INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 06 czerwca 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 07 czerwca 2011r.), uzupełnionym w dniu 24 i 26 sierpnia 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dostarczenia pracownikom w miejscu pracy artykułów spożywczych typu kawa, herbata, cukier - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 czerwca 2011r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dostarczenia pracownikom w miejscu pracy artykułów spożywczych typu kawa, herbata, cukier.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 12 sierpnia 2011r. Znak: IBPBI/2/423-658/11/PC; IBPP1/443-975/11/AL; IBPBII/1/415-589/11/BD wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 24 sierpnia 2011r. (uiszczenie brakującej opłaty) i w dniu 26 sierpnia 2011r. (pozostałe braki formalne).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka - wnioskodawca jest spółką prawa handlowego prowadzącą działalność poligraficzną pozostałą, gdzie indziej niesklasyfikowaną. Spółka ponosi wydatki na rzecz pracowników za zakup kawy, herbaty, cukru. W uzupełnieniu wniosku wnioskodawca dodał, iż zakup tychże artykułów spożywczych ma na celu samodzielne przyrządzanie napojów przez pracowników z tychże artykułów i spożycie ich na terenie Spółki. Ilości zużytych artykułów nie można przyporządkować konkretnej osobie. Zakup ww. artykułów spożywczych następuje na podstawie § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997r., (Dz. U. z 2003r. Nr 169, poz. 1650). Wnioskodawca wskazał również, że kawa, herbata, cukier jest/będzie dostępny w pomieszczeniu przeznaczonym do spożywania posiłków przez cały dzień oraz podczas zebrań, szkoleń; każdy z pracowników korzysta/będzie z nich korzystał wg własnej woli. Pracownicy wnioskodawcy nie są zatrudnieni w warunkach szczególnie uciążliwych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione na ww. artykuły spożywcze (kawa, herbata, cukier) należy traktować jako świadczenia na rzecz pracowników podlegające opodatkowaniu...

Zdaniem wnioskodawcy, kwoty wydatków na zakup powyższych artykułów spożywczych nie należy doliczać do podstawy opodatkowania (PIT-11), gdyż wnioskodawca nie jest w stanie stwierdzić w jakiej ilości poszczególni pracownicy zużyli zakupione artykuły.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dostarczenia pracownikom w miejscu pracy artykułów spożywczych typu kawa, herbata, cukier. Natomiast odnośnie pytań dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 – 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Tak więc, co do zasady do nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników związanych ze stosunkiem pracy zaliczyć należy wszystkie wydatki poniesione przez pracodawcę na rzecz pracowników.

Jednakże, przychód ze stosunku pracy nie powstaje, jeśli nie ma możliwości przypisania poszczególnym pracownikom określonej wielkości świadczenia na nich przypadającego.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż wnioskodawca ponosi wydatki na rzecz pracowników za zakup kawy, herbaty, cukru. Zakup tychże artykułów spożywczych ma na celu samodzielne przyrządzanie napojów przez pracowników i spożycie ich na terenie Spółki. Ilości zużytych artykułów nie można przyporządkować konkretnej osobie. Produkty te będą dostępne w pomieszczeniu przeznaczonym do spożywania posiłków przez cały dzień oraz podczas zebrań, szkoleń; każdy z pracowników będzie z nich korzystał wg własnej woli. Zakup ww. artykułów następuje na podstawie § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997r. (Dz. U. z 2003r. Nr 169, poz. 1650).

Zatem w sytuacji, gdy zakupione przez pracodawcę artykuły spożywcze (kawa, herbata, cukier) będą udostępnione w siedzibie Spółki, w pomieszczeniu ogólnodostępnym, przeznaczonym do spożywania posiłków oraz podczas zebrań, szkoleń i o ile istotnie, jak twierdzi wnioskodawca, nie będzie można przyporządkować ilości zużytych artykułów konkretnej osobie, to w takiej sytuacji po stronie pracownika nie powstanie przychód, gdyż nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika.

Tym samym pracodawca nie ma obowiązku potrącać od tych świadczeń zaliczek na podatek dochodowy.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.