INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2011 r. (data wpływu 26 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu z tytułu sprzedaży usług na kasie rejestrującej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu z tytułu sprzedaży usług na kasie rejestrującej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Spółka) świadczy usługi szeroko pojętej ochrony osób i mienia. Obecnie Spółka specjalizuje się w świadczeniu usług z zakresu bezpośredniej ochrony fizycznej polegającej na stałym dozorze sygnałów przesyłanych, gromadzonych i przetwarzanych w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych oraz w świadczeniu usług zabezpieczenia technicznego polegających na montażu elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych, sygnalizujących zagrożenie chronionych osób i mienia, oraz eksploatacji, konserwacji i naprawach w miejscach ich zainstalowania.

Spółka nie wyklucza możliwości świadczenia innych rodzajów usług ochrony osób i mienia, w tym usług stałej lub doraźnej ochrony fizycznej (świadczenie usług bezpośredniej stałej lub doraźnej ochrony fizycznej polega na zapewnieniu bezpieczeństwa osób i mienia, które realizowane są przez pracowników ochrony pełniących służbę bezpośrednio na obiekcie objętym ochroną).

Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka świadczy usługi dla różnego rodzaju podmiotów: zarówno osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, jak i osób fizycznych. Spółka świadczy usługi zarówno dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jak i dla osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą (wszyscy dalej łącznie: kontrahenci). Spółka szacuje, iż wszystkich kontrahentów jest ok. 3 300, z tego około 800 jest osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej.

Wszystkie usługi Spółki świadczone są na podstawie pisemnych umów zawieranych z kontrahentami. Wszystkie umowy przewidują dokumentowanie usług na podstawie faktur VAT wystawianych przez Spółkę – jest to obowiązek umowny spoczywający na Spółce. Obowiązek ten zawarty jest w każdej umowie, bez względu na to, czy stroną umowy jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności czy też nie. Obecnie faktury VAT dostarczane są kontrahentom w tradycyjny, papierowy sposób lub w formie elektronicznej (tzw. e-faktury) – zgodnie z obowiązującymi przepisami. Usługi świadczone są w okresach rozliczeniowych (praktycznie zawsze: miesięcznych). Wszystkie należności jakie Spółka otrzymuje od kontrahentów są przekazywane w formie bezgotówkowej na konto bankowe Spółki – Spółka nie otrzymuje żadnych płatności od kontrahentów (nabywców swoich usług) w gotówce.

Żadna umowa na świadczenie usług zawarta z kontrahentem nie reguluje zasad zarachowania zapłaty. W zdecydowanej większości kontrahenci regulując zobowiązania z tytułu wykonanych przez Spółkę usług wskazują w tytule przelewu dług za który płacą (np. poprzez wskazanie nr faktury, okresu świadczenia usług, itp.). Zdarza się jednak, iż kontrahenci w tytule przelewu nie wskazują żadnych informacji (pole tytułu przelewu pozostaje puste) lub wskazują informacje, które nie umożliwiają przypisania płatności do konkretnego długu (okresu świadczenia usługi). W takim przypadku, jeżeli kontrahent (dłużnik) ma wobec Spółki jeden dług (zobowiązanie za jeden okres rozliczeniowy) Spółka zalicza płatność na ten dług (tą fakturę). Jeżeli natomiast dłużnik posiada wobec Spółki więcej długów (zobowiązania za więcej niż jednej okres rozliczeniowy), w takim przypadku Spółka stosuje metody wyrażone w art. 451 Kodeksu Cywilnego, który reguluje sposób zaliczania płatności.

Zgodnie z przepisem art. 451 KC:

§ 1. Dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne.

§ 2. Jeżeli dłużnik nie wskazał, który z kilku długów chce zaspokoić, a przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył otrzymane świadczenie na poczet jednego z tych długów, dłużnik nie może już żądać zaliczenia na poczet innego długu.

§ 3. W braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych – na poczet najdawniej wymagalnego.

W konsekwencji w przypadku dokonania na rzecz Spółki płatności przez kontrahenta, w okolicznościach istnienia kilku długów kontrahenta (kilku zaległych faktur), oraz w przypadku braku wyraźnego wskazania przez kontrahenta czego konkretnie płatność dotyczy (której z faktur), Spółka stosuje zasadę wyrażoną w art. 451 § 3 KC – Spółka zalicza płatność na poczet długu (faktury) najdawniej wymagalnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie wskazanego stanu faktycznego Spółka ma prawo do zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy fiskalnej na podstawie normy prawnej wyrażonej w § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z dnia 30 lipca 2010 r.) w zw. z poz. 37 załącznika do tego rozporządzenia...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo na podstawie wskazanego stanu faktycznego, do zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy fiskalnej na podstawie normy prawnej wyrażonej w § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z dnia 30 lipca 2010 r.) w zw. z poz. 37 załącznika do tego rozporządzenia.

Uzasadnienie stanowiska podatnika

Zgodnie z art. 111 ust. 1 uVAT podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie z ust. 8 ww. przepisu minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa.

Na podstawie tej dyspozycji MF wydał rozporządzenia z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z dnia 30 lipca 2010 r.) – dalej: Rozporządzenie.

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2012 r. – sprzedaż w zakresie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia.

Jednym ze zwolnień jest zgodnie z pozycją 37 załącznika: świadczenie usług, za które zapłata w całości następuje za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo -kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), pod warunkiem, że z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcję jednoznacznie wynika jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła.

Jednocześnie Spółka nie rozpoczęła ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy przed 1 stycznia 2011 r. (jest to dodatkowy warunek zastosowania zwolnienia wskazanego w poz. 37 załącznika) – do dnia 30 kwietnia 2011 r., Spółka ma bowiem prawo do zwolnienia, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 2 lit. a) Rozporządzenia w zw. z poz. 20 załącznika do Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. Nr 224, poz. 1797).

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym:

1. Spółka dokumentuje wszystkie swoje usługi fakturami VAT (bez znaczenia jest, czy odbiorca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, czy nie),
2. wszystkie płatności dokonywane są przez kontrahentów w formie bezgotówkowej na rachunek bankowy Spółki.
   
   

Zdecydowana większość przelewów opisana jest w sposób umożliwiający bezsprzeczne oznaczenie, jakiej transakcji dotyczy zapłata.

Zdarza się jednak, iż kontrahent (dłużnik) posiada kilka długów (nie uregulował kilku faktur), a następnie dokonuje wpłaty nie oznaczając którego konkretnie długu (faktury) dana zapłata dotyczy.

Wówczas Spółka, mając na uwadze fakt, iż umowa zawarta z kontrahentem nie reguluje zasad zarachowania zapłaty oraz fakt, iż strony umowy nie skorzystały w uprawnień nadanych im przepisami odpowiednio w § 1 lub § 2 art. 451 KC, stosując powszechnie obowiązujące przepisy prawa cywilnego (art. 451 § 3 KC), zalicza płatność kontrahenta (dłużnika) na poczet długu (faktury) najdawniej wymagalnego.

W konsekwencji w ocenie Spółki w dalszym ciągu jednoznacznie wiadome jest (i potwierdza to przyjęty, funkcjonujący w elektronicznym systemie księgowym Spółki sposób łączenia płatności z wystawionymi fakturami) jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczy – wystarczy więc powiązanie danego przelewu kontrahenta z fakturą VAT, zgodnie z wyżej przyjętymi zasadami.

Tym samym wypełniona jest dyspozycja zawarta w poz. 37 załącznika do Rozporządzenia, a w konsekwencji Spółka ma prawo do zastosowania zwolnienia z ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy fiskalnej na podstawie ww. poz. 37 załącznika do Rozporządzenia.

Jednocześnie, w ocenie Spółki, stosowanie ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy fiskalnej jest w okolicznościach stanu faktycznego w którym funkcjonuje Spółka, całkowicie nieuzasadnione – Spółka dokumentuje całą swoją sprzedaż za pomocą faktur VAT, a wszystkie płatności realizowane są w formie bezgotówkowej na rachunek bankowy (Spółka nie przyjmuje gotówki). Równoczesne stosowanie ewidencjonowania za pomocą kasy fiskalnej tego samego obrotu, który w całości jest ewidencjonowany za pomocą faktur VAT jest zbędne – stąd regulacja wskazana w poz. 37 umożliwiająca wyłączenie obowiązku stosowania kasy fiskalnej.

Ponadto Spółka wskazała, iż praktycznie niemożliwe jest prawidłowe realizowanie, w kontekście prowadzonej przez nią działalności, obowiązków związanych z ewidencjonowaniem obrotu na kasie fiskalnej. Usługi wykonywane są bowiem w miesięcznych okresach rozliczeniowych, a faktury wystawione są do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu rozliczeniowym. Część usług wykonywana jest przez podwykonawców, którzy do 7 dnia następnego miesiąca przekazują informację o zrealizowanych usługach podwykonawczych dla Spółki – informacje te są niezbędne do prawidłowego wystawienia faktury VAT na kontrahenta. Tym samym Spółka ostatniego dnia miesiąca (czyli w dniu w którym powinna wystawić paragon fiskalny zgodnie z § 7 Rozporządzenia MF z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. z dnia 1 grudnia 2008 r.) może nie mieć informacji o wartości usług, a w konsekwencji informacji niezbędnej do prawidłowego wystawienia paragonu.

W ocenie Spółki wskazane w dwóch poprzednich akapitach argumenty dodatkowo przemawiają za słusznością jej interpretacji – celem przepisów o ewidencjonowaniu obrotu za pomocą kasy fiskalnej jest ewidencjonowanie obrotu gotówkowego (z uwagi na większe ryzyko oszustw podatkowych i unikania opodatkowania), którego w Spółce nie ma.

Podsumowując Spółka uważa, iż ma prawo, na podstawie wskazanego stanu faktycznego, do zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy fiskalnej na podstawie normy prawnej wyrażonej w § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządza z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z dnia 30 lipca 2010 r.) w zw. z poz. 37 załącznika do tego rozporządzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż rozumie się, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, iż podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy stwierdzono, iż Minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących w obecnym stanie prawnym, tj. od dnia 1 stycznia 2011 r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. Nr 138, poz. 930).

Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na rodzaj prowadzonej działalności – zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia oraz wysokość obrotu – do określonej tym przepisem wysokości obrotów.

Stosownie do § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, do dnia 31 grudnia 2012 r., zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania, podatników, u których kwota obrotu z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 40 000 zł i jeżeli wcześniej nie powstał wobec nich obowiązek ewidencjonowania, z zastrzeżeniem ust. 6.

Na podstawie § 3 ust. 6 ww. rozporządzenia, zwolnienie o którym mowa w ust. 1 pkt 2, traci moc po upływie dwóch miesięcy, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło w ciągu roku podatkowego przekroczenie kwoty obrotów w wysokości 40 000 zł, z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy.

Natomiast w myśl § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania, do dnia 31 grudnia 2012 r. – sprzedaż w zakresie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia.

I tak w poz. 37 ww. załącznika wymieniono świadczenie usług, za które zapłata w całości następuje za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), pod warunkiem że z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcję jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła²⁾.

Z objaśnień zawartych w punkcie ²⁾ wynika, iż zwolnienie to nie dotyczy podatników, którzy rozpoczęli ewidencjonowanie tych czynności przed dniem 1 stycznia 2011 r.

Aby zatem podatnik miał prawo do skorzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie § 2 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z poz. 37 załącznika, muszą łącznie zostać spełnione następujące warunki:

• zapłata za towar w całości następuje za pośrednictwem poczty lub banku na rachunek bankowy podatnika,
• z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcje jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła,
• Wnioskodawca nie rozpoczął ewidencjonowania tych usług przed dniem 1 stycznia 2011 r.
  
  

Niewystąpienie jednego z ww. warunków oznacza brak możliwości zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Z przedłożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca – Spółka – świadczy usługi szeroko pojętej ochrony osób i mienia. Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług i świadczy usługi dla różnego rodzaju podmiotów: zarówno osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, jak i osób fizycznych. Spółka świadczy usługi zarówno dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jak i dla osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą. Spółka wskazała, iż wszystkich kontrahentów jest ok. 3 300, z tego około 800 jest osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Wszystkie usługi Spółki świadczone są na podstawie pisemnych umów zawieranych z kontrahentami. Wszystkie umowy przewidują dokumentowanie usług na podstawie faktur VAT wystawianych przez Spółkę – jest to obowiązek umowny spoczywający na Spółce. Wszystkie należności jakie Spółka otrzymuje od kontrahentów są przekazywane w formie bezgotówkowej na konto bankowe Spółki – Spółka nie otrzymuje żadnych płatności od kontrahentów (nabywców swoich usług) w gotówce. Żadna umowa na świadczenie usług zawarta z kontrahentem nie reguluje zasad zarachowania zapłaty. W zdecydowanej większości kontrahenci regulując zobowiązania z tytułu wykonanych przez Spółkę usług wskazują w tytule przelewu dług za który płacą (np. poprzez wskazanie nr faktury, okresu świadczenia usług, itp.). Zdarza się jednak, iż kontrahenci w tytule przelewu nie wskazują żadnych informacji (pole tytułu przelewu pozostaje puste) lub wskazują informacje, które nie umożliwiają przypisania płatności do konkretnego długu (okresu świadczenia usługi). W takim przypadku, jeżeli kontrahent (dłużnik) ma wobec Spółki jeden dług (zobowiązanie za jeden okres rozliczeniowy) Spółka zalicza płatność na ten dług (tą fakturę). Jeżeli natomiast dłużnik posiada wobec Spółki więcej długów (zobowiązania za więcej niż jednej okres rozliczeniowy), w takim przypadku Spółka stosuje metody wyrażone w art. 451 Kodeksu Cywilnego, który reguluje sposób zaliczania płatności. W konsekwencji w przypadku dokonania na rzecz Spółki płatności przez kontrahenta, w okolicznościach istnienia kilku długów kontrahenta (kilku zaległych faktur), oraz w przypadku braku wyraźnego wskazania przez kontrahenta czego konkretnie płatność dotyczy (której z faktur), Spółka stosuje zasadę wyrażoną w art. 451 § 3 KC – Spółka zalicza płatność na poczet długu (faktury) najdawniej wymagalnego.

Spółka podkreśliła, iż jednoznacznie wiadome jest (i potwierdza to przyjęty, funkcjonujący w elektronicznym systemie księgowym Spółki sposób łączenia płatności z wystawionymi fakturami) jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczy – wystarczy więc powiązanie danego przelewu kontrahenta z fakturą VAT, zgodnie z wyżej przyjętymi zasadami.

Spółka wskazała, iż nie rozpoczęła ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy przed 1 stycznia 2011 r., gdyż do dnia 30 kwietnia 2011 r., Spółka ma bowiem prawo do zwolnienia, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 2 lit. a) w zw. z poz. 20 załącznika do Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zatem, skoro za pomocą funkcjonującego systemu księgowego Wnioskodawca łączy otrzymane wynagrodzenie z wystawionymi wcześniej fakturami na podstawie dowodów wpłaty przy uwzględnieniu przepisu art. 451 § 3 Kodeksu cywilnego, to w ocenie tut. Organu spełniony jest warunek, iż z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcje jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła.

Odnosząc treść przytoczonych przepisów do opisu sprawy wskazać należy, że Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie korzysta do dnia 31 grudnia 2012 r. – na podstawie § 2 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z poz. 37 załącznika do ww. rozporządzenia – ze zwolnienia przedmiotowego z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży usług ochrony osób i mienia.

Na mocy § 2 ust. 1 pkt 2 lit. a rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 30 kwietnia 2011 r. czynności objęte do dnia 31 grudnia 2010 r. zwolnieniem od ewidencjonowania wymienione w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. Nr 224, poz. 1797), niewymienione w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Wyjaśnić w tym miejscu należy, iż na podstawie zapisów zawartych w § 2 pkt 2 obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2009 r. Nr 224, poz. 1797), zwolniono z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących sprzedaż w zakresie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia. W poz. 20 tego załącznika wymieniono usługi detektywistyczne i ochroniarskie – których świadczenie przez podatnika w całym zakresie dokumentowane jest fakturą (PKWiU ex 74.6).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że – z uwagi na fakt niewymienienia w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących – od dnia 1 maja 2011 r. nie mogą już korzystać ze zwolnienia z obowiązku ewidencji za pomocą kasy rejestrującej między innymi usługi detektywistyczne i ochroniarskie, których świadczenie przez podatnika w całym zakresie dokumentowane jest fakturą – sklasyfikowane pod symbolem PKWiU ex 74.6, według obowiązującej dla celów podatku od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2010 r. Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r.

Z powyższych uregulowań wynika zatem, iż do dnia 30 kwietnia 2011 r. zostało przedłużone zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej w przypadku świadczenia usług detektywistycznych i ochroniarskich, których świadczenie przez podatnika w całym zakresie dokumentowane jest fakturą, jako niewymienionych w załączniku do rozporządzenia z dnia 26 lipca 2010 r. Tym samym, od dnia 1 maja 2011 r. wobec podatników świadczących usługi w ww. zakresie, powstał obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej na zasadach ogólnych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy osiągnięty przez Wnioskodawcę obrót z tytułu świadczenia usług na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy przekroczył w ubiegłym roku kwotę 40.000 zł, to ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej Wnioskodawca mógł korzystać do dnia 30 kwietnia 2011 r., stosownie do zapisu § 2 ust. 1 pkt 2 lit. a rozporządzenia. Natomiast od dnia 1 maja 2011 r. Zainteresowany jest zobowiązany do ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego z tytułu sprzedaży usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, z wyjątkiem sprzedaży usług, za które zapłata w całości nastąpiła przelewem na rachunek bankowy, a z ewidencji i dowodów dokumentujących te transakcje jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła, na podstawie § 2 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z poz. 37 załącznika do ww. rozporządzenia.

Mając na uwadze wszystkie powyższe ustalenia, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu z tytułu sprzedaży usług na kasie rejestrującej, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.