INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2011 r. (data wpływu 18 lipca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 września 2011 r. (data wpływu 15 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji pomieszczenia garażowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2011 r. do Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji pomieszczenia garażowego oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wymianę kostki brukowej.

Pismem z dnia 28 lipca 2011 r., Nr ILPB1/415-901/11-2/AA, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie na podstawie art. 15 § 1 oraz art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), w związku z § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), przekazał ww. wniosek celem załatwienia, zgodnie z właściwością do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 1 sierpnia 2011 r.).

Pismem z dnia 6 września 2011 r., Nr IPTPB1/415-107/11-2/MD, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 13 września 2011 r., natomiast w dniu 15 września 2011 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 14 września 2011 r. (data nadania w polskiej placówce operatora publicznego 14 września 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem (wspólnota majątkowa) zakupili w 2009 r. używany dom jednorodzinny w zabudowie szeregowej. Dom posiada 3 kondygnacje (wysokie podpiwniczenie, parter, I piętro). Na poziomie podpiwniczenia znajdują się: korytarz, 4 pomieszczenia gospodarcze, kotłownia i garaż. Jedno z pomieszczeń gospodarczych (od ulicy) przekazane zostało do działalności gospodarczej Wnioskodawczyni i wpisane jest jako amortyzowany środek trwały. Obecnie znajduje się w nim siedziba oraz biuro Wnioskodawczyni, w którym pracuje i podejmuje interesantów. Wnioskodawczyni posiada, jako środek trwały, samochód osobowy który jest wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Obok pomieszczenia gospodarczego (obecnie siedziby i biura) znajduje się garaż, w którym samochód będący środkiem trwałym, jest parkowany. Ponadto przed siedzibą – biurem Wnioskodawczyni oraz przed garażem, od strony ulicy, znajduje się stara, zniszczona kostka brukowa. Wnioskodawczyni zamierza dokonać wymiany tej nawierzchni, oraz uznać za koszt uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej tylko część nawierzchni bezpośrednio przylegającej do pomieszczeń wykorzystywanych w działalności gospodarczej, z wyłączeniem części przeznaczonej na potrzeby osobiste (wejście do domu).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni stwierdziła, iż przedmiotowy wniosek dotyczy sytuacji prawnopodatkowej dotyczącej Jej osoby, nie dotyczy żadnych innych osób fizycznych, ani prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni może przyjąć, uznać jako środek trwały i amortyzować, pomieszczenie garażowe, w którym przechowywany jest inny środek trwały - samochód osobowy wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej...
2. Czy podatnik może zaliczyć do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, wydatki poniesione na wymianę zniszczonej nawierzchni przed wejściem do siedziby i wjazdem do garażu (uznanego za środek trwały)...
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr. 1, natomiast wniosek w zakresie pytania oznaczonego nr. 2 został rozstrzygnięty odrębną interpretacją Nr IPTPB1/415-107/11-5/MD.

Zdaniem Wnioskodawczyni, może przyjąć, uznać jako środek trwały i amortyzować pomieszczenie, w którym przechowywany jest inny środek trwały - samochód osobowy wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Poza tym, art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyłącza wyżej opisanego przyszłego zdarzenia jako niestanowiącego kosztów prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy, ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo – skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady ustalania zawarto w art. 22g ww. ustawy. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 cyt. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia,
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.
   
   

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 22c pkt 2 ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Jak wskazuje natomiast art. 22f ust. 4 ustawy, jeżeli tylko część budynku mieszkalnego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy.

W myśl art. 22g ust. 11 powołanej powyżej ustawy, w przypadku gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje jego udział we własności tego składnika majątku; zasada ta jednak nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że są one wykorzystywane przez małżonków w prowadzonej odrębnie działalności gospodarczej. Tak więc jeśli jedno z małżonków wykorzystuje składnik majątku stanowiący współwłasność małżeńską do prowadzenia działalności gospodarczej, to może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całkowitej jego wartości.

Ponadto zauważyć należy, iż w celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy. Zgodnie z art. 22n ust. 4 ww. ustawy, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia składnika majątku trwałego do ewidencji środków trwałych uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Od ujawnionych środków trwałych, zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych.

W myśl art. 22n ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10. W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów (art. 22n ust. 6).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem jest współwłaścicielką jednorodzinnego budynku mieszkalnego w zabudowie szeregowej. Jedno z pomieszczeń w tym budynku jest wykorzystywane w prowadzonej przez Nią działalności jako amortyzowany środek trwały. Znajduje się w nim siedziba oraz biuro Wnioskodawczyni, w którym pracuje i podejmuje interesantów. W budynku znajduje się również garaż, który Wnioskodawczyni zamierza wykorzystywać w celach związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Reasumując, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wykluczają możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych budynku mieszkalnego, którego część (w tym przypadku garaż) jest wykorzystywana na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Odpisy amortyzacyjne, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, o ile dokonywane będą z uwzględnieniem przepisów art. 22a-22n ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podkreślić należy, że odpisy te nalicza się w takiej proporcji, w jakiej powierzchnia wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej pozostaje w stosunku do ogólnej powierzchni użytkowej budynku. Tak więc stanowisko, wedle którego odrębnym środkiem trwałym ma być garaż znajdujący się w budynku mieszkalnym jednorodzinnym w zabudowie szeregowej, uznać należy za nieprawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja nie dotyczy prawidłowości ustalenia wartości początkowej oraz metody amortyzacji środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.