INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Nadleśnictwa przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2011 r. (data wpływu 29 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu korzystania z samochodu służbowego według stawek ustalonych przez Wnioskodawcę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia związanego z używaniem samochodu służbowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiada samochody firmowe, będące jego własnością. Są one przydzielane pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i wykonywane obowiązki. Korzystanie z samochodu firmowego polega na używaniu go do wszelkich podróży związanych z wykonywaniem czynności służbowych.

Wnioskodawca jest podstawową jednostką organizacyjną Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe ( PGL LP ). Swoim zasięgiem obejmuje teren o powierzchni około xxx ha, prowadząc na nim gospodarkę leśną. Zgodnie z zapisami § 4 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników PGL LP (PUZP), miejscem wykonywania pracy pracowników jest siedziba zakładu pracy (I grupa), z wyjątkiem pracowników zatrudnionych na stanowiskach: nadleśniczego, zastępcy nadleśniczego, inżyniera nadzoru i strażnika leśnego, dla których miejscem pracy jest teren nadleśnictwa (II grupa).

Pracownicy z I grupy wykonują swoje czynności wyłącznie w siedzibie zakładu pracy, podczas gdy pracownicy z II grupy wykonują swoje obowiązki zarówno w siedzibie zakładu pracy, jak również na terenie nadleśnictwa.

Nadleśnictwo zamierza ustalić miejsce garażowania samochodów służbowych, udostępnionych do użytkowania pracownikom, w miejscu ich zamieszkania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy po stronie pracowników wykonujących całość bądź część obowiązków wynikających z tytułu umów o pracę poza siedzibą zakładu pracy ( grupa II), nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia związany z garażowaniem samochodów w miejscu zamieszkania pracownika i czy w związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany, jako płatnik, do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych...
2. Czy pracownikom, którzy wykonują pracę tyko w siedzibie zakładu pracy (grupa I), w przypadku, gdy brak jest cen rynkowych, Wnioskodawca może określać dodatkowy przychód z tego tytułu na podstawie stawek wynikających z własnego zarządzenia ustalającego ceny, po jakich samochód firmowy może zostać wynajęty osobom trzecim...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. W odniesieniu do pytania nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, udostępnienie samochodu służbowego na przejazd z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy - pracownikom, którzy wykonują pracę tylko w siedzibie zakładu pracy, będzie stanowić nieodpłatne świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika, opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, na podstawie zapisów art. 9 ust. 1 oraz w związku z art. 11 ust. 1 i wyceniane w oparciu o art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.).

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się zgodnie z treścią ust. 2a:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Wycena bezpłatnych świadczeń, o której mowa w art. 11 ust. 2a pkt 4 opiera się o ustalenie ceny rynkowej świadczenia. W związku z tym, że przepisy ww. ustawy nie definiują, co należy rozumieć pod pojęciem ceny rynkowej, powszechne jest sięganie w tym zakresie do definicji z art. 19 ust. 3 ww. ustawy. Ta zaś zakłada, że cena rynkowa to cena stosowana w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

W sprawie określenia ceny rynkowej kilkakrotnie wypowiadał się natomiast NSA, który zdefiniował ją jako przeciętną cenę, jaką na danym terenie można uzyskać w przypadku sprzedaży rzeczy lub praw tego rodzaju (wyrok NSA z 17 czerwca 1993 r.). Cena przeciętna stanowi zaś wypadkową między cenami najwyższymi i najniższymi (wyrok NSA z 24 listopada 1993 r.).

Na terenie prowadzenia działalności przez Nadleśnictwo nie ma podmiotów świadczących usługi wynajmu samochodów w związku z czym, nie jest możliwe ustalenie ceny rynkowej tego rodzaju usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przypisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

W art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, jako właściciel samochodów firmowych, przydziela je pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i wykonywane obowiązki. Zgodnie z zapisami zawartymi w Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym Pracy dla pracowników, miejscem wykonywania pracy jest siedziba zakładu pracy (I grupa ). Wnioskodawca udostępnił do użytkowania tym pracownikom samochody służbowe, ponadto zamierza ustalić miejsce garażowania ww. samochodów w miejscu zamieszkania tych pracowników.

Na podstawie powołanych wyżej przepisów i przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że jeżeli pracownikowi, którego miejscem wykonywania obowiązków służbowych jest siedziba zakładu pracy, udostępniono do użytkowania samochód służbowy w celu dojazdu do oraz z siedziby zakładu pracy, oznacza to, że pracownik wykorzystuje samochód służbowy do celów osobistych, stanowi więc świadczenie nieodpłatne na rzecz pracownika.

Reasumując należy stwierdzić, iż udostępnienie samochodów służbowych i ustalenie miejsca garażowania ww. samochodów w miejscach zamieszkania pracowników, którzy wykonują pracę tylko w siedzibie zakładu pracy, będzie stanowić nieodpłatne świadczenie pracodawcy na rzecz tych pracowników, opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem, na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ustalenie wartości nieodpłatnego świadczenia winno nastąpić zgodnie z art. 11 ust 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych dotyczące przepisów prawa wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Z uwagi na powyższe przywołane wyroki sądów administracyjnych, nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. 3ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.