INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2010r. (data wpływu 1 października 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 grudnia 2010r. (data wpływu 20 grudnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, czy czynność otrzymania odszkodowania mieści się w katalogu czynności opodatkowanych wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT i podlega dokumentowaniu fakturą VAT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2010r. wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, czy czynność otrzymania odszkodowania mieści się w katalogu czynności opodatkowanych wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT i podlega dokumentowaniu fakturą VAT.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 16 grudnia 2010r. (data wpływu 20 grudnia 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 6 grudnia 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zawarł w dniu 1 kwietnia 2002r. z kontrahentem będącym zleceniodawcą umowę, która obejmowała swoim zakresem szeroki wachlarz usług m.in. obsługi transportowej wózkami widłowymi magazynu logistycznego, linii produkcyjnych, wyposażenia powierzchni magazynowej oraz obsługi osobowej linii produkcyjnej i magazynów kontrahenta na terenie zakładu kontrahenta w K. W okresie trwania umowy Wnioskodawca dokonał nakładów na magazyn kontrahenta, miedzy innymi, kupując regały paletowe typu M. i P., wózki widłowe, czy też wykonując posadzkę w magazynie kontrahenta.

W drugiej połowie 2009 roku Strony uzgodniły rozwiązanie umowy. W związku z powyższym, pomiędzy Stronami powstał spór w przedmiocie zasad rozliczenia kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z realizacją i zakończeniem umowy. Zasady rozwiązania umowy Strony uzgodniły w porozumieniu rozwiązującym z dnia 28 sierpnia 2009 roku. Zgodnie z postanowieniami tego porozumienia, kontrahent był zobowiązany do zapłaty kwoty odszkodowania w wysokości 145 tysięcy złotych, albo do wykupienia określonych w porozumieniu rozwiązującym regałów paletowych typu M. i P. za kwotę uwzględniającą cenę zakupu regałów oraz wysokość ww. odszkodowania tj. 275 tysięcy złotych. Ostatecznie zgodnie z postanowieniami ugody z dnia 1 września 2010 roku, Strony uzgodniły, że w związku z rozwiązaniem umowy ze skutkiem na dzień 31 stycznia 2010 roku kontrahent zapłaci na rzecz Wnioskodawcy 145 tysięcy złotych. Kwota odszkodowania wynegocjowana pomiędzy Stronami i ustalona w ugodzie stanowi pokrycie wszelkich roszczeń jakie Wnioskodawca mógłby wysunąć przeciwko kontrahentowi z tytułu lub w związku z zawartą przez strony Umową, w tym również z tytułu lub w związku z rozwiązaniem umowy.

Zgodnie z postanowieniami porozumienia rozwiązującego i ugody Wnioskodawca wystawił notę obciążeniową na kwotę odszkodowania, tj. 145 tysięcy złotych, która to kwota została uiszczone przez kontrahenta w dniu 10 września 2010r.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT od 2001r. i składa deklaracje VAT-7. Kontrahent jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT od 1994r. i składa deklaracje VAT-7.

Zgodnie z zawartą umową z dnia 1 kwietnia 2002r. uzupełnioną aneksami, porozumieniem rozwiązującym z dnia 28 sierpnia 2009r. oraz ugodą pozasądową z dnia 1 września 2010r. rozliczenie nakładów dokonanych przez Wnioskodawcę w zakładzie kontrahenta w K. nastąpiło w sposób poniższy:

• przedmiotowe regały, do których w części Spółka posiadała tytuł własności, a w pozostałej części użytkowała na podstawie umowy leasingu zostały zwrócone Wnioskodawcy,
• nakłady poniesione na wykonanie posadzki zostały zwrócone Wnioskodawcy w kwocie brutto w wysokości 67 100 zł, na podstawie wystawionej przez Wnioskodawcę faktury VAT z dnia 31 sierpnia 2009r.,
• wózki widłowe, którymi Spółka świadczyła usługi logistyczne w zakładzie kontrahenta w K. zostały zwrócone Wnioskodawcy.
  
  

Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Przyczyną rozwiązania tej umowy była sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa Zleceniodawcy, w której Wnioskodawca świadczył usługi.

Przedmiotowa umowa zawiera możliwość rozwiązania jej przez każdą ze stron za dwumiesięcznym okresem wypowiedzenia.

W pierwotnym brzmieniu umowy z dnia 1 kwietnia 2010r. nie było żadnych ustaleń w zakresie sankcji w przypadku przedterminowego jej rozwiązania. Natomiast w ugodzie pozasądowej z dnia 1 września 2010r. ustalono, że kontrahent zapłaci na rzecz Wnioskodawcy 145 000,00 zł tytułem odszkodowania, które stanowi pokrycie wszelkich roszczeń jakie Wnioskodawca mógłby wysunąć przeciwko kontrahentowi.

Otrzymana kwota nie stanowi w całości lub części zapłaty za jakiekolwiek świadczenie, nie jest transakcją ekwiwalentną - świadczenia w zamian za wynagrodzenie.

Stanowi odszkodowanie dla Wykonawcy i nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W związku z powyższym Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie słuszności swojego stanowiska a mianowicie, że czynność otrzymania odszkodowania nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych wymienionych w przepisie art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i nie podlega udokumentowaniu fakturą VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stosownie do art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Natomiast w świetle art. 29 cyt. wyżej wymienionej ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem zaś jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwoty należnego podatku. Kwota należna obejmuje świadczenie od nabywcy.

Odszkodowanie nie jest pojęciem zdefiniowanym w ustawie. Natomiast w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego jest zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty. Z przepisów art. 361 Kodeksu cywilnego wynika, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikała szkoda. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Mając na uwadze ustawową definicję świadczenia usług, nie można zatem uznać, iż zapłata przez kontrahenta na rzecz Spółki odszkodowania stanowi wynagrodzenie za świadczoną przez nią usługę. Jak wskazano powyżej, przez pojęcie odszkodowania należy bowiem rozumieć rekompensatę.

Istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną -świadczenie w zamian za wynagrodzenie. A zatem otrzymanie odszkodowania nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika.

Przez „usługi” na gruncie ustawy o VAT rozumieć należy wyłącznie świadczenie dwustronne, wzajemne. Odszkodowanie nie jest wynagrodzeniem za świadczoną usługę, lecz rekompensatą za poniesione przez Spółkę straty, spowodowane rozwiązaniem umowy przed terminem i nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wymienionych w art. 5 ust. 1 ww. ustawy. Nie jest zatem obrotem w rozumieniu art. 29 cyt. ustawy, dlatego też nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że otrzymane przez niego odszkodowanie w formie pieniężnej nie jest związane z żadną z czynności wymienionych w art. 5 ustawy o VAT, a sama wypłata odszkodowania nie jest ani czynnością, ani zdarzeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT. Jednocześnie do udokumentowania odszkodowania należy wystawić nie fakturę VAT, a notę księgową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w prawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r., gdyż wniosek z dnia 24 września 2010r. dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy takich świadczeniach, których istotą jest zaniechanie, powstrzymywanie się od określonych czynności.

W związku z powyższym, jeżeli zaniechanie pewnych czynności za odszkodowaniem przynosiłoby wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi, to wówczas powinno być ono na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług uznane za usługę.

Ponadto podkreślić należy, iż czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zawarł w dniu 1 kwietnia 2002r. z kontrahentem będącym zleceniodawcą umowę, która obejmowała swoim zakresem szeroki wachlarz usług m.in. obsługi transportowej wózkami widłowymi magazynu logistycznego, linii produkcyjnych, wyposażenia powierzchni magazynowej oraz obsługi osobowej linii produkcyjnej i magazynów kontrahenta na terenie zakładu kontrahenta w K. W okresie trwania umowy Wnioskodawca dokonał nakładów na magazyn kontrahenta, miedzy innymi, kupując regały paletowe typu M. i P., wózki widłowe, czy też wykonując posadzkę w magazynie kontrahenta.

W drugiej połowie 2009 roku Strony uzgodniły rozwiązanie umowy. W związku z powyższym, pomiędzy Stronami powstał spór w przedmiocie zasad rozliczenia kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z realizacją i zakończeniem umowy. Zasady rozwiązania umowy Strony uzgodniły w porozumieniu rozwiązującym z dnia 28 sierpnia 2009 roku. Zgodnie z postanowieniami tego porozumienia, kontrahent był zobowiązany do zapłaty kwoty odszkodowania w wysokości 145 tysięcy złotych, albo do wykupienia określonych w porozumieniu rozwiązującym regałów paletowych typu M. i P. za kwotę uwzględniającą cenę zakupu regałów oraz wysokość ww. odszkodowania tj. 275 tysięcy złotych. Ostatecznie zgodnie z postanowieniami ugody z dnia 1 września 2010 roku, Strony uzgodniły, że w związku z rozwiązaniem umowy ze skutkiem na dzień 31 stycznia 2010 roku kontrahent zapłaci na rzecz Wnioskodawcy 145 tysięcy złotych. Kwota odszkodowania wynegocjowana pomiędzy Stronami i ustalona w ugodzie stanowi pokrycie wszelkich roszczeń jakie Wnioskodawca mógłby wysunąć przeciwko kontrahentowi z tytułu lub w związku z zawartą przez strony Umową, w tym również z tytułu lub w związku z rozwiązaniem umowy. Kwota odszkodowania została uiszczona przez kontrahenta w dniu 10 września 2010r.

Umowa dotycząca świadczenia usług została zawarta na czas nieokreślony. Przyczyną rozwiązania tej umowy była sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa Zleceniodawcy, w której Wnioskodawca świadczył usługi.

Przedmiotowa umowa zawiera możliwość rozwiązania jej przez każdą ze stron za dwumiesięcznym okresem wypowiedzenia.

W pierwotnym brzmieniu umowy z dnia 1 kwietnia 2010r. nie było żadnych ustaleń w zakresie sankcji w przypadku przedterminowego jej rozwiązania. Natomiast w ugodzie pozasądowej z dnia 1 września 2010r. ustalono, że kontrahent zapłaci na rzecz Wnioskodawcy 145 000,00 zł tytułem odszkodowania, które stanowi pokrycie wszelkich roszczeń jakie Wnioskodawca mógłby wysunąć przeciwko kontrahentowi.

Z przedstawionych wyżej okoliczności sprawy wynika zatem, iż umowa dotycząca świadczenia określonych usług przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta (zleceniodawcy) została zawarta w dniu 1 kwietnia 2002r. na czas nieokreślony, przy czym przewidywała możliwość rozwiązania jej przez każdą ze stron za dwumiesięcznym okresem wypowiedzenia. W pierwotnym brzmieniu umowy z dnia 1 kwietnia 2010r. nie było żadnych ustaleń w zakresie sankcji w przypadku przedterminowego jej rozwiązania.

W drugiej połowie 2009r. Strony uzgodniły rozwiązanie umowy, pomiędzy Stronami powstał jednak spór w przedmiocie zasad rozliczenia kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z realizacją i zakończeniem umowy. W porozumieniu rozwiązującym z dnia 28 sierpnia 2009r. ustalono, iż kontrahent był zobowiązany do zapłaty kwoty odszkodowania w wysokości 145 tysięcy złotych, albo do wykupienia określonych w porozumieniu rozwiązującym regałów paletowych za kwotę uwzględniającą cenę zakupu regałów oraz wysokość ww. odszkodowania tj. 275 tysięcy złotych. Ostatecznie zgodnie z postanowieniami ugody z dnia 1 września 2010 roku, Strony uzgodniły, że w związku z rozwiązaniem umowy ze skutkiem na dzień 31 stycznia 2010 roku kontrahent zapłaci na rzecz Wnioskodawcy 145 tysięcy złotych.

Wnioskodawca zaznacza, iż przedmiotowa kwota odszkodowania stanowi pokrycie wszelkich roszczeń jakie Wnioskodawca mógłby wysunąć przeciwko kontrahentowi z tytułu lub w związku z zawartą przez strony Umową, w tym również z tytułu lub w związku z rozwiązaniem umowy.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż wprawdzie samo powstanie szkody nie jest czynnością ani zdarzeniem podlegającym opodatkowaniu, jednak w pewnych sytuacjach podmioty uprawnione do odszkodowania zgadzają się, czy też dopuszczają do powstania po swojej stronie szkody. Właśnie to zachowanie - na mocy którego powstaje szkoda - może stanowić czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Czynnością opodatkowaną jest wówczas świadome dopuszczenie do powstania szkody po swojej stronie, w wyniku czego podmiot zobowiązany do odszkodowania uzyskuje korzyści. W takiej właśnie sytuacji zachowanie to stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zaś kwota odszkodowania na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług uznana jest za wynagrodzenie za to świadczenie.

Zatem, aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności, dokonanej w zamian za odszkodowanie, niezbędne jest rozstrzygnięcie czy te czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Jak wynika z wniosku, przyczyną rozwiązania umowy była sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa Zleceniodawcy, w której Wnioskodawca świadczył usługi. Z przedstawionych okoliczności sprawy nie wynika jednak, aby kontrahent skorzystał z prawa do wypowiedzenia ww. umowy w trybie przewidzianym tą umową tj. za dwumiesięcznym okresem wypowiedzenia.

W przedmiotowej sprawie odszkodowanie otrzymane przez Wnioskodawcę jest zatem ściśle związane z uzyskaniem korzyści przez wypłacającego (zleceniodawcę) w postaci uzyskania zgody na przedterminowe rozwiązanie umowy na warunkach wskazanych w treści wniosku, co stanowi świadczenie wykonane na rzecz zleceniodawcy. Wnioskodawca wskazał bowiem, iż odszkodowanie stanowi pokrycie wszelkich roszczeń jakie Wnioskodawca mógłby wysunąć przeciwko kontrahentowi z tytułu lub w związku z zawartą przez strony umową, w tym również z tytułu lub w związku z rozwiązaniem umowy. Tak więc Wnioskodawca świadomie rezygnuje z dochodzenia roszczeń, powstałych względem kontrahenta zarówno na gruncie umowy o świadczenie usług, jak również w związku z rozwiązaniem tej umowy.

Ponadto, gdyby kontrahent nie zapłacił na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania w wysokości 145 tysięcy złotych, musiałby wykupić od Wnioskodawcy regały paletowe za kwotę uwzględniającą cenę zakupu regałów oraz wysokość odszkodowania tj. 275 tysięcy złotych.

Tak więc zgodę na zaniechanie określonej czynności (umowy o świadczenie usług czy występowanie z roszczeniami) należy traktować jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spełniona zatem zostanie przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego należy uznać, iż w opisanym stanie faktycznym – w świetle regulacji zawartych w powołanym wyżej art. 8 ust. 1 ustawy - mamy do czynienia ze świadczeniem usług za wynagrodzeniem.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl ust. 4 powołanego wyżej przepisu podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Stosownie do § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

W przedmiotowej sprawie zarówno Wnioskodawca, jak i kontrahent, są zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi.

Wobec powyższego Wnioskodawca na mocy art. 106 ust. 1 ww. ustawy jest zobowiązany do udokumentowania powyższej czynności fakturą VAT, spełniającą wymogi wynikające z § 5 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r., przy czym wyłączenie wynikające z art. 106 ust. 4 ww. ustawy nie znajduje zastosowania.

Reasumując należy stwierdzić, że otrzymane „odszkodowanie” stanowi w rzeczywistości wynagrodzenie za świadczoną przez Wnioskodawcę usługę, która - zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i winna zostać udokumentowana poprzez wystawienie faktury VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.