INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Biura - 10 maja 2011r., uzupełnionym w dniu 27 czerwca 2011r. i w dniu 21 lipca 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne.

Z uwagi na stwierdzone braki formalne, pismem z dnia 13 czerwca 2011r. i z dnia 06 lipca 2011r. Znak: IBPBII/1/415-499/11/ŚS wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Wniosek uzupełniono w dniu 27 czerwca 2011r. i w dniu 21 lipca 2011r.

W ostatnim uzupełnieniu wniosku wnioskodawczyni wskazała, iż jest to ostateczna wersja jej wniosku i tym samym poprzednie pisma należy uznać za unieważnione.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest właścicielem samochodu osobowego marki OPEL AGILA i chciałaby odliczyć od dochodu kwotę 2280,00 zł z tytułu inwalidztwa stopnia znacznego przyznanego na stałe. Orzeczenie wydane przez (...) Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w X. określa, że wymaga stałej lub długotwałej opieki i pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz korzystanie z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej. Z powodu przewlekłej choroby a właściwie chorób wnioskodawczyni chciałaby skorzystać z ulgi podatkowej. Wnioskodawczyni choruję na arytmię serca, migotanie przedsionków i niedomykanie niektórych zastawek przede wszystkim mitralnej. Gorszą dolegliwością jest rozedma płuc. Płuca mają pojemność 28 %. Przy 28% pojemności płuc, to jest trochę więcej niż 1/4 zdrowego człowieka wnioskodawczyni nie jest w stanie korzystać z jakiejkolwiek rehabilitacji, które w większości polegają na ćwiczeniach gimnastycznych. Wnioskodawczyni nie jest w stanie przejść jednorazowo więcej niż 20-30 m. Ilość metrów zależy w dużym stopniu od warunków atmosferycznych czyli ciśnienia barycznego, oraz od tego ile zakupów wnioskodawczyni nosi do domu. Mąż wnioskodawczyni jest po dwóch udarach niedokrwiennych mózgu i częściowo sparaliżowany. Od trzech lat wszelkie obowiązki wykonuje wnioskodawczyni, np. zawiezienie męża na rehabilitację, załatwienie wszelkich spraw w urzędach, sprawy finansowe, wizyty u lekarzy, badania w laboratorium analitycznym, a przede wszystkim zakupy są wnioskodawczyni codziennym obowiązkiem. Wnioskodawczyni wskazała, iż w poprzednich latach wszystko załatwiał mąż i nie odliczała ulgi samochodowej od podatku. Wnioskodawczyni stwierdziła, iż jej jedyną dostępną rehabilitacją, którą stosuje jest wyjazd w pobliże parku, po którym wnioskodawczyni spaceruje lub w inne miejsce gdzie jest świeże powietrze, czyli jej rehabilitacja i lekarstwo jednocześnie. Do ww. wyjazdów potrzebny jest samochód. Wnioskodawczyni z mężem egzystuje tylko dlatego, iż posiadają samochód dzięki, któremu są w stanie wszystko załatwić. Wnioskodawczyni uważa, iż bez samochodu nie wyobraża sobie życia swojego i męża; w najbliższym czasie skazani by byli na dom pomocy społecznej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Dlaczego ulga podatkowa jest tylko dla korzystających z rehabilitacji, a nie dla wszystkich niepełnosprawnych...

Co mają zrobić osoby takie jak wnioskodawczyni i jej mąż, którzy potrzebują samochód na codzień by egzystować...

Zdaniem wnioskodawczyni, powinna każdego roku, nawet cofając się wstecz, odliczyć od dochodu kwotę 2,280 zł. Wnioskodawczyni oczekuje, iż w interpretacji zostanie podzielone jej stanowisko.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1 (czyli m.in. na cele rehabilitacyjne), z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl natomiast art. 26 ust. 7c pkt 3 wymienionej ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności: okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Stosownie do treści art. 26 ust. 7f powołanej ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

1. być osobą zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,
2. być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
3. używać tegoż samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,
4. ponieść z tego tytułu wydatki.
   
   

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej określonej w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza, poniesione przez osobę niepełnosprawną, posiadającą I lub II grupę inwalidztwa. .

Podkreślić tu należy, iż nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powyższego limitu, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza poniesione przez osobę niepełnosprawną posiadającą I lub II grupę inwalidztwa. Natomiast w ramach tego limitu nie będą mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni czy w szpitalu, badania laboratoryjne, czy też wyjazdy w celu odbycia spacerów, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. .

Wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie wymagają co do zasady od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystanie z niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Jeżeli wolą organu podatkowego będzie wskazanie np. miejsc i częstotliwości dokonywania zabiegów, obowiązkiem podatnika jest te informacje przekazać. Fakt oraz konieczność poniesienia wydatków na cele rehabilitacyjne powinny być co najmniej uprawdopodobnione. Organ podatkowy ma prawo kwestionować wydatki na używanie samochodu, w tym odliczenia kosztów paliwa jeśli okaże się, że zabiegi nie były konieczne lub dana osoba wcale z nich nie korzystała. Obowiązek uprawdopodobnienia poniesionych wydatków z ww. tytułu jednoznacznie wynika, z treści obowiązującego od dnia 01 stycznia 2011r., powołanego powyżej art. 21 ust. 7c pkt 3 cyt. ustawy.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł’’) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu. .

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej, związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa, lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu. .

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni jest właścicielem samochodu osobowego marki OPEL AGILA i chciałaby odliczyć od dochodu kwotę 2.280 zł z tytułu inwalidztwa stopnia znacznego przyznanego na stałe. Wnioskodawczyni choruję na arytmię serca, migotanie przedsionków i niedomykanie niektórych zastawek przede wszystkim mitralnej. Gorszą dolegliwością jest rozedma płuc. Płuca mają pojemność 28 %. Wnioskodawczyni nie jest w stanie korzystać z jakiejkolwiek rehabilitacji, które w większości polegają na ćwiczeniach gimnastycznych. Wnioskodawczyni stwierdziła, iż jej jedyną dostępną rehabilitacja, którą stosuje jest wyjazd w pobliże parku, po którym wnioskodawczyni spaceruje lub w inne miejsce gdzie jest świeże powietrze czyli jej rehabilitacja i lekarstwo jednocześnie. .

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż wnioskodawczyni nie jest uprawniona do odliczenia wydatków ponoszonych w związku z używaniem samochodu samochodowego (ani teraz ani w latach poprzednich). Podkreślić bowiem należy, iż odliczeniu podlegają tylko te wydatki, które dotyczą koniecznych przewozów na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Skoro sama wnioskodawczyni stwierdziła, iż z rehabilitacji nie korzysta, to tym samym nie może również skorzystać z wyżej ww. ulgi rehabilitacyjnej. .

Jednocześnie wskazać należy, iż w interpretacji indywidualnej nie może zostać przyznana ulga osobom, co do których sam ustawodawca takiej ulgi nie przewidział, jeżeli osoby te nie spełniły stosownych uwarunkowań niezbędnych do zastosowania ulgi. Organy podatkowe nie są zobowiązane ani uprawnione do tworzenia przepisów prawa podatkowego ani tym bardziej do rozszerzania katalogu uprawnień - ulg zawartego w tych przepisach na osoby, które zgodnie z ich treścią ulgami nie są objęte. Stosownie do art. 120 Ordynacji podatkowej organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Jest to potwierdzenie sformułowanej w art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej zasady, zgodnie z którą wszystkie organy władzy publicznej, a więc dotyczy to również organów podatkowych działają na podstawie i w granicach prawa. .

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe. .

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. .

Do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawczynię i jej stanowiskiem. .

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.