INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2011 r. (data wpływu 18 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania pobranej kaucji jako przychodu z działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania pobranej kaucji jako przychodu z działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, będący wspólnikiem spółki cywilnej, w ramach działalności gospodarczej spółki zawarł umowę najmu na czas oznaczony 10-ciu lat, w której wspólnicy spółki cywilnej są stroną wynajmującą. Przedmiotem umowy jest lokal użytkowy, parking podziemny oraz nieruchomość gruntowa. Z tytułu umowy najmu, najemca płaci wynajmującemu (Wnioskodawcy) miesięczny czynsz. W zawartej umowie strony zawarły postanowienie, zgodnie z którym „najemca wpłaci na rachunek wynajmującego kaucję w wysokości 2 miesięcznego czynszu brutto, która będzie zaliczona na poczet czynszu za ostatnie 2 miesiące obowiązywania niniejszej umowy. Kaucja zostanie wypłacona na podstawie należycie wystawionej faktury VAT, wraz z pierwszym należnym czynszem w pełnej wysokości". Najemca uiścił kaucję na rzecz wynajmującego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczenie określone w umowie jako kaucja jest przychodem Wnioskodawcy w chwili jej zapłaty przez najemcę...

Zdaniem Wnioskodawcy przychód z tytułu świadczenia określonego w umowie najmu jako kaucja nie powstał w momencie jej zapłaty przez najemcę, a powstanie dopiero w chwili rozliczenia tego świadczenia z czynszem za dwa ostatnie miesiące umowy najmu (tj. powstanie w momencie zrealizowania usługi i powinien być uwzględniony w rozliczeniach dotyczących dwóch ostatnich miesięcy świadczenia usługi).

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w przepisie art. 14 ust. 1c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.) za datę powstania przychodu z działalności gospodarczej uważa się dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Natomiast art. 14 ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.f., zgodnie z którym do przychodów z działalności gospodarczej nie zalicza się „pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych pożyczek i kredytów oraz zwróconych pożyczek, -wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek", stanowi swego rodzaju wyjątek od przywołanej wyżej zasady i określa sytuację, w której mimo zaistnienia przesłanek określonych w art. 14 ust. 1c u.p.d.o.f. nie powstanie przychód podatkowy.

Z uwagi na treść ww. przepisu Wnioskodawca uznał, że otrzymana przez Niego kaucja nie jest przychodem wspólników spółki cywilnej rozumieniu u.p.d.o.f.

Dopiero po realizacji świadczenia określonego w umowie oraz zarachowaniu pobranej kaucji na poczet czynszu za dwa ostatnie miesiące świadczenia przez wynajmującego usługi najmu wystąpi przychód podlegający opodatkowaniu.

Wnioskodawca, na poparcie swoich poglądów przytacza stanowisko wyrażone przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku w postanowieniu w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 19.12.2005 r. (sygn. akt IIUSpblA/1/415-84/310a/96/05/BB). W przytoczonej sprawie organ podatkowy podkreślił, że w sytuacji dokonania przedpłaty na poczet czynszu za usługę najmu, „nie ma znaczenia, że otrzymanie określonej kwoty przedpłaty wiąże się z obowiązkiem wystawienia faktury VAT".

Stanowisko Wnioskodawcy jest również zgodne z linią orzeczniczą sądów administracyjnych - wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 marca 2004 r. (sygn. akt III SA 1260/02), zgodnie z którym „do przychodów nie zalicza się zaliczek i przedpłat zrealizowanych na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w przyszłości, ale tylko wtedy, gdy zaliczki przedpłaty można przyporządkować do konkretnych usług lub dostaw o określonym terminie realizacji". Z powyższego a contrario wynika, że jeżeli zaliczki i przedpłaty można przyporządkować do konkretnych usług lub dostaw o określonym terminie realizacji, nie zalicza się ich do przychodów w momencie ich otrzymania.

Reasumując – w opinii Wnioskodawcy - w omawianym stanie faktycznym, otrzymane przedpłaty (kaucje) będą stanowić wynagrodzenie za usługę najmu za dwa ostatnie miesiące jego trwania i w tej dacie powstanie przychód podatkowy po stronie Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z działalności gospodarczej jest tylko kwota, która ma charakter kwoty należnej definitywnie, a nie jest kwotą o charakterze zwrotnym. Z tego też względu wszelkie kwoty zwrotne nie mogą być uznane za przychód podatkowy, bowiem nie stanowią kwot należnych. Fakt ich otrzymania jest neutralny dla powstania przychodu.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych precyzyjnie określają sposób ustalenia momentu powstania przychodu.

W myśl art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo,
2. uregulowania należności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia kaucji. Kaucja – według Słownika języka polskiego (PWN, Warszawa, 2002 r.) – jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

Z istoty zabezpieczającego charakteru kaucji wynika, iż nie ma ona natury świadczenia definitywnego. Jest ona świadczeniem zwrotnym.

Zatem fakt przyjęcia kaucji nie powoduje powstania przychodu w rozumieniu przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kaucja, która nie jest zapłatą za wykonanie świadczenia, jest neutralna podatkowo, tzn. nie jest ani kosztem ani przychodem, aż do wystąpienia okoliczności, które uprawniają wierzyciela do zatrzymania kaucji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż pobrana kaucja zaliczona będzie na poczet wynagrodzenia za usługę najmu za dwa ostatnie miesiące trwania umowy.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż pobrana kaucja będzie stanowiła przychód w momencie zaliczenia jej na poczet czynszu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.