INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2011 r. (data wpływu 25 marca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania lokalu użytkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania lokalu użytkowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 16 września 1999 r. nabyła Pani lokal użytkowy i w związku z tym zakupem odliczyła podatek naliczony. Do dnia 31 sierpnia 2008 r. przedmiotowy lokal użytkowała Pani w działalności gospodarczej (działalność handlowa). Następnie od dnia 1 września 2008 r. do dnia 31 maja 2009 r., z uwagi na fakt, iż nie prowadziła Pani działalności gospodarczej lokal „stał pusty”. Od miesiąca czerwca 2009 r. wynajęła Pani lokal i w związku z wynajmem wystawiała Pani faktury VAT. Od 1 stycznia 2010 r., ze względu na uzyskiwane obroty, wybrała Pani zwolnienie od podatku od towarów i usług, jednak w ramach działalności gospodarczej wynajmuje Pani opisany lokal do chwili obecnej. Zamierza Pani jednak wycofać lokal z działalności, a następnie wynajmować go jako swój majątek prywatny.

Zakupiony lokal użytkowy nie był ulepszany ani modernizowany od 16 września 1999 r. Lokal ten początkowo był własnością Gminy, a następnie został wykupiony przez poprzedniego właściciela.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wycofując lokal użytkowy z działalności gospodarczej – na własne potrzeby będzie Pani zobowiązana do odprowadzenia podatku VAT od tej transakcji...

Pani zdaniem, w związku z wycofaniem lokalu użytkowego na własne potrzeby nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Argumentując własne stanowisko - zgodnie z którym w związku z wycofaniem lokalu z prowadzonej działalności nie powstanie obowiązek podatkowy - wskazała Pani, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy:

• od 1 stycznia 2010 r. nie jest Pani podatnikiem podatku od towarów i usług,
• dostawa nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku upłynęło więcej niż 2 lata,
• nie ponosiła Pani wydatków na ulepszenie lub modernizację lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

• jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Z powyższych przepisów wynika więc, iż aby doszło do opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• dokonującym nieodpłatnego przekazania jest podatnik podatku od towarów i usług,
• przekazane przez podatnika towary należą do jego przedsiębiorstwa,
• przedmiotem przekazania jest towar, w stosunku do którego podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy jego nabyciu.

Zatem, co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a także wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, a w szczególności darowizny, pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na mocy art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług różni się od definicji działalności gospodarczej zawartych: w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.), w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz w innych ustawach podatkowych. Powyższa definicja ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, definicję działalności gospodarczej, jeżeli zatem wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem lokali stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż zamierza Pani wycofać z prowadzonej działalności gospodarczej lokal użytkowy, a następnie wynajmować go jako swój majątek prywatny. Przedmiotowy lokal nabyła Pani w 1999 r. Przy nabyciu lokalu dokonała Pani odliczenia podatku naliczonego. Do dnia 31 sierpnia 2008 r. lokal ten użytkowała Pani w działalności gospodarczej w związku z prowadzoną działalnością handlową. Następnie od dnia 1 września 2008 r. do dnia 31 maja 2009 r., ponieważ nie prowadziła Pani działalności gospodarczej lokal „stał pusty”, a od czerwca 2009 r. lokal jest przedmiotem najmu. Od stycznia 2010 r. ze względu na uzyskiwane obroty, wybrała Pani zwolnienie podmiotowe, nadal jednak wynajmuje Pani opisany lokal w ramach działalności gospodarczej.

Mając na uwadze obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego oraz opis przedstawiony we wniosku, należy stwierdzić, iż samo wyprowadzenie nieruchomości z prowadzonej działalności nie będzie się wiązało z przekazaniem ich na cele osobiste, a zatem nie mamy do czynienia z dostawą towarów ani ze świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług – nie wystąpi tutaj odbiorca odnoszący korzyść, jak również nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzenia przedmiotowym towarem jak właściciel. Należy w tym miejscu podkreślić również, iż nie zaprzestaje Pani wykorzystywania tego lokalu na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy), bowiem nadal będą one przedmiotem najmu, a zatem nie dojdzie do zmiany ich przeznaczenia.

W konsekwencji stanowisko Pani, iż przekazanie lokalu użytkowego będzie korzystało ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.