INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1549/10 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 13 czerwca 2011 r.) - stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2009 r. (data wpływu 04 grudnia 2009 r.), uzupełnionym na wezwanie tut. Organu z dnia 1 marca 2010 r. (skutecznie doręczone w dniu 3 marca 2010 r.) w dniu 5 marca 2010 r. (data wpływu 9 marca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług porad prawnych świadczonych przez adwokata nieodpłatnie na rzecz osób niezamożnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 grudnia 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług porad prawnych świadczonych przez adwokata nieodpłatnie na rzecz osób niezamożnych. Wniosek uzupełniony został w dniu 05 marca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako adwokat wykonuje zawód w ramach prowadzonej przez siebie kancelarii adwokackiej od listopada 2008 roku. Usługi świadczy w pełnym zakresie przewidzianym przez ustawę prawo o adwokaturze (patrz art. 4 ustawy, tekst jednolity: Dz. U. 2009 r. Nr 146 poz. 1188). Poza pracą w kancelarii - jednego, wybranego dnia w miesiącu, poza siedzibą kancelarii, Wnioskodawca udziela przez 2-3 godziny, także prostych porad prawnych osobom niezamożnym, głównie emerytom, rencistom lub studentom. Porady dotyczą w zasadzie wyłącznie, wskazania praw i obowiązków, które przysługują danej osobie oraz możliwości podjęcia stosownych kroków prawnych w danej sprawie. Nie obejmują tworzenia czy też redagowania pism procesowych lub innych czynności. Wymienione osoby składają pisemne oświadczenie w trybie § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002, nr 163, poz.1348), które dotyczy sytuacji majątkowej lub rodzinnej klienta uniemożliwiającej im poniesienie kosztów honorarium adwokackiego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługa, świadczona poza siedzibą kancelarii, w postaci prostej porady prawnej świadczona na rzecz osób niezamożnych, które złożą pisemne oświadczenie w trybie § 3 ust 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002, nr 163, poz. 1348), stanowi dla Wnioskodawcy osobiście lub kancelarii Wnioskodawcy przychód, który należy opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz czy jest taka usługa opodatkowana podatkiem VAT...

Pytanie odnosi się do zdarzeń przyszłych.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca w zakresie podatku od towarów i usług wyraził zdanie, iż należy wskazać na art. 5 tej ustawy, który stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega co do zasady odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Nieodpłatne świadczenie usług traktuje się na równi z odpłatnym świadczeniem usług tylko w niektórych przypadkach. Kwestię tę reguluje przepis art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Nieodpłatne świadczenie usług (w tym także bezpłatne porady prawne) co do zasady nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z tymi usługami, a ich wykonanie związane jest z prowadzeniem przedsiębiorstwa podatnika. W przeciwnym wypadku nieodpłatne świadczenie usług traktuje się jak odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powyższe rozwiązanie przyjęte w przepisach o podatku od towarów i usług wynika z podstawowych zasad podatku, na których opiera się system podatku VAT, tj. powszechności opodatkowania i neutralności, jak i z samej istoty tego podatku polegającej na opodatkowaniu konsumpcji - podkreślił resort finansów w cytowanej wyżej odpowiedzi na interpelacją poselską. Odstąpienie od obowiązku naliczenia podatku należnego w sytuacji, gdy podatnik odliczył podatek naliczony przy nabyciu towarów lub usług związanych z nieodpłatnym świadczeniem usług (np. pomocy prawnej) oznaczałoby, że faktycznie konsumpcja nie byłaby obciążona tym podatkiem, a to stałoby w sprzeczności ze wskazanymi wyżej zasadami i konstrukcją podatku od towarów i usług. Reasumując, z przepisów o podatku od towarów i usług wynika, że czynności nieodpłatne - w tym również świadczenie usług prawnych bez wynagrodzenia - nie są co do zasady objęte opodatkowaniem podatkiem VAT, jeżeli podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z tą usługą.

Wnioskodawca podkreśla, iż niezależnie od powyższego, stosowanie do § 3 ust. 2 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w przypadkach szczególnie uzasadnionych, gdy przemawia za tym sytuacja majątkowa lub rodzinna klienta albo rodzaj sprawy, adwokat może ustalić stawkę opłaty niższą niż stawka minimalna albo zrezygnować z opłaty w całości. Skoro zostanie ustalone, iż dyspozycja normy § 3 ust. 2 cyt. rozporządzenia zostanie wypełniona to niezasadnym jest opodatkowanie takiej usługi (skoro rezygnację z pobrania honorarium przewiduje ustawodawca), tym bardziej, iż faktyczny (ekonomiczny) ciężar podatku - wbrew ogólnym zasadom konstrukcyjnym systemu VAT, spoczął by na usługodawcy (nie-konsumencie), który w tym przypadku, nie kieruje się chęcią osiągnięcia zysku (non-profit). Ponadto Wnioskodawca zaznaczył, iż konieczność opodatkowania wskazanych ustnych porad prawnych spowoduje, iż przestanie ich udzielać z oczywistych względów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz w art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z tym, pismem z dnia 01 marca 2010 r., znak: IPPP1-443-1285/09-2/BS, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku w zakresie podatku od towarów i usług bez rozpatrzenia.

Przedmiotowe wezwanie dotyczyło uzupełnienia wniosku z dnia 30 listopada 2009 r. poprzez:

1. uiszczenie opłaty w wysokości 40,00 zł, z uwagi na fakt, iż przedmiotowy wniosek dotyczył zdarzenia przyszłego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz zdarzenia przyszłego w zakresie podatku od towarów i usług natomiast opłata została uiszczona w kwocie 40,00 zł, tj. w wysokości odpowiadającej jednemu zdarzeniu przyszłemu,
2. wyczerpujące przedstawienie stanu faktycznego,
3. przedstawienie własnego stanowiska w sprawie.
   
   

Niniejsze wezwanie doręczono Stronie w dniu 03.03.2010 r.

W dniu 5.03.2010 r. (data wpływu 09.03.2010 r.) Wnioskodawca złożył uzupełnienie wniosku, w którym podał co następuje:

W opłaconym (40 zł) wniosku z dnia 30 listopada 2009 roku Wnioskodawca przedstawił wyczerpująco jeden stan faktyczny, polegający na świadczeniu bezpłatnych usług - udzielania porad prawnych poza miejscem wykonywania zawodu osobom ogólnie rzecz biorąc niezamożnym. Do rzeczonego stanu faktycznego Wnioskodawca przedstawił dwa pytania, a mianowicie o skutki w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz podatku od wartości dodanej (VAT). Tym samym żądanie od Wnioskodawcy dodatkowej opłaty w wysokości 40 zł jest nieuzasadnione, gdyż bezsporne jest, iż Wnioskodawca przedstawił jeden stan faktyczny podlegający ocenie Organu, natomiast postawił dwa pytania, co nie jest równoznaczne wystąpieniem „odrębnego stanu faktycznego” w rozumieniu art. 14 f § 2 o.p.

W odniesieniu do braku nr 3, Wnioskodawca poinformował, iż stoi na stanowisku, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie wywołują - na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług - obowiązku podatkowego, tak samo jak na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powodują powstania przychodu (interpretacja indywidualna MF z dnia 17 lutego 2010 roku, IPPB2/415-746/09-2/MK1).

W odniesieniu do braku nr 2, Wnioskodawca poinformował, iż przedmiotowe usługi są związane z prowadzonym przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwem (o czym niżej) oraz nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami w całości. Zdaniem Wnioskodawcy udzielanie porad prawnych pro bono, za którą adwokat nie pobiera wynagrodzenia, nie podlega VAT. Nie jest to bowiem odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Nie dochodzi też do nabycia żadnych towarów ani usług związanych z tą obroną, nie ma więc mowy o obniżeniu podatku należnego. Podobne stanowisko w tej sprawie zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu (nr ILPP1/443-488/07-2/MT) w której przyznał rację adwokatowi udzielającego pomocy prawnej nieodpłatnie. Przypomniał, że zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT nieodpłatne świadczenie usług traktuje się jako odpłatne, jeśli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami. Opodatkowaniu VAT podlegają więc co do zasady tylko te usługi pro bono, w związku z którymi świadcząca je osoba może odliczyć podatek naliczony zawarty w zakupach. Poza tym usługi te nie mogą być związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Jeśli więc Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z nieodpłatnym świadczeniem usług, to czynności te nie podlegają VAT.

Wnioskodawca wskazał także, mimo, iż dotyczy to nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, ale w niniejszej sprawie winien być także zastosowany utrwalony w orzecznictwie NSA pogląd, że przekazanie po dniu 1 czerwca 2005 r. przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem nie stanowi dostawy towarów w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów. Por. wyroki z dnia 13 marca 2008 r., I FSK 600/07 (LEX nr 371671), z dnia 28 czerwca 2008 r., I FSK 743/07 (LEX nr 468860), z dnia 24 września 2008 r., I FSK 922/08 (LEX nr 514943), oraz wyrok składu siedmiu sędziów z dnia 23 marca 2009 r. I FPS 6/08 (ONSAiWSA 2009, nr 4, poz. 61). Co ważne nie zapadł żaden wyrok NSA zawierający inne stanowisko w tym zakresie.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że nie bez znaczenia jest także fakt, iż taka działalność poza realizacją misji do jakiej została powołana Adwokatura RP, jest swoistą promocją kancelarii i wpływa na zwiększenie świadomości co do zakresu (i jakości) świadczonych przez Wnioskodawcę usług oraz miejsca wykonywania zawodu, a w konsekwencji także przychodów kancelarii. Jak zasadnie wskazuje się w orzecznictwie sądów administracyjnych związek pomiędzy świadczonymi usługami a funkcjonowaniem przedsiębiorstwa występuje w przypadku podejmowania działań mających na celu poprawę sytuacji przedsiębiorstwa i rozwój jego działalności, w szczególności w przypadku świadczenia usług (lub przekazania towarów) mającego na celu kształtowanie korzystnego wizerunku przedsiębiorstwa wśród potencjalnych klientów lub dystrybutorów produktów i usług oferowanych przez przedsiębiorstwo, zwiększenie sprzedaży, a w konsekwencji osiąganych zysków, czy też związanie potencjalnego usługobiorcy (lub odbiorcy towarów) z firmą.

W związku z powyższym w dniu 12 marca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał postanowienie Nr IPPP1-443-1285/09-4/BS o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia z uwagi na to, iż Wnioskodawca nie uzupełnił w terminie braków formalnych wniosku (dodatkowej opłaty, o której mowa w punkcie 1 wezwania), na wezwanie Organu z dnia 01.03.2010 r. nr IPPP1-443-1285/09-2/BS.

Postanowienie zostało doręczone Stronie w dniu 17 marca 2010 r.

Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych sprawa została rozpatrzona odrębnie – interpretacja z dnia 17.02.2010 r., znak: IPPB2/415-746/09-2/MK1.

W dniu 17 marca 2010 r. (data wpływu 19 marca 2010 r.) Strona złożyła zażalenie na postanowienie z dnia 12 marca 2010 r. znak: IPPP1-443-1285/09-4/BS.

W wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w zażaleniu, w dniu 21 kwietnia 2010 r. wydano postanowienie, znak IPPP1-443-1285/09-6/BS, w którym utrzymano w mocy postanowienie z dnia 12 marca 2010 r., znak IPPP1-443-1285/09-4/BS stwierdzając brak podstaw do jego zmiany.

Postanowienie zostało skutecznie doręczone Stronie w dniu 27 kwietnia 2010 r.

Postanowienie to było przedmiotem skargi Strony. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1549/10 uchylono zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie z dnia 12 marca 2010 r. nr IPPP1-443-1285/09-4/BS stwierdzając, że uchylone postanowienia nie mogą być wykonane w całości.

W cyt. orzeczeniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, stwierdził, iż wprawdzie Skarżący w swoim wniosku w stosownej rubryce zakreślił jednocześnie zarówno kwadrat odnoszący się do zaistniałego stanu faktycznego jak również zdarzenia przyszłego, a ponadto we wniosku wspominał, iż pytanie nr 1 odnosi zdarzeń przyszłych, natomiast z treści opisu zawartego w rubryce 50 formularza wniosku wynika jednak dosyć jednoznacznie, że dotyczy on do zaistniałego stanu faktycznego (wyjaśnienie tych nieścisłości mogło być ewentualnie dodatkowym elementem wezwania przez Ministra Finansów) - jednakże w ocenie Sądu, nie ulega wątpliwości, iż wbrew twierdzeniu Ministra Finansów, we wniosku przedstawiony tylko jeden stan faktyczny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w przedmiotowym wyroku wskazał, że okoliczność, iż Skarżący przedstawiając własne stanowisko prosił we wniosku o ocenę tego stanu faktycznego zarówno pod kątem przepisów dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych, jak również uregulowań normujących podatek od towarów i usług, zdaniem Sądu, nie sprawia, iż mamy do czynienia, jak utrzymuje Minister Finansów, z dwoma odrębnymi stanami faktycznymi (zdarzeniami przyszłymi) - jednym w zakresie podatku dochodowego i drugim w zakresie podatku od towarów i usług.

Stan faktyczny był bowiem tylko jeden, lecz miał zostać oceniony według dwóch regulacji prawnych, zawartych w dwóch odrębnych ustawach podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, to każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 ustawy oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ustawy. Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jako odpłatne świadczenie usług.

Z powyższego wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług muszą być spełnione łącznie dwa warunki, a mianowicie:

1. brak związku świadczonych usług z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem,
2. istnienie prawa podatnika do odliczenia w całości lub w części podatku naliczonego związanego ze świadczonymi usługami.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jako adwokat wykonuje zawód w ramach prowadzonej przez siebie kancelarii adwokackiej od listopada 2008 roku. Poza pracą w kancelarii - jednego, wybranego dnia w miesiącu, poza siedzibą kancelarii, Wnioskodawca udziela przez 2-3 godziny, także prostych porad prawnych osobom niezamożnym, głównie emerytom, rencistom lub studentom. Porady dotyczą w zasadzie wyłącznie, wskazania praw i obowiązków, które przysługują danej osobie oraz możliwości podjęcia stosownych kroków prawnych w danej sprawie. Nie obejmują tworzenia czy też redagowania pism procesowych lub innych czynności. Wymienione osoby składają pisemne oświadczenie w trybie § 3 ust 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002, nr 163, poz.1348), które dotyczy sytuacji majątkowej lub rodzinnej klienta uniemożliwiającej im poniesienie kosztów honorarium adwokackiego. Wnioskodawca wskazał, iż nie bez znaczenia jest także fakt, iż taka działalność poza realizacją misji do jakiej została powołana Adwokatura RP, jest swoistą promocją kancelarii i wpływa na zwiększenie świadomości co do zakresu (i jakości) świadczonych przez Wnioskodawcę usług oraz miejsca wykonywania zawodu, a w konsekwencji także przychodów kancelarii.

Przez usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć, że są one wykonywane w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podmiotu, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa.

Z opisu sprawy wynika, iż świadczenie powyższych usług w postaci udzielania przez Wnioskodawcę przez 2-3 godziny jednego, wybranego dnia w miesiącu, poza siedzibą kancelarii prostych porad prawnych osobom niezamożnym, głównie emerytom, rencistom lub studentom, przynosi korzyści Wnioskodawcy, poprzez promocję kancelarii, zwiększenie świadomości co do zakresu (i jakości) świadczonych przez Wnioskodawcę usług oraz miejsca wykonywania zawodu, a w konsekwencji także przychodów kancelarii.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie, świadczenie nieodpłatnej pomocy prawnej na rzecz osób niezamożnych, mające na celu budowanie pozytywnego wizerunku kancelarii poprzez zwiększenie świadomości co do zakresu (i jakości) świadczonych przez Wnioskodawcę usług oraz miejsca wykonywania zawodu, a w konsekwencji także przychodów kancelarii prowadzonej przez Wnioskodawcę jest związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Zatem, przedmiotowe świadczenie – jako niespełniające dyspozycji art. 8 ust. 2 ustawy – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.