INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2011r. (data wpływu do tut. Biura 29 lipca 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego stanowiącego środek trwały w tej działalności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego stanowiącego środek trwały w tej działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, w której wykorzystuje samochody osobowe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Samochody stanowią własność Wnioskodawcy i ujęte są w księgach handlowych jako środki trwałe. Wnioskodawca nie wykorzystuje ww. samochodów w celach prywatnych. Istotne elementy stanu faktycznego znajdują się również w części H poz. 70 wniosku, gdzie wskazano iż Wnioskodawca ponosi wydatki związane z eksploatacją samochodów osobowych ujętych w ewidencji środków trwałych, na które składają się: koszty paliwa, olejów, opłat za przejazdy i parkowanie, wymiany opon, serwis itp.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo zaliczając wydatki związane z eksploatacją samochodów osobowych ujętych w ewidencji środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów pomimo braku ewidencji przebiegu pojazdu w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wszelkie koszty eksploatacyjne samochodu ujętego w ewidencji środków trwałych stanowią koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 updof. Zgodnie z powołanym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zdaniem Wnioskodawcy, możliwość zaliczenia wydatków eksploatacyjnych do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 updof jedynie w przypadkach, gdy samochód osobowy nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. W podsumowaniu Wnioskodawca wskazał, iż ponoszone przez niego wydatki eksploatacyjne, ponieważ dotyczą samochodów osobowych ujętych w ewidencji środków trwałych, stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 updof i nie podlegają ograniczeniom, o których mowa w art. 23 updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. z 2010r. Dz. U. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, powinien spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem z działalności gospodarczej lub ze źródłem przychodu jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 powyższej ustawy,
• być właściwie udokumentowany,
  
  

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej należy brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodu a także racjonalność, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, mogą być kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Powyższy zapis wyraźnie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w związku z użytkowaniem niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego w przypadku, gdy ewidencja przebiegu pojazdów nie jest prowadzona oraz – w przypadku jej prowadzenia – ogranicza je do wysokości wynikającej z pomnożenia stawki za 1 km i faktycznego przebiegu pojazdu.

Zatem w przypadku, gdy samochód osobowy stanowi środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, podatnik nie jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Przy czym, w myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków związanych z eksploatacją określonego składnika majątku, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, iż wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy eksploatacją samochodu osobowego a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków związanych z eksploatacją ww. samochodu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, w której wykorzystuje samochody osobowe stanowiące jego własność i ujęte są w księgach handlowych jako środki trwałe. Wnioskodawca ponosi wydatki związane z eksploatacją samochodów osobowych ujętych w ewidencji środków trwałych, na które składają się: koszty paliwa, olejów, opłat za przejazdy i parkowanie, wymiany opon, serwis itp.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie wskazane we wniosku samochody wykorzystywane są na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej to wydatki związane z ich eksploatacją mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności.

Przy czym, jeżeli wskazane we wniosku samochody również dla celów podatkowych, a nie wyłącznie bilansowych, zostały uznane za środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej, tj. spełnią definicję środka trwałego zawartą w cyt. powyżej art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy i zostały ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to poniesione i prawidłowo udokumentowane wydatki związane z eksploatacją tych samochodów Wnioskodawca może bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy z ww. zastrzeżeniem należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. W przepisie tym ograniczono wysokość kosztów eksploatacyjnych w części dotyczącej składek na ubezpieczenie samochodu, które można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, ponoszonych w związku z używaniem samochodu w działalności gospodarczej. Oznacza to, iż wbrew stanowisku Wnioskodawcy niektóre (nie wskazane we wniosku) wydatki związane z eksploatacją samochodów podlegają ograniczeniom co do ich możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, kwestia ta nie była jednak przedmiotem złożonego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.