INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2011 r. (data wpływu 22 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania świadczeń na rzecz osób uprawnionych, finansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych lub za częściową odpłatnością ponoszoną przez pracowników, a także prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT i VAT – marża – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania świadczeń na rzecz osób uprawnionych, finansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych lub za częściową odpłatnością ponoszoną przez pracowników, a także prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT i VAT – marża.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność produkcyjną w zakresie wytwarzania i sprzedaży płytek ceramicznych. Z uwagi na znaczną ilość zatrudnionych pracowników objęty jest obowiązkiem wynikającym z art. 3 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, tj. utworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (dalej: Fundusz). Zgodnie z treścią funkcjonującego w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy regulaminu Funduszu, pracownicy otrzymują świadczenia w postaci m.in. talonów uprawniających do wymiany na towary w wybranych sklepach z produktami dla dzieci. Dodatkowo Wnioskodawca organizuje wyjazdy kolonijne dla dzieci swoich pracowników za pośrednictwem zewnętrznych biur podróży. W obu przypadkach usługi te zakupywane są przez Wnioskodawcę od podmiotów trzecich na podstawie stosownej faktury VAT. W przypadku organizacji kolonii lub wczasów jest to faktura VAT - marża, bez wyodrębnionej w jej treści kwoty podatku VAT. Wnioskodawca nabywa także - tym razem dokumentowane zwykłymi fakturami VAT – usługi wstępu np. na siłownię, do kina, na basen itp. W przypadku organizacji kolonii lub wczasów pracownicy partycypują w kosztach wyjazdu, w zależności od ich sytuacji materialnej. Zasady i zakres w jakim wczasy te są finansowane przez pracowników precyzyjnie określony jest w regulaminie Funduszu. Rozliczenie między Wnioskodawcą a pracownikami wygląda w ten sposób, że Wnioskodawca płaci 100% należności na rzecz biura podróży, zaś wynikająca z regulaminu Funduszu część kosztów wyjazdu zwracana jest przez pracowników bezpośrednio Wnioskodawcy. Kwoty wpłacane przez pracowników uiszczane są wyłącznie na rachunek bankowy Funduszu.

Wczasy i kolonie nie są organizowane w ośrodkach stanowiących własność Wnioskodawcy.

Całość wydatków na poczet opisanych powyżej świadczeń na rzecz pracowników (ich dzieci) przekazywana jest ze środków Funduszu. Tym samym nie są one w jakiejkolwiek części finansowane ze środków obrotowych Wnioskodawcy.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy opisane powyżej świadczenia na rzecz pracowników podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, przy założeniu, że nie partycypują oni w jakikolwiek sposób w ponoszeniu kosztów tych świadczeń...
2. Czy podatek naliczony zawarty w fakturach VAT - marża oraz w fakturach innych niż VAT - marża, otrzymanych przez Wnioskodawcę w związku z nabyciem przez niego usług od osób trzecich podlega odliczeniu od podatku należnego na zasadach ogólnych...
3. Czy pobieranie przez Wnioskodawcę od pracowników częściowej odpłatności za te usługi rodzi obowiązek ich opodatkowania podatkiem VAT w zakresie, w jakim są one płacone przez pracowników...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie przedmiotowego stanu faktycznego kluczowe jest zidentyfikowanie źródła finansowania wydatków na poczet przedmiotowych świadczeń na rzecz pracowników. Zgodnie z treścią art. 8 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. za odpłatne świadczenie usług, a zatem podlegające opodatkowaniu, uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Obowiązek opodatkowania powyższych usług powstaje niezależnie od tego czy podatnikowi przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego, czy też nie. Podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług ustalana jest wówczas zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy o VAT, w świetle którego podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika, tj. cena ich zakupu lub koszt wytworzenia.

Jednak w ocenie Wnioskodawcy powyższe regulacje nie będą miały co do zasady zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym. Powyższe wynika z faktu, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług turystycznych lub innych usług opisanych w stanie faktycznym. Ich spełnianie wynika wyłącznie z treści przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych i obowiązków nałożonych przezeń na Wnioskodawcę. Z uwagi na powyższe nie sposób uznać, że wykonywanie jakichkolwiek czynności w związku z administrowaniem Funduszem stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT. Innymi słowy, Wnioskodawca wykonując opisane wyżej czynności nie występuje w charakterze podatnika podatku VAT. Powyższe oznacza, że świadczenia spełniane na rzecz pracowników, o których mowa w przedmiotowym stanie faktycznym, pozostają zgodnie z art. 15 ustawy poza regulacją ustawy o VAT, w zakresie w jakim spełniane są ze środków Funduszu. Tezę powyższą potwierdził m.in. NSA w wyroku z dnia 2 września 2008 r. (sygn. I FSK 1076/07), w którym stwierdził, że „podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym i aby w jego ramach udzielać pracownikom pożyczek mieszkaniowych.

Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. W konsekwencji podmiot wykonując czynności związane z udzielaniem swoim pracownikom zwrotnych pożyczek na cele mieszkaniowe z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT."

W orzecznictwie podkreśla się zatem, że brak jest podstaw, aby uznać, że czynności podejmowane przez pracodawcę w warunkach zdeterminowanych przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych są czynnościami podejmowanymi przez niego w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Co jednak istotne, teza ta zdaniem Wnioskodawcy dotyczy zarówno sytuacji, gdy dane świadczenie jest w całości finansowane ze środków ZFŚS, jak i sytuacji, gdy świadczenie to współfinansuje beneficjent, tj. osoba uprawniona do korzystania z Funduszu (por. wyrok NSA z dnia 18 stycznia 2011 r., sygn. akt I FSK 91/10; wyr. WSA w Lublinie z dnia 12 maja 2010 r., sygn. akt I SA/Lu 42/10).

Powyższe oznacza, że świadczenia spełniane przez Wnioskodawcę na rzecz swoich pracowników lub ich dzieci, w zakresie w jakim finansowane są z Funduszu, nie stanowią usług w rozumieniu ustawy o VAT, a zatem nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Do odmiennych wniosków należałoby dojść wyłącznie wówczas gdyby opisane powyżej świadczenia finansowane były ze środków obrotowych Wnioskodawcy, która to sytuacja jednak in casu nie zachodzi.

Analogiczne wnioski należy wywieść w sytuacji gdy pracownik partycypuje częściowo w kosztach opisanego w stanie faktycznym świadczenia poprzez ich refundacje na rzecz Funduszu, zgodnie z zasadami określonymi w regulaminie Funduszu. Wszelkie świadczenia otrzymywane w powyższym zakresie przez pracodawcę nie stanowią bowiem wynagrodzenia za świadczenie na rzecz pracowników usług. W powyższym zakresie pracodawca występuje wyłącznie jako administrator majątku Funduszu. Pracodawca nie nabywa bowiem towarów ani usług na własną rzecz, lecz w imieniu i na rzecz pracowników. Tym samym czynność ta nie podlega działaniom ustawy o VAT, a co za tym idzie - nie występuje obowiązek wykazania VAT należnego od przekazania usługi pracownikowi także w zakresie w jakim za tą usługę zapłacił.

Pogląd powyższy spotkał się z aprobatą Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 19 grudnia 2008 r. (interpretacja ind.). Powyższa teza jest tym bardziej adekwatna, iż wszelkie wpływy wpłaty dokonywane z tego tytułu przez pracowników przekazywane są w całości na Fundusz, a nie na inne cele związane z funkcjonowaniem Wnioskodawcy.

Przyjęcie odmiennego wniosku byłoby o tyle irracjonalnie, że opodatkowanie tej samej czynności miałoby zróżnicowany charakter w zależności od tego kto ją finansuje - pracownik czy pracodawca. Z powyższych przyczyn nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem niektórych organów podatkowych, które utrzymują, że w zakresie w jakim pracownik refinansuje koszty świadczeń tym że Wnioskodawca zachowywałby także prawo do odliczenia podatku naliczonego w tym zakresie. W powyższym tonie wypowiedział się m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 14 stycznia 2009 r. „(...) Gdy świadczenie jest częściowo odpłatne - czynność ta podlega opodatkowaniu do wysokości świadczenia wnoszonego przez pracownika, a podatnikowi - przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony na ogólnych zasadach, tj. w części, w jakiej związany jest on z czynnością opodatkowaną.

Prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur stwierdzających zakup ww. usług będzie przysługiwało w takiej części, w jakiej dotyczy sprzedaży opodatkowanej, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy."

Podkreślić należy, że Wnioskodawca kupując usługi, które następnie „przekazuje” nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie pracownikom - nie ma prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarty w tych zakupach. W przypadku faktur VAT - marża, obniżenie jest niemożliwe, gdyż w treści tej faktury podatek należny nie jest w ogóle wyodrębniony. W przypadku pozostałych faktur, Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Ponadto, przez dostawę towarów rozumie się również – w myśl art. 7 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. – przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Obowiązek tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nakładają przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.)

Przedmiotem działania Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS), zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.), zwanej dalej ustawą o ZFŚS, jest finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

Jak wynika z treści art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, przez działalność socjalną rozumie się usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

W myśl pkt 5 powołanego przepisu, osobami uprawnionymi do korzystania z Funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści - byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Z powołanych przepisów wynika, iż zakładowa działalność socjalna dotyczy określonych rodzajów świadczeń pracodawcy na rzecz pracownika i tylko te świadczenia mogą być finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Ponadto, Fundusz jest tworzony na rzecz załogi pracodawcy i prawo do korzystania ze świadczeń finansowanych z Funduszu jest kolektywnym prawem załogi.

Stosownie natomiast do art. 10 i art. 12 ustawy o ZFŚS, środkami Funduszu administruje pracodawca i gromadzi je na odrębnym rachunku bankowym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Z uwagi na znaczną ilość zatrudnionych pracowników objęty jest obowiązkiem wynikającym z art. 3 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, tj. utworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Zgodnie z treścią funkcjonującego w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy regulaminu Funduszu, pracownicy otrzymują świadczenia w postaci m.in. talonów uprawniających do wymiany na towary w wybranych sklepach z produktami dla dzieci. Dodatkowo Wnioskodawca organizuje wyjazdy kolonijne dla dzieci swoich pracowników za pośrednictwem zewnętrznych biur podróży. Wnioskodawca nabywa także usługi wstępu np. na siłownię, do kina, na basen itp. W przypadku organizacji kolonii lub wczasów pracownicy partycypują w kosztach wyjazdu, w zależności od ich sytuacji materialnej. Wczasy i kolonie nie są organizowane w ośrodkach stanowiących własność Wnioskodawcy. Całość wydatków na poczet przedmiotowych świadczeń na rzecz pracowników (ich dzieci) przekazywana jest ze środków Funduszu. Wnioskodawca również wskazał, iż część z ww. usług nabywa na podstawie faktur VAT – marża, a część tych usług jest dokumentowana fakturami VAT.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii opodatkowania powyższych świadczeń dokonywanych w ramach ZFŚS, na rzecz pracowników, przy założeniu, że nie partycypują oni w ponoszeniu kosztów tych świadczeń oraz w przypadku pobierania przez Zainteresowanego od pracowników częściowej odpłatności za przedmiotowe usługi. A ponadto, czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego zawartego w fakturach VAT – marża oraz fakturach VAT od nabytych przez niego usług od osób trzecich.

Mając na uwadze powyższy opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, iż jeżeli świadczenia w postaci talonów oraz usługi wstępu np. na siłownię, do kina, na basen itp., organizowania kolonii lub wczasów są działaniem o charakterze techniczno-administracyjnym, podejmowanym dodatkowo, całkowicie poza sferą prowadzanej przez pracodawcę działalności gospodarczej (poza sferą jego aktywności biznesowej), to czynności te nie są podejmowane przez pracodawcę w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji należy stwierdzić, że nie jest on podatnikiem tego podatku w tym zakresie. Powyższe odnieść należy zarówno do sytuacji, gdy ww. świadczenie jest w całości finansowane ze środków ZFŚS (tj. talony, usługi wstępu np. na siłownię, do kina, na basen itp.), albowiem pracodawca występuje jedynie w roli administratora tych środków, nie zaś jego dysponenta, jak i do sytuacji, gdy świadczenie to współfinansuje beneficjent (np. organizacja kolonii lub wczasów), tj. osoba uprawniona do korzystania z Funduszu, albowiem udziału i zaangażowania osoby uprawnionej we współfinansowaniu świadczenia nie można kwalifikować, jako świadczenia wzajemnego uzyskiwanego z Funduszu, co oznacza, że nie stanowi ono wynagrodzenia dla pracodawcy i nie ma tym samym cechy odpłatności, stanowiącej warunek i kryterium kwalifikowania świadczenia z Funduszu, jako czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Podmiot zobowiązany na podstawie ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych do utworzenia Funduszu i administrowania nim, w przypadku organizacji kolonii lub wczasów podejmuje w tym przedmiocie jedynie działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza zakresem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - nie podejmuje on i nie prowadzi bowiem, jako odrębnej i równoległej, działalności gospodarczej w przedmiocie i w celu dysponowania środkami z ZFŚS.

W kwestii natomiast prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony należy stwierdzić, iż zgodnie z brzmieniem art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Należy zaznaczyć, że zgodnie z ogólnymi regułami konstrukcyjnymi VAT odliczeniu może podlegać tylko ten podatek naliczony (ta jego część), który związany jest z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Ustawa stanowi, że podatek winien być wyodrębniony w przypadku, gdy podatnik wykonuje zarówno czynności dające prawo do odliczenia, jak i czynności, w związku z którymi nie przysługuje takie prawo. Obowiązek wyodrębnienia kwot podatku przypisywanych do poszczególnych rodzajów czynności (opodatkowane, zwolnione, niepodlegające opodatkowaniu), ma charakter bezwzględny.

Cytowany powyżej przepis art. 86 ust. 1 ustawy, stwierdza jednoznacznie, że prawo do odliczenia przysługuje w tym zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Nie przysługuje ono zatem w zakresie wykonywania czynności niepodlegających w ogóle podatkowi oraz w zakresie wykonywania czynności zwolnionych z podatku.

Odnosząc zatem powyższe przepisy do przedstawionego stanu faktycznego to należy stwierdzić, skoro działalność Wnioskodawcy w zakresie administrowania funduszem socjalnym nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (nie występuje Wnioskodawca w tym przypadku jako podatnik podatku od towarów i usług), to nie przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabytych przez niego od osób trzecich usług wynikających z faktur VAT.

Wnioskodawcy nie przysługuje również prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony na podstawie faktury VAT – marża, gdyż w treści tej faktury podatek VAT nie jest wyodrębniony.

Biorąc pod uwagę powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że świadczenia finansowane z ZFŚS na rzecz osób uprawnionych lub za częściową odpłatnością, tj. część należności pokrywa pracownik, nie mieszczą się w pojęciu odpłatnego świadczenia usług, a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabytych przez niego od osób trzecich usług wynikających z faktur VAT. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie przysługuje również z faktur VAT – marża, gdyż podatek ten nie jest wyodrębniony na tych fakturach.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.