INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31.05.2011r. (data wpływu 13.06.2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wyłączenia z przychodów kwoty wynagrodzenia otrzymanego w przypadku sprzedaży wierzytelności przedawnionych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06.04.2011r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wyłączenia z przychodów kwoty wynagrodzenia otrzymanego w przypadku sprzedaży wierzytelności przedawnionych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Głównym przedmiotem działalności Sp. z o.o. (zwanej dalej Spółką) jest działalność w zakresie płatnej telewizji satelitarnej, czyli nadawanie sygnału telewizyjnego do klientów indywidualnych za pomocą nadajników satelitarnych. Klientami Spółki są przede wszystkim osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Jak wiele innych podmiotów gospodarczych także Spółka w prowadzonej działalności gospodarczej spotkała się z sytuacją, w której część klientów nie regulowała swoich należności za świadczone przez Spółkę usługi telewizyjne. W stosunku do takich osób Spółka we własnym zakresie podejmowała działania zmierzające do wyegzekwowania należności. Nie wszystkie jednak wierzytelności udało się Spółce wyegzekwować samodzielnie. W związku z tym Spółka sprzedała część wierzytelności, których sama nie mogła wyegzekwować, profesjonalnej firmie windykacyjnej. Sprzedane wierzytelności są przedawnione, w związku z czym Spółka uzyskała na skutek sprzedaży wynagrodzenie za sprzedane wierzytelności odpowiadające jedynie części nominalnej wartości tych wierzytelności. Spółka nie mogła sprzedać tych wierzytelności wcześniej z uwagi na stanowisko GIODO, które uznawało, że cesja wierzytelności konsumenckiej na firmę windykacyjną możliwa jest wyłącznie pod warunkiem zgody dłużnika.

Sprzedane wierzytelności Spółka uprzednio zarachowała do przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Z uwagi na fakt, iż Spółka dokonuje sprzedaży wierzytelności własnych, czynność taka jest dokumentowana notą obciążeniową. Z uwagi na fakt, iż sprzedane wierzytelności stanowiły wynagrodzenie za świadczenie usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, obejmowały one zarówno kwotę netto (zaliczoną przez Spółkę do przychodów podlegających opodatkowaniu), jak i podatek VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży wierzytelności przedawnionych, które Spółka uprzednio zaliczyła do przychodów podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, otrzymaną kwotę wynagrodzenia z tytułu tej sprzedaży Spółka ma prawo nie zaliczyć do przychodów podlegających opodatkowaniu...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Kwota otrzymana tytułem wynagrodzenia ze sprzedaży wierzytelności przedawnionych, uprzednio zaliczonych do przychodu podatkowego, nie powinna stanowić przychodu podatkowego Spółki.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT do kosztów podatkowych nie zalicza się „strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny”. Niniejszy wniosek nie dotyczy jednak możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych straty z tytułu sprzedaży wierzytelności. W ramach niniejszej interpretacji Spółka zainteresowana jest uzyskaniem odpowiedzi w zakresie braku obowiązku zaliczenia wynagrodzenia otrzymanego z tytułu sprzedaży wierzytelności przedawnionych do przychodów podlegających opodatkowaniu.

W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej, czyli wierzytelności powstałej w wyniku sprzedaży towarów lub usług, w praktyce dochodzi do zwrotu kwot należnych Spółce (spłaty zobowiązania należnego Spółce z tytułu sprzedaży towarów lub świadczenia usług), przy czym zwrotu tego nie dokonuje dłużnik, lecz podmiot nabywający wierzytelność. Fakt, iż to podmiot trzeci a nie dłużnik zwraca Spółce należność oznacza, że w tego typu przypadkach Spółka nie otrzyma 100% wartości wierzytelności, lecz jedynie jej część. Skoro więc w wyniku sprzedaży wierzytelności własnych dochodzi do częściowego zwrotu należności przysługujących Spółce z tytułu świadczenia usług - to konsekwentnie zwrot takich kwot nie powinien być traktowany jako przychód podatkowy. Przychód z tego tytułu (świadczenia usług) Spółka wykazała już raz w momencie świadczenia usług, z tytułu których powstały zbywane wierzytelności. Przeciwna interpretacja - zakładająca konieczność zarachowania wynagrodzenia z tytułu sprzedaży wierzytelności do przychodów podatkowych - prowadziłaby w praktyce do podwójnego opodatkowania tego samego przychodu. Pierwszy raz kwoty te podlegałyby bowiem opodatkowaniu w momencie sprzedaży (świadczenia) usług, z których powstały zbywane wierzytelności, drugi zaś raz w momencie sprzedaży samych wierzytelności. Z kolei ustawa o CIT nie dopuszcza do podwójnego opodatkowania tych samych dochodów, a wręcz przeciwnie, przewiduje szereg mechanizmów mających na celu wyeliminowanie takiego zjawiska.

Przedstawione powyżej stanowisko potwierdza także brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, zgodnie z którym do kosztów podatkowych nie zalicza strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny. Z przytoczonego przepisu wynika więc, że ustawodawca do kosztów podatkowych pozwala (pod pewnymi warunkami) zaliczyć stratę ze sprzedaży, a nie nominalną wartość sprzedawanej wierzytelności. Skoro więc do kosztów nie zalicza się wierzytelności odpowiadającej kwocie otrzymanego wynagrodzenia (a jedynie stratę na sprzedaży tej wierzytelności), to konsekwentnie wartości wynagrodzenia z tytułu sprzedaży tej wierzytelności nie zalicza się do przychodów podatkowych. Odmienna interpretacja zakładająca, że z jednej strony podatnik ma prawo do zaliczenia do kosztów jedynie straty na sprzedaży wierzytelności, a drugiej do przychodów powinien zaliczyć wartość wynagrodzenia otrzymanego od nabywcy - byłaby całkowicie nieprawidłowa, nielogiczna i sprzeczna z ustawą o CłT. Z powyższego wynika więc, że sprzedaż wierzytelności własnej powinna być dla potrzeb podatkowych pokazana wynikowo, czyli dla potrzeb podatkowych powinna być brana pod uwagę tylko i wyłącznie strata z tytułu sprzedaży wierzytelności - która pod pewnymi warunkami może być zaliczona do kosztów podatkowych. Z kolei kwota otrzymana od nabywcy wierzytelności powinna być traktowana jako zwrot należności z tytułu świadczenia usług - i tym samym neutralna podatkowo - czyli nie powinna być zaliczana ani do przychodów podatkowych, ani też do kosztów podatkowych.

Powyższe potwierdzają także znane Spółce interpretacje wydawane przez Ministra Finansów. Przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w piśmie z dnia 14 grudnia 2009 r. (nr ILPB3/423-809/09-2/ŁM), w którym wskazano, że „U zbywcy wierzytelności „własnej„ jeżeli wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, bowiem w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. Jednocześnie zbywca wierzytelności „własnej„ nie uwzględnia w kosztach uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wartości zbywanej wierzytelności zaliczonej do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ww. ustawy. Zatem transakcja taka w ujęciu podatkowym wykazywana jest wynikowo.” Identyczne stanowisko prezentuje także Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 14 grudnia 2010 r. (nr IPPB3/423-635/10-4/JB), czy też w interpretacji z dnia 12 listopada 2010 r. (nr IPPB3/423-578/10-2/JB). W obu pismach stwierdzono, że „U zbywcy wierzytelności „własnej „ jeżeli wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, bowiem w tym przypadku następu/e jedynie spłata należności zaliczonej wcześniej do przychodów.” Konsekwentnie, w przypadku sprzedaży wierzytelności własnej Spółka nie powinna zaliczyć do przychodów podlegających opodatkowaniu wynagrodzenia ze sprzedaży wierzytelności przedawnionych i jednocześnie nie zaliczać do kosztów podatkowych wartości sprzedawanej wierzytelności. Dla potrzeb podatkowych znaczenie ma jedynie strata z tytułu sprzedaży tej wierzytelności, która pod pewnymi warunkami może być zaliczona do kosztów podatkowych (niniejszy wniosek nie dotyczy jednak tej kwestii).

Nie ma również znaczenia, że wynagrodzenie uzyskane przez Spółkę z tytułu sprzedaży wierzytelności obejmuje także podatek VAT zawarty w cenie sprzedawanych towarów i usług. Skoro bowiem wynagrodzenie z tytułu sprzedaży wierzytelności w istocie stanowi częściowy zwrot należności to zwrócony podatek od towarów i usług, który Spółka uiściła na rzecz Skarbu Państwa też nie powinien być traktowany jako przychód podatkowy. Jeżeli bowiem wynagrodzenie za usługi uregulowane bezpośrednio przez dłużnika nie powoduje zaliczenia otrzymanego podatku VAT do przychodów (zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT), to także w sytuacji gdy należność zwraca Spółce nabywca wierzytelności - część wierzytelności przypadająca na podatek VAT nie powinien być przychodem podatkowym Spółki. Stanowisko to potwierdza także art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się „zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów”. Zapłacony na rzecz Skarbu Państwa podatek VAT od wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług, które obecnie jest przedmiotem cesji jest niewątpliwie wydatkiem niezaliczanym do kosztów podatkowych. Konsekwentnie, w myśl przytoczonego powyżej art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT zwrot takiego wydatku nie powinien być przychodem podatkowym. Dla prawidłowości przedstawionego powyżej stanowiska Spółki nie ma znaczenia, czy wierzytelność jest przedawniona, czy też okres jej przedawnienia jeszcze nie upłynął. Żaden przepis prawa nie wskazuje, że w przypadku sprzedaży wierzytelności nieprzedawnionej wynagrodzenie otrzymane od nabywcy nie jest przychodem, zaś w sytuacji, gdy przedmiotem sprzedaży jest wierzytelność przedawniona wynagrodzenie otrzymane od nabywcy jest przychodem. Konsekwentnie, z punktu widzenia przychodów Spółki nie ma znaczenia, czy zbywane wierzytelności są przedawnione, czy też są nieprzedawnione. W obu przypadkach wynagrodzenie otrzymane od nabywcy wierzytelności nie powinno stanowić przychodu podatkowego Spółki.

Reasumując, w związku ze sprzedażą wierzytelności przedawnionych, obejmujących zarówno kwotę netto jak i kwotę podatku VAT, które to wierzytelności Spółka uprzednio zaliczyła do przychodów podatkowych w oparciu o art. 12 ust. 3 ustawy o CIT - wartość otrzymanego od nabywcy wynagrodzenia z tytułu sprzedaży wierzytelności nie powinna być zaliczana do przychodów podatkowych, lecz jako zwrot należności Spółki z tytułu świadczenia usług - powinna być neutralna podatkowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.