INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa, przedstawione we wniosku z dnia 16.09.2011 r. (data wpływu 22.09.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakresie naliczania kosztów uzyskania przychodów od uposażenia przysługującego sędziom w stanie spoczynku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.09.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie naliczania kosztów uzyskania przychodów od uposażenia przysługującego sędziom w stanie spoczynku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny:

Zgodnie z art. 69 i art. 70 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz.1070 ze zm.) sędzia przechodzi w stan spoczynku po osiągnięciu określonego wieku, a także z powodu choroby lub utraty sił. Na podstawie art. 100 § 2 cyt. ustawy sędziemu przechodzącemu lub przeniesionemu w stan spoczynku przysługuje uposażenie w wysokości 75% wynagrodzenia zasadniczego i dodatku za wysługę lat, pobieranych na ostatnio zajmowanym stanowisku.

Sędzia przechodząc w stan spoczynku zaprzestaje pełnienia obowiązków służbowych, a więc faktycznie nie świadczy pracy. Łączy go nadal z sądem stosunek służbowy i z tego tytułu pobiera uposażenie tj. osiąga przychód. Brak świadczenia pracy oznacza, że sędzia w stanie spoczynku nie ponosi żadnych kosztów związanych z osiąganym przychodem.

Sąd jako płatnik, od wypłacanych uposażeń dla sędziów w stanie spoczynku nalicza i pobiera zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych według zasad określonych w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz.307). Nie odlicza natomiast kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 2 cyt. ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy uposażenie sędziego w stanie spoczynku należy pomniejszyć o koszty uzyskania przychodu (podstawowe lub podwyższone) określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz.307) i od tak ustalonego dochodu naliczyć zaliczkę na podatek dochodowy...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Art. 22 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Istotne jest więc, by istniał związek przyczynowy między kosztem a przychodem. Sędzia w stanie spoczynku nie świadczy pracy, nie ponosi żadnych wydatków w celu osiągnięcia przychodu, tym samym związek przyczynowy między kosztem a przychodem nie istnieje.

Sąd Okręgowy stosuje zasadę, że uposażenie wypłacane sędziemu w stanie spoczynku nie jest pomniejszane o koszty uzyskania przychodu przy naliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Analogiczne stanowisko w sprawie prezentowało Ministerstwo Sprawiedliwości, Departament Kadr i Szkolenia w piśmie z dnia 08.04.1998 r. podniósł, iż „koszty uzyskania przychodu z tytułu stosunku służbowego podlegają odliczeniu, o ile świadczona jest praca w ramach tego stosunku służbowego”. Zdaniem Departamentu Kadr i Szkolenia Sędzia przechodzący w stan spoczynku pozostaje nadal na tym samym - choć zmodyfikowanym stosunku służbowym, który cechuje w szczególności brak obowiązku świadczenia pracy. Brak elementów świadczenia pracy nie pozwala traktować uposażenia spoczynkowego, jako wynagrodzenia ze stosunku pracy. Uposażenie sędziego w stanie spoczynku nie zawiera elementu „uzyskania kosztów przychodu” i tym samym, w żaden sposób nie jest uzależnione od ponoszenia wydatków na jego uzyskanie, gdy tymczasem koszty uzyskania przychodu mogą stanowić tylko takie wydatki, które obiektywnie mogą przyczyniać się do osiągnięcia przychodu - na co zwraca uwagę orzecznictwo NSA”.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 przytoczonej ustawy źródłami przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast na mocy art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” oznacza, iż przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 4 uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Art. 22 ust. 2 ustawy stanowi, że koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Zgodnie zaś z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca jest płatnikiem od wypłacanych uposażeń dla sędziów w stanie spoczynku nalicza i pobiera zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych według zasad określonych w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz.307). Nie odlicza natomiast kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 2 cyt. ustawy.

W myśl art. 65 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) stosunek służbowy sędziego nawiązuje się po doręczeniu mu aktu powołania. Z tym momentem sędzia staje się pracownikiem w rozumieniu przytoczonego art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza również, że osiągane przez sędziego przychody są przychodami ze stosunku służbowego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Zasady przechodzenia sędziów w stan spoczynku uregulowane zostały natomiast w art. 69-74 Prawa o ustroju sądów powszechnych. Zgodnie z art. 69 § 1 ustawy sędzia przechodzi w stan spoczynku z dniem ukończenia 65 roku życia, chyba że nie później niż na sześć miesięcy przed ukończeniem 65 roku życia oświadczy Ministrowi Sprawiedliwości wolę dalszego zajmowania stanowiska i przedstawi zaświadczenie stwierdzające, że jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków sędziego, wydane na zasadach określonych dla kandydata na stanowisko sędziowskie.

Z treści art. 100 § 2 ww. ustawy wynika, że sędziemu przechodzącemu lub przeniesionemu w stan spoczynku z powodu wieku, choroby lub utraty sił przysługuje uposażenie w wysokości 75% wynagrodzenia zasadniczego i dodatku za wysługę lat, pobieranych na ostatnio zajmowanym stanowisku.

Należy jednak zauważyć, że przejście w stan spoczynku nie powoduje rozwiązania stosunku służbowego. Uposażenie wypłacane sędziemu w stanie spoczynku należy zatem kwalifikować do przychodów wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kontekście zaś kosztów uzyskania przychodów, o czym mowa w przytoczonym art. 22 ust. 2 ustawy, podkreślenia wymaga okoliczność, iż żaden przepis powołanej ustawy nie uzależnia prawa do odliczenia zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów od rzeczywistego świadczenia pracy lub od faktycznego ich ponoszenia. Prawo do potrącenia kosztów uzyskania przychodów wynika z istnienia stosunku służbowego, z którego uzyskiwany jest dochód w postaci uposażenia.

W związku z tym, organ wypłacający uposażenie sędziego w stanie spoczynku – jako płatnik – jest obowiązany do pobierania zaliczek na podatek dochodowy według zasad określonych w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodów. Będą to koszty podstawowe lub podwyższone, jeżeli spełnione są warunki do stosowania kosztów podwyższonych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.