INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2011 r. (data wpływu – 31 maja 2011 r.), uzupełnionym pismami z dnia 19 sierpnia 2011 r. (data wpływu – 26 sierpnia 2011 r.) oraz z dnia 2 września 2011 r. (data wpływu) i z dnia 31 sierpnia 2011 r. (data wpływu – 6 września 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie naliczania kosztów uzyskania przychodów od uposażenia przysługującego sędziom i prokuratorom w stanie spoczynku – jest prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazane we wniosku.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie naliczania kosztów uzyskania przychodów od uposażenia przysługującego sędziom i prokuratorom w stanie spoczynku. Wniosek uzupełniono w dniach: 26 sierpnia 2011 r., 2 i 6 września 2011 r.

W przedmiotowym wniosku oraz w pismach uzupełniających przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wypłaca uposażenie jednemu sędziemu oraz dwóm prokuratorom w stanie spoczynku nie odliczając kosztów uzyskania przychodów.

Opisani we wniosku sędzia oraz dwaj prokuratorzy przed przejściem w stan spoczynku byli żołnierzami rezerwy niepracującymi ani w sądownictwie wojskowym ani w wojskowych jednostkach organizacyjnych prokuratury. W aktach emerytalnych znajdują się pisemne oświadczenia zainteresowanych o tym, że nigdzie nie pracowali.

Sędzia przeszedł w stan spoczynku na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. prawo o ustroju sądów wojskowych (j. t. Dz. U. z 2007 r. Nr 26, poz. 1676 ze zm.), zaś prokuratorzy na podstawie art. 116 ust. 2 pkt 3 i ust. 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (j. t. Dz. U. z 2008 r., Nr 8, poz. 66 ze zm.). Ponadto – jak wskazano w uzupełnieniu z dnia 19 sierpnia 2011 r. (data wpływu – 26 sierpnia 2011 r.) – zastosowanie znajduje art. 7 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (j. t. Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 ze zm.).

Przejście każdej z ww. osób w stan spoczynku nie wiązało się z rozwiązaniem stosunku służbowego, ponieważ osoby te wcześniej zostały zwolnione z zawodowej służby wojskowej i przeniesione do rezerwy wskutek upływu terminu wypowiedzenia, a do czasu przejścia w stan spoczynku nigdzie nie pracowały.

Natomiast, jak sprecyzowano w piśmie uzupełniającym 31 sierpnia 2011 r. (data wpływu – 6 września 2011 r.), osoba pełniąca służbę w Wojskowym Sądzie na stanowisku sędziego rozwiązała stosunek służbowy w dniu 16 stycznia 1996 r. i od 1997 r. do chwili obecnej nie pozostaje w stosunku służbowym jako sędzia.

Natomiast osoby pełniące służbę wojskową w Prokuraturze Wojskowej na stanowisku prokurator od dnia zwolnienia, tj. odpowiednio od 1997 i od 1994 r. do chwili obecnej nie pozostają w stosunku służbowym jako prokuratorzy.

Odliczenia kosztów uzyskania przychodów nie są stosowane z uwagi na pogląd w orzecznictwie sądów administracyjnych, który uzależnia możliwość zaliczenia do kategorii kosztów uzyskania przychodów łączne spełnienie czterech przesłanek:

1. koszty te muszą być faktycznie poniesione,
2. ich poniesienie musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów,
3. musi istnieć związek między poniesionym kosztem a przychodem,
4. wydatek nie może być wymieniony w katalogu wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie.

Czy należy uposażenie sędziego oraz uposażenie prokuratora w stanie spoczynku pomniejszyć o koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, od uposażeń wypłacanych sędziom i prokuratorom w stanie spoczynku nie należy odliczać kosztów uzyskania przychodów, ponieważ zarówno sędziowie jak i prokuratorzy w stanie spoczynku nie ponoszą kosztów w celu osiągnięcia przychodów. Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazane we wniosku.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 przytoczonej ustawy źródłami przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast na mocy art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” oznacza, iż przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 4 uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Art. 22 ust. 2 ustawy stanowi, że koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Zgodnie zaś z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca wypłaca uposażenia jednemu sędziemu i dwóm prokuratorom w stanie spoczynku, nie odliczając przy tym kosztów uzyskania przychodu. Wskazano przy tym, że osoba pełniąca funkcję sędziego od 1997 r. do chwili obecnej nie pozostaje w stosunku służbowym jako sędzia, jak również dwie osoby będące wcześniej prokuratorami od dnia zwolnienia, tj. odpowiednio od 1997 r. i 1994 r. do chwili obecnej nie pozostają w stosunku służbowym jako prokuratorzy. Wobec tego nie można zakwalifikować uposażeń wypłacanych sędziemu oraz dwóm prokuratorom w stanie spoczynku do przychodów wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kontekście zaś kosztów uzyskania przychodów, o czym mowa w przytoczonym art. 22 ust. 2 ustawy, podkreślenia wymaga okoliczność, iż żaden przepis powołanej ustawy nie uzależnia prawa do odliczenia zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów od rzeczywistego świadczenia pracy lub od faktycznego ich ponoszenia. Prawo do potrącenia kosztów uzyskania przychodów wynika z istnienia stosunku służbowego, z którego uzyskiwany jest dochód w postaci uposażenia.

W związku z tym, organ – jako płatnik – wypłacający sędziemu oraz dwóm prokuratorom w stanie spoczynku uposażenia nie jest obowiązany do uwzględnienia kosztów uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.