INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (t. j. Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2011 r. (data wpływu 15 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca nabył samochód osobowy za cenę niższą niż 3.500 złotych netto. Zgodnie z polityką rachunkowości obowiązującą u Wnioskodawcy środki trwałe o wartości niższej niż 3.500 zł nie podlegają ewidencji środków trwałych i nie amortyzuje się ich, lecz ich wartość odnosi się bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w chwili zakupu, jak i przekazywane są do użytkowania. Jak twierdzi Wnioskodawca, tak też się stało z wymienionym na wstępie pojazdem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki ponoszone w związku z eksploatacją samochodu osobowego stanowiącego własność podatnika, niewpisanego do ewidencji środków trwałych można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na samochód osobowy pomimo, iż nie został on wpisany do ewidencji środków trwałych, lecz zaliczony w koszty i przekazany do użytkowania mogą stanowić koszty podatkowe bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Wnioskodawca, powołuje się na podstawę prawą, tj. art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym: „Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione koszty, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku tzw. niskocennych środków trwałych, tj. takich, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł, w zakresie rozliczenia wydatku w koszty uzyskania przychodów podatnik może wybrać jedno z następujących rozwiązań:

1. zaliczyć wydatek poniesiony na nabycie takiego składnika majątku bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania go do używania, nie wprowadzając go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
2. wprowadzić taki składnik majątku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych albo dokonać odpisu amortyzacyjnego jednorazowo w miesiącu oddania do używania składnika majątku lub w miesiącu następnym (zgodnie z art. 16f ust. 3 ww. ustawy).
   
   

W związku z powyższym, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do użytkowania jest wyższa niż 3.500 zł podatnik obowiązany jest dokonywać odpisów amortyzacyjnych, a odpisów tych należy dokonywać zgodnie z zasadami określonymi w przepisach art. 16h-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16f ust. 3 ww. ustawy). W tym przypadku rozliczenie kosztów podatkowych jest odroczone w czasie.

Natomiast jeśli wartość ta jest co najmniej równa lub mniejsza od wskazanej wartości 3.500 zł podatnik może dokonać wyboru sposobu rozliczenia kosztów nabycia tych środków, a mianowicie może dokonać odpisów w trybie przepisów art. 16h-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (a więc na podstawie tzw. zasad ogólnych), albo jednorazowo w miesiącu oddania do użytkowania tego środka lub wartości niematerialnej i prawnej albo w miesiącu następnym (art. 16f tejże ustawy). Podatnik może również zdecydować, iż nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych, wówczas wydatki na nabycie składników majątkowych będą stanowić koszt uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich do użytkowania zgodnie z art. 16d ust. 1 ww. ustawy.

Z powyższego wynika, iż składniki majątkowe podatnika, spełniające warunki uznania ich za środki trwałe na mocy art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których wartość jednakże nie jest wyższa niż 3.500 zł, mogą być zarówno objęte amortyzacją, jak i bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów (bez dokonywania odpisów amortyzacyjnych), a wybór sposobu rozliczania wydatków na ich nabycie w kosztach związanych z działalnością gospodarczą należy tylko do podatnika, na co wskazuje zwrot „podatnicy mogą”.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabył samochód osobowy za cenę niższą niż 3.500 zł netto. Zgodnie z polityką rachunkowości obowiązującą u Wnioskodawcy środki trwałe o wartości niższej niż 3.500 zł nie podlegają ewidencji środków trwałych i nie amortyzuje się ich, lecz ich wartość odnosi się bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w chwili zakupu, jak i przekazywane są do użytkowania. Jak twierdzi Wnioskodawca, tak też się stało z wymienionym na wstępie pojazdem.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Powołany przepis ma więc zastosowanie jedynie w odniesieniu do samochodów osobowych niestanowiących składników majątkowych podatnika. Nie będzie mieć natomiast zastosowania w przypadku samochodów osobowych będących składnikami majątkowymi. Pojęcie składników majątkowych, zostało zdefiniowane w art. 4a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym ilekroć w ustawie jest mowa o składnikach majątkowych oznacza to aktywa w rozumieniu ustawy o rachunkowości, pomniejszone o przejęte długi funkcjonalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zbywcy, o ile długi nie zostały uwzględnione w cenie nabycia, o której mowa w art. 16g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nabyty samochód osobowy będący własnością Spółki stanowi składnik Jej majątku i w konsekwencji art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będzie mieć zastosowania.

Reasumując, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z eksploatacją własnego samochodu osobowego, nabytego za kwotę niższą niż 3.500 zł mogą być rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, z uwzględnieniem regulacji art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Końcowo należy zauważyć, że przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2011 r., nr 102, poz. 585 ze zm.) w zakresie środków trwałych nie przystają do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosując reguły księgowe wynikające z ustawy o rachunkowości, należy jednocześnie stosować uregulowania prawa podatkowego, które różnią się od księgowych. Powyższe działanie wynika z przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, jednak w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu lub straty, podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Między innymi w ustawie o rachunkowości nie wymaga się, aby środki trwałe stanowiły własność lub współwłasność jednostki, co z kolei mocno akcentują przepisy podatkowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.