INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2011r. (data wpływu 19 lipca 2011r.) uzupełnionym pismami z dnia 16 września 2011r. (data złożenia w tut. organie 16 września 2011r.) oraz z dnia 14 października 2011r. (data złożenia w tut. organie 14 października 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką 23% VAT dostawy działki budowlanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2011r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką 23% VAT dostawy działki budowlanej.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 16 września 2011r. (data złożenia w tut. organie 16 września 2011r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu znak: IBPP1/443-1192/11/AL z dnia 15 września 2011r. oraz pismem z dnia 14 października 2011r. (data złożenia w tut. organie 14 października 2011r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca dostał działkę z warunkami zabudowy o pow. 1,5 ha jako darowiznę od ojca. U notariusza darowizna została przeprowadzona w dniu 12 lipca 2011r. Wnioskodawca ma kupca na te nieruchomość – spółka akcyjna chce wybudować na niej swą firmę.

Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 16 września 2011r. Wnioskodawca wskazał, iż nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, nie prowadzi żadnej działalności.

Działkę Wnioskodawca otrzymał od ojca w formie darowizny. Na działkę kupioną w celach prywatnych jest wydana decyzja warunków zabudowy pod działalność.

W związku z kryzysem w gospodarce, stanem zdrowia oraz wiekiem i nie opłacalnością, ojciec Wnioskodawcy zrezygnował darując Wnioskodawcy tę działkę.

Wnioskodawca nie wykorzystywał tej działki do prowadzenia działalności rolnej oraz nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej. Działka od chwili darowizny nie była przedmiotem najmu ani dzierżawy, Wnioskodawca nie czerpał z tego tytułu żadnych pożytków.

W momencie sprzedaży nie będzie zabudowana budynkiem ani budowlą. Przyczyną sprzedaży jest inwestor oferujący dobrą cenę.

Środki ze sprzedaży będą ulokowane na koncie bankowym, a z czasem Wnioskodawca będzie planować ich inwestycje.

Wnioskodawca nigdy nie dokonywał sprzedaży innych gruntów, nie składał deklaracji VAT-7 oraz nie dokonywał zgłoszeń rejestracyjnych VAT-R.

Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 14 października 2011r. Wnioskodawca wskazał, iż działkę otrzymał od ojca jako darowiznę, wyłącznie po to aby ją sprzedać gdyż znalazł na nią kupca – firmę, która przeniesie tam swoją siedzibę.

Działki tej Wnioskodawca nie zamierzał wykorzystywać w żaden sposób, gdyż nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma naliczyć podatek VAT – 23%...

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu pisma z dnia 14 października 2011r.) w związku ze sprzedażą nieruchomości będącej przedmiotem wniosku, Wnioskodawca powinien naliczyć VAT w wysokości 23 %.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ww. ustawy.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.
   
   

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.
   
   

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego np. nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę lub nieruchomości budowlanej, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Jednocześnie należy podkreślić, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, lecz służy zaspokojeniu potrzeb osobistych właściciela.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości gruntowych jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej czy gospodarczej w ogóle.

Podkreślić przy tym należy, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można pominąć, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 nie można go uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności i to bez względu na to czy czynność tę wykonał jednorazowo ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania ich w sposób częstotliwy.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany jest zwykle na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej czy gospodarczej w ogóle, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z opisanego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 12 lipca 2011r. Wnioskodawca nabył drogą darowizny od swojego ojca działkę o powierzchni 1,5 ha. Powodem darowizny przez ojca był jego wiek i stan zdrowia oraz kryzys w gospodarce i brak opłacalności. Na przekazaną w formie darowizny działkę jest wydana decyzja o warunkach zabudowy pod działalność.

Wnioskodawca wskazał, iż działka została nabyta wyłącznie po to aby ją sprzedać gdyż Wnioskodawca znalazł na nią kupca – firmę chcącą przenieść na tę działkę swoją siedzibę. Przyczyną sprzedaży jest dobra cena jaką oferuje inwestor za działkę.

Wnioskodawca nie wykorzystywał tej działki do prowadzonej działalności rolnej oraz nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej. Działka nie była przedmiotem najmu ani dzierżawy a Wnioskodawca nie czerpał z tego tytułu żadnych pożytków.

W momencie sprzedaży działka nie będzie zabudowana budynkiem ani budowlą.

Środki uzyskane ze sprzedaży Wnioskodawca ulokuje na koncie bankowym, a z czasem będzie planować ich inwestycje.

Wnioskodawca wskazał również, iż nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, nie prowadzi żadnej działalności.

Wnioskodawca nigdy nie dokonywał sprzedaży gruntów, a nie składał deklaracji VAT-7 oraz nie dokonywał zgłoszeń rejestracyjnych VAT-R.

W tym miejscu jeszcze raz należy podkreślić, iż nie można uznać za działalność handlową, a zatem i gospodarczą, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wyłącznie sprzedaży majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, lecz służy zaspokojeniu potrzeb osobistych właściciela.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż czynność zbycia przedmiotowej działki będzie dokonana przez Wnioskodawcę działającego w charakterze handlowca. Wnioskodawca wskazał, bowiem iż działka nabyta została wyłącznie po to aby ją sprzedać, bowiem Wnioskodawca znalazł na nią kupca chcącego przenieść na tę działkę swoją siedzibę i oferującego dobrą cenę za grunt.

A zatem sam Wnioskodawca stwierdził, iż działkę nabył w celach handlowych.

Ponadto sam charakter nabytej działki bezsprzecznie wskazuje na możliwość związania tego nabycia z działalnością gospodarczą, bowiem dla gruntu tego zostały wydane warunki zabudowy pod działalność.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego nie wynika zatem aby Wnioskodawca w jakikolwiek sposób zamierzał wykorzystać otrzymany w darowiźnie grunt z warunkami zabudowy pod działalność na potrzeby osobiste. Przykładem takiego bowiem wykorzystania mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Na marginesie należy nadmienić, że ze względu na fakt nabycia działki wyłącznie w celu jej sprzedaży, forma otrzymania tego gruntu tj. jego darowizna na rzecz Wnioskodawcy oraz fakt niewykorzystania tego gruntu pozostaje bez znaczenia dla sprawy.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne oraz fakt, że działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność gospodarczą, sprzedaż przedmiotowej działki winna być traktowana jako sprzedaż majątku związanego z działalnością gospodarczą.

Skoro zatem Wnioskodawca nie nabył ww. działki do celów osobistych, lecz w celu wykorzystania jej do działalności gospodarczej - handlowej, zatem w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług staje się z tytułu tej dostawy podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W efekcie planowaną sprzedaż działki z warunkami zabudowy o powierzchni 1,5 ha należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług przy zastosowaniu odpowiedniej stawki podatku VAT lub zwolnienia od podatku.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r. – w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oznacza to, że wymienioną wyżej stawkę należy stosować, jeżeli brak jest przepisu szczególnego określającego obniżoną stawkę podatku lub zwolnienie od podatku, przy czym przepisy takie zawiera zarówno ustawa, jak też rozporządzenia wykonawcze do ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych – tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Intencją ustawodawcy jest więc opodatkowanie dostawy zarówno terenów budowlanych (działka zabudowana, działka budowlana, teren zabudowy) jak też przeznaczonych pod zabudowę.

Skoro zatem przedmiotem planowanej dostawy będzie działka z warunkami zabudowy pod działalność, zatem dla jej dostawy zastosowanie znajdzie przepis art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym dostawa przedmiotowej działki będzie podlegała opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT.

Zatem stanowisko, iż w związku ze sprzedażą nieruchomości będącej przedmiotem wniosku, Wnioskodawca powinien naliczyć podatek VAT w wysokości 23 %, uznać należało za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.