INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 02 sierpnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 05 sierpnia 2011r.), uzupełnionym w dniu 05 października 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału w imprezie integracyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 sierpnia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału w imprezie integracyjnej.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 27 września 2011r. Znak: IBPB II/1/415-714/11/MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 05 października 2011r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (spółka akcyjna) organizuje imprezę okolicznościową w formie festynu w związku z obchodzoną w bieżącym roku 90-tą rocznicą istnienia Spółki. Impreza odbędzie się na boisku sportowym Wnioskodawcy, a jej organizacja została zlecona firmie zewnętrznej. Opłata dla dostawcy usługi za zorganizowanie imprezy ustalona jest ryczałtowo bez względu na rzeczywistą ilość pracowników, którzy wezmą udział w imprezie.

Zaproszenie do udziału zostało skierowane do pracowników Spółki oraz ich rodzin, a także do emerytów - byłych pracowników.

Impreza odbędzie się w dniu wolnym od pracy (sobota), ma charakter otwarty, uczestnictwo w festynie jubileuszowym jest dobrowolne i nieobowiązkowe. Pracownicy wraz z rodzinami nie muszą w równym stopniu korzystać ze wszystkich udostępnianych atrakcji. Wnioskodawca nie sporządza listy pracowników biorących udział w imprezie.

W ramach imprezy jubileuszowej pracownicy i ich rodziny mogą zapoznać się z osiągnięciami firmy, zwiedzić zakład, poznać specyfikę pracy na poszczególnych stanowiskach pracy. Podczas imprezy pracownicy i ich rodziny mogą korzystać z usług gastronomicznych serwowanych w formie stołu szwedzkiego - nie mają przydzielonych racji żywnościowych, a każdy pracownik ma możliwość wyboru na imprezie jaki posiłek chce zjeść lub czego chce się napić.

Wnioskodawca nie jest w stanie precyzyjnie określić ilu pracowników i emerytów przybędzie na uroczystość. Nie będzie możliwości stwierdzenia, czy poszczególne osoby brały udział w imprezie (otrzymały świadczenie). Wnioskodawca nie jest w stanie ewidencjonować ilości spożytych przez danego pracownika produktów. Pracownicy mogą również skorzystać z dodatkowych atrakcji zapewnianych przez Wnioskodawcę, takich jak np.: oglądanie występu artystycznego, udział w zabawie tanecznej, plenerowe gry i zabawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, prowadzenie ewidencji pozwalającej na ustalenie, który z pracowników z jakiej atrakcji skorzystał jest niemożliwe do wykonania w praktyce.

Wydatki związane z organizacją imprezy zostaną sfinansowane ze środków obrotowych oraz z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy udział pracowników w imprezie integracyjnej z okazji 90-lecia istnienia Spółki, zorganizowanej przez pracodawcę będzie prowadzić do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca powinien zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę, w związku z tym, że wzięli oni udział w imprezie integracyjnej...

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że sfinansowanie imprezy okolicznościowej dla pracowników będzie wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż impreza ma charakter otwarty i nie jest możliwe przyporządkowanie wartości przychodu dla każdego pracownika.

Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z art. 12 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) przychodem ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. W ocenie Wnioskodawcy, sfinansowanie imprezy okolicznościowej można uznać za świadczenie w naturze na rzecz pracowników. Jednak w sytuacji, gdy impreza okolicznościowa ma charakter otwarty, trudno jest określić, jaka faktyczna ilość pracowników brała w niej udział oraz jaka kwota przychodu przypada na konkretnego pracownika. Według Wnioskodawcy, nie ma możliwości przypisania konkretnego przychodu poszczególnym uczestnikom. Wszyscy pracownicy mogą wziąć w niej udział, ale nie wszyscy mają obowiązek się stawić. Ponieważ jubileusz jest zorganizowany dla ogółu pracowników, nie jest możliwe określenie, jaka kwota przychodu (jakie konkretnie świadczenia) przypada na pojedynczego pracownika. Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest dopuszczalne dzielenie kosztów poniesionych przez niego przez szacunkową liczbę uczestników i przyjęcie takiej kwoty za przychód pracownika.

Z uwagi na wskazane wyżej okoliczności, zdaniem Wnioskodawcy, przychód u pracowników z tytułu uczestnictwa w uroczystości jubileuszu nie powstanie. Świadczenia będą bowiem adresowane do ogółu (większej grupy) pracowników, a nie do każdego z nich pojedynczo. Wnioskodawca zapłaci za organizację imprezy ryczałtowo - dzielenie tej wartości przez liczbę pracowników nie powinno mieć miejsca ponieważ brak jest podstaw do ustalenia kwoty przychodu konkretnego pracownika.

Wnioskodawca podkreślił, że w swojej istocie uroczystość ma charakter integracyjny i służy integracji pracowników, co w dalszej kolejności przekłada się na poprawę organizacji pracy, a tym samym ma wpływ na wyniki ekonomiczno - finansowe Spółki.

Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca powołał argumentację zawartą w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 2011r. sygn. akt II FSK 1531/09, przytaczając fragment uzasadnienia wyroku. Zgodnie z jego treścią, „warunkiem uznania za przychód z nieodpłatnego świadczenia jest faktyczne jego otrzymanie. Z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyraźnie więc w powołanym przepisie ustawodawca wyróżnia dwa sposoby zaistnienia przychodu: a) otrzymanie i b) postawienie go do dyspozycji podatnika. W przypadku nieodpłatnych świadczeń muszą być one faktycznie otrzymane, w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych, które mogą być nie tylko otrzymane, ale również postawione do dyspozycji. Skoro ustawodawca te pojęcia rozróżnia, to nie można zwrotom „otrzymywać” i „postawić do dyspozycji” nadawać tych samych znaczeń. Jednocześnie ustawodawca zastrzegł, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione wartość tę ustala się według cen zakupu (pkt 2). Dla przypisania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń konieczne jest zatem ustalenie wysokości tego przychodu. Tymczasem w niniejszej sprawie nie sposób określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z tytułu sfinansowania przez pracodawcę kosztów imprezy integracyjnej. Dla opodatkowania istotne jest natomiast to, czy danemu pracownikowi można przypisać konkretny, a nie statystyczny przychód. Nie można bowiem ustalać przychodu w drodze arytmetycznego działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy integracyjnej przez liczbę pracowników biorących w niej udział. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają podstaw do wykonania takiego działania. Skoro w stanie faktycznym ujętym we wniosku nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, wobec tego nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. Ponadto podkreślić należy, że otrzymanie nieodpłatnego świadczenia musi dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż zgodnie z art. 3 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jest osoba fizyczna, a nie grupa osób.”

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

W myśl zasady powszechnego opodatkowania, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powołanego przepisu wynika zatem, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W praktyce, w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał podatnik.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do nich nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość.

W sytuacji, gdy świadczeniem objęty jest również członek rodziny pracownika – to wartość tegoż świadczenia stanowić będzie także przychód ze stosunku pracy, bowiem świadczenia związane są ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą. Należy zwrócić bowiem uwagę, że gdyby nie łączący pracownika z pracodawcą stosunek pracy, członek rodziny nie otrzymałby tego świadczenia.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ww. ustawy). Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
  
  

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia się od podatku wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych jak i pieniężnych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

• świadczenia mają charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego,
• są w całości sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
• otrzymywane są w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych,
• ich wysokość nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.
  
  

Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza zorganizować imprezę integracyjną, w formie festynu, z okazji 90-lecia istnienia Spółki. Impreza będzie mieć charakter otwarty a zaproszenie na nią będzie skierowane do pracowników Spółki oraz ich rodzin, a także do emerytów - byłych pracowników. Uczestnictwo w imprezie jest dobrowolne i nieobowiązkowe. Pracownicy wraz z rodzinami nie muszą w równym stopniu korzystać ze wszystkich udostępnianych atrakcji. Wnioskodawca nie sporządza listy pracowników biorących udział w imprezie. Podczas imprezy pracownicy i ich rodziny mogą korzystać z usług gastronomicznych serwowanych w formie stołu szwedzkiego - nie mają przydzielonych racji żywnościowych, a każdy pracownik ma możliwość wyboru na imprezie jaki posiłek chce zjeść lub czego chce się napić. Wnioskodawca nie jest w stanie precyzyjnie określić ilu pracowników i emerytów przybędzie na uroczystość. Nie będzie możliwości stwierdzenia, czy poszczególne osoby brały udział w imprezie (otrzymały świadczenie). Wnioskodawca nie jest w stanie ewidencjonować ilości spożytych przez danego pracownika produktów. Pracownicy mogą również skorzystać z dodatkowych atrakcji zapewnianych przez Wnioskodawcę, takich jak np.: oglądanie występu artystycznego, udział w zabawie tanecznej, plenerowe gry i zabawy.

Wydatki związane z organizacją imprezy zostaną sfinansowane ze środków obrotowych oraz z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że udział w imprezie integracyjnej sfinansowanej ze środków obrotowych oraz z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych stanowić będzie dla jej faktycznych uczestników (osób, które skorzystają z zaproszenia) nieodpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Świadczenie to – w przypadku pracowników i członków ich rodzin – należy zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy, określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (doliczając do tego przychodu również wartość świadczenia przypadającą na każdego członka rodziny danego pracownika).

Należy przy tym wskazać, iż w sytuacji, gdy źródłem finansowania imprezy integracyjnej, w ramach której pracownik otrzymuje nieodpłatne świadczenie, są w części środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych – przychód pracownika może być w tej części (części sfinansowanej z funduszu) zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oczywiście przy zachowaniu pozostałych warunków określonych w tym przepisie.

Wartość nieodpłatnego świadczenia stanowić będzie koszt jednostkowy udziału poszczególnych uczestników w danej imprezie. Poruszoną przez Wnioskodawcę kwestię trudności w ustaleniu dokładnej liczby pracowników uczestniczących w imprezie integracyjnej, należy uznać za problem organizacyjny, możliwy do rozwiązania. Jeżeli odpłatność za zorganizowanie imprezy zostanie dokonana ryczałtowo, koszt całkowity należy podzielić przez liczbę wszystkich uczestników, którzy wezmą w niej udział, a następnie przypisać tak obliczoną kwotę w przypadku pracowników do przychodu ze stosunku pracy (doliczając do tego przychodu również wartość świadczenia przypadającą na każdego członka rodziny danego pracownika). Podzielić należy zdanie wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 03 czerwca 1998r. sygn. akt I SA/Ka 1719/96 stwierdził, iż „ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.” Tak więc, problemy techniczne związane z ujednoliceniem ogólnej kwoty w formie ryczałtu nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia jaka wartość opłacanej kwoty przypada na danego uczestnika imprezy.

Podkreślić również należy, iż na wysokość przychodu danej osoby powstałego w związku z jej uczestnictwem w imprezie integracyjnej nie wpływa poziom wykorzystania poszczególnych atrakcji przewidzianych dla uczestników, bowiem cena, którą uiści Wnioskodawca za zorganizowanie imprezy nie będzie uzależniona od stopnia „skonsumowania” tych atrakcji przez uczestników. Innymi słowy, z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia jest ile i jakie dania i napoje skonsumował pracownik lub inny zaproszony uczestnik, jak również w jakim zakresie skorzystał z atrakcji przewidzianych podczas imprezy.

Nie można więc zgodzić się z przywołaną przez Wnioskodawcę (za Sądem) argumentacją, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie można mówić o powstaniu przychodu, bowiem do tego, aby w przypadku nieodpłatnych świadczeń powstał przychód, świadczenia te muszą być otrzymane faktycznie a nie tylko postawione do dyspozycji i koniecznym jest, aby znana była faktyczna (a nie tylko ustalana przy pomocy arytmetycznego działania) wielkość tegoż dochodu.

Należy podkreślić, iż nieodpłatnym świadczeniem – w przedstawionym we wniosku opisie – nie są poszczególne atrakcje dostępne w ramach imprezy (jak posiłki, napoje, itd.), ale bezpłatny udział w zorganizowanej imprezie. Zatem potwierdzeniem otrzymania nieodpłatnego świadczenia przez pracownika jest jego uczestnictwo w adresowanej do niego imprezie, sfinansowanej przez pracodawcę. Tym samym otrzymanie nieodpłatnego świadczenia nie może być utożsamiane z jego skonsumowaniem i od tego uwarunkowane jego zaliczenie do przychodu podatkowego. Aby bowiem coś skonsumować należy tym najpierw dysponować (mieć postawione do dyspozycji), a w tym przypadku – otrzymać. Dlatego też w przedmiotowej sprawie pracownik otrzyma nieodpłatnie świadczenie o określonej wartości w związku z przyjściem na imprezę integracyjną, bez względu na to czy następnie będzie i ewentualnie w jakim stopniu konsumował posiłki, napoje czy atrakcje.

Gdyby bowiem przyjąć tok rozumowania przywołany przez Wnioskodawcę, to w sytuacji nieodpłatnego udostępnienia lokalu mieszkalnego kilku osobom przychód powstałby tylko wówczas, gdyby osoby te faktycznie przebywały w danym lokalu i konieczną byłaby analiza, która osoba ile czasu w nim przebywała. A przecież w sytuacji nieodpłatnego udostępnienia lokalu aspekt faktycznego przebywania w nim nie jest badany. Podobnie ma się sytuacja np. z nieodpłatnym udostępnieniem na cele osobiste samochodu będącego własnością pracodawcy. Również w takiej sytuacji należałoby badać przez jaki czas pracownik faktycznie użytkował samochód a przez jaki czas stał on jedynie przed jego domem. Tym samym traktowanie na równi udostępniania (otrzymania) świadczenia z jego wykorzystaniem prowadziłoby do absurdów.

W związku z powyższym, wartość świadczeń dla pracowników Wnioskodawcy i członków ich rodzin, jaka zostanie poniesiona przez Wnioskodawcę w ramach organizowanej przez niego imprezy integracyjnej, Wnioskodawca, działając jako płatnik, będzie miał obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wskazać, iż jedynie w sytuacji, gdy impreza ma charakter otwarty, tzn. że każdy kto zechce może w niej wziąć udział (a więc np. nie tylko pracownicy Wnioskodawcy, członkowie ich rodzin oraz emeryci – byli pracownicy ale również osoby postronne), to tylko wówczas nie ma podstaw do ustalenia przychodu u poszczególnych uczestników. Ze świadczeń oferowanych na imprezie mogą bowiem korzystać osoby, które w żaden sposób nie są określone. Na dzień imprezy nie można w takiej sytuacji jednoznacznie ustalić grona osób uczestniczących w imprezie, a tym samym w sposób skonkretyzowany wskazać wysokości przychodu przypadającego na jedną osobę, z wszelkimi dalszymi konsekwencjami tych okoliczności.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądowego należy stwierdzić, że orzeczenie to zapadło w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Niemniej, jak wyżej wykazano, Organ nie podziela argumentacji w nim zawartej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.