Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-745b/12/AW
z 6 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2012 r. (data wpływu 24 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego – uzupełnionym pismem z dnia 4 lutego 2013 r. (data wpływu 6 lutego 2013 r.) – dotyczącym podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku płatnika w związku z wypłatą wynagrodzenia spółce belgijskiej – jest prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazuje Wnioskodawca.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie m.in. braku obowiązku płatnika w związku z wypłatą wynagrodzenia spółce belgijskiej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 24 stycznia 2013 r. Nr ITPB3/423-745/12-2/AW ITPP2/4423-1554/12-2/RS wezwano Spółkę do jego uzupełnienia. Niniejsze zostało dokonane w dniu 6 lutego 2013 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca i O.B. zawarły w dniu 2 marca 2012 r. umowę, której celem było określenie relacji obu podmiotów w związku z faktem zaprzestania produkcji przez O. B. i przyniesienia jej wraz z maszynami do Spółki. Obie firmy dogadały się bowiem, w ten sposób, że jedna z nich (belgijska) kończy produkcję określonego rodzaju wyrobów, zwanych dalej wyrobami (bo kończy w ogóle produkcję i tylko te wyroby produkowała), a druga (polska) uzyskuje wyłączność na produkcję tych wyrobów. Do czasu zakończenia produkcji O.B. był jedynym podmiotem produkującym wyroby w Grupie O. W związku z tym wyroby, które trafiały na rynek Polski z Belgii będą produkowane w Polsce przez Spółkę a nie kupowane od O. B., a mało tego – będą nawet temu podmiotowi sprzedawane. Po zaprzestaniu produkcji O. B. zostało tylko podmiotem zajmującym się handlem, w tym także handlem wyrobami wyprodukowanymi przez Spółkę i temu belgijskiemu podmiotowi sprzedanymi, a które to wyroby produkowało właśnie uprzednio O. B. Omawiany transfer miejsca produkcji określonych wyrobów z Belgii do Polski spowodował więc, że Spółka stała się jedynym producentem tych wyrobów w Polsce.

W ramach samego transferu produkcji O. B. przeniósł na Spółkę własność maszyn wykorzystywanych (specjalistycznych) w procesie produkcji omawianej grupy wyrobów (określając w umowie ich wartość). Ponadto Spółka została zobligowana do zapłacenia O. B. wynagrodzenia za de facto zaprzestanie przez tę firmę działalności produkcyjnej w Belgii. Innymi słowy, poza zapłatą ze strony Spółki za zakupione od O. B. maszyny przewidziano firmie belgijskiej wynagrodzenie należne z tytułu wygaszenia przez nią produkcji w Belgii i umożliwienie Spółce kreowanie większych zysków na przeniesieniu tej produkcji do Polski. Dlatego określając wynagrodzenie za przeniesienie produkcji wyrobów do Polski uzależniono jego wartość (poza wygrodzeniem za maszyny) od wzrostów przychodów ze sprzedaży wyrobów produkowanych uprzednio w O. B., a po przeniesieniu produkcji produkowanych przez Spółkę. Konkretnie umowa ustala warunkowe wynagrodzenie (w pkt 2.3 i 2.5), które będzie należne O. B. w odniesieniu do zrealizowanej przez Spółkę sprzedaży wyrobów w określonych umową okresach. W umowie podano konkretną wartość tego wynagrodzenia i przewidziano, iż na poczet tego wynagrodzenia Spółka będzie płacić zaliczki i jego ostateczna wartość zostanie skorygowana po zakończeniu danego roku. Stwierdzić jednak trzeba, że owe zaliczki to w rozumieniu stron umowy de facto zapłata za wykonywanie omawianych usług w sposób ciągły przez O. B. Te miesięczne obciążenia Spółki odpowiadają 1/12 kwoty wynagrodzenia należnego O. B. za dany rok.

W związku z ponoszeniem przez Spółkę wydatków z tytułu płatności za przeniesienie produkcji wyrobów do Polski powstały wątpliwości, co do skutków podatkowych tychże czynności. Konkretnie Spółka zastanawia się nad prawidłowym rozliczeniem tych wydatków w podatku dochodowym od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług.

Odpowiadając na wezwanie tutejszego organu Spółka wskazała ponadto, iż – według niej – O. B. nie ma w Polsce zakładu w myśl Konwencji z dnia 20 sierpnia 2001 r. podpisanej między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Belgii.

Jednocześnie wyjaśniła, że przez zwrot „de facto zaprzestanie działalności produkcyjnej” Spółka rozumie sytuację, że O. B. już nie prowadzi działalności produkcyjnej, a jego miejsce w tym zakresie zajęła Spółka i za to Spółka firmie belgijskiej płaci (za przejęcie sfery produkcyjnej w zakresie towarów dotychczas produkowanych w Belgii, a teraz produkowanych w Polsce). Chodzi tutaj o konkretne marki towarów produkowanych tylko przez O. B. w przeszłości, a których producentem zostanie tylko Spółka.

Ponadto Spółka wskazała, iż O. B. produkowało różne rodzaje wyrobów z tworzyw sztucznych. W związku z reorganizacją swojej firmy postanowiło skończyć ze sferą produkcyjną i tę sferę przejęła Spółka licząc na zyski w związku z poszerzeniem sfery produkcji o te wyroby. W sporządzonej na tę okoliczność umowie O. B. sprzedał Spółce maszyny potrzebne do produkcji tych wyrobów. Ponadto Spółka za możliwość rozpoczęcia produkcji wskazanych wyrobów (co determinowało zakończenie produkcji przez O. B.), zobowiązała się zapłacić O. B. stosowne wynagrodzenie. Wartość omawianego wynagrodzenia jest związana (i naliczana) od wzrostu sprzedaży wskazanych wyrobów, które zaczęła produkować Spółka, zamiast O. B. W umowie przewidziano konkretną kwotę wzrostu sprzedaży i okresy, w których winna wzrosnąć sprzedaż omawianych wyrobów, aby zapłacić O. B. omawiane wynagrodzenie, którego wielkości za dane okresy także podano w umowie (wartość wzrostu sprzedaży wyrobów skutkującą wynagrodzeniem dla O. B., dla wszystkich przewidzianych umową okresów ustalono w tej samej kwocie) i są to za każdy okres te same wartości. Zwiększenia sprzedaży za wskazane okresy przewidziano w stosunku do sprzedaży z okresu 1 października 2010 do 30 września 2011 r. Przewidziano jednak w umowie także, że gdyby nie udało się zrealizować zwiększenia sprzedaży omawianych produktów, przewidzianego umową, to O. B. otrzyma wynagrodzenie w mniejszej kwocie, proporcjonalnej do faktycznego zwiększenia sprzedaży owych produktów w danym okresie. Na poczet wynagrodzenia za dany okres (a te okresy to: 1 października 2011 r.–30 września 2012 r., 1 października 2012 r.–1 września 2013 r., 1 października 2013 r.–1 września 2014 r.) Spółka ma płacić zaliczki. Po zakończeniu danego roku wartość należnego ostatecznie wynagrodzenia dla O. B. zostanie więc ostatecznie urealniona i zaliczki rozliczone. Gdy wzrost sprzedaży owych produktów przez okres 1 października 2011 r.–1 września 2014 r. będzie większy niż trzykrotność zakładanego umową wzrostu sprzedaży, skutkującego wynagrodzeniem za dany okres, to O. B. oprócz wynagrodzenia za dany rok otrzyma jeszcze kolejną podaną kwotę wynagrodzenia.

Spółka wyjaśnia także, iż opłata za „de facto zaprzestanie działalności produkcyjnej” nie obejmuje zapłaty za transfer wiedzy technologicznej, oraz innych elementów wymienionych we wskazanym w wezwaniu pytaniu (tj. nie obejmuje zapłaty za nabycie znaków towarów, praw autorskich lub innych praw oraz nie jest związana z udziałem O. B. w zysku O.). Jest tylko opłatą za przejęcie produkcji określonych towarów przez Spółkę, co wymagało zaprzestania produkcji tych towarów przez O. B.

Końcowo Jednostka wyjaśniła, że wydatki na „de facto zaprzestanie działalności produkcyjnej” jak najbardziej służą uzyskiwaniu przez Spółkę przychodów. Związek ten jest bezpośredni. Do czasu produkowaniu określonych towarów przez O. B. Spółka tylko te towary kupowała i dalej sprzedawała (czyli była w tym zakresie handlowcem). Po przejęciu sfery produkcyjnej będzie w ten towar zaopatrywać większą niż do tej pory liczbę podmiotów i z większym zyskiem (bo jako producent będzie sprzedawać te towary z większym zyskiem). Czyli wynika z powyższego, że omawiana operacja gospodarcza ma jak najbardziej sens gospodarczy dla Spółki – a będzie nim zwiększenie przychodów Spółki. Ponadto wykazując wyższe niż do tej pory przychody Spółka uzyska lepszy wizerunek np. w oczach banków, co też nie jest dla niej bez znaczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy zapłacone przez Spółkę wynagrodzenie należne O. B. za zaprzestanie produkcji wyrobów w Belgii i przeniesienie jej do Polski stanowi dla niej koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a jeżeli te wydatki będą stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki, to jakiego roku będą to koszty podatkowe?



2. Czy od wynagrodzenia wypłaconego O. B. za zaprzestanie produkcji wyrobów w Belgii i przeniesienie jej do Polski Spółka winna pobrać tzw. podatek u źródła w myśl art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?



3. Czy płacąc O. B. za zaprzestanie produkcji wyrobów w Belgii i przeniesienie jej do Polski, Spółka winna rozpoznać import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, a jeżeli tak, to kiedy Spółka winna wykazywać obowiązek podatkowy z tego tytułu?

Niniejsza interpretacja dotyczy pytania oznaczonego we wniosku numerem 2. W zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 zostanie Spółce wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 2 – zapłata na rzecz O.B. należności z omawianego tytułu nie powoduje obowiązku zapłaty podatku u źródła na mocy art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie bowiem z Konwencją podpisaną w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r. między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku oraz zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako że umowa polsko-belgijska jako akt prawny wyższego rzędu ma pierwszeństwo w stosowaniu nad ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych najpierw należy dokonać jej analizy. Jedynymi hipotetycznymi tytułami wskazanymi w umowie polsko – belgijskiej, które mogą mieć zastosowanie do należności płaconych przez Spółkę na rzecz O. B. jest art. 7 ust. 1 lub 12 ust. 1 i 3 umowy polsko-belgijskiej. Przepisy te brzmią odpowiednio:

• „Zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi” – art. 7 ust. 1 umowy polsko-belgijskiej

• „Należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie, jeżeli osoba ta jest właścicielem należności licencyjnych” – art. 12 ust. 1 umowy polsko-belgijskiej.

„Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz z filmami lub taśmami dla radia lub telewizji, do patentu, znaku towarowego lub handlowego, rysunku lub modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej” – art. 12 ust. 3 umowy polsko-belgijskiej.

Ze wskazanych powyżej przepisów wynika jednoznacznie, że kwoty płacone przez Spółkę stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu umowy polsko-belgijskiej. Z całą pewnością nie mogą być one uznane za zapłatę z tytułu należności licencyjnych, których istotą jest udzielenie licencji. Zakwalifikowanie opłaty z tytułu wzrostu sprzedaży, jako udzielenie licencji jest niemożliwe prawnie i logicznie. Ironizując stwierdzić trzeba, iż nie wymyślono licencji na wzrost sprzedaży, co jest oczywiste. Ponadto omawiane płatności nie pasują także pod żadne inne tytuły, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, skutkujące poborem podatku u źródła. Tak więc jedyną możliwością kwalifikacji dochodów wypłaconych przez Spółkę na rzecz O. B. jest uznanie ich za zyski przedsiębiorstw w rozumieniu umowy polsko-belgijskiej, które to dochody zgodnie z art. 7 ust. 1 tejże umowy winny być opodatkowane w Belgii. W przedmiotowej sprawie O. B. nie uzyskuje dochodów w Polsce poprzez położony w tym kraju zakład, co potwierdza obowiązek opodatkowania ich w Belgii.

W związku z powyższymi wnioskami bezcelowym jest analiza przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ ma ona zastosowanie tylko w sytuacji podlegania danych dochodów przepisom tejże ustawy, co w związku z opodatkowaniem wypłat Spółki na terytorium Belgii nie ma miejsca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazuje Wnioskodawca.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.), osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Jak wynika z powołanego przepisu, kwestią wstępną dla oceny stanowiska Wnioskodawcy jest ustalenie, czy jest on podmiotem, o którym mowa w hipotezie normy, tj. osobą prawną, jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej lub będącą przedsiębiorcą osobą fizyczną oraz czy wypłacane należności mieszczą się w kategorii należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Obowiązki płatnika, tj. obowiązek obliczenia, poboru i wpłaty podatku na rachunek właściwego urzędu skarbowego, będą bowiem ciążyły na Wnioskodawcy wyłącznie w odniesieniu do wypłat należności z tych tytułów. Innymi słowy, przed ustaleniem, jaką stawkę podatku należy zastosować potrącając podatek od dokonywanych wypłat, należy zbadać, czy wypłacane należności w ogóle podlegają opodatkowaniu u źródła.

I tak, należności z tytułów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 (tj. podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, i podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), przychody:

• z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

• z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

• z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

• z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

• uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej.

Z analizowanego stanu faktycznego wynika, iż wynagrodzenie za „de facto zaprzestanie działalności produkcyjnej” Spółka wypłaca firmie belgijskiej za to, że nie będzie prowadzić działalności produkcyjnej (za przejęcie sfery produkcyjnej w zakresie towarów dotychczas produkowanych w Belgii, a teraz produkowanych w Polsce). Co więcej, opłata za „de facto zaprzestanie działalności produkcyjnej” nie obejmuje zapłaty za transfer wiedzy technologicznej, oraz nie obejmuje zapłaty za nabycie znaków towarowych, praw autorskich lub innych praw oraz nie jest związana z udziałem O. B. w zysku O.). Jest tylko opłatą za przejęcie produkcji określonych towarów przez Spółkę, co wymagało zaprzestania produkcji tych towarów przez O. B.

Z powyższego płynie wniosek, że przedmiotowe wypłaty nie stanowią wypłat należności z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należności wypłacane z tytułów wymienionych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. dochody (przychody) z udziału w zyskach osób prawnych zostały natomiast zdefiniowane w art. 10 ust. 1 tej ustawy. W myśl tego przepisu, dochodem (przychodem) z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4a i 4b, jest dochód (przychód) faktycznie uzyskany z tego udziału (akcji).

W analizowanym przypadku, podstawę prawną dla wypłaty należności na rzecz spółki belgijskiej stanowi umowa cywilnoprawna, a nie posiadanie przez nią udziałów w Spółce. Wobec powyższego, przedmiotowe wynagrodzenie nie może zostać uznane za przychód (dochód) faktycznie uzyskany z posiadanych udziałów. Nie mieści się tym samym w zakresie zastosowania art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, przedmiotowe wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz O. B. nie kwalifikuje się do przychodów z tytułów wyliczonych w art. 21 ust. 1 i 22 ust. 1 omawianej ustawy podatkowego. Oznacza to, że w związku z wypłatą omawianego wynagrodzenia, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 tej ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.