INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2011 r. (data wpływu 14 lutego 2011 r.) uzupełnionym w dniu 5 maja 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia zobowiązania podatkowego za budynek, który pozostał po zaprzestaniu działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2011 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 5 maja 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m. in. podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia zobowiązania podatkowego za budynek, który pozostał po zaprzestaniu działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 1 stycznia 2011 r. zaprzestał Pan prowadzenia działalności gospodarczej, która od dnia 25 stycznia 2009 r. była zawieszona. Pozostał budynek warsztatowy o wartości początkowej 206.000 zł, a po umorzeniach 162.224 zł 76 gr. Budynek ten w przyszłości nie będzie wykorzystywany do działalności gospodarczej lecz rozebrany z następujących powodów:

1. budynek ten ma popękane ściany i odkształcone bramy w wyniku awarii (wybuch cysterny), która miała miejsce w dniu 15 stycznia 2009 r., za którą nikt nie ponosi winy i która nastąpiła w trakcie normalnej działalności gospodarczej,
2. osiągnął Pan wiek emerytalny i nie ma komu przekazać firmy,
3. teren, na którym jest ten budynek zgodnie z planami gminnymi przeznaczony jest pod budownictwo mieszkalne jednorodzinne.

Przewidywane koszty rozbiórki będą większe od wartości materiałów rozbiórkowych. Budynek ten aktualnie przedstawia wartość ujemną.

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, iż z dniem 1 stycznia 2011 r. zaprzestał wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sporządzono inwentaryzację materiałów, wyposażenia i środków trwałych na dzień 31 grudnia 2010 r., a zryczałtowany podatek od remanentu likwidacyjnego wyliczono tylko od wartości materiałów i wyposażenia (wartości budynku warsztatowego nie uwzględniono przy obliczaniu tego podatku). Budowa budynku (na terenie będącym Pana własnością), w trakcie której odliczano materiały i robociznę, została zakończona w dniu 26 lipca 2000 r. Budynek warsztatowy wykorzystywany był do prowadzenia opodatkowanej działalności gospodarczej przez około 10 lat, nie był remontowany i modernizowany. Koszt drobnych remontów (np. wymiana szyby) był poniżej 1% wartości początkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jak ma Pan rozliczyć zobowiązanie podatkowe za budynek, który pozostał po zaprzestaniu działalności gospodarczej...

Pana zdaniem, nie należy zwracać podatku VAT, który został odliczony przy budowie, ponieważ aktualna wartość tego budynku jest ujemna i nie będzie on w przyszłości wykorzystywany ani do celów działalności gospodarczej, ani do celów prywatnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

Natomiast w myśl art. 14 ust. 4 cyt. ustawy przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak stanowi art. 14 ust. 5 ww. ustawy w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej "spisem z natury". Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

W myśl art. 14 ust. 6 ustawy, obowiązek podatkowy w przypadku, o którym mowa w ust. 1, powstaje w dniu rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Podstawą opodatkowania, na podstawie art. 14 ust. 8 ustawy, jest wartość towarów podlegających spisowi z natury, ustalona zgodnie z art. 29 ust. 10.

Ustawodawca w art. 29 ust. 10 ustawy wskazał, że w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 (nieodpłatne przekazanie), podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wytworzenia, określony w momencie dostawy tych towarów.

Dodatkowo zauważyć także należy, iż ww. opodatkowanie towarów uzasadnione jest także samą konstrukcją podatku od towarów i usług jako podatku konsumpcyjnego, jak również jest przejawem zasady neutralności tego podatku. Jeśli bowiem podatnik odliczył podatek od nabycia towarów, które później zostały przeznaczone w istocie na konsumpcję, to wówczas powinien zostać obciążony podatkiem należnym, aby zapewnić faktyczne, jednokrotne opodatkowanie konsumpcji. W takim bowiem przypadku następuje zrównanie pozycji byłego podatnika, który nabytych towarów nie wykorzystał w opodatkowanej działalności gospodarczej, z pozycją ostatecznego konsumenta, który musi ponieść ciężar podatku zawartego w cenie nabycia towarów.

Z przywołanych regulacji prawnych wynika, że obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotyczy tej części posiadanych przez osobę fizyczną towarów, które po nabyciu nie zostały odprzedane i w stosunku, do których przysługiwało podatnikowi prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. A zatem warunkiem koniecznym do opodatkowania towarów w zakresie wynikającym z art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług jest istnienie po stronie podatnika prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie towaru. Tak więc, w przypadku zaistnienia określonych okoliczności, wszystkie towary, przy zakupie których został odliczony podatek naliczony muszą zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług, aby zrównoważyć to odliczenie. Towary, które nie spełniają ww. warunku, nie podlegają w takiej sytuacji opodatkowaniu.

Zauważyć należy również, że w analizowanym przepisie ustawodawca posługuje się pojęciem towaru, który dla potrzeb podatku od towarów i usług został zdefiniowany w art. 2 ust. 6 cyt. ustawy. Stosownie do definicji zawartej w tym przepisie (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.) towarami są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Z kolei przepis ten w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W ramach art. 14 ww. ustawy ustawodawca różnicuje te towary jedynie na towary własnej produkcji oraz towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy, a więc na towary, które zostały wytworzone przez podatnika i towary, które zostały przez niego nabyte.

Zatem, w oparciu o przedstawiony opis stanu faktycznego oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, iż skoro przysługiwało Panu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług wykorzystanych do budowy budynku warsztatowego przeznaczonego na prowadzenie działalności, który (jako środek trwały) na dzień likwidacji działalności gospodarczej znajdował się na stanie firmy, to należało wykazać ten budynek w spisie z natury, o którym mowa w art. 14 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym był Pan zobowiązany do jego opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz rozliczenia z tego tytułu przedmiotowego podatku.

Podstawą opodatkowania w tym przypadku będzie wartość budynku ustalona zgodnie z art. 29 ust. 10 ustawy, tj. koszt wytworzenia (budowy) budynku określony (skorygowany) na dzień, w którym dochodzi do zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.