INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2011 r. (data wpływu 6 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawianych przez firmy cateringowe dostarczające posiłki profilaktyczne (regeneracyjne) dla pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawianych przez firmy cateringowe dostarczające posiłki profilaktyczne (regeneracyjne) dla pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Firma X zobowiązana jest zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie odpowiednie posiłki profilaktyczne, zgodnie z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60 poz. 279).

Z tytułu nabycia przez X posiłków profilaktycznych jest wystawiana faktura VAT o treści: Posiłki profilaktyczne lub Posiłki regeneracyjne ze stawką VAT 8%.

Posiłki profilaktyczne przygotowywane są w siedzibie dostawcy a następnie dostarczane do wszystkich oddziałów firmy X przez kierowcę będącego pracownikiem firmy cateringowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy faktury wystawione przez firmy cateringowe dostarczające posiłki profilaktyczne (regeneracyjne) dokumentujące nabycie usługi cateringowej (posiłków profilaktycznych – regeneracyjnych oraz dowozu) stanowią podstawę do odliczenia podatku naliczonego...

Zdaniem Wnioskodawcy

Prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje, co do zasady, w zakresie w jakim towary i usługi nabywane przez podatników wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych (zob. art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm., dalej: ustawa o VAT).

Na gruncie przepisów obowiązujących do końca 2010 r. przyjmowano, że wskazane wyłączenie prawa do odliczenia dotyczy wyłącznie usług gastronomicznych sensu stricte, tj. usług klasyfikowanych na gruncie stosowanego wówczas dla celów podatkowych PKWiU z 1997 r. jako usługi gastronomiczne (symbol PKWiU 55.3). Uznawano w konsekwencji, że wyłączenie prawa do odliczenia, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, nie dotyczy usług cateringowych klasyfikowanych na gruncie PKWiU z 1997 r. jako usługi dostarczania posiłków dla odbiorców zewnętrznych (PKWiU 55.5).

Stanowisko takie prezentowały między innymi organy podatkowe (zob. przykładowo interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 24 lutego 2010 r., sygn. ILPP2/443-1707/09-2/AD czy interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 listopada 2010 r., sygn. IBPP2/443-685/10/ASz).

Kwestią sporną jest, czy rzecz ma się tak nadal. Należy bowiem wskazać, że od 1 stycznia 2011 r. uchylony został przepis art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, który stanowił, że usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są - z nieistotnymi w omawianej sytuacji wyjątkami - identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji. Zastąpił go art. 5a ustawy o VAT, który stanowi, że towary lub usługi będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. Przepis art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT nie powołuje takiego symbolu, co sugeruje, że od 1 stycznia 2011 r. użytego w tym przepisie pojęcia usług gastronomicznych nie można interpretować przez pryzmat PKWiU.

Firma X uważa, że nadal przysługuje jej prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabycia usług cateringowych związanych z dostarczaniem posiłków profilaktycznych dla pracowników, którym one przysługują.

Należy bowiem zauważyć, że słowniki języka polskiego wskazują dwa znaczenia pojęcia „gastronomia”. Pierwszym - za „Słownikiem języka polskiego” prof. M. Szymczaka - jest „to kulinarna sztuka przyrządzania potraw”. Drugie znaczenie to „działalność o charakterze produkcyjno-usługowym, obejmująca prowadzenie otwartych zakładów zbiorowego żywienia (restauracji, barów, gospód itp.).

Nie powinno ulegać wątpliwości, że pojęcie „usług gastronomicznych” użyte w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT odwołuje się do tego drugiego znaczenia gastronomii (tj. do usług gastronomicznych świadczonych w ramach działalności w tym zakresie), a więc nie obejmuje usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych, czyli cateringu.

Za powyższym wnioskiem przemawia również fakt, iż polskie przepisy VAT należy interpretować w zgodzie z przepisami unijnymi (tzw. wykładnia prowspólnotowa) tj. w zgodzie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r. ze zm.) – dalej: Dyrektywa.

Przepisy te określają bowiem tzw. klauzulę stałości (ang. „stand stilI”; zob. art. 176 Dyrektywy), z której wynika zakaz wprowadzania przez państwa członkowskie nowych ograniczeń prawa do odliczenia. Przyjęcie stanowiska o objęciu zakazem odliczania podatku naliczonego przy nabywaniu usług cateringowych prowadziłoby zatem do interpretacji przepisów niezgodnej z przepisami unijnymi.

Mając wszystko powyższe na uwadze X uważa, że zakupy usług cateringowych nadal pozwalają na odliczanie podatku naliczonego (rzecz jasna, o ile usługi te są wykorzystywane w celu wykonywania czynności opodatkowanych - zob. art. 86 ust. 1 ustawy o VAT), tak jak ma to miejsce w firmie X.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego – stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje zatem wówczas, gdy zostaną spełnione jednocześnie warunki: odliczenia dokonuje podatnik VAT oraz towary i usługi, z których nabyciem wiąże się podatek naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Powołany wyżej przepis wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych (czynności zwolnione od podatku VAT, czynności niepodlegające opodatkowaniu VAT).

Jednocześnie podkreślić należy, iż realizacja prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest obostrzona ograniczeniami zawartymi w dziale IX powołanej ustawy. Ustawodawca umożliwił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem jednakże spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, np. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

Jedno z takich ograniczeń wskazane zostało w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b) tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Reguła powyższa wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób. Oznacza to, że ograniczenie możliwości pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony ma zastosowanie wyłącznie w przypadku usług gastronomicznych, poza ww. wyjątkiem.

Z przedstawionego w złożonym wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zobowiązany jest zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie odpowiednie posiłki profilaktyczne, zgodnie z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60 poz. 279). Z tytułu nabycia posiłków profilaktycznych Wnioskodawca otrzymuje fakturę o treści: Posiłki profilaktyczne lub Posiłki regeneracyjne ze stawką VAT 8%. Przedmiotowe posiłki profilaktyczne przygotowywane są w siedzibie dostawcy a następnie dostarczane do wszystkich oddziałów firmy X przez kierowcę będącego pracownikiem firmy cateringowej. W odniesieniu do przedstawionej sytuacji, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez firmy cateringowe dostarczające posiłki profilaktyczne (regeneracyjne) dokumentujące nabycie usługi cateringowej.

Wskazać należy, iż kwestie dotyczące wydawania pracownikom posiłków profilaktycznych reguluje przepis art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm.), zgodnie z którym pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

Rodzaje tych posiłków, wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania określone zostały w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60 poz. 279). I tak, zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia, posiłki powinny zawierać około 50-55% węglowodanów, 30-35% tłuszczów, 15% białek oraz posiadać wartość kaloryczną około 1000 kcal.

Ponadto, zgodnie z § 3 ust. 1 cyt. rozporządzenia, pracodawca zapewnia posiłki pracownikom wykonującym prace:

1. związane z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 2000 kcal (8375 kJ) u mężczyzn i powyżej 1100 kcal (4605 kJ) u kobiet,
2. związane z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 1500 kcal (6280 kJ) u mężczyzn i powyżej 1000 kcal (4187 kJ) u kobiet, wykonywane w pomieszczeniach zamkniętych, w których ze względów technologicznych utrzymuje się stale temperatura poniżej 10#61616;C lub wskaźnik obciążenia termicznego (WBGT) wynosi powyżej 25#61616;C,
3. związane z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 1500 kcal (6280 kJ) u mężczyzn i powyżej 1000 kcal (4187 kJ) u kobiet, wykonywane na otwartej przestrzeni w okresie zimowym; za okres zimowy uważa się okres od dnia 1 listopada do dnia 31 marca,
4. pod ziemią.
   
   

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera uregulowań dotyczących posiłków profilaktycznych, stąd też należy je identyfikować według klasyfikacji statystycznych na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Zgodnie z § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207 poz. 1293 ze zm.), do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, do dnia 31 grudnia 2010 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42 poz. 264 ze zm.). Powyższe oznacza, że od dnia 1 stycznia 2011 r. do celów opodatkowania podatkiem VAT stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług z 2008 r.

Przedmiotowa klasyfikacja, w sekcji I – Usługi związane z zakwaterowaniem i usługi gastronomiczne, w dziale 56 – Usługi związane z wyżywieniem, wyróżnia pod symbolami: PKWiU 56.1 – Usługi restauracji i pozostałych placówek gastronomicznych i PKWiU 56.2 – Usługi przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering) i pozostałe usługi gastronomiczne. Przy czym grupa PKWiU 56.2 wyróżnia dwie klasy: PKWiU 56.21 – Usługi przygotowywania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering) oraz PKWiU 56.29 – Pozostałe usługi gastronomiczne. Jak wynika z powyższego, usługa cateringowa nie jest sklasyfikowana jako usługa gastronomiczna, co oznacza, iż nie są one tożsame.

Odnosząc zatem powołane regulacje prawne do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż z uwagi na niezaistnienie przesłanek określonych w cyt. art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o VAT, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w fakturach wystawianych przez firmę cateringową dostarczającą posiłki profilaktyczne (regeneracyjne) dla pracowników.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.