INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 09 czerwca 2011r. (data wpływu do tut. Biura 16 czerwca 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ujęcia w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów zmiany przeznaczenia środków trwałych na towar handlowy:

• w postaci budynku – jest prawidłowe,
• w postaci gruntu oraz pozostałych składników majątku – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ujęcia w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów zmiany przeznaczenia składnika majątku ze środka trwałego na towar handlowy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2005 roku Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania. W tym celu nabyła pensjonat (budynek wraz z gruntem) oraz pozostały sprzęt m.in. odkurzacz, chłodziarkę, ekspres do kawy itp., który wprowadziła do ewidencji środków trwałych i dokonywała opisów amortyzacyjnych. W chwili obecnej Wnioskodawczyni dokonuje rozbudowy i przebudowy ww. budynku na podstawie prawomocnej decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę inwestycji polegającej na rozbudowie i przebudowie wraz ze zmianą sposobu użytkowania budynku mieszkalnego jednorodzinnego z pokojami przeznaczonymi na wynajem na budynek mieszkalny wielorodzinny wraz z obiektami towarzyszącymi (dojścia, dojazd, miejsca postojowe, zieleń towarzysząca itp.), gdzie po zakończeniu prac budowlanych zostanie przeznaczone na sprzedaż 26 mieszkań. Pozostały sprzęt m.in. odkurzacz, chłodziarka, ekspres do kawy itp., został sprzedany w następnych miesiącach po zakończeniu wynajmu pokoi. W związku z powyższym Wnioskodawczyni zakończyła w ramach działalności gospodarczej prowadzenie krótkotrwałego zakwaterowania, a rozpoczęła budowę mieszkań na sprzedaż. Wnioskodawczyni nadmienia, że prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej tzw. metodą uproszczoną, zgodnie z art. 22 ust. 4 i 6b ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. W momencie zakończenia wynajmowania pokoi wyksięgowała z ewidencji środków trwałych grunt, budynek i pozostały sprzęt i zaksięgowała do kolumny 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów – grunt w wartości początkowej, budyneki inne sprzęty w wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jak prawidłowo zaksięgować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów zmianę przeznaczenia środków trwałych na towar handlowy przeznaczony do dalszej odsprzedaży...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w momencie zakończenia wynajmu pokoi należało wyksięgować z ewidencji środków trwałych grunt, budynek i inne sprzęty stanowiące do tej pory środki trwałe służące do działalności krótkotrwałego zakwaterowania zaksięgować grunt w wartości początkowej oraz inne środki trwałe podlegające do tej pory odpisom amortyzacyjnym w wartości netto (wartość początkowa minus dotychczasowe odpisy amortyzacyjne) do kolumny 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów – zakup towarów i materiałów wg cen zakupu. Powyższe stanowisko Wnioskodawczyni wywodzi na zasadzie przeciwieństwa, skoro jest koniecznością wyksięgowanie z podatkowej księgi przychodów i rozchodów kosztu zakupu towaru handlowego wykorzystanego do budowy środka trwałego, to koniecznością jest również zaksięgowanie w koszty zakupu towarów handlowych wartości początkowych środków trwałych pomniejszonych o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne w momencie zmiany przeznaczenia środka trwałego na towar handlowy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednakże kosztami uzyskania przychodów są także odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22d ust. 2 ww. ustawy).

Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b (art. 22f ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia.

Przy czym, zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. Nr 152 poz.1475 ze zm.). W myśl § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w art. 24a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej "ustawą o podatku dochodowym", są obowiązane prowadzić księgę, z zastrzeżeniem ust. 2, według wzoru ustalonego w załączniku nr 1 do rozporządzenia, w sposób określony w rozdziale 2.

Określenia użyte w rozporządzeniu oznaczają:

1. towary - towary handlowe, materiały podstawowe i pomocnicze, półwyroby (półfabrykaty), wyroby gotowe, braki i odpady oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki, z tym że:
1. towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej (§ 3 pkt 1 lit. a ww. rozporządzenia),
2. materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi (§ 3 pkt 1 lit. b ww. rozporządzenia),
3. materiałami pomocniczymi są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości (§ 3 pkt 1 lit. c ww. rozporządzenia),
4. wyrobami gotowymi są wyroby własnej produkcji, których proces przerobu został całkowicie zakończony, wykonane usługi, prace naukowo-badawcze, prace projektowe, geodezyjno-kartograficzne, zakończone roboty, w tym także budowlane (§ 3 pkt 1 lit. d ww. rozporządzenia),
5. produkcją niezakończoną jest produkcja w toku oraz półwyroby (półfabrykaty), to jest niegotowe jeszcze produkty własnej produkcji, a także wykonywane roboty, usługi przed ich ukończeniem (§ 3 pkt 1 lit. e ww. rozporządzenia),
2. wyposażenie - rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych (§ 3 pkt 7 ww. rozporządzenia),
3. środki trwałe - środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym (§ 3 pkt 8 ww. rozporządzenia).
   
   

Z powyższych przepisów wynika, iż w przypadku podatników ewidencjonujących zdarzenia gospodarcze związane z prowadzoną przez nich pozarolniczą działalnością gospodarczą w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, klasyfikacji składników majątku związanych z tą działalnością dokonuje się według podziału na trzy grupy:

• środki trwałe w rozumieniu ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• towary w rozumieniu przepisów ww. rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, do których zaliczają się m.in. towary handlowe, materiały, półwyroby oraz wyroby gotowe,
• wyposażenie, tj. rzeczowe składniki majątku nie będące ani środkami trwałymi, ani towarami handlowymi, a związane są z prowadzoną działalnością.
  
  

Kwalifikacji określonego składnika majątku do odpowiedniej grupy dokonuje sam podatnik, w oparciu o przepisy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i cyt. rozporządzenia oraz z uwzględnieniem charakteru prowadzonej działalności gospodarczej oraz sposobu wykorzystywania danego składnika majątku i jego przeznaczenia. Przy czym, co do zasady, raz dokonanej klasyfikacji składnika majątku nie można zmieniać.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni od 2005r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. W zakres tej działalności wchodziło krótkotrwałe zakwaterowanie. Do celów tej działalności Wnioskodawczyni nabyła pensjonat (budynek wraz z gruntem) oraz inny sprzęt tj. odkurzacz, chłodziarkę, ekspres do kawy. Ww. składniki majątku uznała za środki trwałe, wprowadziła do ewidencji działalności gospodarczej i amortyzowała (za wyjątkiem gruntu). Obecnie zakończyła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania i rozpoczęła działalność w zakresie budowy mieszkań na sprzedaż. Wykorzystywane do tej pory ww. środki trwałe wykreśliła z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wykorzystywany do tej pory budynek pensjonatu podlega przebudowie, w wyniku której powstanie 26 mieszkań podlegających sprzedaży w ramach nowej działalności prowadzonej przez Wnioskodawczynię. Natomiast grunt oraz pozostałe wycofane z działalności składniki majątku zostały przeznaczone bezpośrednio do sprzedaży, przy czym grunt zostanie sprzedany wraz z mieszkaniami, a pozostałe składniki majątku zostały sprzedane w ciągu kilku miesięcy po wycofaniu ich z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z powyższego wynika zatem, iż posiadany przez Wnioskodawczynię środek trwały w postaci budynku zostanie wykorzystany do wytworzenia towarów (26 mieszkań). Stanie się on zatem jednym z „materiałów” niezbędnych do wytworzenia przez Wnioskodawczynię nowych składników majątku.

Mając na względzie przedstawioną wyżej specyficzną, indywidualną sytuację Wnioskodawczyni stwierdzić należy, iż mimo że co do zasady, raz podjęta decyzja o kwalifikacji składnika majątku do danej kategorii (środek trwały, towar lub wyposażenie) jest niezmienna, to z uwagi na fakt, iż opisany budynek stanie się specyficznego rodzaju „materiałem” niezbędnym do wytworzenia towarów (mieszkań) podlegających późniejszej odsprzedaży, stanowi on element produkcji niezakończonej w rozumieniu przepisów ww. rozporządzenia. W konsekwencji w momencie rozpoczęcia na bazie tego składnika majątku budowy wskazanych we wniosku mieszkań, jego wartość należało ująć w kolumnie 10 prowadzonej podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W myśl bowiem pkt 10 Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, kolumna 10 jest przeznaczona do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych według cen zakupu.

Materiałem tym nie będzie natomiast wskazany we wniosku grunt, na którym budynek ten jest posadowiony. W żaden bowiem sposób nie stanie on się substancją gotowego wyrobu, tj. wybudowanych przez Wnioskodawczynię mieszkań. Mimo, iż będzie zbywany razem z wytworzonym towarem, będzie stanowić odrębny składnik majątku – środek trwały niepodlegający amortyzacji – za taki został bowiem uznany w momencie przekazania go przez Wnioskodawczynię do prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji wydatki na jego nabycie, do czasu zbycia tego gruntu (bądź jego części) nie podlegają ujęciu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W momencie odpłatnego zbycia tego gruntu (lub jego części), wydatki poniesione na jego nabycie (bądź ich część odpowiadająca proporcjonalnie części zbywanego gruntu) będą podlegały ujęciu w kolumnie 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako koszty odpłatnego zbycia środka trwałego. W kolumnie 13 tej księgi, jako koszty odpłatnego zbycia środków trwałych, należało także ująć wydatki na nabycie pozostałych wskazanych we wniosku środków trwałych w momencie ich sprzedaży. Zgodnie bowiem z pkt 13 Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, kolumna 13 jest przeznaczona do wpisywania pozostałych kosztów (poza wymienionymi w kolumnach 10-12), z wyjątkiem kosztów, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów. Przy czym zaewidencjonowaniu w tej kolumnie podlega jedynie niezamortyzowana wcześniej wartość początkowa ww. środków trwałych. Zgodnie bowiem z art. 24 ust. 2 zdanie 2 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Odnosząc się natomiast do kwestii wyceny wskazanego we wniosku budynku stwierdzić należy, iż zgodnie z § 27 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej "spisem z natury", na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Podatnik jest obowiązany wycenić materiały i towary handlowe objęte spisem z natury według cen zakupu lub nabycia albo według cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia; spis z natury półwyrobów (półfabrykatów), wyrobów gotowych i braków własnej produkcji wycenia się według kosztów wytworzenia, a odpadów użytkowych, które w toku działalności utraciły swoją pierwotną wartość użytkową, wycenia się według wartości wynikającej z oszacowania uwzględniającego ich przydatność do dalszego użytkowania § 29 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Przy działalności usługowej i budowlanej produkcję niezakończoną wycenia się według kosztów wytworzenia, z tym że nie może to być wartość niższa od kosztów materiałów bezpośrednich zużytych do produkcji niezakończonej (§ 29 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Przy czym, w myśl § 3 pkt 2 – 4 ww. rozporządzenia:

• cena zakupu oznacza cenę, jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększoną o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżoną o rabaty opusty, inne podobne obniżenia, w przypadku zaś otrzymania składnika majątku w drodze darowizny lub spadku - wartość odpowiadającą cenie zakupu takiego samego lub podobnego składnika,
• cena nabycia oznacza cenę zakupu składnika majątku powiększoną o koszty uboczne związane z zakupem towarów i składników majątku do chwili złożenia w magazynie według ich cen zakupu, a w szczególności koszty transportu, załadunku i wyładunku oraz ubezpieczenia w drodze,
• koszt wytworzenia oznacza wszelkie koszty związane bezpośrednio i pośrednio z przerobem materiałów, z wykonywaniem usług lub pozyskaniem (wydobyciem) kopalin, z wyłączeniem kosztów sprzedaży wyrobów gotowych i usług.
  
  

Podstawową zasadą wyceny składników majątku jest zatem uwzględnienie wydatków faktycznie poniesionych na nabycie, bądź wytworzenie tych składników.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, jeżeli wartość początkowa wskazanego we wniosku budynku, na dzień jego ujęcia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych odpowiadała cenie jego nabycia, to w momencie przeznaczenia tego składnika do wytworzenia towaru wartość ta winna stanowić podstawę wyceny ww. składnika w kol. 10 prowadzonej podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Przy czym z uwagi na fakt, iż część wydatków na nabycie ww. budynku została już zaliczona przez Wnioskodawczynię do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej w postaci odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od jego wartości początkowej w okresie, gdy budynek ten stanowił środek trwały, należało ująć go w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako towar (materiał) w cenie jego nabycia (wartości początkowej) pomniejszonej o dokonane odpisy amortyzacyjne.

Podsumowując powyższe, uwzględniając specyfikę przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż:

• w momencie przeznaczenia wskazanego we wniosku budynku do produkcji towaru (lokali mieszkalnych), należało ująć go w kolumnie 10 podatkowej księdze przychodów w wartości początkowej, pomniejszonej o dokonane odpisy amortyzacyjne od tej wartości (o ile ustalona wcześniej wartość początkowa tego składnika majątku jako środka trwałego odpowiadała cenie jego nabycia),
• do czasu odpłatnego zbycia wskazanego we wniosku gruntu wydatki na jego nabycie nie podlegają ujęciu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, natomiast w momencie zbycia tego gruntu wydatki na jego nabycie należy ująć w kolumnie 13 tej księgi jako koszt odpłatnego zbycia środka trwałego,
• niezamortyzowaną część wartości początkowej pozostałych wycofanych z działalności środków trwałych (odkurzacza, chłodziarki, ekspresu do kawy) należało ująć w kolumnie 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów w momencie sprzedaży tych składników majątku, jako koszt odpłatnego zbycia środków trwałych.
  
  

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku w zakresie sposobu ujęcia w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów zmiany przeznaczenia środków trwałych na towar handlowy:

• w postaci budynku – jest prawidłowe,
• w postaci gruntu oraz pozostałych składników majątku – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.