INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2011 r. (data wpływu 24 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dzierżawy nieruchomości na rzecz własnej jednostki budżetowej za opodatkowane świadczenie usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dzierżawy nieruchomości na rzecz własnej jednostki budżetowej za opodatkowane świadczenie usług.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W latach 2007-2010 Gmina, będąca czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zrealizowała inwestycję polegającą na rozbudowie hali sportowej z zapleczem przy Szkole Podstawowej (dalej: Szkoła). Szkoła jest gminną jednostką budżetową oraz zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku ze wskazanym przedsięwzięciem, Gmina nabywała towary i usługi finansowane ze środków własnych oraz środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej (dalej: FRKF). Zakres rzeczowy prac inwestycyjnych objął: budowę nowoczesnej hali sportowej o wymiarach 40 na 20 metrów z elektroniczną tablicą wyników, widownią na ponad dwieście osób oraz boiskami do piłki nożnej halowej, piłki ręcznej, piłki siatkowej i piłki koszykowej. Obiekt został wyposażony w sprzęt sportowy do uprawiania: gimnastyki sportowej (drążki, poręcze, równoważnia), lekkoatletyki (mata do skoku wzwyż, płotki) i zapasów (materace). W ramach inwestycji powstała również sala do aerobiku, treningu fitness, zapasów, judo oraz zajęć rekreacyjnych i korekcyjnych, a także sala konferencyjna wyposażona w krzesła, stoliki i rzutnik multimedialny. Na piętrze budynku wybudowano siłownię wyposażoną w niezbędny sprzęt do ćwiczeń siłowych.

Celem inwestycji była budowa nowoczesnego, wielofunkcyjnego obiektu sportowego, przystosowanego przede wszystkim do rozgrywania zawodów sportowych, przeprowadzania treningów i ćwiczeń gimnastycznych. Przedsięwzięcie ma wpłynąć w sposób istotny na poprawę jakości edukacji sportowej w Gminie, a pośrednio na wzrost zainteresowania zdrowym trybem życia i aktywnymi formami wypoczynku. Hala sportowa ma również przyczynić się do integracji społecznej osób niepełnosprawnych, dzięki przystosowaniu budynku do ich potrzeb. Realizacja inwestycji zapewni odpowiednie warunki do rozwoju oferty turystyczno-kulturalnej Gminy i pozwoli na wydłużenie sezonu turystycznego poprzez realizację imprez sportowych na skalę lokalną, regionalną i ogólnokrajową.

W związku z realizacją projektu Gmina dokonywała zakupu szeregu rodzajów usług. Przykładowo przedmiotem nabycia były usługi projektowe, opracowanie studium wykonalności inwestycji, wynagrodzenie Inżyniera Kontraktu, roboty ogólnobudowlane i nadzór autorski, etc. W dniu 18 sierpnia 2010 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego potwierdził przyjęcie zawiadomienia inwestora o zakończeniu budowy i nie zgłosił sprzeciwu.

Właścicielem nieruchomości zabudowanej halą sportową oraz budynkiem szkoły jest Gmina. Jednak w związku z działalnością Szkoły nieruchomość ta została jej przekazana w trwały zarząd. Obecnie hala sportowa wykorzystywana jest zarówno na realizację zadań dydaktycznych w zakresie wychowania fizycznego dla dzieci i młodzieży uczącej się w Szkole oraz innych placówek oświatowych na terenie Gminy, jak również jest odpłatnie udostępniania osobom fizycznym i grupom zorganizowanym.

We wstępnej fazie realizacji inwestycji Gmina założyła, że po zakończeniu budowy wygasi trwały zarząd w części dotyczącej budynku hali sportowej i obiekt ten przekaże Szkole w dzierżawę. Na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej pomiędzy Gminą a Szkołą, Gmina obciążać będzie Szkołę czynszem dzierżawnym, natomiast Szkole przysługiwać będzie prawo do używania hali sportowej i pobierania z niej pożytków w postaci opłat za udostępnianie obiektu sportowego. Przedmiotowa umowa dzierżawy nie miała przewidywać przejścia prawa własności hali sportowej na Szkołę. Na wniosek Gminy, w dniu 14 sierpnia 2008 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną o sygnaturze ITPP3/443-149/08/ZG, w której stwierdził, iż skoro wybudowana hala zostanie wydzierżawiona szkole odpłatnie, to „Gmina będzie miała możliwość odliczenia podatku od towarów i usług od realizowanej inwestycji w całości, gdyż wybudowana hala służyć będzie wyłącznie odpłatnemu świadczeniu usług, podlegających opodatkowaniu zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku zawarcia umowy dzierżawy hali pomiędzy Gminą a Szkołą, (będącą gminną jednostką budżetową oraz zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług), czynność ta będzie podlegać opodatkowaniu, jako odpłatne świadczenie usług, w szczególności biorąc pod uwagę art. 6 pkt 2 ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie umowy dzierżawy pomiędzy Gminą a Szkołą będzie podlegać opodatkowaniu z uwagi na fakt, iż spełniony będzie zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. w odniesieniu do wskazanej umowy Gmina będzie występować w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a czynność wydzierżawienia hali sportowej stanowić będzie odpłatne świadczenie usług.

1. Gmina jako podatnik podatku od towarów i usług.

Po powołaniu treści art. 15 ust. 1 i 6 ustawy o podatku od towarów i usług oraz § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649 ze zm.), Gmina uznała, że w zakresie dokonywanych przez Gminę czynności cywilnoprawnych wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, nawet, gdy dotyczą one jej zadań własnych, posiada status podatnika podatku od towarów i usług. Stwierdziła, że wykonując powyższe niezależnie od swoich celów i zadań, Gmina postępuje w sposób tożsamy do innych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Zatem w przypadku nieopodatkowania dokonywanych przez nią transakcji, mogłoby prowadzić do zaburzenia zasad konkurencji. W konsekwencji w odniesieniu do umowy dzierżawy zawieranej ze Szkołą, Gmina, w jej ocenie, występuje w charakterze podatnika.

Gmina wskazała, że pogląd taki w odniesieniu do czynności wykonywanych przez gminy na podstawie umów cywilnoprawnych wyraził również wielokrotnie Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA), m.in. w wyroku z dnia 26 sierpnia 2010 r. (sygn. akt I FSK 1303/09), w którym wskazano, iż „w efekcie unormowania zawartego w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT gmina jest podatnikiem podatku VAT w zakresie, w jakim dokonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych. Podobnie także w orzeczeniu z dnia 23 marca 2010 r. (sygn. akt I FSK 273/09) NSA uznał, iż „podatnikiem VAT w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (art. 15 ust. 6 ustawy) jest z racji posiadanych cech podatnika (art. 15 ust. 1 ustawy) – gmina”.

2. Dzierżawa jako odpłatne świadczenie usług.

Po powołaniu treści art. 5 ust. 1 pkt 1 art. 7 ust. 1 pkt 2 oraz art. 8 ust. 1 ustawy Gmina stwierdziła, że brzmienie tych przepisów wskazuje, iż pojęcia dostawy towarów i świadczenia usług na gruncie ustawy uzupełniają się w tym sensie, iż co do zasady czynności podejmowane przez podatników należy uznać za świadczenie usług, o ile nie stanowią one dostawy towarów. Takie skonstruowanie zakresu czynności opodatkowanych prowadzi do zapewnienia zasady powszechności opodatkowania. Skoro zatem umowa dzierżawy zawarta pomiędzy Gminą a Szkołą nie będzie przewidywać przejścia prawa własności hali sportowej na dzierżawcę, a tym samym nie będzie spełniać warunków dla uznania za dostawę towarów stosownie do cytowanego powyżej art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy, uznać należy, iż stanowić będzie świadczenie usług.

Gmina wskazała, że co do zasady usługa podlega opodatkowaniu tylko, gdy ma charakter odpłatny. W myśl art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Z powyższego wynika, że dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną; „odpowiednikiem" świadczenia wydzierżawiającego, sprowadzającego się do oddania rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na uiszczaniu kwoty ustalonego czynszu dzierżawnego. Skoro zatem czynsz dzierżawny stanowi obligatoryjny element stosunku zobowiązaniowego, to uznać należy, iż zawarcie umowy dzierżawy pomiędzy Szkołą i Gminą stanowić będzie odpłatne świadczenie usług i czynność ta podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT. W konsekwencji towary oraz usługi nabywane w trakcie realizacji inwestycji polegającej na rozbudowie hali sportowej będą związane z czynnościami opodatkowanymi Gminy.

3. Brak zastosowania art. 6 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W opinii Gminy, w przypadku zawarcia umowy dzierżawy ze Szkołą, nie znajdzie zastosowania przepis art. 6 ust. 2 ustawy, zgodnie, z którym przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. W tym miejscu Gmina wskazała, iż na gruncie prawa cywilnego istnieją pewne wątpliwości co do skuteczności umowy cywilnoprawnej zawartej pomiędzy jednostką samorządu terytorialnego, jaką jest gmina, a utworzoną przez nią jednostką budżetową. Wskazuje się przy tym, iż jednostka budżetowa jako podmiot, który pokrywa swoje wydatki bezpośrednio z budżetu gminy, a pobrane dochody odprowadza na rachunek dochodów budżetu jednostki samorządu terytorialnego nie posiada odrębnej od Gminy zdolności prawnej. W konsekwencji czynności zawarte pomiędzy gminą, a jednostką budżetową mogłyby stanowić w istocie czynność dokonaną „z samym sobą". Niemniej jednak - w opinii Gminy - przepisy ustawy skupiające się zasadniczo na ekonomicznych skutkach czynności i zdarzeń prawnych i z nich wywodzące obowiązek podatkowy (lub brak takiego obowiązku) są w dużej mierze autonomiczne w stosunku do systemu prawa cywilnego. W związku z powyższym decydujący powinien być nie prawny (na gruncie prawa cywilnego), lecz ekonomiczny aspekt transakcji. Tym samym, niezależnie od przedstawionych powyżej wątpliwości, w przypadku faktycznego zawarcia umowy dzierżawy pomiędzy Szkołą a Gminą, czynność ta powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powyższe - zdaniem Gminy - znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z dnia 5 listopada 2010 r., (sygn. akt I FSK 1913/09) wskazał, iż: „pojęcie dostawy towarów, jak i świadczenia usług zostało w znacznej mierze oderwane od ważności i skuteczności tych czynności na gruncie prawa cywilnego. (...). Istota przepisu art. 6 pkt 2 u.p.t.u. sprowadza się zatem do tego, że wyłącza on z opodatkowania czynności, które są uznawane za nielegalne w obrocie prawnym, i to jeszcze tylko wówczas gdy czynności te nie mają wpływu na konkurencyjność. Wyłączenie to ma zatem bardzo ograniczone znaczenie, gdyż pozostaje ono w konfrontacji z jedną z podstawowych zasad systemu VAT, jaką jest powszechność tego podatku, wyrażająca się w tym, że przedmiotem opodatkowania tym podatkiem objęte są wszelkie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem".

Ponadto Gmina zauważyła, iż w wydawanych interpretacjach indywidualnych powszechnie uznaje się, iż gminne jednostki budżetowe posiadają status odrębnego od gminy podatnika podatku od towarów i usług. Przykładowo w piśmie z dnia 6 maja 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach (IBPP4/443-344/09/AZ) wskazał, iż „gminne jednostki organizacyjne, działające w formie np. zakładów budżetowych, jednostek budżetowych i gospodarstw pomocniczych, są podatnikami podatku od towarów i usług, o ile spełnią pozostałe warunki wskazane w art. 15 ustawy i w związku z tym powinny dla celów rozliczeń z tytułu podatku VAT, rejestrować się jako odrębne podmioty tego podatku posiadające odrębne oznaczenie (numery) NIP”.

Jeśli zatem jednostka budżetowa posiada przymiot podatnika VAT, zobowiązanego do dokonywania rozliczeń z tytułu tego podatku w przypadku sprzedaży na rzecz osób trzecich, to tym samym, w opinii Gminy, opodatkowaniu powinna podlegać umowa dzierżawy zawarta pomiędzy Gminą a taką jednostką budżetową (Szkołą). Zgodnie bowiem z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 10 grudnia 2004 r. (sygn. akt I SA/Bk 340/04) „uznając gminę, jednostkę budżetową gminy (np. urząd gminy), gminny zakład budżetowy lub gospodarstwo pomocnicze za podmioty, na których niezależnie ciążyć może obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, konsekwentnie należy także uznać ich niezależność w roli nabywcy towaru lub usługi”.

Ponadto Gmina wskazała, iż zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 13 ww. rozporządzenia wykonawczego, zwalnia się od podatku usługi świadczone pomiędzy jednostkami budżetowymi, samorządowymi zakładami budżetowymi, jednostkami budżetowymi i samorządowymi zakładami budżetowymi z wyjątkiem usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy oraz usług komunikacji miejskiej.

W opinii Gminy, jedynie uznanie, iż jednostki budżetowe posiadają odrębną od Gminy podmiotowość prawnopodatkową, prowadzi do konkluzji, iż cytowane zwolnienie ma racjonalne uzasadnienie. Przepis ten potwierdza bowiem, iż dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług możliwe jest świadczenie usług pomiędzy wymienionymi jednostkami organizacyjnymi, mimo iż przynależą one do struktur jednostek samorządu terytorialnego. W konsekwencji prawodawca podatkowy uznał samodzielność tych podmiotów zarówno w zakresie możliwości dokonywania czynności rodzących obowiązek podatkowy, jak też możliwości uzyskania statusu nabywcy towaru lub usługi.

Podsumowując Gmina wskazała, że Jej zdaniem, niezależnie od wątpliwości co do skuteczności takiej umowy na gruncie prawa cywilnego, planowana dzierżawa hali sportowej przez Gminę na rzecz Szkoły podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług, przy czym w analizowanym przypadku nie znajdzie zastosowania wspomniany art. 6 pkt 2 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 6 ust. 2 ustawy przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Zgodnie z ust. 6 ww. artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

W świetle wskazanych regulacji, organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy są wyłączone z kręgu podatników podatku od towarów i usług, wyłącznie przy wykonywaniu czynności nałożonych przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane. Jest to wyłączenie podmiotowo-przedmiotowe. Organy te są natomiast podatnikami podatku od towarów i usług w przypadku wykonywania czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi więc charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze prywatnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenia usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m. in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.). W tym przypadku ustawa nie wprowadza wymogu częstotliwości wykorzystywania, lecz ciągłości wykorzystywania. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy wskazuje, iż ma ona charakter długotrwały, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Ponadto, w świetle ust. 1 pkt 13 ww. paragrafu, zwalnia się od podatku usługi świadczone pomiędzy:

1. jednostkami budżetowymi,
2. samorządowymi zakładami budżetowymi,
3. jednostkami budżetowymi i samorządowymi zakładami budżetowymi

• z wyjątkiem usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy oraz usług komunikacji miejskiej.

W tym miejscu należy podkreślić, że Gmina odwołała się do przepisów o zbliżonej treści zawartych w nieobowiązującym już rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r.

Ze złożonego wniosku wynika, że Gmina - jako właściciel nieruchomości zabudowanej halą sportową oraz budynkiem szkoły – przekazała tą nieruchomość Szkole (gminnej jednostce budżetowej, która jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług) w trwały zarząd. Obecnie hala sportowa wykorzystywana jest zarówno do realizacji zadań dydaktycznych w zakresie wychowania fizycznego dla dzieci i młodzieży uczącej się w Szkole oraz innych placówek oświatowych na terenie Gminy, jak również jest odpłatnie udostępniania osobom fizycznym i grupom zorganizowanym. Gmina założyła, że po zakończeniu budowy wygasi trwały zarząd w części dotyczącej budynku hali sportowej i obiekt ten przekaże w dzierżawę Szkole. Na podstawie umowy cywilnoprawnej, Gmina obciążać będzie Szkołę czynszem dzierżawnym. Szkole przysługiwać będzie prawo do używania hali sportowej i pobierania z niej pożytków w postaci opłat za udostępnianie obiektu sportowego.

Na tym tle Gmina powzięła wątpliwość, czy ww. czynność będzie podlegać opodatkowaniu, jako odpłatne świadczenie usług.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług, w tym przede wszystkim treść art. 8 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1, potwierdzić należy, iż Gmina będzie podatnikiem z tytułu planowanej czynności, tj. odpłatnego świadczenia usług, w postaci dzierżawy nieruchomości. Tym samym czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu. Nie stoją temu na przeszkodzie normy prawne wynikające z art. 6 pkt 2 ustawy, gdyż – jak słusznie zauważyła – nie ma on zastosowania na gruncie niniejszej sprawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.