INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2011 r. (data wpływu 22 czerwca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 września 2011r. (data wpływu 20 września 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odzyskania podatku VAT w związku z zakupem maszyn i urządzeń – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odzyskania podatku VAT w związku z zakupem maszyn i urządzeń.

Wniosek został uzupełniony w dniu 20.09.2011r. o doprecyzowanie zaistniałego stanu faktycznego, sformułowanie pytania i własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, w kontekście zadanego pytania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku).

Po podpisaniu umowy z ARiMR, na skorzystanie z Programu PROW 2007-2013, na zakup maszyn i urządzeń, Wnioskodawca w miesiącu grudniu 2009 roku zakupił maszyny, korzystając z pożyczki, którą udzielił mu bank, w sumie 361.120 zł brutto, na okres spłaty 7 lat. Zgodnie z umową cała dotacja z ARiMR, w sumie 148.000 zł w dniu 27.03.2010 r. wpłynęła na konto ww. banku.

Wnioskodawca wystąpił także o zwrot VAT-u od zakupionych maszyn, był kontrolowany przez Urząd Skarbowy, spełnił warunki i otrzymał zwrot w miesiącu lutym w kwocie 65.120 zł. Umowa pożyczki kwestii VAT-u nie poruszała, a Wnioskodawca zaczął być nękany telefonami, że VAT musi oddać bankowi, bo maszyny wziął w leasing, a Bank jest właścicielem VAT-u. Pod groźbą zabrania maszyn i spieniężenia ich, Wnioskodawca przelał na konto banku prawie 50.000 zł. Resztę pieniędzy przeznaczył na zakup paszy dla zwierząt i środki produkcji w gospodarstwie, doszła jeszcze klęska podtopień oraz drastyczny spadek opłacalności chowu świń. W październiku 2010r. Bank wypowiedział Wnioskodawcy umowę pożyczki, pod pretekstem, że Wnioskodawca nie dopłacił otrzymanego z Urzędu Skarbowego VAT-u.

Dokumenty dotyczące pożyczki Wnioskodawca otrzymał dopiero 10.01.2010r., żeby nie mógł odstąpić od umowy.

Do ww. operacji Wnioskodawca musiał spełnić warunki do ARiMR i Urzędu Skarbowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Kto może według prawa podatkowego odzyskać nadpłacony VAT od zakupionych maszyn i urządzeń w przypadku Wnioskodawcy...

Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku) nadpłacony VAT, po spełnieniu przepisów Ordynacji podatkowej, został przelany na jego konto, więc jednoznacznie został zgodnie z prawem podatkowym poddany do dyspozycji Wnioskodawcy, a nie Banku.

Szantaż, wymuszanie i groźby kwalifikują się pod Kodeks karny, a nie skarbowy i nie może być tematem postępowania cywilnego i wypowiedzenia umowy w celu przejęcia maszyn na licytacje po zaniżanej cenie, jak również sprzedaż bez VAT-u. Ponieważ VAT poszedł na konto Wnioskodawcy, a w harmonogramie jest ujęty jako kapitał spłacony lub do spłaty, Wnioskodawca wnosi o przyjrzenie się ww. Bankowi i skierowanie z urzędu sprawy do organów ścigania za „przekręty” na podatnikach (pożyczkobiorcach).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Z uwagi na fakt, iż wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, oceny stanowiska dokonano na podstawie brzmienia przepisów w dacie zaistniałego stanu faktycznego tj. w grudniu 2009 r.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3 – 7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;

Z powyższego uregulowania wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje jedynie podatnikom w związku z zakupem towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18. Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminie określonym w ust. 10, to zgodnie z ust. 11 cytowanego artykułu, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Zgodnie art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Szczegółowe regulacje dotyczące terminu zwrotu i warunków niezbędnych do jego otrzymania zawierają regulacje art. 87 ust. 2-10 cyt. ustawy o VAT.

Stosownie do art. 87 ust. 2 ustawy, zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazane w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach. Jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania, naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonywanego w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej lub postępowania kontrolnego na podstawie przepisów o kontroli skarbowej. Jeżeli przeprowadzone przez organ czynności wykażą zasadność zwrotu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, urząd skarbowy wypłaca podatnikowi należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płatności podatku lub jego rozłożenia na raty.

W myśl art. 87 ust. 6 ustawy, na wniosek podatnika, złożony wraz z deklaracją podatkową, urząd skarbowy jest obowiązany zwrócić różnicę podatku, o której mowa w ust. 2, w terminie 25 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia, w przypadku, gdy kwoty podatku naliczonego, wykazane w deklaracji podatkowej, wynikają z:

1. faktur dokumentujących kwoty należności, które zostały w całości zapłacone, z uwzględnieniem art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.),
2. dokumentów celnych, deklaracji importowej oraz decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34, i zostały przez podatnika zapłacone,
3. importu towarów rozliczanego zgodnie z art. 33a, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, importu usług lub dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, jeżeli w deklaracji podatkowej została wykazana kwota podatku należnego od tych transakcji

- przy czym przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie, ust. 2a, 4a-4f stosuje się odpowiednio.

Z art. 88 ust. 1 ustawy, wynika, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika:

1. importu usług, w związku z którymi zapłata należności jest dokonywana bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionych w załączniku nr 5 do ustawy;
2. (uchylony);
3. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3;
4. usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem:
1. (uchylona),
2. nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób;

5. towarów i usług, których nabycie:
1. zostało udokumentowane fakturami otrzymanymi przed dniem utraty zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1 lub 9 albo przed dniem rezygnacji z tego zwolnienia, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 113 ust. 5 i 7,
2. nastąpiło w wyniku darowizny lub nieodpłatnego świadczenia usługi.
   
   

W myśl art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący lub nieuprawniony do wystawiania faktur lub faktur korygujących,
2. w których kwota podatku wykazana na oryginale faktury lub faktury korygującej jest różna od kwoty wykazanej na kopii;
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
3. wystawiono więcej niż jedną fakturę dokumentującą tę samą sprzedaż;
4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
5. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
6. zaświadczenie, o którym mowa w art. 86 ust. 5, zawiera informacje niezgodne ze stanem faktycznym.
   
   

Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy, stosuje się odpowiednio do duplikatów faktur.

Jak stanowi art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Mając na uwadze ww. przepisy, podatnik podatku od towarów i usług, który nabywa towary i usługi związane z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi, ma prawo do zwrotu bezpośredniego podatku naliczonego na zasadach wyżej określonych, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, po podpisaniu umowy z ARiMR na zakup maszyn i urządzeń rolniczych w ramach PROW 2007-2013, korzystając z pożyczki udzielonej przez bank, dokonał zakupu tych maszyn w miesiącu grudniu 2009r. Przysługujący zwrot podatku VAT od ww. zakupu Wnioskodawca otrzymał w miesiącu lutym 2010r. na rachunek bankowy.

Reasumując należy stwierdzić, że w świetle obowiązujących przepisów, po spełnieniu warunków określonych w art. 86 i 87 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawcy przysługiwał zwrot podatku VAT w związku z zakupem maszyn i urządzeń rolniczych na wskazany przez niego rachunek bankowy.

Należy podkreślić, że Wnioskodawcy przysługiwał przedmiotowy zwrot na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, a nie jak wskazał Wnioskodawca we wniosku, na podstawie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy wskazać, że stosownie do 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Oznacza to, że wnioskodawca ma uprawnienia do uzyskania od organu podatkowego interpretacji prawa podatkowego w każdej indywidualnej sprawie, która może kształtować jego prawa i obowiązki na gruncie określonej regulacji podatkowej. Wynika z tego, że odnośnie każdego podatku zainteresowany może żądać od organu wykładni, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów normujących ten podatek w jego indywidualnej sprawie, który indywidualizuje zakres jego sprawy.

Treść art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast przez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku w zakresie zadanego przez Zainteresowanego pytania dotyczącego zastosowania przepisów podatkowych.

W związku z powyższym, rozpatrując wniosek ORD-IN z dnia 21 czerwca 2011r., uzupełniony pismem z dnia 20 września 2011r., tut. Organ nie dokonał oceny opisanych w stanie faktycznym i własnym stanowisku kwestii z zakresu prawa bankowego i zawartej umowy pożyczki, ponieważ nie mogą być one - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Kwestie zawierania umów kredytowych z bankami, jak również dotyczące spłat tych kredytów, nie są regulowane ustawami podatkowymi i tut. Organ nie jest właściwym do rozstrzygania wątpliwości Wnioskodawcy odnośnie prawidłowości rozliczeń dokonywanych z Bankiem na podstawie umowy kredytowej, jak również zawiadamiania organów ścigania o ewentualnych nieprawidłowościach przy rozliczeniach pomiędzy stronami umów kredytowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.