INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28.07.2011r. (data wpływu 05.08.2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokonywania wpłat za pośrednictwem rachunku bankowego przedstawiciela podatkowego z tytułu zobowiązań podatkowych Mocodawcy jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 05.08.2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokonywania wpłat za pośrednictwem rachunku bankowego przedstawiciela podatkowego z tytułu zobowiązań podatkowych Mocodawcy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka C. planuje zostać na terenie RP przedstawicielem podatkowym spółki z Włoch. Czy jako przedstawiciel podatkowy może założyć rachunek bankowy, z którego będzie dokonywała przelewów na rzecz organów podatkowych (m.in. płatność zobowiązań podatkowych) w imieniu reprezentowanej spółki z Włoch...

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w odniesieniu do art. 15 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług według stanu prawnego obowiązującego od 1 kwietnia 2011 roku Spółka C. po zostaniu przedstawicielem podatkowym spółki z Włoch może posiadać rachunek bankowy, z którego będzie dokonywać płatności z tytułu zobowiązań podatkowych reprezentowanej spółki...

Zdaniem Spółki C. może założyć odrębny rachunek bankowy, z którego będzie dokonywać jako przedstawiciel podatkowy płatności z tytułu zobowiązań podatkowych reprezentowanej spółki z Włoch o ile taki zapis będzie zawarty we wzajemnej umowie o przedstawicielstwo podatkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust 8. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą, przedstawicielem podatkowym może być osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, lub osoba fizyczna posiadająca stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, jeżeli łącznie spełnia następujące warunki:

1. jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny;
2. przez ostatnie 24 miesiące nie zalegała z wpłatami poszczególnych podatków stanowiących dochód budżetu państwa, przekraczającymi odrębnie w każdym podatku odpowiednio 3% kwoty należnych zobowiązań podatkowych w poszczególnych podatkach; udział zaległości w kwocie podatku ustala się w stosunku do kwoty należnych wpłat za okres rozliczeniowy, którego dotyczy zaległość;
3. przez ostatnie 24 miesiące osoba fizyczna będąca podatnikiem, a w przypadku podatników niebędących osobami fizycznymi - osoba będąca wspólnikiem spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej, członkiem władz zarządzających, głównym księgowym - nie została prawomocnie skazana na podstawie ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2007 r. Nr 111, poz. 765, z późn. zm.) za popełnienie przestępstwa skarbowego;
4. jest uprawniona do zawodowego wykonywania doradztwa podatkowego zgodnie z przepisami o doradztwie podatkowym lub do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z przepisami o rachunkowości.
   
   

Na mocy ust. 9. powyższego przepisu przedstawiciel podatkowy odpowiada solidarnie z podatnikiem za zobowiązanie podatkowe podatnika, którego reprezentuje.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi tryb ustanawiania przedstawiciela podatkowego, a także czynności, jakie może on wykonywać,
2. może określić przypadki, w których nie ma konieczności ustanawiania przedstawiciela podatkowego

- uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowego rozliczenia podatku przez podmioty nieposiadające siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. (art. 15 ust. 10 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 01.07.2011r.)

Na podstawie wskazanej delegacji ustawowej opublikowane zostało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie przedstawiciela podatkowego (Dz. U. Nr 68, poz. 359) zwane dalej rozporządzeniem, określające tryb ustanawiania przedstawiciela podatkowego oraz czynności, jakie może on wykonywać.

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia przedstawiciela podatkowego ustanawia się w drodze umowy zawartej pomiędzy podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ust. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej "ustawą", a podmiotem, o którym mowa w art. 15 ust. 8 ustawy, zwanej dalej "umową". Natomiast na mocy § 3 rozporządzenia przedstawiciel podatkowy wykonuje obowiązki podatnika w zakresie rozliczania podatku od towarów i usług, prowadzenia i przechowywania dokumentacji oraz ewidencji na potrzeby tego podatku oraz inne czynności wynikające z przepisów o podatku od towarów i usług, jeżeli zostały wymienione w umowie.

Należy zauważyć, że obowiązek płatności zobowiązań podatkowych wynika z ustawy o podatku od towarów i usług i jest zgodny z art. 103 ust. 1 ustawy, który stanowi iż podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego (…).

Wskazane przepisy krajowe korespondują z regulacjami Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L Nr 77/1). Zgodnie z art. 204 ust. 1 w przypadku gdy zgodnie z art. 193-197 oraz art. 199 i 200, osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny, państwa członkowskie mogą zezwolić temu podatnikowi na wyznaczenie przedstawiciela podatkowego jako osoby zobowiązanej do zapłaty VAT.

Ponadto, w przypadku gdy podlegająca opodatkowaniu transakcja dokonywana jest przez podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny i gdy z państwem, w którym podatnik ten ma siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, nie istnieje żaden instrument prawny dotyczący wzajemnej pomocy o zakresie podobnym do przewidzianego w dyrektywie 76/308/EWG oraz w rozporządzeniu (WE) nr 1798/2003, państwa członkowskie mogą przyjąć przepisy stanowiące, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest przedstawiciel podatkowy wyznaczony przez tego podatnika niemającego siedziby.

Państwa członkowskie nie mogą jednakże stosować możliwości, o której mowa w akapicie drugim, do podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty w rozumieniu art. 358 pkt 1, którzy wybrali procedurę szczególną dla usług świadczonych drogą elektroniczną.

W sytuacjach, o których mowa w art. 193-200 oraz art. 202, 203 i 204, państwa członkowskie mogą postanowić, że osoba inna niż osoba zobowiązana do zapłaty VAT będzie solidarnie odpowiedzialna za zapłatę VAT (Art. 205 Dyrektywy).

Z przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego wynika, iż planuje ona zostać na terenie RP przedstawicielem podatkowym spółki z Włoch. Jej wątpliwości dotyczą możliwości założenia rachunku bankowego, z którego będzie dokonywała przelewów na rzecz organów podatkowych (m.in. płatność zobowiązań podatkowych) w imieniu reprezentowanej spółki z Włoch.

Aby odpowiedzieć na wątpliwości Wnioskodawcy należy odwołać się do zakresu czynności jakie może wykonywać przedstawiciel podatkowy. § 3 ww. rozporządzenia wskazując uprawnienia przedstawiciela wymienia m. in. inne czynności wynikające z przepisów o podatku od towarów i usług, jeżeli zostały wymienione w umowie. Ustawodawca posłużył się zatem otwartym katalogiem czynności, szczegółowe uregulowania pozostawiając stronom umowy. Strony mają zatem możliwość kształtowania treści umowy w granicach zakreślonych przez prawo.

Jak już zostało wspomniane obowiązek płatności zobowiązań podatkowych jest bezpośrednią konsekwencją zapisów ustawy o podatku od towarów i usług (art. 103 ust. 1 ustawy) i może być przedmiotem umowy między przedstawicielem podatkowym a podatnikiem. W praktyce jest zatem możliwa sytuacja w której zgodnie z obowiązującym brzmieniem ustawy o podatku od towarów i usług przedstawiciel podatkowy będzie odpowiedzialny za dokonanie płatności zobowiązań podatkowych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy ustawy, a także rozporządzenia wykonawczego stwierdzić należy, iż po zostaniu przedstawicielem podatkowym Wnioskodawczyni może dokonywać płatności z tytułu zobowiązań podatkowych reprezentowanej spółki.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Na marginesie należy jednak zaznaczyć, że sama możliwość założenia rachunku bankowego, a także dokonywania przelewów bankowych nie wynika z przepisów o podatku od towarów i usług i jest regulowana przez inne powszechnie obowiązujące przepisy prawa m.in. ustawa Prawo bankowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.