Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-1082/12-2/AS
z 5 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11.12.2012 r. (data wpływu 17.12.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z udzieleniem pracownikom preferencyjnie oprocentowanych lub nieoprocentowanych pożyczek z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.12.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z udzieleniem pracownikom preferencyjnie oprocentowanych lub nieoprocentowanych pożyczek z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej „Spółka”) jako podmiot zatrudniający ponad 20 osób, zgodnie z ustawą z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych dalej „Ustawa o ZFŚS”), tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (dalej zwany „Funduszem” lub „ZFŚS”), z którego finansowana jest działalność socjalna w przedsiębiorstwie. Zgodnie z przepisami Ustawy o ZFŚS i regulaminem Funduszu obowiązującym w Spółce środki Funduszu wykorzystywane są między innymi na udzielanie pracownikom pożyczek na cele mieszkaniowe.

Każdy z pracowników Spółki może ubiegać się o przyznanie pożyczki na cele mieszkaniowe składając odpowiedni wniosek. Jeśli wniosek ten zostanie rozpatrzony pozytywnie dochodzi do zawarcia umowy między Spółką a pracownikiem. W umowie określona zostaje między innymi kwota pożyczki, okres jej spłaty i inne warunki na jakich pożyczka jest udzielana.

Pożyczki udzielane ze środków Funduszu są oprocentowane na warunkach preferencyjnych. Innymi słowy odsetki od takich pożyczek są niższe od odsetek rynkowych. W przyszłości Spółka rozważa też wprowadzenie pożyczek z Funduszu całkowicie nieoprocentowanych.

Spółka pragnie też wyjaśnić, że jest właścicielem sieci sklepów z artykułami do majsterkowania, budowy, remontu, urządzania domu, pielęgnowania ogrodu, etc. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej towarów. Nie zajmuje się udzielaniem pożyczek osobom trzecim na warunkach komercyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymanie przez pracownika pożyczki sfinansowanej ze środków Funduszu na warunkach preferencyjnych (tj. pożyczki nieoprocentowanej lub oprocentowanej preferencyjnie w stosunku do oprocentowania rynkowego) prowadzi do powstania u niego przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Innymi słowy, czy pracownicy otrzymujący pożyczki oprocentowane poniżej stopy rynkowej lub całkowicie nieoprocentowane otrzymują świadczenie - odpowiednio - częściowo lub całkowicie nieodpłatne stanowiące przychód ze stosunku pracy?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Otrzymanie przez pracownika pożyczki sfinansowanej ze środków Funduszu na warunkach preferencyjnych (tj. pożyczki nieoprocentowanej lub oprocentowanej preferencyjnie w stosunku do oprocentowania rynkowego) nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Innymi słowy pracownicy otrzymujący pożyczki oprocentowane poniżej stopy rynkowej lub całkowicie nieoprocentowane nie otrzymują świadczenia - odpowiednio - częściowo lub całkowicie nieodpłatnego stanowiącego przychód ze stosunku pracy.

Uzasadnienie stanowiska:

W art. 10 ustawy PIT ustawodawca określił źródła przychodów podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem źródłem przychodów jest miedzy innymi stosunek pracy.

Stosownie do art. 12. ust. 1 Ustawy PIT za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych - oblicza się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b Ustawy PIT. Zgodnie z tymi przepisami wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustała się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
   
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
   
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
   
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w art. 11 ust. 2 lub 2a Ustawy PIT, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Ponieważ Spółka nie prowadzi działalności polegającej na udzielaniu pożyczek na zasadach komercyjnych w przedmiotowej sprawie teoretycznie można rozważyć ustalenie przychodu u pracownika przy uwzględnieniu art. 11 ust. 2a pkt 4 oraz art. 11 ust. 2b Ustawy PIT. Spółka uważa jednak, że zasady wynikające z tych przepisów nie powinny być stosowane w wypadku pożyczek udzielanych z Funduszu. Stosownie do przepisów Ustawy o ZFŚS celem ZFŚS jest bowiem pomoc socjalna świadczona przez pracodawcę na rzecz pracowników polegająca m.in. na udzielaniu pracownikom pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. W przypadku udzielania pożyczek z ZFŚS pracodawca nie prowadzi działalności gospodarczej zorientowanej na osiąganie zysku. Celem pracodawcy w tym przypadku jest bowiem pomoc materialna dla pracowników.

Z art. 10 i nast. Ustawy o ZFŚS wynika, że Spółka - jako pracodawca - jest jedynie administratorem Funduszu i nie może dowolnie dysponować jego środkami. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że administrowanie środkami Funduszu oznacza ‚‚wykonywanie obowiązków / uprawnień określonych dla pracodawcy w Ustawie o ZFŚS, w szczególności: zapewnienie obsługi technicznej, kadrowej i finansowej niezbędnej do funkcjonowania Funduszu w zakładzie oraz odpowiedzialność za przestrzeganie przepisów Ustawy o ZFŚS. Administrowanie nie jest tożsame z wyłącznym dysponowaniem (tak J. Stefańska, Odpowiedzi na pytania dotyczące działalności socjalnej pracodawców, Służba Pracownicza Nr 3/2001).

Stanowisko to potwierdza też NSA. W wyroku z dnia 18 stycznia 2011 r., sygn. I FSK 91/10, jak również w wyrokach z dnia 2 września 2008 r. sygn. akt I FSK 1076/07, z dnia 17 września 2010 r. sygn. akt I FSK 1491/09, z dnia 15 października 2010 r. sygn. akt I FSK 1511/09, z dnia 22 października 2010 r. sygn. akt I FSK 1727/09, NSA uznał, że „podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. W konsekwencji podmiot wykonując te czynności z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT”.

Należy także podkreślić, że Ustawa o ZFŚS nie zawiera żadnych przepisów nakładających na pracodawcę obowiązek oprocentowania pożyczek udzielanych pracownikom, jak również nie określa wysokości takiego oprocentowania.

Z uwagi na powyższe - zdaniem Spółki - brak jest podstaw do uznania, że po stronie pracowników zaciągających pożyczki ze środków Funduszu powstaje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Spółka uważa, że w przypadku gdy pożyczki takie są oprocentowane na poziomie niższym niż pożyczki udzielane przez banki, czy instytucje finansowe, nie można zasadnie twierdzić, że pracownik otrzymał przysporzenie majątkowe, które można wycenić zgodnie z art. 11 ust. 2a i 2b Ustawy PIT.

Podsumowując Spółka uważa, że korzystanie przez pracowników z nieoprocentowanych lub niskooprocentowanych pożyczek finansowanych ze środków ZFŚS jest dla pracowników neutralne podatkowo. Stanowisko takie prezentowane jest też w interpretacjach podatkowych:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 25.02.2011 r., znak IBPBII/l/415-958/10/HK - „Jeżeli zatem regulamin dopuszcza możliwość przyznania pracownikowi pożyczki o preferencyjnym oprocentowaniu to nie ma żadnych podstaw prawnych do uznania różnicy pomiędzy oprocentowaniem kredytów bankowych, a udzielonej pożyczki za przychody ze stosunku pracy. Reasumując stwierdzić należy że różnica pomiędzy oprocentowaniem pożyczki udzielonej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a oprocentowaniem kredytów udzielonych w systemie komercyjnym nie stanowią przychodu pracowników.”
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19.04.2011 r., znak IPPB2/415-156/11-2/AK - „Jeżeli zatem regulamin dopuszcza możliwość przyznania pracownikowi pożyczki o preferencyjnym oprocentowaniu to nie ma żadnych podstaw prawnych do uznania różnicy pomiędzy oprocentowaniem kredytów bankowych, a udzielonej pożyczki za przychody ze stosunku pracy. Reasumując stwierdzić należy, że zarówno pożyczki udzielane pracownikom z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, jak i różnica pomiędzy oprocentowaniem tych pożyczek, a oprocentowaniem kredytów bankowych nie stanowią przychodu pracowników. W związku z tym pracodawca nie jest obowiązany jako płatnik do obliczenia, pobrania i wpłacenia we właściwym terminie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 07.01.2008 r., znak ILPB2/415-217/07-2/JK - „Jeżeli zatem regulamin dopuszcza możliwość przyznania pracownikowi pożyczki o preferencyjnym oprocentowaniu, bądź nieoprocentowanej pożyczki to nie ma żadnych podstaw prawnych do uznania różnicy pomiędzy oprocentowaniem kredytów bankowych, a udzielonej pożyczki za przychody ze stosunku pracy. W tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym różnica między wartością tynkową odsetek bankowych a wartością odsetek naliczonych od niskooprocentowanej lub nieoprocentowanej pożyczki nie skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19.02.2009 r., znak ILPBI/415-966/08-2/TW - „Podkreślić należy, iż otrzymanie pożyczki i jej spłata na warunkach przewidzianych w umowie pożyczki jest obojętne podatkowo. Przychód po stronie pożyczkobiorcy pojawia się w momencie, kiedy dochodzi do umorzenia pożyczki lub jej części, wtedy bowiem pożyczkobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód,). (...) Odstąpienie od naliczania odsetek (udzielenie pożyczki bez oprocentowania,) mieści się w zasadzie swobody kształtowania umów i nie wywołuje skutków podatkowych.”
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10.03.2009 r., znak IBPBII/1/415-147/08/1-HK - „Należy podkreślić, że samo udzielenie pożyczki przez zakład pracy nie stanowi przychodu dla pracownika. Ze swej istoty umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.- Kodeks cywilny Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W przypadku, gdy strony w umowie zastrzegły brak odpłatności w postaci odsetek lub też ustaliły odsetki mniejsze aniżeli stosowane przez instytucje bankowe, a zasady takie są stosowane wobec wszystkich pracowników, to fakt ten nie rodzi skutków podatkowych w postaci uzyskania przez pożyczkobiorcę nieodpłatnego świadczenia.”
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18.11.2010 r., znak IBPBII/1/415-715/10/MK -„Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika wprost, że wnioskodawca odstąpi od naliczania odsetek. Każdy z pracowników będzie mógł zaciągać pożyczkę bez oprocentowania, co zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych będzie wynikać z regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Skoro pożyczka udzielana jest pracownikom na równych zasadach, to brak jest podstaw do stwierdzenia, że u któregokolwiek z nich wystąpił przychód. Zatem w przedstawionym zdarzeniu przyszłym korzystanie przez pracowników z nieoprocentowanej pożyczki nie wywołuje skutków podatkowych.
  
  

Reasumując, zdaniem Spółki, udzielenie pożyczki ze środków ZFŚS na warunkach preferencyjnych nie prowadzi do powstania przychodu po stronie pracowników. Celem tworzenia ZFŚS jest bowiem m.in. finansowanie działalności socjalnej na rzecz pracowników. Z tego względu oraz z uwagi na niekomercyjny charakter udzielanych pożyczek, nie istnieje możliwość przypisania pożyczkobiorcy przychodu z nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 11 ust. 2a ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
   
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
   
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
   
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Samo udzielenie pożyczki przez zakład pracy nie stanowi przychodu dla pracownika. Ze swej istoty umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny – Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Z analizy stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza przyznawać pracownikom pożyczki finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Pracodawca planuje udzielanie pożyczek na cele mieszkaniowe w formie pożyczek oprocentowanych na warunkach preferencyjnych - gdzie oprocentowanie odsetek jest niższe od odsetek rynkowych, i w przyszłości pożyczek nieoprocentowanych.

Jednakowe zasady przyznawania pożyczek zostaną określone dla wszystkich pracowników w regulaminie ustalanym pomiędzy Pracodawcą a przedstawicielem załogi.

Zauważyć należy, że przedmiotowe pożyczki udzielane są z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Zasady tworzenia przez pracodawcę Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i zasady gospodarowania środkami tego funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ww. ustawy działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawcę na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej, rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Zasady przyznawania ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnione są od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej, a zasady przeznaczenia środków na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej ustala pracodawca w regulaminie uzgodnionym z zakładowymi organizacjami związkowymi (przy czym jeżeli pracownicy danego pracodawcy nie są zrzeszeni w związku zawodowym, regulamin uzgadnia pracodawca z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów). Od pracodawcy więc zależy czy udzieli on pracownikowi, zwrotnej, bezzwrotnej (umorzonej) czy też preferencyjnej pożyczki na cele mieszkaniowe oraz w jakiej wysokości będzie ona oprocentowana.

Jeżeli zatem regulamin dopuszcza możliwość przyznania pracownikowi pożyczki o preferencyjnym oprocentowaniu, bądź nieoprocentowanej pożyczki to nie ma żadnych podstaw prawnych do uznania różnicy pomiędzy oprocentowaniem według stopy rynkowej, a udzielonej pożyczki za przychody ze stosunku pracy.

W tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym różnica między wartością rynkową odsetek a wartością odsetek naliczonych od niskooprocentowanej lub nieoprocentowanej pożyczki nie skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz interpretacji indywidualnych wydanych przez organy podatkowe wskazać należy, iż rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, podatników w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie stanowią one materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.