INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pan, przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2011 r. (data wpływu 11 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W 1983 roku Wnioskodawca wraz z małżonką (wspólnota ustawowa małżeńska, z których tylko małżonka była rolnikiem) otrzymał aktem przekazania darowizny dom i pewien obszar ziemi od ojca małżonki, położony w obrębie miejscowości W., które weszło w skład majątku osobistego Wnioskodawcy i jego żony. W akcie darowizny znalazł się między innymi obszar o powierzchni 1,71 ha, który nie nadawał się do produkcji rolnej ze względu na bardzo słabą jakość gleb (żwir, kamienie) i nieopłacalność i nie był wykorzystywany do produkcji rolnej. W 2002 r. wspomniane grunty zostały wydzierżawione nieodpłatnie innej osobie. Czynność ta w żaden sposób nie miała związku z chęcią osiągnięcia jakichkolwiek profitów, bo była nieodpłatna. Miało to jedynie związek z faktem, iż w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego przez żonę Zainteresowanego, emerytura KRUS przysługuje jedynie osobom, które we władaniu nie posiadają więcej jak 1 ha gruntów przeliczeniowych, a żona Wnioskodawcy przeszła na emeryturę KRUS i osiągnęła wiek emerytalny. Dzierżawa była bez żadnych profitów z tego tytułu, chodziło jedynie o przekazanie gruntu innej osobie aby małżonka Wnioskodawcy mogła otrzymać emeryturę zgodnie z przepisami KRUS. Od 2002 roku więc małżonka Zainteresowanego przestała być rolnikiem i utrzymywała się z emerytury. Wnioskodawca nigdy nie był rolnikiem. Przez te wszystkie lata nie było planu miejscowego dla wspomnianych gruntów. W 2010 roku gmina zrobiła miejscowy plan zagospodarowania i przedmiotowa działka została w nim ujęta jako taka, która nadaje się pod budownictwo jednorodzinne. Obszar ten w ewidencji gruntów ma klasyfikację jako „pastwiska trwałe” i grunty o niskich klasach bonitacyjnych gleb III klasa – 0,21 ar, IV klasa – 0,94 ar, V klasa – 0,24 ar, VI klasa – 0,32 ar. Wobec powyższych faktów Wnioskodawca wraz z małżonką zamierza wydzielić kilka działek i dokonać ich zbycia. Jest to niewielki stosunkowo obszar i zgodnie z planem dopuszcza się możliwość wydzielenia około 10-12 działek maksymalnie oraz drogi dojazdowej. Część działek zostałaby zbyta nieodpłatne w akcie darowizny dla dwójki dzieci Wnioskodawcy i jego żony. Zaledwie kilka sztuk mogłoby być przeznaczone do zbycia odpłatnego bezpośrednio przez Wnioskodawcę i jego żonę. Środki uzyskane z ewentualnego zbycia kilku działek zostaną przekazane w formie rejestrowanej darowizny dla dzieci Wnioskodawcy i jego żony na cele mieszkaniowe (syn buduje dom, córka spłaca kredyt mieszkaniowy) oraz częściowo na remont starego domu poniemieckiego, który należy do Wnioskodawcy i jej żony. Wnioskodawca i jego żona nie prowadzą żadnej działalności rolniczej ani gospodarczej i utrzymują się z emerytur, a uzyskane z ewentualnego zbycia działki środki nie są stałym źródłem dochodu lecz będą wydatkowane na wyżej określone cele. W chwili obecnej grunty, o których mowa są niezabudowane, brak uzbrojenia terenu itp.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zamiarem sprzedaży kilku działek zaistnieje konieczność odprowadzenia podatku VAT do Urzędu Skarbowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, taka incydentalna sprzedaż działek nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Wnioskodawca wraz z żoną otrzymał m.in. nieodpłatnie wspomniany grunt w drodze aktu notarialnego od ojca swojej żony. Zdarzenie to miała miejsce w 1983 roku. Fakt ten był koniecznością związaną z przepisaniem domu i gruntów ze względów rodzinnych. Teść Wnioskodawcy był w podeszłym wieku i przekazał swój majątek swojej córce i swojemu zięciowi. Wnioskodawca nie nabył zatem gruntu z zamiarem jego odsprzedaży. Nie można więc już na tym etapie przypisać Wnioskodawcy, że przejmując dom wraz z gruntami w 1983 r. działał z zamiarem podziału tegoż gruntu i sprzedażą części działek 28 lat później. Istotnym faktem jest też tutaj to, że przekazany grunt wszedł w skład majątku osobistego Wnioskodawcy i jego żony.

W opinii Wnioskodawcy okazjonalna sprzedaż maksymalnie kilku działek ma charakter incydentalny i ograniczony. Oprócz przedmiotowego gruntu Wnioskodawca i jego małżonka nie posiadają już innych gruntów, które w przyszłości mogłyby być przedmiotem podobnych transakcji. W odniesieniu do ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zmianami) należy zauważyć że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów (w odniesieniu do art. 7 tejże ustawy) będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby taki fakt miał miejsce czynność, która będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonana przed podatnika.

Definicja „podatnika” zawarta jest w artykule 15 ustawy i orzeka że:

1. Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemąjące osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
2. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego należy zauważyć jednak, że w opisywanej sytuacji Wnioskodawca nie działa jako handlowiec i podatnik, nie prowadzi działalności gospodarczej, a dokonuje wraz z małżonką, jedynie okazyjnego zbycia ich wspólnego majątku prywatnego, który nie został uprzednio nabyty z zamiarem jego odsprzedaży. Grunt, z którego mają być wydzielone działki nigdy nie był wykorzystywany do działalności rolniczej z wyżej opisywanych względów. Wnioskodawca nigdy nie był rolnikiem, a od 2002 roku nie jest rolnikiem też jego małżonka (jest emerytem), także w myśl przepisów KRUS. Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej – jest emerytem.

W opinii Wnioskodawcy zbycie ograniczonej ilości działek jest jedynie rozporządzeniem majątku osobistego, do której ma prawo wraz z żoną i nie działają jako podatnicy. Sięgając do fachowej literatury zauważa się, że „sprzedaż - nawet kilkakrotna - przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży, nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu (por. J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2006. Tom 1, UNIMEX. Wrocław 2006, s. 349-350). Reasumując, należy stwierdzić, że nie może być uznawana za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT sprzedaż majątku osobistego, który został nabyty nie w celu jego odsprzedaży, lecz spożytkowania na własne potrzeby. Podobne stanowisko zajął w zbliżonej sytuacji Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 29 grudnia 2009 r. nr ILPP1/443-819/08/09-S/MT (dostępnej w Internecie). W podsumowaniu tejże interpretacji odnośnie rozporządzania majątkiem osobistym czytamy: „W związku z powyższym sprzedaż działek dokonana przez Wnioskodawcę nie stanowi działalności gospodarczej, z uwagi na fakt, iż transakcja nie ma charakteru zarobkowego, lecz związana jest z przysługującym mu prawem do rozporządzania własnym majątkiem, albowiem brak jest przesłanek do uznania działań Zainteresowanego za działalność handlowca. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca nabył przedmiotowe działki do majątku osobistego kilkanaście lat temu, do celów prywatnych. Nie miał zamiaru dokonywać ich dalszej odsprzedaży, grunt został nabyty w celu prowadzenia produkcji rolniczej (Zainteresowany od roku 2000 nie prowadził działalności rolniczej na ww. nieruchomości), a produkty rolne otrzymane z uprawy przedmiotowego gruntu wykorzystywał na własne potrzeby. Przedmiotowe działki nie były nigdy wykorzystywane przez Pana do prowadzenia działalności gospodarczej.

Reasumując, zbycie przedmiotowych działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...)”.

Istotnym jest też fakt, że okazjonalne zbycie kilku działek przez Wnioskodawcę i jego małżonkę nie ma charakteru zarobkowego. Nie jest to stałe źródło dochodu. Środki uzyskane z tego zbycia będą wykorzystane głównie w celu remontu domu oraz na pomoc swoim dzieciom w budowie domu syna i spłacie zaciągniętego kredytu mieszkaniowego przez córkę. Darowizny będą rejestrowane w urzędzie skarbowym.

Aby w pełni podsumować opisywaną sytuację należy prześledzić kilka orzeczeń sądów administracyjnych, które rozpatrywały przypadki sprzedaży gruntów przeznaczonych pod zabudowę z majątku osobistego w kontekście powstania obowiązku podatku VAT.

I tak na przykład Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 15 stycznia 2007 r. stwierdził, że „sprzedaży kilku lub więcej działek budowlanych, jeżeli tylko działki te stanowią majątek osobisty podatnika VAT i nie służą prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, nie można uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 4 ust. 2 zd. 2 VI Dyrektywy VAT z 17 maja 1977 r., zgodnie z którym za działalność taką uznaje się także wykorzystywanie majątku rzeczowego i wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskiwania z tego tytułu stałego dochodu. Choć sprzedaż kilku lub kilkunastu działek może stanowić czynności sporadyczne, to z natury rzeczy nie wiąże się jednak z uzyskiwaniem stałego dochodu (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 stycznia 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3885/2006).

W podobnym tonie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który w wyroku z dnia 6 września 2006 r. orzekł, że nie jest działalnością handlową, a zatem gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży. Sprzedaż – nawet kilkukrotna – przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży, nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu VAT (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 września 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 1254/05).

Swoje wcześniejsze stanowisko potwierdził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w kolejnym wyroku dotyczącym omawianej kwestii, w którym stwierdził, że sprzedaży kilku lub więcej działek przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo mieszkaniowe, jeżeli działki te stanowią majątek osobisty podatnika VAT i nie służą prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, nie można uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu VI Dyrektywy VAT. Jeżeli podatnik nie nabył działek w celu ich dalszej odsprzedaży, ale nabył je jako osoba fizyczna, w drodze darowizny od rodziców i w związku z czym, działki te stanowią jego majątek osobisty, ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 lutego 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 4176/06).

Stanowiska wojewódzkich sądów administracyjnych potwierdził także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku wydanym przez poszerzony skład 7 sędziów. W wyroku tym NSA stwierdził, że sprzedaż działek budowlanych z majątku prywatnego osoby fizycznej, nieprowadzącej działalności w tym zakresie, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sąd stwierdził, że okazjonalna czynność podlega opodatkowaniu VAT, tylko wtedy gdy podmiot dokonujący dostawy gruntu działa w charakterze podatnika. Ostatecznie sąd stwierdził, że jeśli osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, dokonuje sporadycznie sprzedaży swego prywatnego majątku (gruntu), wówczas wykonywane przez taką osobę czynności dostawy gruntu nie uznaje się za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. NSA stwierdził, że sama częstotliwość lub jej brak nie może jednak decydować o tym, czy ktoś jest podatnikiem VAT, czy nie.

Przy opodatkowaniu działań sporadycznych istotne jest bowiem, czy podmiot jest podatnikiem VAT, zwłaszcza, że przepis art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy VAT z 1977 roku (sprawa toczyła się na gruncie obowiązywania VI Dyrektywy VAT z 17 maja 1977 r.) nie zawiera pojęcia częstotliwości – uznał NSA.

W omawianej przez sąd sprawie nie można uznać, że strona prowadzi działalność gospodarczą nie nabyła bowiem gruntu z zamiarem jego dalszej odsprzedaży – podsumował NSA (wyrok składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07).

W obliczu powyższych faktów Wnioskodawca podtrzymuje swoje stanowisko, iż w opisywanej sprawie nie wystąpi konieczność odprowadzenia podatku VAT od sprzedaży przedmiotowych działek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W związku z powyższym, aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług, w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

• po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
  
  

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że w 1983 roku Wnioskodawca wraz z małżonką (wspólnota ustawowa małżeńska, z których tylko małżonka była rolnikiem) otrzymał aktem przekazania darowizny dom i pewien obszar ziemi od ojca małżonki, które weszło w skład majątku osobistego Wnioskodawcy i jego żony. W akcie darowizny znalazł się między innymi obszar o powierzchni 1,71 ha, który nie nadawał się do produkcji rolnej ze względu na bardzo słabą jakość gleb (żwir, kamienie) i nieopłacalność i nie był wykorzystywany do produkcji rolnej. W 2002 r. wspomniane grunty zostały wydzierżawione nieodpłatnie innej osobie. Czynność ta w żaden sposób nie miała związku z chęcią osiągnięcia jakichkolwiek profitów, bo była nieodpłatna. Miało to jedynie związek z faktem, iż w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego przez żonę Zainteresowanego, emerytura KRUS przysługuje jedynie osobom, które we władaniu nie posiadają więcej jak 1 ha gruntów przeliczeniowych, a żona Wnioskodawcy przeszła na emeryturę KRUS i osiągnęła wiek emerytalny. Dzierżawa była bez żadnych profitów z tego tytułu, chodziło jedynie o przekazanie gruntu innej osobie aby małżonka Wnioskodawcy mogła otrzymać emeryturę zgodnie z przepisami KRUS. Od 2002 roku więc małżonka Zainteresowanego przestała być rolnikiem i utrzymywała się z emerytury. Wnioskodawca nigdy nie był rolnikiem. Przez te wszystkie lata nie było planu miejscowego dla wspomnianych gruntów. W 2010 roku gmina zrobiła miejscowy plan zagospodarowania i przedmiotowa działka została w nim ujęta jako taka, która nadaje się pod budownictwo jednorodzinne. Obszar ten w ewidencji gruntów ma klasyfikację jako „pastwiska trwałe” i grunty o niskich klasach bonitacyjnych gleb III klasa – 0,21 ar, IV klasa – 0,94 ar, V klasa – 0,24 ar, VI klasa – 0,32 ar. Wobec powyższych faktów Wnioskodawca wraz z małżonką zamierza wydzielić kilka działek i dokonać ich zbycia. Jest to niewielki stosunkowo obszar i zgodnie z planem dopuszcza się możliwość wydzielenia około 10-12 działek maksymalnie oraz drogi dojazdowej. Część działek zostałaby zbyta nieodpłatnie w akcie darowizny dla dwójki dzieci Wnioskodawcy i jego żony. Zaledwie kilka sztuk mogłoby być przeznaczone do zbycia odpłatnego bezpośrednio przez Wnioskodawcę i jego żonę. Środki uzyskane z ewentualnego zbycia kilku działek zostaną przekazane w formie rejestrowanej darowizny dla dzieci Wnioskodawcy i jego żony na cele mieszkaniowe (syn buduje dom, córka spłaca kredyt mieszkaniowy) oraz częściowo na remont starego domu poniemieckiego, który należy do Wnioskodawcy i jej żony. Wnioskodawca i jego żona nie prowadzą żadnej działalności rolniczej ani gospodarczej i utrzymują się z emerytur, a uzyskane z ewentualnego zbycia działki środki nie są stałym źródłem dochodu lecz będą wydatkowane na wyżej określone cele. W chwili obecnej grunty, o których mowa są niezabudowane, brak uzbrojenia terenu itp.

Zgodnie z art. 693 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

W myśl art. 710 Kodeksu cywilnego, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, iż – co do zasady – oddanie nieruchomości w dzierżawę stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W opisanym zdarzeniu przyszłym trudno uznać Wnioskodawcę za podatnika podatku od towarów i usług, w związku z planowaną sprzedażą przedmiotowych działek. Nic nie wskazuje na to, aby dokonując sprzedaży przedmiotowego gruntu działał w charakterze „handlowca” w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie można bowiem stwierdzić, że nabył grunt w celu odsprzedaży, ponieważ przedmiotowy grunt Wnioskodawca otrzymał w darowiźnie od swojego teścia, tylko na własne potrzeby. Przedmiotowy grunt nie był wykorzystywany do działalności rolniczej ani innej działalności gospodarczej

Zainteresowany wskazał także, że nie był rolnikiem. W 2002 r. wspomniane grunty zostały wydzierżawione nieodpłatnie innej osobie. Czynność ta w żaden sposób nie miała związku z chęcią osiągnięcia jakichkolwiek profitów, bo była nieodpłatna. Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika także, iż Zainteresowany nie dokonywał jakiegokolwiek uatrakcyjnienia działek, to jest nie ponosił jakichkolwiek nakładów w celu przygotowania gruntu do sprzedaży, nie uzbrajał terenu.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych, a czynność ta wykonywana jest w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Powyższe stanowisko potwierdza również szerokie orzecznictwo Sądów Administracyjnych, w tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07 oraz wyrok z dnia 18 grudnia 2008 r. sygn. akt I FSK 1556/07, w którym między innymi Sąd wskazał, że pojęcie „majątek osobisty”, czy też „majątek prywatny” oznacza, tę część majątku danej osoby, która nie jest przez nią wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej.

W kontekście rozpatrywanego wniosku, skoro Zainteresowany ma zamiar podzielić grunt z majątku osobistego, a następnie sprzedać niezabudowane działki będzie mógł korzystać z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie będzie wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku VAT.

Podsumowując, w oparciu o przedstawione przez Zainteresowanego zdarzenie przyszłe oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegać przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, iż stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.