INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2011 r. sygn. akt I FSK 639/10 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 20 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Bd 926/09 (data wpływu prawomocnego wyroku 18 lipca 2011 r.) - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2009 r. (data wpływu 28 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania posiadanych dokumentów za wystarczające do zastosowania stawki podatku 0% w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, gdy towar dostarczany jest za pośrednictwem przewoźnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania posiadanych dokumentów za wystarczające do zastosowania stawki podatku 0% w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, gdy towar dostarczany jest za pośrednictwem przewoźnika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe).

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, znajdujących się w ofercie handlowej (głównie zboża). Towary są wysyłane do innych państw Unii Europejskiej za pośrednictwem przewoźnika. W jednym z takich przypadków Spółka dysponuje wprawdzie kopią faktury i specyfikacją sztuk załadunku, jednak nie posiada dokumentu przewozowego (CMR lub innego), potwierdzającego, że towary dotarły do miejsca przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego, wymaganego przez art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W zaistniałym przypadku, tj. braku dokumentu przewozowego, ze względu na wymogi dokumentacyjne określone w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy, Spółka uzyskała dodatkowo, w formie odrębnego dokumentu, potwierdzenie od kontrahenta, w którym ten wskazuje:

• iż otrzymał towar objęty fakturą (o danym numerze i z danej daty),
• miejsce, w którym nastąpiło wydanie przedmiotowego towaru (na terytorium danego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, innego niż terytorium Polski).

Spółka może jeszcze spróbować uzyskać potwierdzenie od przewoźnika, że:

• w danej dacie otrzymał on od Spółki zlecenie transportowe do danego kontrahenta (wymieniono określoną wagę i ilość sztuk opakowań towaru, a dane te pokrywają się ze specyfikacją sztuk załadunku),
• w danej dacie (późniejszej niż zlecenie) dostarczył kontrahentowi towar o określonej wadze i określonej ilości sztuk opakowań.

W związku z powyższym zadano pytanie.

Czy w przypadku braku dokumentów przewozowych, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług - przy jednoczesnym posiadaniu przez Spółkę faktury i specyfikacji, o której mowa w art. 42 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy - wystarczające jest, dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy w świetle art. 42 ust. 1 pkt 2, posiadanie (w zamian dokumentów przewozowych) jednego z dwóch ww. dokumentów (potwierdzenia od kontrahenta, albo potwierdzenia od przewoźnika), ewentualnie obu tych dokumentów łącznie...

Zdaniem Wnioskodawcy, wystarczające jest posiadanie albo potwierdzenia od kontrahenta, albo od przewoźnika, które zawierają dane wymienione w przedstawionym stanie faktycznym. Spółka podkreśliła, że w przypadku potwierdzenia od kontrahenta można jednoznacznie stwierdzić, że otrzymał dany towar w innym kraju Unii Europejskiej (miejsce dostawy), objęty wymienioną w treści tego potwierdzenia fakturą (jest więc jasne określenie towaru i miejsca dostawy). Zaś w przypadku dokumentów od przewoźnika, również wyraźnie potwierdzone jest miejsce dostawy, natomiast co do tożsamości towaru - brak jest wprawdzie wyraźnego odwołania do konkretnej faktury, jednak tożsamość towaru zostaje potwierdzona na podstawie łącznej wagi i ilości sztuk opakowań, które to dane pokrywają się z danymi zawartymi w specyfikacji załączonej do faktury.

W interpretacji indywidualnej z dnia 18 sierpnia 2009 r. nr ITPP2/443-460/09/EŁ oceniono stanowisko Spółki jako nieprawidłowe. Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

Wyrokiem z dnia 20 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 926/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. W wyroku tym wskazał, że spór sprowadza się do kwestii, czy wystarczające dla zastosowania przez podatnika stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest potwierdzenie od kontrahenta albo przewoźnika, w zamian dokumentów przewozowych, czy też podatnik w każdym przypadku, obowiązkowo powinien posiadać dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika. Odwołując się do przepisów wspólnotowych, w tym m.in. art. 131 i 138 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 347/1 ze zm.) oraz art. 22, 28a i 28c Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. UE. L 145/1 ze zm.), Sąd dokonał analizy orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach C-409/04 oraz C-146/05, wskazując iż w świetle tych wyroków zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej (w Polsce stawka 0%), odpowiadającej nabyciu wewnątrzwspólnotowemu, pozwala na unikanie podwójnego opodatkowania, a tym samym naruszanie zasady neutralności podatkowej. Jeśli zatem fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga by zwolnienie od VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne. Warunki stosowania zwolnienia podatkowego przy WDT określa ustawodawstwo wewnętrzne państw Unii Europejskiej, lecz warunki te nie mogą godzić w zasadę neutralności podatkowej, zwłaszcza gdy fakt dokonania dostawy jest bezsporny. Ustawodawstwo krajowe musi też uwzględniać zasadę proporcjonalności, zgodnie z którą przyjęte środki nie mogą przekraczać tego, co jest odpowiednie i konieczne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych.

W ocenie Sądu, w przypadku podjęcia przez Spółkę starań dla uzyskania potwierdzenia dostawy towarów od przewoźnika, odpowiadającego warunkom dokumentu przewozowego i niemożliwości jego otrzymania, sam brak tego dokumentu nie może być podstawą pozbawienia Jej, niejako automatycznie, prawa do stosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeśli inne posiadane dokumenty (kopia faktury, specyfikacja sztuk załadunku, pismo od kontrahenta zawierające stwierdzenie, że otrzymał towar oraz wskazanie miejsca wydania towaru) potwierdzają fakt, że dostawa wewnątrzwspólnotowa miała miejsce. Uzależnianie stosowania stawki 0% od przedłożenia dokumentu przewozowego, jeżeli podatnik dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy i nie zachodzą okoliczności wskazujące na jakiekolwiek nadużycie podatkowe, nie wynika z przepisów Dyrektywy 2006/112/WE.

Sąd podkreślił, iż przepisy krajowe należy interpretować zgodnie z regulacjami wspólnotowymi, w tym zasadą neutralności i proporcjonalności. W świetle przepisów wspólnotowych nie byłaby dopuszczalna interpretacja, wedle której podatnik nie może zastosować stawki 0% w sytuacji, gdy nie jest w stanie zgromadzić jednego z dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług, w tym przypadku dokumentu przewozowego. Jeżeli bowiem jest w stanie za pomocą innych dokumentów, określonych art. 42 ust. 11, wykazać, iż towar został dostarczony do kontrahenta z innego państwa Unii Europejskiej, wówczas prawo do zastosowania stawki 0% nie powinno być kwestionowane. Jednocześnie nadmienił, że nie zasługuje na akceptację stanowisko, w świetle którego wystarczające dla zastosowania stawki 0% z tytułu wewnąrzwspólnotowej dostawy towarów jest potwierdzenie dostawy przez samego kontrahenta w sytuacji, gdy w wyniku podjętych przez Spółkę działań, mogłaby ona otrzymać potwierdzenie dostawy od przewoźnika. Oświadczenie od kontrahenta byłoby wystarczające, gdyby mimo podjętych przez Spółkę starań nie mogłaby uzyskać stosownego dokumentu przez przewoźnika

Minister Finansów, kwestionując stanowisko Sądu pierwszej instancji, złożył skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2011 r. sygn. akt I FSK 639/10, została oddalona. W wyroku tym nadmieniono, iż dla oceny zasadności skargi kasacyjnej decydujące znaczenie miała treść uchwały składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. w sprawie I FPS 1/10, w której stwierdzono, że dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczające jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 19997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że ww. uchwała z dnia 11 października 2010 r. jest tzw. ustawą konkretną, podjętą na podstawie art. 15 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Uchwały podejmowane w tym trybie rozstrzygają zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości w konkretnej sprawie i są wiążące w danej sprawie, zgodnie z treścią art. 187 § 2 ww. ustawy. Jednakże uchwały konkretne, jak i abstrakcyjne, posiadają w innych sprawach sądowoadministracyjnych także ogólną moc wiążącą, na co wskazuje art. 269 Ppsa.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że akceptuje poglądy wyrażone w powyższej uchwale, które znajdują zastosowanie również na tle stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, co w konsekwencji powoduje konieczność oddalenia skargi kasacyjnej.

W dniu 18 lipca 2011 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy z dnia 20 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Bd 926/09, uchylający zaskarżoną interpretację.

W związku z przepisem art. 153 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, stanowiącym, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Uznając stanowisko Spółki za prawidłowe zaznaczyć jednak należy, że dla zastosowania stawki podatku 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, niewystarczające jest posiadanie potwierdzenia dostawy przez samego kontrahenta, w sytuacji gdy w wyniku podjętych przez nią działań mogłaby otrzymać potwierdzenie dostawy od przewoźnika.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.