INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Szpitala, przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2011 r. (data wpływu 13 czerwca 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 września 2011 r. (data wpływu 12 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie terminu wystawienia faktur VAT na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej z tytułu świadczenia usług o charakterze ciągłym oraz obowiązku wystawiania faktur VAT dokumentujących otrzymanie zaliczki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie terminu wystawienia faktur VAT na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej z tytułu świadczenia usług o charakterze ciągłym oraz obowiązku wystawiania faktur VAT dokumentujących otrzymanie zaliczki. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 7 września 2011 r. (data wpływu 12 września 2011 r.) o własne stanowisko w sprawie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (zwany w dalszej części Szpitalem) jest samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej i działa w oparciu o przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. (Dz. U. Nr 91, poz. 408 z 1991 r. z póz. zmianami). Szpital jest jednostką, która świadczy specyficzne w swoim charakterze usługi medyczne. Ponadto, na mocy art. 19 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz na podstawie art. 23 i art. 24 ustawy o Ochronie Zdrowia Psychicznego (Dz. U. Nr 111 z sierpnia 1994 r.) i zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, Szpital zobowiązany jest do udzielenia świadczeń pacjentom w stanach nagłych, wymagających natychmiastowego leczenia ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia. W strukturze organizacyjnej Szpitala istnieje Zakład Opiekuńczo-Leczniczy. Decyzję o przyjęciu chorego do ZOL wydaje w drodze Decyzji Urząd Marszałkowski Województwa. Decyzja ta zostaje przyznana na pobyt stały. Do Zakładu przyjmowane są osoby z chorobą psychiczną, które wymagają całodobowej opieki, pielęgnacji, rehabilitacji, kontynuacji leczenia psychiatrycznego i w chwili ubiegania się o skierowanie do placówki nie wymagają hospitalizacji w oddziale psychiatrycznym.

Pacjent, który przebywa w ZOL ponosi koszty wyżywienia i zakwaterowania. Miesięczną opłatę ustala się na podstawie dochodu wykazanego na decyzji organu przyznającego świadczenie, tj. w wysokości odpowiadającego 250% najniższej emerytury, z tym, że opłata nie może być wyższa niż kwota odpowiadająca 70% miesięcznego dochodu w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej osoby przebywającej w ZOL, zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135 z póz. zmianami), ustawą z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (jednolity tekst z 2007 r. Dz. U. Nr 14, poz. 89) oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 grudnia 1998 r. w sprawie sposobu i trybu kierowania osób do ZOL oraz szczegółowych zasad ustalania odpłatności za pobyt w tych zakładach (Dz. U. Nr 166, poz. 1265).

Według ustawy o podatku od towarów i usług:

• usługi w zakresie ochrony zdrowia i opieki społecznej sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w dziale 86 są usługami zwolnionymi od podatku od towarów i usług. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, od dnia 1 maja 2011 r. Szpital został zobligowany do ewidencjonowania sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej za pomocą kas fiskalnych (ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – Dz. U. Nr 54, poz. 535 z póz. zmianami – art. 111 ustawy, jak również rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. oraz z dnia 26 lipca 2010 r.),
• w Szpitalu na oddziałach ZOL przebywa 130 pacjentów. Szpital co miesiąc wystawia fakturę sprzedaży na każdego pacjenta przebywającego w ZOL. Wartość faktury to kwota dotycząca miesięcznej odpłatności za pobyt pacjenta w ZOL. Kwota ta jest co miesiąc kwotą stałą, zmienia się tylko wtedy kiedy jest waloryzacja świadczeń emerytalno-rentowych lub zmiana dotyczy wysokości zasiłków z opieki społecznej.
  
  

W pozycji faktury w dacie sprzedaży zamiast pełnej daty wpisuje on tylko miesiąc i rok, w którym dana usługa została wykonana, np. maj 2011 r. Wg Szpitala, jest to usługa ciągła i faktury mogą być wystawiane na początku miesiąca za dany miesiąc. W razie zgonu pacjenta lub wypisania do innego szpitala wystawia on fakturę korygującą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wystawiane przez Szpital faktury za odpłatność za pobyt w ZOL na każdego pacjenta indywidualnie w opisany sposób, są zgodne z obowiązującymi przepisami...
2. Czy na otrzymaną wcześniej przedpłatę (wpłata przez bank lub kasę - odpłatność za ZOL wpłata w m-cu maju 2011 r. dotyczy odpłatności za czerwiec 2011 r.), trzeba każdorazowo wystawić fakturę zaliczkową mimo, że Szpital wystawia na początku każdego miesiąca faktury dotyczące odpłatności za ZOL dla każdego pacjenta indywidualnie...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży również datę sprzedaży. W przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym, podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży pod warunkiem podania daty wystawienia faktury. Przyjmuje się mianowicie, iż w związku z brakiem w obowiązujących przepisach podatkowych definicji sprzedaży towarów o charakterze ciągłym, pojęcie ciągłości sprzedaży należy rozumieć zgodnie z zasadami prawa cywilnego, odnosząc je do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym. Zatem dla uznania świadczenia za „ciągłe” wystarcza, iż składa się ono z pewnych następujących po sobie czynności, o ile tworzą razem funkcjonalną całość, która ma to do siebie, że trwa w czasie, czas jest jej miernikiem i interes jednej strony jest zaspokojony właśnie dlatego, że odpowiednie zachowanie się drugiej strony ma charakter trwały.

W związku z powyższym, Szpital uważa, że wystawiane przez niego faktury w formie wyżej przedstawionej można traktować jako sprzedaż ciągłą tym bardziej, że kwota faktury jest kwotą stałą i decyzje wydane przez Urząd Marszałkowski Województwa o przyjęcie danej osoby do Szpitala są wydawane na pobyt stały, w szczególności z uwagi na fakt, iż taka osoba wymaga opieki i pomocy osób drugich.

Szpital powinien wystawiać faktury dla jego pacjentów przebywających na oddziałach ZOL na początku każdego miesiąca za dany miesiąc. Jeżeli faktura zostanie wystawiona w ciągu 7 dni od momentu otrzymania wpłaty dokonanej w danym miesiącu, a dotyczy miesiąca następnego, Szpital nie musi wystawiać faktury zaliczkowej. Pisząc na fakturze miesiąc i rok sprzedaży może on zaliczyć sprzedaż do sprzedaży o charakterze ciągłym. Pacjenci przebywający na oddziałach są to osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, mają określoną stałą odpłatność za ZOL i przebywają w Szpitalu praktycznie do śmierci. Zgodnie z decyzją, która otrzymują z Urzędu Marszałkowskiego, a jest to decyzja wydawana na pobyt stały, Szpital traktuje ww. sprzedaż jako sprzedaż ciągłą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest samodzielny publicznym zakładem opieki zdrowotnej. Szpital jest jednostką, która świadczy specyficzne w swoim charakterze usługi medyczne. W strukturze organizacyjnej Zainteresowanego istnieje Zakład Opiekuńczo-Leczniczy, do którego przyjmowane są osoby z chorobą psychiczną, które wymagają całodobowej opieki, pielęgnacji, rehabilitacji i kontynuacji leczenia psychiatrycznego. Pacjenci przebywający na oddziałach są to osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, mający określoną stałą odpłatność za ZOL i przebywają w Szpitalu praktycznie do śmierci.

Na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosownie do treści art. 106 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Z powyższego wynika, że podatnik podatku od towarów i usług jest obowiązany do udokumentowania sprzedaży fakturą VAT, z wyjątkiem przypadków, gdy nabywcami są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, tym bowiem osobom faktury wystawia się na ich żądanie.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur VAT i innych dokumentów z nimi zrównanych uregulowane zostały w przepisach obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2011 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwanego dalej rozporządzeniem.

W świetle § 4 ust. 1 rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Na mocy § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Ponadto, w oparciu o § 7 ust. 1 rozporządzenia, faktury wystawiane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w formie indywidualnych gospodarstw rolnych mogą nie zawierać danych dotyczących nabywcy, określonych w § 5 ust. 1 pkt 2.

Pojęcie sprzedaży ciągłej, o której mowa w cytowanym § 5 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia, nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, ani w przepisach rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy. Dlatego też, należy w tym zakresie odwołać się do wykładni językowej oraz przepisów prawa cywilnego.

Za sprzedaż o charakterze ciągłym należy uznać sprzedaż odbywającą się bezustannie, stale, bez przerwy itd. Pojęcie ciągłości rozumiane zgodnie z zasadami prawa cywilnego, należy odnieść do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym. Zobowiązanie takie wytwarza stosunek prawny oznaczony terminem lub nim nie oznaczony. Charakter tego zobowiązania jest trwały i mogą z niego wypływać obowiązki ciągłe lub okresowe. W zobowiązaniu ciągłym nie da się wyróżnić powtarzających się odrębnych czynności, które można byłoby zakwalifikować jako świadczenia samodzielne w określonym momencie czasu. Innymi słowy, w przypadku świadczenia ciągłego nie sposób stwierdzić, że zostało ono zrealizowane w konkretnej dacie, bowiem jest ono realizowane stale. W ujęciu § 5 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia, sprzedaż ciągła to świadczenie polegające na stałym, ciągłym, trwającym stale, powtarzalnym zachowaniu strony zobowiązanej do świadczenia. W przypadku sprzedaży ciągłej trudne lub niemożliwe jest wyodrębnienie konkretnego świadczenia strony, czyli jednoznacznego ustalenia momentu wykonania usługi.

W doktrynie prawa cywilnego zobowiązanie o charakterze ciągłym oznacza zobowiązanie, którego istota polega na trwałości stosunku cywilnoprawnego oraz roli czasu w tym stosunku. Zobowiązanie ciągłe trwa przez cały okres obowiązywania umowy i nie może zostać wypełnione inaczej jak przez upływ czasu na jaki umowa została zawarta.

W myśl powyższego, aby sprzedaż mogła być uważana za ciągłą, umowa o takie usługi powinna spełniać następujące kryteria:

• powinna być trwała, zawarta na dłuższy okres czasu,
• muszą z niej wynikać obowiązki ciągłe, bez możliwości jednorazowego spełnienia świadczenia,
• świadczenie polega na stałym i powtarzalnym zachowaniu strony zobowiązanej do określonego zachowania.
  
  

Mając na uwadze przywołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi mają charakter sprzedaży ciągłej, bowiem świadczenie ww. czynności jest procesem nieustannym, stale powtarzającym się oraz systematycznym.

Natomiast odnosząc się do sposobu dokumentowania świadczonych usług, w sytuacji odpłatności za pobyt pacjenta w ZOL, wskazać należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie nakładają na Zainteresowanego obowiązku wystawienia faktury, w przypadku, gdy pacjent taki nie żąda jej wystawienia. Jednakże wskazać należy, że nie ma przeszkód prawnych, aby Wnioskodawca, chcąc obciążyć tymi kosztami, wystawił fakturę na rzecz pacjenta w ZOL.

Z opisu sprawy wynika, że Szpital co miesiąc wystawia fakturę sprzedaży na każdego pacjenta przebywającego w ZOL. Wartość faktury to kwota dotycząca miesięcznej odpłatności za pobyt pacjenta w ZOL. Kwota ta jest co miesiąc kwotą stałą, zmienia się tylko wtedy, kiedy jest waloryzacja świadczeń emerytalno-rentowych lub zmiana dotyczy wysokości zasiłków z opieki społecznej. W pozycji faktury w dacie sprzedaży zamiast pełnej daty wpisuje tylko miesiąc i rok, w którym dana usługa została wykonana np. maj 2011 r. Wg Zainteresowanego jest to usługa ciągła i faktury mogą być wystawiane na początku miesiąca za dany miesiąc.

Fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12, o czym stanowi § 9 ust. 1 rozporządzenia.

Jak wynika z ust. 2 ww. przepisu, w przypadku gdy podatnik określa w fakturze, zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 4, wyłącznie miesiąc i rok dokonania sprzedaży, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży.

Ponadto, w świetle § 11 ust. 1 wskazanego rozporządzenia, w przypadkach określonych w art. 19 ust. 10, ust. 13 pkt 1-4 i 7-11, ust. 16a i 16b oraz art. 19a ustawy fakturę wystawia się nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego.

Natomiast w oparciu o § 11 ust. 2 rozporządzenia, faktury, o których mowa w ust. 1, nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy wskazać, iż Wnioskodawca świadcząc usługi ciągłe, fakturę wystawia nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży, zgodnie z § 9 ust. 2 ww. rozporządzenia. Tym samym, wskazany przez Zainteresowanego termin wystawienia faktury nie można uznać za prawidłowy, bowiem jak wynika z treści powołanych przepisów rozporządzenia, w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania § 11, którego przepisy pozwalają na wystawienie faktury w innym terminie, niż określony dla sprzedaży o charakterze ciągłym (7 dni od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży).

Reasumując, w analizowanej sprawie stwierdzić należy, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi mają charakter sprzedaży ciągłej. Fakturę dokumentującą dokonanie sprzedaży Zainteresowany ma obowiązek wystawić nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży, w myśl § 9 ust. 2 ww. rozporządzenia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca na świadczone przez siebie usługi otrzymuje przedpłaty (np. wpłata w miesiącu maja 2011 r. dotyczy odpłatności za miesiąc czerwiec 2011 r.).

Kwestie dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego zawarte zostały w art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Według art. 19 ust. 11 ustawy, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Stosownie do § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część lub całość należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia, w którym otrzymano część lub całość należności od nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

Należy zauważyć, że w treści ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „przedpłata”. W związku z tym, należy odwołać się do ich znaczenia językowego, stosując wykładnię literalną.

Zgodnie ze „Słownikiem języka polskiego PWN”, „przedpłata” to określona suma pieniędzy, stanowiąca część ceny towaru lub usługi, wpłacana z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie.

Stosownie do powyższego, przedpłata jako zapłata na poczet przyszłej należności musi być powiązana z konkretną transakcją i oznacza płatność w pieniądzu.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że w przypadku, gdy Wnioskodawca otrzyma przedpłatę (wpłata przez bank lub kasę) przed wykonaniem usługi, zobowiązany jest udokumentować jej otrzymanie wystawiając fakturę VAT, zgodnie z § 10 rozporządzenia, czyli w terminie 7 dni od dnia, w którym ją otrzymał.

Końcowo tut. Organ jeszcze raz zwraca uwagę, iż w myśl art. 106 ust. 4 ustawy Zainteresowany nie ma obowiązku wystawiania faktur osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.