INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 01 czerwca 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 13 czerwca 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracowników kadry zarządzającej wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca zamieszkania/parkowania do miejsca pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracowników kadry zarządzającej wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca zamieszkania/parkowania do miejsca pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest pracodawcą w rozumieniu przepisu art. 3 Kodeksu pracy i płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu przepisu art. 8 Ordynacji podatkowej. W umowach o pracę zawartych z pracownikami kadry zarządzającej (pracownicy zarządzający w imieniu pracodawcy zakładem pracy na podstawie art. 128 § 2 pkt 2 Kodeksu pracy) wymiar czasu pracy został określony jako „pełny”. Skoro jednak pracownicy ci należą do kadry zarządzającej w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, nie obowiązują ich ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru tygodniowego czasu pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi i okresu nieprzerwanego odpoczynku, o których mowa w art. 131 § 1 i § 2 oraz art. 132 § 1 i § 2 pkt 1 Kodeksu pracy.

Wnioskodawczyni przekazuje pracownikom kadry zarządzającej samochody do korzystania. Szczegółowe zasady korzystania z przekazanych samochodów oraz obowiązki ciążące na pracownikach, którym pojazdy powierzono, uregulowane są w wewnętrznych przepisach wnioskodawczyni (regulaminie). Pracownicy są więc zobowiązani do działania zgodnie z obowiązującym regulaminem.

Do zapisanych obowiązków nałożonych na pracowników w związku z powierzeniem im samochodu służbowego należą między innymi:

• utrzymywania samochodu w odpowiednim stanie technicznym,
• obowiązek zgłaszania ewentualnych usterek w samochodzie,
• dbanie o czystość samochodu,
• garażowanie (parkowanie) samochodu,
• eksploatowanie samochodu z należytą starannością.
  
  

Pracownicy zobligowani będą tym samym do utrzymywania samochodów w odpowiednim stanie technicznym i estetycznym.

Samochody służą wyłącznie zapewnieniu wykonywania przez tych pracowników obowiązków służbowych. Samochody te są wykorzystywane również przez tych pracowników na dojazdy do pracy i z powrotem (do miejsca zamieszkania i tym samym miejsca garażowania służbowego samochodu); przy tym miejsce parkowania udostępnianych samochodów znajduje się w miejscu zamieszkania pracownika. Użytkowanie przez kadrę zarządzającą samochodów służbowych z natychmiastową możliwością przemieszczania się przez nich do miejsc prowadzonej działalności gospodarczej jest wyłącznie potrzebą pracodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy należy doliczyć pracownikom kadry zarządzającej do przychodu wartość dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca zamieszkania/parkowania do miejsca pracy oraz czy z tego tytułu wnioskodawczyni powinna wystąpić w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawczyni, przejazdy pracowników samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania/parkowania do miejsca pracy oraz wyznaczenie miejsca garażowania - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Zatem, według wnioskodawczyni, nie jest ona obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

Przywołując treść art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wnioskodawczyni stwierdziła, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę, jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów. Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Następnie przywołując treść art. 10 ust. 1 pkt 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wnioskodawczyni stwierdziła, iż przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, gdyż nie powoduje żadnego przysporzenia majątkowego z tytułu jego użytkowania po stronie pracownika, lecz umożliwia jedynie prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych przez kadrę zarządzającą. Oznacza to, że przejazdy z oraz do miejsca pracy nie będą generowały także przychodu ze stosunku pracy.

Zdaniem wnioskodawczyni przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Pracownik kadry zarządzającej odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Zatem korzystanie z samochodu jest ściśle związane z wykonywaniem obowiązków pracowniczych - służbowych. Sama realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zatem wnioskodawczyni stwierdza, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscach zamieszkania tych osób, gwarantującym jego bezpieczeństwo a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych.

W konsekwencji, przejazdy z miejsca garażowania służbowego samochodu do pracy oraz z powrotem nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te są bowiem realizacją celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie wnioskodawcy, wyrażającą się także poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania. W świetle wskazanych wyżej przepisów wnioskodawczyni stwierdza, iż pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca garażowania służbowego samochodu) do pracy oraz z pracy do miejsca zamieszkania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało wyznaczone zgodnie z zasadami określonymi w wewnętrznych regulacjach pracodawcy.

Wymaga podkreślenia, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, bowiem samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie pracodawcy, wyrażające się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując wnioskodawczyni stwierdza, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (miejscem zamieszkania) a miejscem pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Wnioskodawczyni zaznaczyła, iż stanowisko zbieżne z przedstawionym wyżej w tożsamym stanie faktycznym przedstawił Minister Finansów w interpretacjach z dnia 2 listopada 2010r. nr ILPB2/415-928/10-2/JK oraz z dnia 23 września 2010r. nr IPPB4/415-553/10-4/MP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 128 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) ilekroć w przepisach działu jest mowa o pracownikach zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy - należy przez to rozumieć pracowników kierujących jednoosobowo zakładem pracy i ich zastępców lub pracowników wchodzących w skład kolegialnego organu zarządzającego zakładem pracy oraz głównych księgowych.

Z przepisu art. 131 § 1 ww. Kodeksu pracy wynika, iż tygodniowy czas pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi nie może przekraczać przeciętnie 48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym. Ograniczenie przewidziane w § 1 nie dotyczy pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy (art. 131 § 2 Kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 132 § 1 ww. Kodeksu pracy pracownikowi przysługuje w każdej dobie prawo do co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku, z zastrzeżeniem § 3 oraz art. 136 § 2 i art. 137. Jednakże na podstawie art. 132 § 2 pkt 1 Kodeksu pracy przepis § 1 nie dotyczy pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pracownicy zarządzający w imieniu pracodawcy zakładem pracy, dojeżdżający samochodami służbowymi do/z wyznaczonego miejsca zamieszkania/parkowania do miejsca pracy nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez tychże pracowników.

Ponadto przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ww. Kodeksu pracy pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych, a nie osobistych pracownika. W konsekwencji przejazdy do/z wyznaczonego miejsca zamieszkania/parkowania do miejsca pracy, tj. siedziby płatnika nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dyspozycyjność kadry zarządzającej oraz stała gotowość do użytkowania samochodu służbowego w celu wykonywania służbowych zadań.

Oznacza to, że przejazdy pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy do/z wyznaczonego miejsca zamieszkania/parkowania do miejsca pracy, tj. siedziby płatnika – o ile w istocie nie służą osobistym celom tychże pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy i w związku z tym nie ma podstaw do ich doliczania do przychodów pracowników kadry zarządzającej uzyskiwanych z tytułu stosunku pracy. Na wnioskodawczyni jako płatniku od wartości ww. przejazdów nie ciążą obowiązki, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 8 Ordynacji podatkowej, tj. do obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy. Zgodnie bowiem z art. 8 Ordynacji podatkowej płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Natomiast z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.