INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2011 r. (data wpływu 30 maja 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 sierpnia 2011 r. (data wpływu 8 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych:

• w momencie gdy Gmina samodzielnie dzierżawiła stoiska znajdujące się na hali targowej oraz murowane kioski – jest prawidłowe,
• w momencie gdy przedmioty dzierżawy były pod zarządem gminnej jednostki budżetowej – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych w momencie gdy Gmina samodzielnie dzierżawiła stoiska znajdujące się na hali targowej oraz murowane kioski i w momencie gdy przedmioty dzierżawy były pod zarządem gminnej jednostki budżetowej. W dniu 8 sierpnia 2011 r. uzupełniono wniosek o pełnomocnictwo.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina, zwana dalej Gminą, jest podatnikiem VAT czynnym na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), wykonuje zadania własne, do których należy m. in. utrzymanie targowisk i hal targowych.

Gmina pobiera opłatę targową w wysokościach ustalonych przez Radę Miejską jako dzienną stawkę określoną w Uchwale Rady Miejskiej z dnia 29 listopada 2004 r. ze zm.

Gmina dzierżawi również stoiska na hali targowej oraz murowane kioski. Do kwietnia 2008 r. za ww. dzierżawy Gmina wystawiała faktury VAT. 23 kwietnia 2008 r. budynki te zostały powierzone w zarząd jednostce budżetowej, tj. Przedsiębiorstwu Gospodarki Mieszkaniowej i Komunikacji, zwanemu dalej PGKiM (Zarządzenie Burmistrza z dnia 23 kwietnia 2008 r.). Zgodnie z protokołem zdawczo odbiorczym rozliczenia z użytkownikami przekazanych nieruchomości z tytułu umów dzierżaw PGKiM zaczął dokonywać od dnia 1 maja 2008 r. Zatem od tego dnia PGKiM – jednostka budżetowa Gminy – zawierało umowy dzierżawy i ono też wystawiało faktury VAT z tego tytułu.

W roku 2007 Gmina rozpoczęła remont hali targowej. Do kwietnia 2008 r. wykonano projekt budowlany remontu, co zostało udokumentowane fakturą VAT (płatność odbywała się w 3 transzach; fakturę za pierwszy etap Gmina otrzymała w październiku 2007 r., za drugi etap – w lutym 2008 r., za trzeci – w kwietniu 2008 r.). Remont hali ukończono 25 marca 2009 r.; w kwietniu 2009 r. – Gmina otrzymała ostatnią fakturę VAT związaną z tym zadaniem.

Do tej pory Gmina nie obniżała kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu faktur związanych z zakupem ww. usług. Planuje więc dokonać stosownych korekt deklaracji VAT-7 za okresy, w których dokonywała tychże zakupów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Gminie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur za remont stoisk murowanych i hali targowej:

1. otrzymanych w momencie gdy Gmina samodzielnie dzierżawiła stoiska znajdujące się na hali targowej oraz murowane kioski,
2. otrzymanych w momencie gdy przedmiot dzierżawy (stoiska na hali targowej i murowane kioski) były pod zarządem gminnej jednostki budżetowej, tj. PGKiM...

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur za remont stoisk murowanych i hali targowej niezależnie od momentu ich otrzymania.

Ad. a).

Stoiska murowane oraz mieszczące się na hali targowej były przedmiotem dzierżawy. Dzierżawa wynikała z umów cywilnoprawnych i na podstawie tychże umów Gmina wystawiała faktury VAT. Wystąpiło zatem odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT.

Ad. b).

Faktury za remont hali targowej wystawione na Gminę od maja 2008 r. do zakończenia remontu są związane ze sprzedażą opodatkowaną Gminy, mimo, iż w tym czasie remontowanym obiektem zarządzała jednostka budżetowa Gminy. Jak wynika z art. 11 ust.1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240) jednostki budżetowe pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek dochodów budżetu Gminy. Można więc stwierdzić, iż PGKiM działa w imieniu Gminy i na jej rachunek, zatem istnieje bezpośredni związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, o którym mowa w art. 86 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe – w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych w momencie gdy Gmina samodzielnie dzierżawiła stoiska znajdujące się na hali targowej oraz murowane kioski,
• nieprawidłowe – w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych w momencie gdy przedmioty dzierżawy były pod zarządem gminnej jednostki budżetowej.
  
  

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

   - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, a więc nie obciążonych podatkiem od towarów i usług.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Nadmienia się, że w art. 88 ust. 3a ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2011 r., wskazano, iż nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne m. in. w przypadku, gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
2. w których kwota podatku wykazana na oryginale faktury lub faktury korygującej jest różna od kwoty wykazanej na kopii;
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.
   
   

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

1. wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług oraz zwolnienie od podatku jednostek samorządu terytorialnego ma charakter wyłącznie podmiotowo – przedmiotowy,
2. w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia lub ze zwolnienia od podatku konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:
• czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT – muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
• ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Gmina jest podatnikiem VAT czynnym i wykonuje zadania własne, do których należy m. in. utrzymanie targowisk i hal targowych. Gmina dzierżawi stoiska na hali targowej oraz murowane kioski. Do kwietnia 2008 r. za ww. dzierżawy Gmina wystawiała faktury VAT. 23 kwietnia 2008 r. budynki te zostały powierzone w zarząd jednostce budżetowej, tj. Przedsiębiorstwu Gospodarki Mieszkaniowej i Komunikacji . Zgodnie z protokołem zdawczo odbiorczym rozliczenia z użytkownikami przekazanych nieruchomości z tytułu umów dzierżaw PGKiM zaczął dokonywać od dnia 1 maja 2008 r. Zatem od tego dnia PGKiM – jednostka budżetowa Gminy – zawierało umowy dzierżawy i ono też wystawiało faktury VAT z tego tytułu. W roku 2007 Gmina rozpoczęła remont hali targowej. Do kwietnia 2008 r. wykonano projekt budowlany remontu, co zostało udokumentowane fakturą VAT (płatność odbywała się w 3 transzach; fakturę za pierwszy etap Gmina otrzymała w październiku 2007 r., za drugi etap – w lutym 2008 r., za trzeci – w kwietniu 2008 r.). Remont hali ukończono 25 marca 2009 r.; w kwietniu 2009 r. – Gmina otrzymała ostatnią fakturę VAT związaną z tym zadaniem.

Z powyższego wynika, że uzyskiwane do kwietnia 2008 r. opłaty za dzierżawę stoisk na hali targowej oraz murowanych kiosków stanowiły u Wnioskodawcy sprzedaż opodatkowaną. Zatem Wnioskodawca ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur za remont stoisk murowanych i hali targowej otrzymanych w momencie gdy Gmina samodzielnie dzierżawiła stoiska znajdujące się na hali targowej oraz murowane kioski .

W dniu 23 kwietnia 2008 r. budynki hali targowej Gmina powierzyła w zarząd jednostce budżetowej, tj. Przedsiębiorstwu Gospodarki Mieszkaniowej i Komunikacji.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak również przepisy wykonawcze do niej nie definiują terminów: „jednostka budżetowa”, czy „zakład budżetowy”. W związku z tym, należy posiłkować się definicjami zawartymi w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.).

Jednostkami budżetowymi – w myśl art. 11 ust. 1 tej ustawy – są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

Natomiast na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy, samorządowy zakład budżetowy odpłatnie wykonuje zadania, pokrywając koszty swojej działalności z przychodów własnych, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

W przedmiotowej sprawie, zadanie własne z zakresu utrzymania targowisk i hal targowych, Gmina powierzyła w zarząd jednostce budżetowej – Przedsiębiorstwu Gospodarki Mieszkaniowej i Komunikacji.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie podatnika (zawarte w art. 15 ust. 1 ustawy) obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegające opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności. Podkreślić przy tym należy, że działalność gospodarcza ma miejsce również wówczas, gdy nie przyniosła ona żadnych widocznych efektów (bez względu na cel i rezultat takiej działalności). Charakterystyka ta pozwala na uznanie, że pojęcie podatnika na gruncie podatku od towarów i usług ma wymiar autonomiczny - niezależny od uregulowań innych aktów normatywnych regulujących stosunki prawnopodatkowe.

Przymiot podatnika podatku od towarów i usług przypisany jest, oprócz osoby fizycznej czy prawnej, również wyodrębnionej jednostce organizacyjnej samodzielnie wykonującej działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

Powyższe znajduje także potwierdzenie w treści przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347). Mianowicie zgodnie z art. 9 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Powyższe przepisy wskazują, iż niezależnie od częstotliwości wykonania danej czynności, czynność ta podlega opodatkowaniu jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek. Określenie samodzielności w tym znaczeniu ma charakter obiektywny, co oznacza, że ustalenia czy dana jednostka działa „samodzielnie” należy dokonać na podstawie obiektywnych kryteriów, a nie w sposób o charakterze uznaniowym przez jednostkę nadrzędną dla danego podmiotu. Ponadto należy wskazać, iż ustaleń tych należy dokonywać na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów wspólnotowych w oderwaniu od skutków konwencjonalnych na gruncie prawa cywilnego i przepisów samorządowych. Jednym z kryteriów jest przede wszystkim ustalenie, czy dana jednostka ponosi ryzyko gospodarcze, czy też to ryzyko ponosi jednostka nadrzędna. Kolejnym kryterium, decydującym o ustaleniu samodzielności, jest odpowiedzialność za szkody poniesione wobec osób trzecich. Należy zauważyć, iż potwierdzenie tego stanowiska znaleźć można w orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, m. in. w orzeczeniach w sprawie C-210/04 (pkt 35) oraz C-202/90 (pkt 15).

Należy wskazać, że dla celów VAT istotne jest kto występuje w relacjach zewnętrznych, tj. w obrocie z osobami trzecimi. Chodzi o to kto jest stroną w umowach zawieranych z osobami trzecimi – jednostka organizacyjna czy gmina. Na gruncie podatku od towarów i usług nie ma znaczenia, że jednostka organizacyjna gminy wykonując jej zadania działa na rachunek gminy, dla celów VAT jest istotne czy jednostka organizacyjna gminy występuje we własnym imieniu.

W świetle powołanych wyżej przepisów oraz przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, iż jednostka budżetowa prowadzi samodzielnie działalność gospodarczą, która jest rezultatem delegacji opartej na pełnomocnictwie do działania, w tym także prowadzi samodzielną gospodarkę finansową i przejmuje do samodzielnego wykonywania wydzieloną część obowiązków, które nie są wykonywane przez nikogo innego. W konsekwencji takiego stanu rzeczy, należy stwierdzić iż jednostka budżetowa Gminy, w myśl art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, uzyskują status podatnika podatku VAT. Natomiast opisane we wniosku czynności wykonywane na rzecz i w imieniu Gminy, stanowią u tej jednostki budżetowej czynności opodatkowane podatkiem VAT.

Wobec powyższego, uzyskiwane opłaty za dzierżawę w momencie gdy przedmioty dzierżawy były pod zarządem gminnej jednostki budżetowej, stanowiły u tej jednostki sprzedaż opodatkowaną. Zatem z uwagi na niespełnienie podstawowej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur za remont stoisk murowanych i hali targowej otrzymanych w tym okresie.

Jednocześnie zaznacza się, iż stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego, w szczególności, że prowadzone prace jak wskazał Wnioskodawca są remontem i nie stanowią ulepszenia zwiększającego wartość środka trwałego (hali targowej). W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.