INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2011r. (data 13 lipca 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 października 2011r. (data wpływu 7 października 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na dostawę garaży w ramach całego przedmiotu dostawy obejmującego lokal mieszkalny wraz z wszystkimi częściami składowymi, tj. z odpowiadającym mu udziałem w gruncie i w nieruchomości wspólnej oraz przynależnymi do tego lokalu pomieszczeniami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2011r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 7 października 2011r. (data wpływu 7 października 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na dostawę garaży w ramach całego przedmiotu dostawy obejmującego lokal mieszkalny wraz z wszystkimi częściami składowymi, tj. z odpowiadającym mu udziałem w gruncie i w nieruchomości wspólnej oraz przynależnymi do tego lokalu pomieszczeniami.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach realizowanego przedsięwzięcia inwestycyjnego Wnioskodawca (dalej również Spółka) zamierza dokonać sprzedaży lokali mieszkalnych w wybudowanym przez niego budynku wielorodzinnym. Są to mieszkania o powierzchni nieprzekraczającej 150 m². W piwnicach budynku znajdują się garaże. Mają one postać wyodrębnionych fizycznie pomieszczeń zamykanych bramą. Garaże nie stanowią aktualnie odrębnych nieruchomości, tj. nie został im nadany status samodzielnych lokali.

Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży garaży wraz z lokalami mieszkalnymi. Przedmiotem transakcji będą więc lokale mieszkalne jako rzecz główna wraz z odpowiadającym im udziałem w gruncie i w nieruchomości wspólnej oraz z przynależącymi do danego lokalu pomieszczeniami jak garaż czy piwnica, będącymi częściami składowymi danego lokalu mieszkalnego. Transakcja zostanie objęta w całości jednym aktem notarialnym, jako jeden przedmiot sprzedaży.

Dodatkowo w piśmie z dnia 7 października 2011r. Wnioskodawca dodał:

• W budynku realizowanym przez Wnioskodawcę jest więcej mieszkań niż garaży. Część mieszkań zostanie sprzedana zatem wraz z garażem, a część bez garaży. Wszystkie garaże w budynku będą jednak pomieszczeniami przynależnymi do mieszkań. W żadnym wypadku garaże nie zostaną sprzedane odrębnie od mieszkań.
• Zapytanie Wnioskodawcy dotyczy zdarzenia przyszłego tzn. garaże jeszcze nie zostały wyodrębnione. Natomiast po zakończeniu budowy Spółka złoży wnioski do Urzędu Miasta Wydziału Architektury i Urbanistyki o stwierdzenie samodzielności mieszkań wraz z przynależnymi piwnicami i garażami. Spółka nie będzie wnioskować o stwierdzenie samodzielności garaży – nie ma takiej potrzeby, ponieważ nie będą one przedmiotem własności odrębnej od własności mieszkań. Skutkiem złożonych przez Spółkę wniosków będzie więc otrzymanie zaświadczeń stwierdzających samodzielność lokali mieszkalnych wraz z pomieszczeniami przynależnymi tj. garażem i piwnicą.
• W notarialnym akcie sprzedaży zostanie sprzedane mieszkanie łącznie z pomieszczeniami przynależnymi, tj. piwnicą i garażem lub samą piwnicą. Jak zostało bowiem wskazane wcześniej, w budynku jest więcej mieszkań niż garaży, w związku z czym nie każde mieszkanie będzie miało przynależny garaż.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Według jakich stawek podatku od towarów i usług należy opodatkować sprzedaż garaży w przedstawionym stanie faktycznym...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż garaży powinna być opodatkowana według obniżonej 8% stawki podatku od towarów i usług (dalej: "VAT), mającej zastosowanie do całego przedmiotu sprzedaży, obejmującego lokal mieszkalny wraz z wszystkimi częściami składowymi, tj. z odpowiadającym mu udziałem w gruncie i w nieruchomości wspólnej oraz przynależnymi do tego lokalu pomieszczeniami, tj. garażem i piwnicą.

UZASADNIENIE

1.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: "ustawa o VAT) obniżoną stawkę podatku VAT, o której mowa w ust. 2 powyższego artykułu, wynoszącą obecnie 8%, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodemizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez „budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym" rozumie się, zgodnie z art. 41 ust. 12a i 12b ustawy o VAT, obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w powyższym nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy o VAT).

Art. 2 pkt 12 ustawy o VAT zawiera definicję pojęcia „obiekty budownictwa mieszkaniowego", zgodnie z którą są to „budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11. Dział 11 Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych obejmuje:

• budynki mieszkalne jednorodzinne (PKOB 111),
• budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkanlowe (PKOB 112),
• budynki zbiorowego zamieszkania (PKOB 113).
  
  

2.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym przedmiotem sprzedaży mają być lokale mieszkalne w wielorodzinnym budynku mieszkaniowym. Lokale takie stanowią „części obiektów budownictwa mieszkaniowego w sensie powyższych przepisów. Z uwagi na to, że powierzchnia tych lokali nie będzie przekraczać 150 m², można je w całości zaliczyć do „budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym", o którym mowa w art. 2 ust. 12 ustawy o VAT. Na podstawie art. 42 ust. 2 w zw. z ust. 12 ustawy o VAT sprzedaż tego rodzaju mieszkań będzie zatem objęta preferencyjną stawką podatku VAT, wynoszącą obecnie 8%.

Wedle oceny Wnioskodawcy, powyższa obniżona 8% stawka podatku VAT będzie miała zastosowanie do całej transakcji sprzedaży, której przedmiotem będzie lokal mieszkalny wraz z wszystkimi częściami składowymi, tj. z udziałem w gruncie i w nieruchomości wspólnej oraz przynależnymi do tego lokalu pomieszczeniami jak garaż i piwnica. Przedmiot tej transakcji (tj. lokal mieszkalny wraz z wszystkimi częściami składowymi) będzie bowiem stanowić „część obiektu budownictwa mieszkaniowego zaliczaną do „budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym" w rozumieniu powołanych wyżej przepisów. W szczególności garaż, stanowiący część składową lokalu mieszkalnego, nie może być traktowany jako odrębny lokal użytkowy.

3.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia lokalu mieszkalnego ani lokalu użytkowego. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, należy w tej kwestii posiłkować się definicją zawartą w ustawie z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (Dz. U. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.; dalej: ustawa o własności lokali). Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest „wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne."

Art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali stanowi z kolei, że „do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi"."

Powyższy przepis potwierdza, że jeśli z danym lokalem są funkcjonalnie związane takie pomieszczenia jak garaż, piwnica, strych czy komórką są one częściami składowymi tego lokalu, a nie odrębnymi lokalami. Zgodnie z art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Powyższe prowadzi do wniosku, że jeżeli przedmiotem dostawy jest samodzielny lokal mieszkalny wraz z jego częściami składowymi, takimi jak garaż, strych, piwnica czy komórka, wówczas mamy do czynienia z jednym przedmiotem dostawy. Do całego przedmiotu dostawy należy w takim przypadku zastosować jedną stawkę podatku, właściwą dla rzeczy głównej, którą będzie lokal mieszkalny.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 listopada 2010 roku, I FSK 1931/09, uznał, iż „nie można dzielić przedmiotu sprzedaży na poszczególne składniki tylko i wyłącznie z przyczyn leżących po stronie przepisów podatkowych (możliwość zastosowania różnych stawek podatku), skoro przepisy cywilnoprawne traktują taki przypadek jako jeden przedmiot sprzedaży".

Identyczne stanowisko wyraził Wojewódzki Sad Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 21 września 2010 roku, I SA/Rz 395/10, a także Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach: z dnia 22 czerwca 2005 roku, I FSK 103/2005; z dnia 8 stycznia 2009 roku, I FSK 1789/07; z dnia 6 stycznia 2010 roku, I FSK 1489/08; z dnia 14 maja 2010 roku, I FSK 607/09. Pogląd ten prezentowany jest również w doktrynie (por. Adam Bartosiewicz, Ryszard Kubacki, komentarz do art. 41 ustawy o VAT A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. IV, a także: P. Kosmeda, „Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług części składowych budynku mieszkalnego"; R Kabas, „Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług sprzedaży miejsc postojowych zbywalnych wraz z lokalem mieszkalnym", DP Nr 6/2001, s. 12).

Trafnie zwrócił uwagę na to Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 2010 roku, I FSK 607/09, na „brak podstaw prawnych do odmiennego traktowania w zakresie stawek podatku VAT pomieszczeń garażowych oraz piwnic, strychów i komórek. Skoro ustawodawca w art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali do kategorii pomieszczeń przynależnych do lokalu, jako jego części składowe zalicza między innymi zarówno piwnice, strych, komórkę, jak i garaż, to niezrozumiałe jest traktowanie tych pomieszczeń odmiennie w aspekcie stawki opodatkowania podatkiem VAT."

Naczelny Sąd Administracyjny zauważył nadto w powyższym wyroku, że: „zarówno miejsce postojowe, jak i pomieszczenie garażowe w omawianym stanie faktycznym nie może być samodzielnym, odrębnym od lokalu mieszkalnego, przedmiotem obrotu. Dlatego też całe wyżej wskazane orzecznictwo, ukształtowane w zakresie opodatkowania miejsc parkingowych w budynkach mieszkalnych, znajduje swoje zastosowanie również odnośnie pomieszczeń garażowych w tych budynkach.”

4.

Art. 42 ust. 12a ustawy o VAT wyłącza spod pojęcia społecznego budownictwa mieszkaniowego lokale użytkowe. Takiego charakteru nie będzie jednak można przypisać garażom w przedmiotowej sprawie.

Jak słusznie zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 2011 roku, I FSK 607/09: „Pomieszczenie garażowe, znajdujące się w budynku mieszkalnym, nie jest lokalem użytkowym (...), albowiem stanowiąc część składową samodzielnego lokalu mieszkalnego nie może być przedmiotem odrębnej od tego lokalu dostawy towarów." Zdaniem NSA, pod pojęciem lokali użytkowych należy rozumieć lokale sklepowe, lokale usługowe, czy też lokale biurowe i inne o zbliżonym charakterze, czyli takie, które są wykorzystywane w sposób komercyjny. Odnosząc się krytycznie do wyroku Wojewódzkiego sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 15 stycznia 2009 roku, I SA/Rz 756/08, NSA wskazał, iż: „stawianie na równi z nim) pomieszczeń garażowych z uwagi na niezaspokajanie potrzeb mieszkaniowych jest nieporozumieniem. Trzeba bowiem podkreślić, że w chwili obecnej pomieszczenia garażowe dla mieszkańców są równie niezbędne jak piwnica, strych, czy suszarnia".

W aktualnych realiach projektanci nowego budownictwa mieszkaniowego pomijają coraz częściej piwnice (brak konieczności przechowywania zapasów żywności na zimę) niż garaże, które wobec trudności z parkowaniem w miastach stają się niezbędne dla mieszkańców. Zatem pogląd, że pomieszczenia garażowe nie służą zaspokojeniu potrzeb związanych z zamieszkiwaniem, w przeciwieństwie do "niezbędnych" piwnic, (w których przechowuje się ziemniaki na zimę), czy też strychów lub suszami, jest stanowiskiem anachronicznym i nleuwzględniającym aktualnego poziomu rozwoju społeczno-gospodarczego".

Dlatego NSA stwierdził w powyższym wyroku, że „pomieszczenia garażowe, pomimo, że nie pełnią funkcji mieszkaniowych, są jednak integralną częścią samodzielnego lokalu mieszkalnego".

Taki sam pogląd Naczelny Sąd Administracyjny wyraził w wyroku z dnia 3 listopada 2010 roku, I FSK 1931/09.

5.

Powyższe argumenty uzasadniają stanowisko, że garaż, który nie został wyodrębniony jako samodzielny lokal, i który jest sprzedawany łącznie z lokalem mieszkalnym jako jego część składowa, stanowi (łącznie z mieszkaniem) „część obiektu budownictwa mieszkaniowego" w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy o VAT. W konsekwencji, w opisanym zdarzeniu przyszłym preferencyjna stawka 8% podatku VAT będzie miała zastosowanie do całego przedmiotu sprzedaży, tj. zarówno do lokalu mieszkalnego, jak i do wszystkich jego części składowych, w tym do garaży.

Dlatego, zdaniem Spółki, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w niniejszym wniosku należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. Nr 177 poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

I tak, w myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Przepisem art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), oraz art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), od dnia 1 stycznia 2011r. dodano do ustawy przepis art. 146a ustawy, zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.
   
   

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011r. do 31 grudnia 2013r., do dostawy, budowy, remontu i modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym stosuje się 8% stawkę podatku.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, w myśl ust. 12a powołanego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b. Art. 41 ust. 12b ustawy stanowi natomiast, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300m² ;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150m².
   
   

Zgodnie z ust. 12c cyt. artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Art. 2 pkt 12 ustawy, zawiera definicję obiektów budownictwa mieszkaniowego, zgodnie z którą obiektami takimi są budynki mieszkalne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje – mieszkalne czy użytkowe. Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niniejszej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 80, poz. 903 ze zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 tej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakimi obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.

Według art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali, właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 ww. artykułu nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 50 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), za część składową nieruchomości uważa się także prawa związane z jej własnością. Z kolei art. 47 § 1 k.c. stanowi, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

W ramach realizowanego przedsięwzięcia inwestycyjnego Wnioskodawca (dalej również Spółka) zamierza dokonać sprzedaży lokali mieszkalnych w wybudowanym przez nią budynku wielorodzinnym. Są to mieszkania o powierzchni nieprzekraczającej 150 m². W piwnicach budynku znajdują się garaże. Mają one postać wyodrębnionych fizycznie pomieszczeń zamykanych bramą. Garaże nie stanowią aktualnie odrębnych nieruchomości, tj. nie został im nadany status samodzielnych lokali.

Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży garaży wraz z lokalami mieszkalnymi. Przedmiotem transakcji będą więc lokale mieszkalne jako rzecz główna wraz z odpowiadającym im udziałem w gruncie i w nieruchomości wspólnej oraz z przynależącymi do danego lokalu pomieszczeniami jak garaż czy piwnica, będącymi częściami składowymi danego lokalu mieszkalnego. Transakcja zostanie objęta w całości jednym aktem notarialnym, jako jeden przedmiot sprzedaży.

Dodatkowo w piśmie z dnia 7 października 2011r. Wnioskodawca dodał:

• W budynku realizowanym przez Wnioskodawcę jest więcej mieszkań niż garaży. Część mieszkań zostanie sprzedana zatem wraz z garażem, a część bez garaży. Wszystkie garaże w budynku będą jednak pomieszczeniami przynależnymi do mieszkań. W żadnym wypadku garaże nie zostaną sprzedane odrębnie od mieszkań.
• Zapytanie Wnioskodawcy dotyczy zdarzenia przyszłego tzn. garaże jeszcze nie zostały wyodrębnione. Natomiast po zakończeniu budowy Spółka złoży wnioski do Urzędu Miasta Wydziału Architektury i Urbanistyki o stwierdzenie samodzielności mieszkań wraz z przynależnymi piwnicami i garażami. Spółka nie będzie wnioskować o stwierdzenie samodzielności garaży – nie ma takiej potrzeby, ponieważ nie będą one przedmiotem własności odrębnej od własności mieszkań. Skutkiem złożonych przez Spółkę wniosków będzie więc otrzymanie zaświadczeń stwierdzających samodzielność lokali mieszkalnych wraz z pomieszczeniami przynależnymi tj. garażem i piwnicą.
• W notarialnym akcie sprzedaży zostanie sprzedane mieszkanie łącznie z pomieszczeniami przynależnymi, tj. piwnicą i garażem lub samą piwnicą. Jak został bowiem wskazane wcześniej, w budynku jest więcej mieszkań niż garaży, w związku z czym nie każde mieszkanie będzie miało przynależny garaż.
  
  

Z opisu sprawy wynika zatem, że garaże nie są samodzielnymi lokalami użytkowymi. Faktem jest, że garaże nie pełnią funkcji mieszkaniowych, stanowią jednak integralną część samodzielnego lokalu mieszkalnego. Garaże nie są wyodrębniane jako oddzielna nieruchomość.

W konsekwencji powyższego, jeżeli w ramach jednej nieruchomości następuje sprzedaż na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz z pomieszczeniem przynależnym jakim jest garaż, który jest integralnie związany z prawem własności lokalu mieszkalnego, to sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji i na podstawie art. 41 ust. 12 w zw. z art. 2 pkt 12 ustawy podlega opodatkowaniu 8% stawką podatku VAT, z uwzględnieniem art. 41 ust. 12b ustawy. W przypadku budownictwa nie objętego społecznym programem mieszkaniowym (budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m² oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150m²), preferencyjną stawkę podatku VAT w wysokości 8% stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej te obiekty do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Reasumując, w sprawie będącej przedmiotem zapytania sprzedaż garaży w ramach całego przedmiotu dostawy obejmującego lokal mieszkalny wraz z wszystkimi częściami składowymi, tj. z odpowiadającym mu udziałem w gruncie i w nieruchomości wspólnej oraz przynależnymi do tego lokalu garażem i piwnicą, podlegać będzie jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego, tj. 8%, pod warunkiem, że garaż nie będzie stanowił samodzielnego przedmiotu transakcji, a jego zbycie nie będzie możliwe bez jednoczesnego zbycia lokalu mieszkalnego, do którego przynależy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany jakiegokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.