INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18.07.2011 r. (data wpływu 22.07.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych uzupełnionym pismem (data nadania 25.10.2011 r., data wpływu 27.10.2011 r. złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-703/11-2/IF z dnia 12.10.2011 r. (data nadania 13.10.2011 r., data doręczenia 18.10.2011 r.) w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) rozszerza swą działalność i wynajmuje na podstawie umowy najmu 3 samochody osobowe. Z samochodów służbowych korzystają pracownicy, których charakter pracy, zgodnie z umowami o pracę, związany jest z częstymi pobytami poza siedzibą spółki i podróżami zarówno poza W. jak i dojeżdżaniem w różne miejsca w W.. Pracownicy Wnioskodawcy, którzy korzystają z samochodów służbowych mają zawarte ze spółką umowy o pracę.

Ogólne zasady wykorzystywania samochodów służbowych zostały umieszczone w Regulaminie wprowadzonym Uchwałą Zarządu Spółki. Ponadto podjęto działania zmierzające do uszczegółowienia zasad wykorzystywania samochodów służbowych w postaci „Szczegółowych Zasad Korzystania z Samochodów Zakładu Pracy”, które również zostaną wprowadzone Uchwałą Zarządu, gdzie uregulowane zostaną wszelkie aspekty korzystania z powierzonego mienia zarówno w celach służbowych jak i prywatnych.

Wnioskodawca nie prowadzi usług najmu samochodów osobowych. Wnioskodawca będzie miał zgodę wynajmującego na udostępnienie wynajmowanych samochodów do korzystania przez osoby trzecie do innych celów niż świadczenie pracy na rzecz Wnioskodawcy, z zastrzeżeniem niewykorzystywania ich do celów komercyjnych.

Sposób i zakres wykorzystywania samochodów zakładu pracy do celów służbowych i prywatnych będzie w Spółce uregulowany poprzez zapisy istniejących ogólnych zasad wykorzystywania samochodów służbowych umieszczonych w Regulaminie oraz przygotowywanych „Szczegółowych Zasad Korzystania z Samochodów Służbowych”, a także umów z pracownikami. Ze „Szczegółowych zasad korzystania z samochodów zakładu pracy”, które miałyby obowiązywać w Spółce będzie wynikać, że Spółka zamierza zakwalifikować świadczenie udostępniania pracownikom samochodu służbowego na przejazdy prywatne w dni powszednie, w trakcie urlopu wypoczynkowego oraz podczas weekendów bądź dni świątecznych jako przychód pracownika podlegający opodatkowaniu.

Ponieważ używanie samochodu służbowego do celów prywatnych będzie się odbywało m.in. na podstawie regulaminu wynagradzania nie będzie ono podlegało oskładkowaniu ZUS.

Spółka zamierza udzielić zgodę na wykorzystanie do celów prywatnych limitu 300 km miesięcznie rozliczanych w stosunku rocznym na podstawie kart przebiegu pojazdu. Do tego limitu nie będzie wliczać się dojazdów praca - miejsce parkowania w miejscu zamieszkania, które objęte zostaną osobnymi ustaleniami. Koszty paliwa przy wykorzystaniu samochodu do celów prywatnych ponosić będzie użytkownik.

Wartość nieodpłatnego świadczenia w postaci otrzymanego do używania samochodu służbowego do celów prywatnych, zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o PIT zostanie ustalony na podstawie ceny zakupu świadczenia tj. ceny wynajmu poszczególnych samochodów przez Spółkę.

Wartość nieodpłatnego udostępnienia pracownikowi samochodu do celów prywatnych wyliczona zostanie proporcjonalnie do rzeczywistych kosztów pozyskania konkretnego samochodu przez firmę w drodze wynajmu. Całkowity koszt wynajmu samochodu netto w omawianym konkretnym przypadku wynosi na podstawie umowy netto 1.288,60 (plus VAT) na m-c. Samochód został wynajęty na 4 lata, z limitem km 120.000,-. Kalkulowany koszt 1 km netto wynosi 1.288,60 x 12 x 4:120.000 = 0,515 zł. Kalkulowany ryczałt miesięczny wyniesie 154,50 zł. Kwota ryczałtu w wysokości 154,50 zł miesięcznie zostanie doliczona do wynagrodzenia brutto pracownika i od całego dochodu zostanie ustalona, pobrana i odprowadzona na rachunek urzędu skarbowego zaliczka na podatek dochodowy. Pismem z dnia 24.10.2011 r. Wnioskodawca uzupełnił wniosek o braki formalne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wykorzystanie samochodu służbowego do celów prywatnych w ramach określonego przez Spółkę limitu jest nieodpłatnym świadczeniem Spółki wobec pracownika i jeśli tak, czy można określić wartość pieniężną takiego świadczenia na podstawie określonego przez pracodawcę limitu kilometrów jakie pracownik może przejechać prywatnie (opisanego w karcie przebiegu pojazdu), przeliczonego wg cen netto wynajmowanego samochodu zgodnie z umową najmu, a następnie doliczyć określoną w ten sposób wartość pieniężną świadczenia nieodpłatnego do wynagrodzenia brutto pracownika przed opodatkowaniem (przychód pracownika)...

Zdaniem Wnioskodawcy, wykorzystanie samochodu służbowego do celów prywatnych w ramach określonego przez Wnioskodawcę limitu jest nieodpłatnym świadczeniem Wnioskodawcy wobec pracownika. Wartość świadczenia jest przychodem pracownika i należy doliczyć ją do wynagrodzenia brutto pracownika przed opodatkowaniem.

Prawidłowe jest określenie wartości świadczenia na podstawie faktycznej ceny netto 1 km wynikającej z umowy najmu samochodu (w umowie określonego cenę najmu, czas najmu, limit km, można więc wyliczyć koszt 1 km przebiegu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń - w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z samochodów służbowych - ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2–2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jak wynika z powołanych wyżej uregulowań, ustawodawca w art. 11 ust. 2a ściśle określił sposoby ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (Spółka) zamierza wprowadzić możliwość korzystania swoim pracownikom z samochodów służbowych również do celów prywatnych. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych zostały uregulowane w obowiązującym w Spółce regulaminie. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie prowadzi usługi najmu samochodów osobowych, wynajmuje natomiast 3 samochody osobowe, które udostępnia na cele prywatne swoim pracownikom.

W związku z powyższym wskazać należy, że wartość nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników Spółki, w postaci wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych, stanowi dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy.

Reasumując, mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że udostępnienie samochodu służbowego w celach prywatnych stanowi w świetle powyższych regulacji nieodpłatne świadczenie na rzecz pracowników, będące ich przychodem ze stosunku pracy.

W świetle obowiązujących przepisów należy uznać, iż opisane we wniosku świadczenia stanowią przychód zgodnie z dyspozycją przepisu art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który znajduje zastosowanie w sytuacji zakupu usług np. w postaci najmu samochodu a następnie przekazaniu tegoż samochodu w celu wykorzystania do celów prywatnych.

W odniesieniu do przedstawionej przez Wnioskodawcę kalkulacji przychodu z tytułu wykorzystywania samochodów do celów prywatnych, tyt. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Z uwagi na powyższe nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) wysokości przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego.

Rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, nie jest ustalenie, czy sposób kalkulacji przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego jest prawidłowy, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W konsekwencji tut. Organ nie ustosunkował się do przedstawionej przez Wnioskodawcę kalkulacji wartości przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.