INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2011 r. (data wpływu 25 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za eksport i możliwości zastosowania 0% stawki podatku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2011 r. złożono wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za eksport i możliwości zastosowania 0% stawki podatku.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka dokonała wywozu wyrobów z terytorium Polski poza granicę UE (do Norwegii) za pośrednictwem spedytora, na warunkach Incoterms Ex Works. Odpowiedzialność za towar, gestia transportowa oraz formalności związane z odprawą celną spoczywały na spedytorze. Towar został odebrany przez podmiot przez niego podnajęty, na dowód czego Spółka posiada kserokopię listu przewozowego CMR, w którym określony jest przewoźnik, numer rejestracyjny pojazdu, miejsce odbioru i dostawy oraz specyfikacja towarów. Na żadnym etapie transportu towary nie były magazynowane, rozładowywane, czy przeładowywane. Na fakt ten jednoznacznie wskazuje identyfikacja środka transportu na liście przewozowym, kserokopii karty 3 SAD oraz deklaracji importowej kontrahenta norweskiego – ten sam numer rejestracyjny pojazdu. Procedura eksportu realizowana na warunkach EX Works została rozpoczęta w momencie podjęcia towarów przez spedytora z magazynu Spółki. Spedytor dokonał odprawy celnej w urzędzie wywozu, którym był urząd celny w Szwecji. W miesiącu sprzedaży oraz w miesiącu następnym Spółka nie otrzymała potwierdzenia wywozu wyrobów przez właściwy urząd celny określony w przepisach celnych. W związku z powyższym w miesiącu sierpniu 2007 r. przedmiotowa sprzedaż została uznana za sprzedaż krajową i opodatkowana stawką 22%. Spółka zwróciła się do polskiego urzędu celnego z prośbą o potwierdzenie wywozu wyrobów poza terytorium Wspólnoty. W dniu 2 maja 2008 r. otrzymała odpowiedź od polskiego urzędu celnego, iż wyroby te nie zostały zgłoszone do odprawy celnej w polskim urzędzie celnym, natomiast zgłoszenia dokonano w szwedzkim urzędzie celnym i do niego należy wystąpić o uzyskanie potwierdzenia wywozu. Celem udokumentowania wywozu przedmiotowych wyrobów Spółka zgromadziła następujące dokumenty:

• zgłoszenie celne dokonane w szwedzkim urzędzie celnym, nie potwierdzone,
• deklarację importową kontrahenta norweskiego,
• potwierdzenie zapłaty za dostarczony towar.

Na podstawie ww. dokumentów szwedzki urząd celny, w dniu 16 marca 2011 r., potwierdził wywóz wyrobów poza terytorium Wspólnoty, dokonując podstemplowania kserokopii karty 3 dokumentu SAD.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka powinna zastosować stawkę podatku 0% do sprzedaży wyrobów, która miała miejsce w lipcu 2007 r. i wykazać tę sprzedaż jako eksport wyrobów w deklaracji VAT-7 za marzec 2011 r., t.j. w miesiącu, w którym otrzymała od szwedzkiego urzędu celnego potwierdzenie wywozu wyrobów poza terytorium Wspólnoty.

Zdaniem Wnioskodawcy, powołującego treść art. 2 pkt 8 ustawy, w przedmiotowej sprawie potwierdzenie wywozu wyrobów poza terytorium Wspólnoty przez szwedzki urząd celny jest wystarczające do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% i uznania opisanej sprzedaży wyrobów za eksport w myśl ww. przepisu.

Spółka stwierdziła, że według art. 41 ust. 6 ustawy ustawodawca dał podatnikom możliwość zastosowania 0% stawki podatku pod warunkiem posiadania dokumentu potwierdzającego wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, a w przypadku, gdy podatnik nie dotrzyma terminów określonych w art. 41 ust. 6 i 7 zastosowanie do eksportu mają stawki podatku właściwe dla dostawy tych towarów w kraju.

Spółka wskazała, że w przedstawionym stanie faktycznym nie posiadała stosownego dokumentu potwierdzającego wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty w miesiącu dokonania sprzedaży oraz w miesiącu następnym, stąd zastosowała stawkę podatku właściwą dla dostawy tych towarów w kraju, zgodnie z zapisem art. 41 ust. 7 i odpowiednio wykazała tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3. W związku z tym, że w dniu 16 marca 2011 r. Otrzymała dokument (kserokopię karty 3 SAD z oryginalną pieczątką urzędu celnego) potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, zamierza dokonać korekty deklaracji VAT-7 za miesiąc, w którym otrzymała ww. potwierdzenie i wykazać przedmiotową transakcję jako eksport towarów, stosując stawkę podatku w wysokości 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów.

Eksportem towarów - w świetle obowiązującego od dnia 1 czerwca 2005 r. do dnia 30 listopada 2008 r. brzmienia art. 2 pkt 8 ustawy - jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych, wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ust. 1 pkt 1-4, jeżeli wywóz jest dokonywany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia łodzi rekreacyjnych oraz prywatnych statków powietrznych lub innych prywatnych środków transportu (...).

Brzmienie ww. przepisu obowiązujące od dnia 1 stycznia 2011 r. jest tożsame, przy czym pojęcie „Wspólnoty” zostało zastąpione pojęciem „Unii Europejskiej”.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym w 2007 r.), przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Według ust. 3 tego artykułu, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego.

Zgodnie z ust. 4 pkt 4 ww. artykułu, przemieszczenie towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika, pod warunkiem że podatnik posiada dokument celny potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium kraju, jeżeli wywóz z terytorium Wspólnoty jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Dla niektórych czynności ustawodawca przewidział stawki preferencyjne. Dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz eksportu towarów umożliwił – przy spełnieniu wymaganych warunków - zastosowanie stawki w wysokości 0%.

Według art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do ust. 4 tego artykułu, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a), stawka podatku wynosi 0%.

Zgodnie z ust. 6 tego artykułu (w brzmieniu obowiązującym w 2007 r.), stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty.

Według ust. 7 ww. artykułu, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

W świetle ust. 8 cyt. artykułu, przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu.

Otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument (ust. 9 przedmiotowego artykułu w brzmieniu obowiązującym w 2007 r.).

Brzmienie powyższych przepisów od dnia 1 stycznia 2011 r. jest tożsame, przy czym pojęcie „Wspólnoty” zostało zastąpione pojęciem „Unii Europejskiej”.

Warunki sprzedaży dotyczące transakcji handlowych określone są w Międzynarodowych Regułach Handlu Incoterms 2000, które dzielą koszty i odpowiedzialność pomiędzy nabywcę i sprzedawcę oraz odzwierciedlają rodzaj uzgodnionego transportu. Zawarte w powyższych Regułach warunki wywozu Ex Works, polegają na tym, że eksporter wystawia towar importerowi w miejscu jego wyprodukowania i nie ponosi przy tym żadnych kosztów związanych z transportem, czy ubezpieczeniem.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka dokonała transakcji sprzedaży towarów dla kontrahenta z Norwegii. Wywozu dokonała firma spedycyjna na swoją odpowiedzialność. Towar został odebrany przez podmiot przez nią podnajęty, na dowód czego Spółka posiada kserokopię listu przewozowego CMR, w którym określony jest przewoźnik, numer rejestracyjny pojazdu, miejsce odbioru i dostawy oraz specyfikacja towarów. Na żadnym etapie transportu towary nie były magazynowane, rozładowywane, czy przeładowywane, na co wskazuje identyfikacja środka transportu na liście przewozowym, kserokopii karty 3 SAD oraz deklaracji importowej kontrahenta norweskiego – ten sam numer rejestracyjny pojazdu. Procedura eksportu realizowana na warunkach Ex Works została rozpoczęta w momencie podjęcia towarów przez spedytora z magazynu Spółki. Spedytor dokonał odprawy celnej w urzędzie wywozu, którym był urząd celny w Szwecji. W miesiącu sprzedaży oraz w miesiącu następnym Spółka nie otrzymała potwierdzenia wywozu wyrobów przez właściwy urząd celny określony w przepisach celnych, w związku z czym w sierpniu 2007 r. przedmiotowa sprzedaż została uznana za krajową i opodatkowana stawką 22%. Spółka zwróciła się do polskiego urzędu celnego z prośbą o potwierdzenie wywozu wyrobów poza terytorium Wspólnoty, na którą w dniu 2 maja 2008 r. otrzymała odpowiedź, iż wyroby te nie zostały zgłoszone do odprawy celnej w polskim urzędzie celnym, gdyż zgłoszenia dokonano w szwedzkim urzędzie celnym i do niego należy wystąpić o uzyskanie potwierdzenia wywozu. Na podstawie zgromadzonych przez Spółkę dokumentów szwedzki urząd celny w dniu 16 marca 2011 r. potwierdził wywóz wyrobów poza terytorium Wspólnoty, dokonując podstemplowania kserokopii karty 3 dokumentu SAD.

Na tle powyższego stanu faktycznego Spółka powzięła wątpliwość, czy po otrzymaniu opisanego potwierdzenia wywozu poza terytorium Wspólnoty, może uznać przedmiotową sprzedaż jako eksport i dokonać korekty tej transakcji w deklaracji za miesiąc, w którym otrzymała ten dokument.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne, należy stwierdzić, że ww. dostawy nie można było uznać za eksport, gdyż wywóz towarów nie nastąpił z terytorium kraju bezpośrednio poza obszar Wspólnoty, a Spółka nie dysponowała dokumentem celnym potwierdzającym rozpoczęcie procedury wywozu towarów na terytorium Polski. Przedmiotowa dostawa nie stanowiła również wewnątrzwspólnowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż była dokonana na rzecz podmiotu niezidentyfikowanego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium UE. Transakcja nie spełniała również przesłanek do uznania jej za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy. Zatem Spółka postąpiła prawidłowo uznając tę transakcję jako krajową i opodatkowując ją 22% stawką podatku.

Skoro dokonana dostawa nie stanowiła eksportu w rozumieniu przepisów ustawy, to kwalifikacji tej nie zmienia fakt otrzymania przez Spółkę kopii dokumentu SAD 3, potwierdzonej pieczęcią szwedzkiego urzędu celnego, z której nie wynika, że procedura wywozu została rozpoczęta w Polsce. Wobec powyższego Spółka nie może dokonać korekty i wykazać tej transakcji ze stawką 0%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.