INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2011 r. (data wpływu 18 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w latach 2008 i 2009 dokonał sprzedaży towarów (materiałów budowlanych) i usług (usługi transportowe) na rzecz kontrahenta norweskiego (spółki akcyjnej zarejestrowanej w Norwegii) na łączną kwotę 239.714 zł 65 gr. Kwota ta została uznana jako przychód należny, zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na poczet tej kwoty Wnioskodawca otrzymał zapłatę jedynie w kwocie 4.652 zł 14 gr. Niezapłacona pozostała kwota 235.062 zł 51 gr.

W związku z uzyskaniem w 2009 r. informacji, iż w Norwegii zostało wszczęte postępowanie upadłościowe względem tego kontrahenta, Wnioskodawca dokonał zgłoszenia zarządcy majątku swojej wierzytelności w kwocie 235.062 zł 51 gr. Wierzytelność ta została zarejestrowana na liście wierzycieli i pod datą zgłoszenia 21 grudzień 2009 r.

Niestety w toku postępowania upadłościowego Wnioskodawca nie uzyskał nawet częściowego zaspokojenia swojej wierzytelności.

Wnioskodawca otrzymał postanowienie sądowe z Norwegii z dnia 7 kwietnia 2010 r. wydane przez asesora sądowego w sprawie umorzenia postępowania upadłościowego dotyczącej spółki akcyjnej. Jak wynika z treści przedmiotowego postanowienia (zgodnie z tłumaczeniem przysięgłym na język polski): "Majątek nie ma środków na pokrycie kosztów dalszego postępowania upadłościowego, w związku z czym sąd nie widzi sensu kontynuacji postępowania. Postępowanie upadłościowe zostaje z tego powodu umorzone."

Wnioskodawca dokonał w 2010 r. odpisu aktualizującego wartość należności, zgodnie z ustawą o rachunkowości (Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z ustawą o rachunkowości), którego jednak odpisu nie zaliczył do kosztów uzyskanie przychodów. Wnioskodawca w 2010 r. potraktował przedmiotowe należności jako nieściągalne i zmniejszył dokonane uprzednio odpisy aktualizujące ich wartość.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługiwało prawo zaliczenia opisanych wierzytelności nieściągalnych do kosztów uzyskania przychodów (podatkowych) w roku 2010...

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługiwało mu prawo zaliczenia opisanych wierzytelności nieściągalnych do kosztów uzyskania przychodów (podatkowych) w roku 2010.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Na mocy art. 23 ust. 1 pkt 20 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Jak stanowi art. 21 ust. 2 pkt 2 lit. b) ustawy za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem sądu o umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a (tj. gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania).

W przedmiotowej sprawie odpisane wierzytelności spełniają przesłanki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, w szczególności uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona opisanym wyżej postanowieniem sądu norweskiego. Postanowienie norweskiego sądu wydane w przedmiotowej sprawie, stwierdzające, iż majątek upadłego nie pozwala na pokrycie kosztów dalszego postępowania upadłościowego, w związku z czym sąd nie widział sensu kontynuacji postępowania i postępowanie upadłościowe zostało z tego powodu umorzone, w ocenie Wnioskodawcy ponad wszelką wątpliwość dokumentuje, że wierzytelność jest nieściągalna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   
   
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
      
      
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Z powyższych przepisów wynika, iż warunkiem zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów, nieściągalnej wierzytelności jest łączne spełnienie następujących warunków:

• wierzytelność nie jest wierzytelnością przedawnioną,

• w momencie powstania wierzytelności była ona zarachowana jako przychód należny,

• nieściągalność tej wierzytelności została udokumentowana w sposób określony w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć jednocześnie należy, iż w myśl art. 14 ust. 1, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujący sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. W świetle treści ww. przepisu, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wyłącznie wierzytelność w kwocie netto tj. kwocie pomniejszonej o podatek od towarów i usług. Podatek od towarów i usług nie stanowi bowiem przychodu należnego z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem, wierzytelności spełniają ww. warunki, mogą zostać zaliczone, w kwocie netto, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nie wcześniej, niż zostanie spełniony ostatni z warunków. W sytuacji zatem, gdy nieściągalność wierzytelności została potwierdzona postanowieniem sądu o umorzeniu postępowania upadłościowego, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 2 lit. b) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to wierzytelność ta może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w dacie uprawomocnienia się tego postanowienia.

Pamiętać jednakże należy, iż w ciężar kosztów uzyskania przychodów mogą być zaliczone wyłącznie te wierzytelności nieściągalne, które zostały uprzednio zaliczone do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jak wynika z wniosku w latach 2008 i 2009 Wnioskodawca dokonał sprzedaży towarów (materiałów budowlanych) i usług (usługi transportowe) na rzecz kontrahenta norweskiego (spółki akcyjnej zarejestrowanej w Norwegii) na łączną kwotę 239.714 zł 65 gr. Kwota ta została uznana jako przychód należny, zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na poczet tej kwoty Wnioskodawca otrzymał zapłatę jedynie w kwocie 4.652 zł 14 gr, pozostała kwota w wysokości 235.062 zł 51 gr nie została zapłacona.

Względem tego kontrahenta w Norwegii zostało wszczęte postępowanie upadłościowe. Wierzytelność powyższa została zarejestrowana na liście wierzycieli, jednakże Wnioskodawca nie otrzymał żadnej kwoty z tego tytułu.

Wnioskodawca dysponuje postanowieniem sądu w Norwegii z dnia 7 kwietnia 2010 r. w sprawie umorzenia postępowania upadłościowego dotyczącego kontrahenta norweskiego stwierdzającym, iż majątek upadłego nie pozwala na pokrycie kosztów dalszego postępowania upadłościowego.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że w momencie powstania wierzytelności były one zarachowane jako przychód należny, a ich nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 23 ust. 2 pkt 2 lit b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli zatem wierzytelności o których mowa we wniosku nie uległy przedawnieniu, to wierzytelności te (w kwocie netto), mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, w roku w którym uzyskał prawomocne postanowienie sądu o umorzeniu postępowania upadłościowego, potwierdzającym nieściągalność przedmiotowych wierzytelności.

Wskazać jednocześnie należy, że Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, prawidłowo zacytował treść art. 23 ust. 2 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mający w tej sprawie zastosowanie, błędnie wskazując, że jest to art. 21 ust. 2 pkt 2 lit. b) ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.