faktoringu, zaliczana do tzw. umów nienazwanych, zawiera wszystkie istotne elementy umowy przelewu wierzytelności. Przez umowę faktoringu jeden przedsiębiorca – faktorant przenosi wierzytelności na innego przedsiębiorcę – faktora w zamian za wartość nominalną wierzytelności pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Przy umowie faktoringu występują czynności dodatkowe, związane z obsługą wierzytelności, które już nie wiążą się bezpośrednio z samym przelewem wierzytelności, a więc nie są typowe dla cesji. Do czynności takich można przykładowo zaliczyć: ściąganie należności przedsiębiorcy objętych umową faktoringu, kierowanie upomnień do dłużników zwlekających z zapłatą, okresowe sprawdzanie stanu wypłacalności dłużników, prowadzenie rejestru faktur i ewidencji księgowej płatności.

Najbardziej istotną cechą faktoringu niewłaściwego, odróżniającą go od faktoringu właściwego, jest obciążenie ryzykiem niewypłacalności dłużnika wyłącznie przedsiębiorcy (faktoranta). Ryzyko to nie przechodzi zatem na faktora. Inne są również skutki obu rodzajów faktoringu w zakresie nabycia wierzytelności. Przy faktoringu niewłaściwym objęta nim wierzytelność nie przechodzi z przedsiębiorcy na faktora w sposób ostateczny. W razie wystąpienia niewypłacalności dłużnika lub innych trudności ze ściągnięciem należności wierzytelność powraca do przedsiębiorcy, a faktor otrzymuje zwrot kwoty, którą wypłacił wcześniej.

W wyroku z 26 czerwca 2003r. w sprawie C-305/01 Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że z usługami faktoringu mamy do czynienia, gdy transakcje cesji wierzytelności dokonywane są w sposób ciągły na podstawie zawartej umowy. ETS wskazał także, że podstawową funkcją faktoringu jest uwolnienie faktoranta od ciężaru egzekwowania wierzytelności, a ponadto - w przypadku faktoringu właściwego - przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika (wyrok ETS w sprawie Finanzamt Grob-Gerau a MKG - Kraftfahrzeuge - Factoring GmbH).

Należy tutaj zauważyć, że świetle powyższego orzeczenia, za uznanie danej usługi za factoring decyduje nie jej nazwa a faktyczne świadczenia jakie mieszczą się w danej usłudze.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca zawarł z bankiem umowę kredytu. Mianowicie bank wypłaca Wnioskodawcy 80% wartości wynikających z wystawionych przez niego faktur a następnie bank pobiera należność, która wpływa na konto Wnioskodawcy od kontrahentów Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazał, że nie zawarł z bankiem innych umów np. factoringu.

Ponadto jak wynika z wniosku przedmiotowa umowa nie posiada kilku istotnych cech wyróżniających factoring. Mianowicie bank nie pobiera dyskonta a wynagrodzeniem banku są odsetki od udzielonego kredytu. Jak rówież bank nie bierze na siebie ciężaru egzekwowania wierzytelności, nie kieruje upomnień do dłużników, bank również nie prowadzi rejestru faktur i ewidencji księgowej płatności na rzecz Wnioskodawcy.

Tym samym, zdaniem tut. organu umowę zawartą z bankiem nie można uznać za usługę factoringu, a co za tym idzie wypłacenie Wnioskodawcy transzy kredytu nie stanowi zapłaty, od osoby trzeciej, za wykonane usługi budowlane, która rodziłaby obowiązek podatkowy z tytułu jej otrzymania.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż obowiązek podatkowy z tytuły wykonanych usług budowlanych powstanie 30. dnia od dnia wykonania usługi chyba, że przed tym terminem kontrahent Wnioskodawcy dokona wpłaty za te usługi i wtedy otrzymanie wpłaty od kontrahenta spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w dniu jej otrzymania stosownie do wpłaconej części, bądź całości zapłaty.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretacją dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.